Μια ιστορία θα σας πω… για το μικρό μου το μωρό!

Η Νίκη του sketiglyka.gr μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της από το πρόσφατο χτύπημα της τρίχρονης κορούλας της, της θαρραλέας πριγκίπισσας Μαρίας!!

Ήταν Σάββατο μεσημέρι, είχαν λίγες ώρες που τα παιδιά φύγανε με την γιαγιά τους για το εξοχικό.Μαζί με το Στελι πίναμε ένα καφεδάκι, όταν χτύπησε το τηλέφωνο!!!

–Νίκη θέλω να είσαι ψύχραιμη… , μου είπε η μαμά μου, ενώ άκουγα το κορίτσι μου απο μέσα, να ουρλιάζει απο τον πόνο. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, φοβος, ενοχές, πανικός… και εφόσον δεν υπάρχει εικόνα, το ότι ακούς κλάμα, είναι μεγάλη ανακούφιση.

Δεν κατάλαβα ποτέ ντύθηκα, ποτέ βρέθηκα 30χλμ μακριά στα Τέμπη, που με περίμεναν, για να την πάρω και να την πάω στο νοσοκομείο Λάρισας. Αυτή ήταν η συμβουλή του τοπικού αγροτικού γιατρού. Ίσως λέει, να θέλει κάποια ράμματα στη μύτη. Θεέ μου πόσο μπορεί να χτύπησε;;; Να ναι πολυ, η λίγο… Η αγωνία μου κράτησε αιώνες, αλλα μόλις έφτασα έτρεξα στο αμάξι να δω το μικρό μου που απο το σοκ είχε κοιμηθεί!!!

Μόλις άκουσε την φωνή μου πετάχτηκε σαν ελατήριο και με αγκάλιασε όλο παράπονο!!!!

Αχ δόξα το Θεό, δεν ήταν σοβαρό, δεν ήταν ανεπανόρθωτο, δεν ήταν μόνιμο, δεν ήταν μοιραίο!!! Ήταν απλά ένα χτύπημα, αρκετά βαθύ, αλλα περαστικό και αυτό μετρούσε!!!

Το παιδί δεν κουνήθηκε απο την αγκαλιά μου και μου έλεγε ένα σωρό παραπονακια στο αυτί. Τι συνεργάσιμο πλάσμα! Τι γλυκό παιδι. Υπομονετικό και ανθεκτικό στον πόνο. Πονούσε πολυ, το έβλεπα και μάτωνε η ψυχή μου, αλλα δεν είχα το δικαίωμα να χάσω την ψυχραιμία μου, διότι αυτό το τρίχρονο θα ήταν ωριμότερο απο μένα.

Πήγαμε στο νοσοκομείο, την περιποιήθηκαν και καταλήξαμε στο σπίτι το απόγευμα. Κοιμήθηκε, με αναφιλητά και εγώ δίπλα της της έδινα κουράγιο. Εγώ δεν κατάφερα να κοιμηθώ, τρελές σκέψεις περνούσανε απο το μυαλό μου… Αν χτυπούσε πιο δεξιά, αν έφτανε στο ματακι της, αν της μείνει κανένα σημάδι, αν χρειαστεί πλαστική και αν και αν….

Αυτό που με έφερε σε ισορροπία, ήταν να σκέφτομαι τις μανουλες με τα παιδάκια τους, που περνάνε τόσο καιρό στα νοσοκομεία, για διάφορες ασθένειες.. Δεν νομίζω να υπάρχει δυσκολότερο πράγμα… Μια μαμά να βλέπει το μωρό της να πονα και να μην μπορεί να βοηθήσει!!!!:(( Νομίζω πως είναι ήρωες και πρέπει όλοι να τις σκεφτόμαστε και να εκτιμούμε την υγεία μας περισσότερο.

Η επόμενη μέρα ήταν πάλι δύσκολη, δεν καθότανε να κάνει αλλαγή τις γάζες, αλλα έπρεπε. Εκεί να δείτε, τι ψυχραιμία θέλει. Ενώ θέλεις να κλάψεις και να φωνάξεις…. πρέπει να δείχνεις δυνατή, τα ματιά σου να ακτινοβολούν σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλα!!!

–Δεν θα πονέσεις πολυ, κανε λίγο υπομονή, ΕΣΥ που είσαι τόσο θαρραλέα!!!!

Θεέ μου τι ζω… Ποιος σας είπε ότι αντέχω το αίμα… Και μάλιστα του παιδιού μου.. Η αιμοραγια ήταν τρελή, σε κάθε έκφραση προσώπου άνοιγε η πληγή και τρέχαμε… Μόλις λίγο έκλαιγε ξανά… άνοιγε…. Εκεί φοβήθηκα είναι η αλήθεια… Όλα μπορούσα να της τα ζητήσω, αλλα πως μπορείς να πεις σε ένα τρίχρονο παιδί που πονα να μην κλαίει!!!!!

