καλησπερα. Κι εμενα το παιδακι μου ειχε κανει μια φορα πυρετικους σπασμους. Ειμασταν στο σπιτι τοτε κι ειχαμε σταματησει για λιγο τον παιδικο, αφου ηταν ηδη αρρωστο. Οταν παρ'ολα αυτα επιστρεψαμε σχολειο μετα απο καιρο, σε δημοσιο παιδικο σταθμο, ενημερωσαμε τις δασκαλες γι'αυτα που περασαμε και για το τι επρεπε να εχουν υπ'οψιν τους κι αυτο ηταν ολο. Ουτε μια φορα δεν αφησαν το παραμικρο υπονοουμενο οτι δεθα το δεχτουν.

Γράφω ως δασκάλα παράλληλης στήριξης σε δημοτικό. Είναι πραγματικά τεράστια ευθυνη να έχεις υπό την σκέπη σου ένα παιδί με εν δυνάμει σπασμούς. Πραγματικά πολύ δύσκολο για το δάσκαλο που έχει υπο την επίβλεψή του άλλα τουλάχιστον 15 παιδιά. Αν ένα παιδί χτυπήσει μέσα στην τάξη ή στην αυλή ο εκπαιδευτικός περνάει σούμπιτο από ΕΔΕ, οπότε ας μην είμαστε τόσο αρνητικοί και κατακριτικοί με τον φόβο ενός εκπαιδευτικού που δεν είναι της ειδικής αγωγής. Να φανταστείτε εγώ ήμουν μαζί με τη δασκάλα της τάξης και είχα υπο την επίβλεψή μου παιδί με επιληψία. Αυτό έτρεχε μες στην τάξη γιατί είχε υπορκινητικότητα εγώ από πίσω, η δασκάλα να κάνει μάθημα, τα παιδιά να είναι με ανοιχτό στόμα και το παιδί να παθαίνει την κρίση εν κινήσει και να πέφτει και να χτυπάει....οι γονείς καταλάβαιναν βέβαια γιατί το ίδιο γινόταν στο σπίτι. Νομίζω ότι εφόσον πρόκειται για μη υποχρεωτική εκπαίδευση και γιαιδιωτικό παιδικό σταθμός έχει κάθε δικαίωμα να το πει. Κακώς,βεβαια, πείτε το ευθυνοφοβία, πείτε το ειλικρίνια, πείτε το ρατσισμό...πολλά μπορεί να είναι. Σημασία έχει ότι βρήκατε άλλο σχολειο. Πάντως αν είσαι χρόνια εκπαιδευτικός βλέπουν πολλά τα μάτια σου...επιπηψίες χωρίς να εχει ενημερώσι ο γονεάς, εδώ και μέρες στο σχολείο έρχεται παιδί με σταφυλόκοκκο και η μητέρα ενώ δεν δουλεύει το φέρνει παρά τις οδηγίες των δασκάλων. Πάντως σημασία έχει που το παιδί είναι καλά!

