Είμαι η Σοφία. Είμαι μια κοριτσομαμά, έχω δυο κορίτσια. Η μία είναι 13 ετών και η άλλη 5 μηνών!! Μετά απο 13 χρόνια και πολύ πιο μεγάλη ξαναέγινα μαμά!

Η δικιά μου ιστορία δεν είναι τίποτα συγκλονιστικό απλώς θεωρώ οτι περιέχει λίγο απο όλα.

Είμαι 40 χρονών, την πρώτη μου κόρη την έκανα στα 27, οχι και παιδούλα και για αυτό σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έκανα ένα σωρό εξετάσεις και υπερήχους και κόντρα υπερήχους.

Το Φεβρουάριο του 2013 έκανα το τεστ εγκυμοσύνης (το ηλεκτρονικο) και όντως γράφει ΕΓΚΥΟΣ! Ουυυ εννοειται χαρα και πάλι χαρά! Η κόρη μου η μεγάλη χάρηκε πάρα μα πάρα πολύ! Και ο άντρας μου και εγώ φυσικά!

Ολα πολύ ωραία, πάμε στο γυναικολόγο και όντως βλέπει τον ένα σάκο και μου γράφει το πακετάκι των αρχικών εξετάσεων. Πάμε να πάρουμε τις εξετάσεις, σκάει η πρώτη είδηση: εχεις ζάχαρο!! Και οχι κύησης, απο το πρώτο μήνα δεν είναι διαβήτης κύησης, προφανώς το είχα και δε το ήξερα.

Πρώτο σοκ, ινσουλίνες και άμεσα να φτιαχτεί το ζάχαρο, γιατί είναι πολύ επικίνδυνο για το έμβρυο! Κλάμα και αγχος εγώ, τώρα έπρεπε να το πάθω; Στην εγκυμοσύνη;

Το ξεπερνάω και αρχίζω ινσουλίνες ήρθαν και ειδικοί και μου έδειξαν…

Πάμε πάλι στο γυναικολόγο για υπέρηχο μετά απο κάνα δύο εβδομάδες. Κοιτάει στον υπέρηχο και λέει «Βλέπω και άλλο σάκο!!! Έχεις δίδυμα!«

Το δεύτερο σοκ! Ο άντρας μου να γελάει απο χαρά και εγώ να έχω πάθει σοκ!

– Μα στον προηγούμενο υπέρηχο δε το ειδατε!

– Ναι, συμβαίνουν αυτά! Η εγκυμοσύνη σου θα ειναι επικίνδυνη πολύ! Δίδυμη κύηση με ζάχαρο και 40 χρονών!!

Ο γιατρος μου δεν μου εδωσε καθολου κουραγιο… Εγώ να πάω να πεθάνω απο το άγχος και το φοβό ο άντρας μου πολύ πιο ήρεμος. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια αντέδρασα  και εγώ πολύ αγχωτικά…

Πάμε πάλι μετά απο δύο εβδομάδες, πιο ήρεμη εγώ βέβαια. Δυστύχως το ένα το έμβρυο στάματησε να αναπτύσσεται. Στεναχώρια εγώ και τύψεις, τυψεις που αγχωθηκα. Ο γιατρός μου είπε οτι καλύτερα γιατί θα είχαμε πολλά προβλήματα (ωραίος και αυτός)

Το ίδιο βράδυ βλέπω αιμορραγία. Τεζα στο κρεββατι εγω. Παιρνω το γιατρο.

– Να παω στο νοσοκομειο;

– Μπα οχι… Και αποβολη να κανεις δε προλαβαινουμε να σωσουμε κατι!

Σοκ εγω. Τι ειναι αυτα που μου λεει; Να κάτσω σπίτι και να μη  ξερω τι παθαινω… Αποβαλω; Χάνω και τα δυο εμβρυα;;

Περναει η βραδια κακην κακως, παιρνω και κατι χαπια και την αλλη μερα αλλαζω γυναικολογο αμεσως! Τον αλλαξα γιατι την αλλη μερα του λεω να παω στο νοσοκομείο ή στο ιατρειο να με δει να μου πει τι γινεται, να κανουμε υπερηχο…

– Α οχι, σε κανα μηνα θα σε δω!

Τι λες ανθρωπε μου; Και εγω ενα μηνα με αιμα και καφε δε θα ξερω τι μου γινεται!

Μου συστησε η κουμπαρα μου τη δικια της, γυναικα γυναικολογος. Της λεω τι εχει συμβει και μου λεει «Ελα να σε δω»

Οντως παω με λιγο αιμα. Μου εξηγησε οτι το αιμα ηταν απο το εμβρυο που παλλινδρόμησε αλλα υπαρχει και ο κινδυνος να παρασυρει και το αλλο γιατι ο οργανισμος το εβλεπε σαν αποβολη!

Ξαπλα στο κρεββατι για κανα μηνα εγω. Το ξεπερναμε και αυτο…

 ..μετα μου λεει «Πρεπει να κανετε ειδικες εξετασεις αιματος» γιατι και εγω και ο αντρας μου εχουμε και οι δυο στιγμα! Αλλο αγχος και αυτο! «Υπαρχει κινδυνος το παιδι να βγει με μικροδρεπανοκυτταρικη αναιμια που ειναι πολυ σοβαρη«, μου λεει η γιατρος, «θα πρεπει να σκεφτεις αν θα το κρατησεις ή οχι!«

Αχ Θεουλη μου, τι αλλο; Μπαινω και κανω φυσικα αμνιοπαρακέντηση! Ξαπλα για κανα μηνα στο κρεββατι… Μεχρι να βγουν τα αποτελεσματα να κλαιω καθε μερα ολη μερα! Τι στεναχωρια, τι αγχος. Εκανα ταμα στη Παναγιά… Ευτυχως μας βοηθησε η Παναγια και ο Θεος  και τα αποτελεσματα ολα τελεια!