Η μητέρα μου ήρθε για να μας βοηθήσει.. Πόσο ευχαριστώ το Θεό που την έχω… Πως καταφέρνει πάντα να με σώζει στις δυσκολίες;;; Θα το καταφέρω και εγώ να γίνω σανίδα σωτηρίας για τα παιδιά μου;;;; Η μικρή την εμπιστεύεται και η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο. Οι γάζες βέβαια ήταν μεγάλο μανίκι, γιατί της έκλειναν σχεδόν τα ματια και δυσκολευότανε να δει… Όμως εδώ και πάλι η Μαρία μου με άφησε άφωνη…

–Μαμά μου θα με ντύσεις πριγκίπισσα όπως τις Απόκριες;; 

–Ναι αγάπη μου έλα...

Φορεσαμε την στολή και έτρεξε στον καθρέφτη..

–Δεν είμαι όμορφη με τις γαζες μαμά..

–Αγάπη μου θα περάσει, μόνο λίγες μέρες θα το έχουμε μέχρι να κλείσει η πληγή.

–Δεν πειράζει μαμά, μην στεναχωριέσαι. Εγώ σε αγαπώ…

–Εγώ πιο πολυ Μαρια μου!!!!

–Όχι μαμα εγώ σε αγαπώ μέχρι το Δια, πιο πολυ δεν έχει!!!!

🙂

Έφτασε η μέρα να βγάλουμε τις γαζες!!! Ήρθε και πάλι η γιαγια μας!!!! Μόλις τις έβγαλε έτρεξε στον καθρέφτη. Απο εκείνη την στιγμή και μετα η Μαρια μελαγχόλησε, έπεσε, έχασε το χαμόγελο της. Η συννεφιά της προέκυψε, γιατί νόμιζε πως το πρόβλημα της ήταν μονο οι γαζες. Όταν αντίκρισε την αλήθεια, ήταν δεδομένο για εκείνη πως δεν θα περνούσε ποτέ!!!!

Δεν την άφησα έτσι.. Της μιλούσα για το πόσο γρήγορα θα περάσει με το ψιτ ψιτ (πουλβο).. της θυμησα το ατύχημα του μπαμπά μας, που πόσο πολυ είχε χτυπήσει και τώρα δεν φαίνεται τιποτα..

Ηρεμούσε λίγο, ξανάπεφτε. Ένιωσα πολλές φορές ότι προσπαθούσε να παρηγορήσει εμένα…

-Μαμα αν δεν περάσει δεν πειράζει!!! Θα συνηθίσω να είμαι μια καινούρια πριγκίπισσα!!!!

ΣΟΚ…. Η αγωνία μου έγινε αντιληπτή και επηρέασε το ηθικό της!!! Της τόνιζα πως θα περάσει και πως ότι και να γίνει η μαμά θα την αγαπάει το ίδιο, ίσως ακόμη πιο πολυ!!!! Το μωρό μου 🙂

Κάθε μέρα που περνούσε και έπεφτε το κουκουδακι μας, έπαιρνε την γιαγια, τον παππου και όλους να τους πει τα νέα!!! Όλα πήγαν καλα και το ΜΙΜΙ μας έφυγε. Όχι εντελώς, αλλα τουλάχιστον τόσο όσο χρειαζότανε για να γίνουμε και πάλι η ίδια πριγκίπισσα!!!!

Τώρα πια είναι πολυ προσεκτική, της έχει χαραχθεί τόσο καλα στην ψυχούλα της που ζει με την αγωνία!!!

Προσπαθώ, και θα προσπαθώ συνέχεια να την χαλαρώνω!!! Τέλος καλό…. Όλα καλα…..

Ίσως να σας φανεί υπερβολική η περιγραφή, αλλα είχα την ανάγκη να θυμάμαι την κάθε στιγμή απο αυτή την περιπέτεια!!!

Αφιερωμένο στις μανουλες που αγωνίζονται καθημερινά να σώσουν τα παιδιά τους με πίστη! Σας θαυμάζω με όλο μου το είναι!!! Να σας έχει ο θεός καλα και εσάς και τα παιδάκια σας, που αγωνίζονται για να κερδίσουν μαχες που εμείς θεωρούμε δεδομένες!!!!!!!

Μαμά μου σε ευχαριστώ που υπάρχεις!!!! Σε αγαπώ!!!!

Μαρακι μου σε λατρεύω!!!!