Μαμά Όλγα καλησπέρα, απαντώ ως δασκάλα δημοτικής εκπαίδευσης και λέω πως μέχρι σήμερα δεν είχα ακούσει ποτέ πως μπορεί να υπάρχει νοσοκόμα μέσα σε μια τάξη! Έπειτα από μια μικρή διαδικτυακή έρευνα ανακάλυψα πως υπάρχει όντως θεσμοθετημένος, από το Υπουργείο Παιδείας, κλάδος "ΠΕ25 Σχολικοί Νοσηλευτές" που ανήκουν στην κατηγορία Ε.Ε.Π. (Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό) και τοποθετούνται κυρίως σε σχολεία ειδικής αγωγής αλλά και σχολεία γενικής αγωγής έπειτα από αίτηση του γονέα και γνωμάτευση από το οικείο ΚΕ.Δ.Δ.Υ. ("κέντρο διαφοροδιάγνωσης, διάγνωσης και υποστήριξης που έχει ως σκοπό την προσφορά υπηρεσιών διάγνωσης, αξιολόγησης και υποστήριξης των μαθητών και ιδιαίτερα εκείνων που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες"). Ωστόσο οι απύρετοι σπασμοί (είναι κατά πολύ σημαντικότεροι από τους εμπύρετους)δεν αναφέρονται πουθενά ως αιτία για παράλληλη στήριξη μέσα στην τάξη. Άλλωστε και οι γιατροί πιστοποιούν πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο παιδάκι σου. Στο τέλος όμως της λίστας με τις περιπτώσεις που χρήζουν προσοχής αναφέρεται ότι στην κατηγορία μπορεί να ανήκουν "Πρόσωπα νηπιακής, παιδικής και εφηβικής ηλικίας που δεν ανήκουν σε μια από τις προηγούμενες περιπτώσεις αλλά έχουν την ανάγκη από ειδική εκπαιδευτική προσέγγιση και φροντίδα για ορισμένη χρονική περίοδο ή για ολόκληρη την περίοδο της σχολικής ζωής τους". Κατά τη γνώμη μου, από τη στιγμή που οι γιατροί βεβαιώνουν πως το παιδάκι σου είναι μια χαρά, δεν υπάρχει λόγος για παράλληλη στήριξη σχολικού νοσηλευτή. Καθώς όμως δε γνωρίζω περισσότερα για τη νομοθεσία σε αυτόν τον τομέα μπορείς να απευθυνθείς κατευθείαν στο αρμόδιο τμήμα του Υπουργείου Παιδείας και μετά στο πλησιέστερο ΚΕΔΔΥ προκειμένου να ενημερωθείς επίσημα και να σιγουρευτείς ότι δεν σου έχει ξεφύγει κάτι (τουλάχιστον εγώ αυτό θα έκανα στη θέση σου). Ελπίζω να βοήθησα κάπως. Εύχομαι να μην ξανασυμβεί στο παιδάκι σου ποτέ ξανά κάτι άλλο που θα σας αναστατώσει.

Χαρά στην ψυχραιμία σας. Τι αγένια! Μου έχει συμβεί να χτυπήσει λίγο το παιδί, να έχω χαρτί γιατρού (γιατί ήξερα ότι θα το ζητούσαν) και να μου λένε κι από πάνω ότι τους κάνει εντύπωση πως δε μας είπε ο γιατρός να κρατήσουμε το παιδί σπίτι μερικές μέρες (ενώ δε χρειάστηκε να του κάνει τίποτα, θα μπορούσαμε και να μην το είχαμε πάει για εξέταση) Μα είναι δυνατόν να έχει πρόβλημα το παιδί μας και να το στέλνουμε σχολείο? Για αναίσθητους μας έχουν? Πως θα προχωρήσουμε αν οι ίδιοι οι δάσκαλοι αντιμετωπίζουν με προκατάληψη ένα παιδί που έτυχε μια φορά να κάνει σπασμούς? Πως θα προχωρήσουμε εάν οι δάσκαλοι αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν βάρος και τους γονείς σαν ψέυτες? Πως περιμένουμε τα παιδιά μας να μη νιώθουν διαφορά για ένα παιδάκι που δεν περπατάει ή δεν ακούει ή δε μιλάει ή είναι άρρωστο, όταν οι ίδιες οι δασκάλες καλλιεργούν το φόβο για το διαφορετικό? (δεν αναφέρομαι σε εσάς, το πήγα λίγο πιο πέρα). Θυμώνω, γιατί αν σε ένα παιδί συμβεί κάτι, δε θα του έχει μάθει κανείς ότι όλα είναι φυσιολογικά, ότι δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ότι μπορεί να συνεχίσει να ζει. Αυτό που θα έχει σαν βίωμα είναι ότι πρέπει να βάζουμε τους άλλους στο περιθώριο για το παραμικρό. ΛΥΠΑΜΑΙ για το περιστατικό που σας έτυχε και ντρέπομαι για τους γονείς που πρέπει να απολογούνται και να παρακαλούν για τα αυτονόητα.