Μου ασκεί συνέχεια κριτική!
Τον άντρα μου τον αγαπώ και μας συνδέουν πολλές όμορφες στιγμές από τα 15 μας. Τι γίνεται όμως με τη συμβίωση; Πολύ δύσκολο πράγμα παιδιά για όλους ειδικά αν έχεις διαφορετικά βιώματα και θα πρέπει να τα συνδυάσεις με του άλλου!
Είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδάκι και δεν ξέρω αν φταίνε οι ορμόνες που γίνομαι μερικές φορές τόσο… περίεργη να το πω. Ευέξαπτη να το πω… Όπως και να το πω πάντως, η αλήθεια είναι ότι παρόλο που αγαπώ τον άντρα μου, μερικές φορές μου έρχεται να τον καρυδώσω! Το ‘πα! Ουφ!
Είμαι πολύ ήρεμο άτομο γενικά! Δε μιλάω πολύ, δε φωνάζω, δεν κριτικάρω! Και εδώ στην κριτική τα χαλάμε με τον άντρα μου! Παιδιά, δε μπορώ, με σχολιάζει συνέχεια αρνητικά και με ενοχλεί! Έχουμε φτάσει να μου ρίχνει και τη λίμπιντο όλο αυτό. Νιώθω τύψεις που δεν έχουμε συχνά επαφές! Λογικά θα φταίνε και οι ορμόνες, η ρουτίνα! Αλλά του το λέω και δε με ακούει! Τι άλλο να κάνω βρε παιδιά;
Για να σας φέρω παράδειγμα, βλέπει λεκέ στον τοίχο και τσακωνόμαστε όχι γιατί δεν τον καθάρισα αλλά επειδή του είπα ότι δεν το πρόσεξα! Γιατί δεν άνοιξα το παράθυρο στο μπάνιο να αεριστεί! Είμαι τεμπέλα! Έχω φοβίες και θα τις περάσω στο παιδί! Είμαι μαμάκιας και μπαμπάκιας! Και πολλά άλλα που τώρα τα έχω ξεχάσει γιατί είμαι στις καλές μου και δεν τα θυμάμαι! Πάντως μουρμούρα, κορίτσια, που είναι γενικώς γυναικείο χαρακτηριστικό. Είμαστε το αντίθετο! Νιώθω σαν άντρας μερικές φορές! Θα πει κάποιος μακάρι να ήταν αυτά τα προβλήματά μας… Και βέβαια! Να είμαστε καλά να τσακωνόμαστε! Αλλά βρε παιδιά ήρεμη ήρεμη αλλά πότε θα γίνει έκρηξη δεν ξέρω! Θα μου πεις αγάπα τον πλησίον σου με τα ελαττώματά του, αλλά μου χαλάει την ψυχική μου ηρεμία μερικές φορές, μου ρίχνει την ψυχολογία μου που ασχολείται με βλακείες ενώ θα μπορούσαμε να συζητάμε ουσιώδη πράγματα και όχι αν δε σφουγγάρισα καλά ή αν μου πέφτουν οι τρίχες απ τα μαλλιά και δεν τις βλέπω!
Κλείνοντας να πω ότι δε σκέφτηκα ποτέ να χωρίσω γιατί και έτσι με τσιτώνει μου έχει πει κατά καιρούς ότι δεν τον αγαπώ και είμαι μαζί του για να κάνω παιδιά! Βαρύ, μη μου πείτε! Αλλά αντέχω! Τώρα το λέω όταν μου τα λέει μου ανεβαίνει η πίεση 100! Αλλά τα ‘πα και ξεθύμανα!
Σε άλλο γράμμα θα αναρωτηθώ και για τα δικά μου λάθη. Ε, δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι!
