Δεν θα ξεχάσω ποτέ το διαπεραστικό της βλέμμα!

Η ιστορία της Μαρίας

Ήρθε και η σειρά μου να μοιραστώ μαζί σας την πιο γλυκειά εμπειρία της ζωής μου!

Ήμουν και εγώ από τις τυχερές που πέρασαν τους εννιά μήνες της εγκυμοσύνης χωρίς προβλήματα και καρδιοχτύπια. Όλα κυλούσαν φυσιολογικά και εγώ ήμουν πολύ χαρούμενη που θα γινόμουν μαμά! Βοήθησε πολύ και ο γιατρός μου που δεν με άγχωσε με τίποτα και δεν με υπέβαλε σε ένα σωρό αχρείαστες εξετάσεις, όπως κάνουν πολλοί άλλοι.

Πέντε μέρες πριν την ΠΗΤ 31/7 στην τελευταία μου επίσκεψη στον γιατρό, μου ανακοινώνεται ότι η διαδικασία τοκετού έχει ήδη ξεκινήσει και ότι το ίδιο κιόλας βράδυ θα πρέπει να πάω στο μαιευτήριο! Είχα διαστολή 2 και εφόσον και το μωρό ήταν μια χαρά δεν υπήρχε λόγος να περιμένουμε. Την επόμένη θα ξεκινούσε ο τοκετός με πρόκληση!

Και τότε με έπιασε πανικός! Δεν ήθελα να γεννήσω. Πήγα σπίτι και ενώ ετοιμαζόμουν, έκλαιγα από την αγωνία και το φόβο για το τι θα ακολουθούσε. Eυτυχώς είχα στο πλευρό μου τον αντρούλη μου που με καθησύχαζε. Ως δια μαγείας μόλις πέρασα την πόρτα του μαιευτηρίου, μου περάσαν όλα!

Μετά από μια ήρεμη νύχτα (που λόγος για ύπνο) ξημέρωσε η πιο σπουδαία μέρα της ζωής μου! 28/7!

Κατά τις 9 το πρωί με είχαν καλωδιώσει, μου είχαν βάλει τον ορό και ξεκίνησε η αναμονή. Ευτυχώς είχα παρέα τον άντρα μου με τον οποίο μέχρι και επιτραπέζιο παίξαμε!  Άρχισα να έχω κάποιες ενοχλήσεις και όταν ο πόνος έγινε πιο έντονος ζήτησα επισκληρίδιο, όπως με είχε συμβουλεύσει ο γιατρός.

Την ίδια στιγμή έσπασαν και τα νερά από μόνα τους και σε δυο ώρες είχα διαστολή 8. Απο ΄κει και πέρα όλα εξελίχτηκαν κινηματογραφικά! Δεν ένοιωσα σε καμία στιγμή αφόρητο πόνο παρά μόνο κούραση και νύστα! Δεν κατάλαβα για πότε ξεκινήσα να σπρώχνω και σε μισή ώρα ακούω την μαία να μου φωνάζει να κρατηθώ γιατί το μωρό είχε βγει και έπρεπε να με πάνε στο χειρουργείο!

Με μετέφεραν σε δευτερόλεπτα και αμέσως βρέθηκα να κρατάω την μικρή μου αγκαλιά! Το ρολόι έδειχνε 14.50΄ Με κοίταζε κατάματα σαν να μου έλεγε εσύ είσαι τελικά αυτή που με κουβαλούσε όλο αυτον το καιρό;

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το διαπεραστικό βλέμα! Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή δεν ένοιωσα τίποτα άλλο παρά μόνο ανακούφιση που βγήκε τόσο εύκολα από μέσα μου!

Όταν όμως άρχισε να θηλάζει αισθάνθηκα συγκίνηση και απέραντη ευτυχία! Έγινα μαμά! Πραγματικά ανυπομονώ να ξαναζήσω το θαύμα της γέννησης!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com