Η γιατρος να μου λεει «Τι αλλο θα γινει με σενα, βρε κοριτσακι μου; Ολα τα εχεις παθει!«

Να πω εδω οτι η γιατρος μου φοβερη, με προσεχε παρα παρα πολυ και μια ωρα στον υπερηχο, να της λεω καθε μου βλακεια ερωτηση ή φοβια και να ειναι εκει… Ηταν λιγο αυστηρη αλλα χαλαλι της! Μεχρι τελευταια στιγμη,  ηταν εκει διπλα μου.

Απο τον 6ο μηνα και μετα ηρεμησαμε, βεβαια δεν εκανα πολλα πολλα, στη δουλεια δεν πηγαινα, βολτες παρα πολυ λιγες και κοντινες και στο σπιτι ξεκουραση και στο καναπε συνεχεια και φανταστειτε οτι εκτος των αλλων  με επιαναν ημικρανιες και μουδιαζε το χερι μου και το προσωπο μου, να παιρνω τη γιατρο μου και να κλαιω, κατι παθαινω, της λεω «Φοβαμαι, δεν μπορω!» Βεβαια ολα ηταν απο το αγχος μου. Πηγαινα πολυ συχνα για υπερηχο, ειχα και το ζαχαρο να κοντρολαρω. Μη φας εκεινο, μη φας το αλλο, μετρα το ζαχαρο μετα απο καθε γευμα…

– Καλα, πως τα παιρνεις τα ρημαδια; Εχεις ζαχαρο και κανεις διαιτα εννοειται!

Οντως πως τα επαιρνα; Ηταν περιεργο, γιατι γλυκα δε εβαζα στο στομα μου και το φαι μου το μετραγα (23 κιλα πηρα) Εν τω μεταξυ στους μεγαλους μηνες μεγαλωνε και το ζαχαρο, δεν επρεπε οι μετρησεις να ξεπερναν το 1,50  και καθε εβδομαδα πηγαινα και εκανα καρδιοτοκογραφο για να ακουμε το μωρο…

Οταν πηγα να γεννησω, με ετοιμασαν και με εβαλαν να ακουμε τη καρδια του μωρου. Και να μη τη βρισκουν… Και απο εδω το μηχανημα και απο εκει το μηχανημα! Η καρδια μου να εχει παει στη κουλουρη και τελικα φαινεται καποιος τους ενημερωσε -η γιατρος μου μαλλον- οτι το μωρο ειναι ισχιακο!

– Ελα ρε κοπελια, μου λεει ο νοσοκομος, πες οτι ειναι ισχιακο το μωρακι και ψαχναμε!

Και οντως εβαλαν το μηχανημα πιο ψηλα και πιασαμε τη καρδια …

Και τη πρωτη με καισαρικη την εκανα. Δε με πειραξε, δεν πονεσα καθολου. Τα ακουγα ολα την ωρα της καισαρικης, εκανα επισκληριδιο. Μου την εδωσαν αμεσως αγκαλια (3.350 κιλα βγηκε),  για λιγο βεβαια γιατι επρεπε να μπει μια μερα στη θερμοκοιτιδια για παρακολουθηση του ζαχαρου της επειδη ειχα διαβητη και εκανα ινσουλινες… Φοβουνται μη κανει το μωρο υπογλυκαιμιες.

Περασε με στεναχωρια και αυτη η μερα, βεβαια πηγα με καροτσακι και τρομακτικους πονους απο τη καισαιρικη (ειχαν περασει μονο κατι ωρες) και ενα ποδι κουλο, μα κυριολεκτικα κουλο απο την επισκληριδιο, στην μοναδα που την ειχα να τη δω… Ωσπου τελικα την αλλη μερα  μου την εφεραν κανονικα.

Απο εκει και περα ειμαστε αυτοκολλητες! Ολη μερα μαζι, μεχρι να παω στη δουλεια δυστυχως, τα παμε τελεια οι δυο μας και η μεγαλη μου τη προσεχει, τη ταιζει και την αγαπαει παρα πολυ!

(εχω θεματα βεβαια με τη πεθερα, σιγα μη τη γλιτωνα! Τι ειναι αυτες ρε παιδι μου; Μαθηματα τους κανουν σε ολες τους; Διαβαζα κατι αλλες ιστοριες απο μαμαδες και εγω μια απο τα ιδια, λεω! Αμα δε μιλησουμε εμεις οι νυφες τιποτα δε γινεται . Ετσι δυστυχως θελουν, να μιλησουμε και να γινουμε κακιες! Δεν πειραζει γιατι αλλιως σε καβαλανε σε χρονο ντε τε! Τέλος!)

Θελω να πω σε ολες τις μελλοντικες μανουλες οτι ολα γινονται, να μη το βαζουν κατω και παντα να σκεφτονται θετικα!

Βεβαια η αληθεια ειναι οτι τοσοοοο αγχος  δεν εχω ξαναπερασει στη ζωη μου, αν και στη πρωτη μου εκατσα 9 μηνες στο κρεββατι με αποκολληση! 30 ολοκληρα κιλα ειχα παρει, μονο τουαλετα πηγαινα, αλλα περασε και αυτο. Για αυτο λεω, ολα γινονται, αρκει να το πιστευεις!

Εγω εχω παραμεινει «γλυκουλα», ειναι μια εκφραση που λεμε οι διαβητικοι… Δεν με πειραζει, ισα ισα που προσεχω και τη διατροφη μου. Παιρνω χαπια προς το παρον και βλεπουμε…