Ευχαριστώ που με ακούσατε!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΜΗΝ ΑΝΥΣΗΧΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ .... ΕΠΕΙΔΗ ΖΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΥΧΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ... ΑΛΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙΣ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ... ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΕ ΑΔΙΚΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΜΥΛΟΣ ... ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΣ ΜΕΤΑ .... ΔΕ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑΤΙ;;;;;;; ΞΑΝΑ ΣΤΕΙΛΕ ΑΜΑ ΘΕΣ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΝ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥΥ ΠΑΝΤΩΣ Η ΛΥΣΗ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΔΕ ΞΕΡΩ ΙΣΩΣ ΤΟ ΖΩ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ .... ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΟ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΤΑΒΑΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ... ΔΗΛΑΔΗ Ν ΑΜΑΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝ ΚΟΜΠΕΞ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ
Κορίτσι μου...ένα θα σου πω άρχησε να τον κριτικάρεις κ εσύ για να δει την γλύκα.Τώρα που ίσως ειναι νωρίςκ αν δεν είναι νωρις δεν πειράζει..ποτε δεν ειναι αργά,γιατί άυριο μεθάυριο θα αρρωστίσεις τον εαυτό σου με όλη αυτή την κατάσταση,θα περάσουν τα χρόνια και θα είσαι εκεί νομίζοντας πως τα κάνεις όλα λάθος,πως ακόμα και που αναπνέεις ειναι λάθος.Θα περάσουν τα χρόνια κ θα ξυπνήσεις ένα πρωί κ θα αναρωτιέσαι γιατί δεν μιλούσες τόσα χρόνια,η πρώτη φόρα είναι δύσκολη...μέτα θα αισθανθείς κ έσυ καλύτερα,..εκει είναι που θα δείς ποιον πραγματικά εχεις δίπλα σου,κάντο για σένα..κάντο για τα ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ!!!
Οκ...απλα δεν το πυστευω ότι είμαστε τόσες πολλές με αυτα τα παρόμοια βιοματα! Δεν πυστευα ότι μπορεί να υπάρχουν πολυ σαν τον δικό μου. Εμένα ολα αυτα, κριτική, κουμαντα, προσβολές προς την οικογένεια μου και τους φίλους μου, αχαριστία κλπ μου συμβαίνουν εδώ και 8 χρονια και πια έχω φτάσει στα όρια μου!!! Και σε συνδιασμο και με ένα κάρο αλλα ελαττώματα ειναι τρομερά βασανιστικό! Έχω περάσει πολλές φορές τα όρια της κατάθλιψης, έχω γίνει άλλος άνθρωπος...έχω προσπαθήσει με όλους τους τρόπους να το αντημετωπισω, αλλα ο άνθρωπος δεν αλλάζει κορίτσια... Πλεων το ενδεχόμενο του χωρισμού το σκέφτομαι πολυ σοβαρά... Το μόνο που με κρατάει ειναι το λουλούδι μου...
Ακριβώς το ιδιο πρόβλημα εχω κι εγώ απο τοτε που γεννηθηκε η μπουμπού μας...πριν 2 μηνες δηλαδή.Ολο με κριτικάρει,ολα τα κανω λάθος,μιλάει ασχημα και κριτικάρει την μαμα μου σε μένα,και αυτο με ενοχλεί πιο πολύ,διοτι η μαμα μου ειναι αρρωστη γυναικα με 2 εγκεφαλικά και με αποξενωνει η συμπεριφορά του.Δεν ανεχομαι να μιλαει κανενας ασχημα για την μαμα μου,και χωρις λογο μαλιστα,διοτι δεν τον έχει πειράξει ποτέ ουτε εχουν λογοφέρει μεταξύ τους.Τι να πω ολα τα γουρούνια τελικά την ίδια μουρη εχουνε...
Δυστυχως τα ιδια κ χειροτερα περασα κ γ ω .μονο ηταν χειροτερα,προσβολες μουτρα ασχημη συμπεριφορα κ παντα στο τρεξιμο.αγαπη τι ειναι αυτο.αυτο ει αι για την εφηβεια μου ελεγε.παρατηρησεις για το πως ντυνω τα πσιδια πως λειτουργω με τα παιδια.γιατι δεν ξυπναω απο τις 7 το πρωι.μπορει να εκανα γενικη κ να αφηνα κατι'αυτος θα σχολιζε αυτο το κατι.Μην παραβλεψω τις σχεδον καθημερινες προσβολες για τους δικους μου..Η καταληξη ειναι πως ειμαστε εδω κ ενα μηνα χωρια.Αλλα για διαφορετικους λογους ο κσθενας.Αν πιστευα οτι με αγαπαει θα το χειριζομουν διαφορετικα ομως εχουν πεσει οι δικοι του κ του δινουν ολα τα δικια κ με βγαζουν προβληματικη φαντασμενη κλπ με αποτελεσμα να μην μπορω να επιστρεψω σε τετοιες συνθηκες ξανα.Το οτι ποναει ,ποναει αλλα ανασανα ενα. Μηνα χωρις αυτον στο σπιτι.Αυτα κοριτσια τα ειπα κ ξαλαφρωσα .ομως κοπελια μην μαλωνεις μαζι του αλλα κοψε τα πολλα πολλα,με το παιδι θα χειροτερεψουν τα πραγματα
Κι εγω εχω ακουσει τα ιδια και νομιζα ειμαι η μονη.. Τριχες βλεπει στο νεροχυτη του μπανιου.. εγω που βλεπω συνεχεια στην λεκανη τι να πω? και ειναι δικες του και τις καθαριζω για να μην κατσω εκει πανω.. Ταχα σιαζει τις κουρτινες (ενω δεν ειναι στραβες) και λεει οτι κανει δουλειες.. Μετα χωνεται και στα του παιδιου.. και με αποτελειωνει.. Στην αρχη δεν μιλουσα μην εχουμε εντασεις μπροστα στο παιδι, αλλα μετα του ξεκαθαρισα οτι δεν μιλαω μην πλακωθουμε μπροστα στο μικρο και οτι επειδη δεν μιλαω δεν σημαινει οτι δεν εχω δικιο... Αλλα δυστυχως ο ανθρωπος δεν αλλαζει.. η μουρμουρα ειναι μουρμουρα..
Κοιτα... Σου λεω μεταξυ υπερβολής και χιουμορ οτι "σε ζηλευω"... Εσενα παρατηρεί τη βρωμια η την ακαταστασια και ενοχλειται!! Ο δικος μου ειναι στην κοσμαρα του. Μπροστα στον υπολογιστη και δεν τον νοιαζει το σπιτι να καιγεται!!! Τρωει πρωινο στο σαλονι (βεβαια του το παω εγω...) εκει θα μεινουν το πιατο, το ποτηρι, αλλου το μπωλ με τα κουλουρακια, αλλου το καπακι, καπου ποιο περα τα τηλεκοντρολ, στη μια ακρη η μια καλτσα στην αλλη ακρη η αλλη παντοφλα. ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ!! Και πες μου ποιον προτιμας απο τους δυο;;; Θα μου πεις η μεση λυση ειναι η καλυτερη αλλα αν δεν μπορουμε να την εχουμε θεωρω οτι χειροτερος απο τον αναισθητο δεν υπαρχει...
Σαν να περιγραφεις τον αντρα μου!!!Σιγουρα θα εκαναν πολυ καλη παρεα μεταξυ τους!!!!χαχααχα!!! η μονη διαφορα ειναι οτι εμενα μου την λεει κιολας...για τα παντα!!! υπομονη θελει κοριτσια...μετα απο καιρο το συνηθιζεις πιστευω....εγω πλεον δεν δινω σημασια...απο το ενα αυτι μπαινουν κ απ'το αλλο βγαινουν...
Μαρίνα συμφωνώ μαζί σου μερικώς!έχεις δίκιο οτι χρειάζεται ανιδιοτελής αγάπη,οτι οι γκρινιάρηδες είναι όπως τα λες! όμως δεν είμαστε υπεράνθρωποι έχουμε και εμείς τα ψυχολογικά μας, μόνο που δεν τα φοράμε στους άλλους!δε βρίσκουμε σύντροφο για να μας καλύπτει τις ανασφάλειες μας!
Καλή μου εμείς μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να διορθώσουμε, οπότε το να βλέπουμε τι θα έπρεπε να κάνει ο άλλος δεν ωφελεί. Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι αν η γυναίκα στην αρχή αγαπήσει ολοκληρωτικά, γίνει υποχωρητική και εμπιστευτεί τον άντρα της, τότε αυτός της δίνεται ολοκληρωτικά. Αν δώσεις 10 θα πάρεις 100! Δεν λέω ότι είναι εύκολο, αλλά αξίζει. Τι θα μείνει στο τέλος; Πόσο αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε! (Αν πιστεύεις, μπορείς να προσεύχεσαι γι΄αυτον, του στέλνεις κατά κάποιον τρόπο θετική ενέργεια)
Καλή μου, θέλω να σου πω μερικές πρακτικές συμβουλές που όμως προϋποθέτουν την απόφαση να αγωνιστείς για αυτήν την σχέση .Προϋποθέτουν αγάπη άνευ όρων. Πίσω από την γκρίνια των αντρών συνήθως κρύβεται κάτι άλλο , ίσως φόβος, ανασφάλεια. Δείξε λοιπόν την αγάπη σου με τρόπους που κάνουν οι ερωτευμένοι. Υποδέξου τον από την δουλειά με φιλιά, στείλτου τρυφερά μηνύματα κ.α. Κάνε μαζί του όνειρα για τα γεράματα για να πειστεί ότι τον θέλεις μαζί σου σε όλη σου τη ζωή.Κάντε πράγματα και χωρίς το (τα) παιδιά... Αυτά είναι εύκολα. Το δύσκολο είναι την ώρα της γκρίνιας να μην μιλήσεις άσχημα και να μην γεμίσεις λογισμούς εναντίον του. Σκέψου ότι έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που κάτι του λείπει , που δεν έχει χαρά, που αισθάνεται άσχημα , είναι δυνατόν αυτόν τον άνθρωπο να τον μαλώσεις κι από πάνω; Σκέψου αυτό που σου λέει και παρέβλεψε τον τρόπο. Αν του φαίνεται άσχημο το φαγητό, δος του το αλάτι, και μην πεις "όλη μέρα μαγειρεύω και έναν καλό λόγο δεν ακούω" Ακόμα κι ο καλός λόγος είναι μια μορφή ανταμοιβής και δεν πρέπει να τον περιμένουμε. Αυτά είναι πολύ δύσκολα ειδικά στις μέρες μας που από μωρά μαθαίνουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας. Αγάπη όμως είναι η ελεύθερη προσφορά του εαυτού μου στον άλλον. Μια γυναικά που αγαπά με αυτόν τον τρόπο είναι μαγνήτης για τον άντρα της. Αυτού του είδους η αγάπη δημιουργεί στον άλλον τις προϋποθέσεις, να βρει τα θετικά του σημεία και να τα ενεργοποιήσει. Και κάποια θετικά που έχω εντοπίσει στους γκρινιάρηδες άντρες 1. Αντέχουν κι αυτοί με τη σειρά τους την γκρίνια της γυναίκας τους. Οι άντρες που δεν γκρινιάζουν συνήθως δεν αντέχουν καθόλου την μουρμούρα. 2. Συνήθως βοηθάνε περισσότερο, κάποιος που δεν παρατηρεί την βρώμα δεν θα την καθαρίσει κιόλας. 3. Ενεργοποιούν με την γκρίνια της γυναίκες τους, όπως π.χ. εμένα που αν δεν γκρίνιαζε ο άντρας μου, επειδή είμαι πολύ θεωρητικός τύπος θα ασχολούμουν με τις λύσεις "των παγκοσμίων "προβλημάτων, και θα ξεχνούσα τα καθημερινά. Καλές υπομονές!
Τί ωραία που τα λες!!!!! Μου άρεσε ιδιαίτερα το "Αγάπη είναι η ελεύθερη προσφορά του εαυτού μου στον άλλον". Θα το θυμάμαι!
Καλέ, κι ο δικός μου τα ίδια λέει! Η διαφορά είναι όμως ότι δεν τα λέει προς εμένα αλλά γενικά, απλά εγω παρεξηγούμαι γιατί αν μπαίνεις σπίτι και λες "πω πω, κοίτα βρώμα, μα τί μπουρδέλο είμαστε" ε, σαν νοικοκυρά δεν θα τσαντιστείς; όταν όμως του πω να κρατήσει τα παιδιά για να κάνω μία δουλειά δεν μπορεί, κουράζεται! Οπότε ναι μεν γκρινιάζει και κάνει παρατηρήσεις αλλά τα καθαρίζει μόνος του! Απλά τον ακούω και αδιαφορώ! χαχα!
Μια χαρά! Κι εγώ δε νομίζω να με πείραζε τόσο το να γκρινιάζει αλλά να τα κάνεις μόνος του :-) Το πρόβλημα είναι όταν υπάρχουν χαρακτηρισμοί (τεμπέλα, άχρηστη, ανίκανη) και εντάσεις. Εκεί θέλει φρένο γρήγορα.
Κορίτσια "έχω δοκιμάσει τα πάντα δε γίνεται τίποτα"!τσαντίζομαι μου λέει ότι παρεξηγούμαι με το οτιδήποτε!δεν του δίνω σημασία μου λέει ότι τον γράφω!το συζητάμε μερικές φορές και το καταλαβαίνει και μετά πάλι τα ίδια!πρέπει μάλλον να μάθω να ζω έτσι και να αδιαφορώ!τα πρώτα 50 χρόνια είναι δύσκολα μετά συνηθίζεις!
Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφεις τα ζούσα κι εγώ στην αρχή της αλλαγής και δεν καταλάβαινα τι φταίει. Έφταιγε το ότι τα έκανα χωρίς να τα πιστεύω. Αν για παράδειγμα δε μιλάς όταν είναι θυμωμένος για να μη ρίξεις λάδι στη φωτιά, αλλά τον βλέπεις σαν να είστε απέναντι και όχι δίπλα σύμμαχοι, το καταλαβαίνει και σου λέει αυτό που σου λέει. Αν δε μιλάς γιατί κατανοείς ότι έχει νεύρα και λες στον εαυτό σου εντάξει ας ηρεμήσει πρώτα κι μετά θα μιλήσουμε ήρεμα για αυτό, μπορεί να έρθει μόνος του να σου πει συγνώμη. Μην το πας με τη συνήθεια, κρίμα είναι να συνηθίσουμε κάτι που δε μας αρέσει. Καλύτερα μακριά κι αγαπημένοι παρά χαμένοι στη συνήθεια πιστεύω. Και με την αδιαφορία που λες τη δοκίμασα (βρίζοντας βέβαια από μέσα μου) και το αποτέλεσμα ήταν να αδιαφορώ πραγματικά και να απομακρύνομαι. Δεν μπορείς να ζήσεις μέσα στο ίδιο σπίτι χωρίς να σε συνδέει κάτι με τον άλλον. Και το πιο αποδοτικό από όλα ειναι να χωρίζετε τα τσανάκια σας εκεί που ξέρετε εκ των προτέρων ότι θα τσακωθείτε. Αν, δηλαδή, του φτιάχνεις το πρωί καφέ και ποτέ δεν του αρέσει και θυμώνει, σταματάς και το κάνει μόνος του από εδώ και στο εξής. Χαζό παράδειγμα, αλλά δε μου έρχεται καλύτερο.
Αχ Θεέ μου δεν το πιστεύω είναι σαν να διαβάζω για τον δικό μου τον άντρα ολοιδες παρατηρήσεις μέχρι και για τις τρίχες απο τα μαλλιά......το θέμα. Είναι όντως τι κάνουμε;;;;;; Πως το αντιμετωπίζεις αυτό;;;;
.......με κάλυψες, και τι κάνουμε?
Εμ, άμα το ήξερα εύκολα σαν μέθοδο με βηματάκια θα είχα λύσει όλα μου τα θέματα και στο σπίτι και έξω χωρίς να τσακώνομαι ποτέ με κανέναν. Θα πειραματιστείς. Άλλες φορές βοηθάει το χιούμορ, άλλες φορές βοηθάει το να μη μιλήσεις και αφού του περάσει όλο αυτό να του πεις ήρεμα "μα άξιζε να σκάσουμε βραδιάτικα για τον λεκέ?", άλλες φορές που θα έχει δίκιο θα το παραδεχτείς αλλά ποτέ ενοχικά. Κι άλλους τρόπους θα βρεις. Τρόπους με τους οποίους θα του δείχνεις ότι είστε σύμμαχοι πλάι-πλάι και ότι δεν τον βλέπεις απέναντί σου, ότι δεν έχεις λόγο να τσακωθείς μαζί του και ότι δεν υπάρχει νόημα να αρχίσεις να αμύνεσαι σ΄αυτά που σου λέει. Αλλά όταν σε χαρακτηρίζει άσχημα (τεμπέλα, χαζή) θα του λες φτάνει, ξεπέρασες τα όρια. Δεν είμαι τεμπέλα. Και θα τον αγνοείς. Και 20 φορές στη σειρά να σε πει τεμπέλα εάν εσύ του πεις φτάνει, σταμάτα, δεν είμαι και από εκεί και πέρα δε σε νοιάζει τι λέει για σενα (δεν αποδέχεσαι την προσβολή και άρα είναι σαν να μην την είπε), το καταλαβαίνει και θα σταματήσει. Δε θα έχει ούτε με ποιον να τσακωθεί, ούτε θα έχει νόημα να σου μιλήσει προσβλητικά γιατί εσύ έχεις δύναμη και τη γράφεις την κριτική του στα παλιά σου παπούτσια. Αν δε βρει αποδέκτη, νομίζω θα σταματήσει.
Βάλε φρένο! Όχι πολλές εξηγήσεις, οχι φλυαρίες απλά πες "δε σου επιτρέπω" Αν δε θες να το πεις έτσι πες κάτι παρεμφερές αλλά αυτό το νόημα να βγαίνει. Στα υπόλοιπα που ναι μεν δε σε χαρακτηρίζει, αλλά σε πρήζει δείξε με τη στάση σου το ίδιο πράγμα (π.χ. πέτα του ένα πανί και πες του τώρα που την είδαμε τη βρωμιά πάρε να την καθαρίσεις σε παρακαλώ). Όσο το αφήνεις χειρότερο θα γίνεται.