«Έπρεπε να διακόψω την κύηση γιατί περίμενα κορίτσια» – μια σοκαριστική μαρτυρία επιλεκτικής άμβλωσης

Ο Independent στο Ηνωμένο Βασίλειο διεξήγαγε μία έρευνα στην αρχή της χρονιάς με τίτλο The Lost Girls (Τα κορίτσια που χάθηκαν), εξετάζοντας στοιχεία που αποδείκνυαν πως ακόμη και σε προηγμένες χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τον τρόμο των επιλεκτικών αμβλώσεων βάσει φύλου, λόγω των πεποιθήσεων της κοινωνίας στην οποία ζουν. Μία νεαρή Βρετανίδα αψήφησε την οργή της οικογένειάς της και της κοινωνίας αυτής και επικοινώνησε με τον Steve Connor, επιστημονικό συντάκτη του Independent, για να πει τη δική της ιστορία.

[divider]

Η φωνή στην άλλη γραμμή ήταν αγχωμένη και συγκινημένη. Μία νεαρή μητέρα πήρε το μεγάλο ρίσκο να επικοινωνήσει η ίδια με τον Independent για να μας ευχαριστήσει για το θέμα που καλύψαμε στις αρχές της χρονιάς, γύρω από το σκάνδαλο των χαμένων κοριτσιών της Βρετανίας – των αγέννητων κοριτσιών που τους έγινε άμβλωση επειδή ήταν «το λάθος φύλο».

Έπειτα από τρεις ή τέσσερις τηλεφωνικές συνομιλίες, συμφώνησε πως μπορούσαμε να γράψουμε τη δική της τρομακτική εμπειρία, όπου η ίδια δεχόταν πιέσεις από τον άντρα της να κάνει έκτρωση, όταν ο υπέρηχός της αποκάλυψε πως περίμενε κορίτσια.

Η πακιστανικής καταγωγής Βρετανίδα θέλησε η ιστορία της να ακουστεί ώστε να γνωρίζει ο κόσμος για το φυσικό και ψυχικό μαρτύριο που υπόμενε η ίδια αλλά και άλλες γυναίκες στη θέση της, οι οποίες αναγκάστηκαν να διακόψουν την κύησή τους επειδή θα κατέληγε σε μία ανεπιθύμητη κόρη.

Η Samira (ψευδώνυμο) συμφώνησε να μας μιλήσει με την προϋπόθεση της απόλυτης ανωνυμίας και έτσι ορισμένα χαρακτηριστικά έχουν επίτηδες παραλλαχθεί για να προστατευτεί η ταυτότητά της.

Λέει πως φοβάται για την ασφάλειά της και πως η οικογένειά της θα χωριστεί σε δύο στρατόπεδα αν ο άντρας της μάθει πως μίλησε στον τύπο σχετικά με τις δύο αμβλώσεις που χρειάστηκε να κάνει έπειτα από τις πιέσεις του.

Η Samira είναι και πάλι έγκυος και ετοιμάζεται να κάνει υπέρηχο, αλλά τρέμει στην ιδέα πως θα δείξει ότι και πάλι περιμένει κορίτσι, κάτι που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε άλλη μία έκτρωση.

«Από τότε που έμεινα έγκυος, το σκέφτομαι όλη την ώρα. Τι θα συμβεί; Είμαι πολύ, πολύ τρομαγμένη. Έχω πανικοβληθεί και βλέπω εφιάλτες όπου αιμορραγώ και με ξυλοκοπούν», είπε η Samira. «Σκέφτομαι να εξαφανιστώ μαζί της και να γεννήσω κάπου αυτό το μωρό, αλλά δεν μπορώ να αφήσω τα παιδιά μου μαζί του… έχω καθήκον στα άλλα μου παιδιά. Δεν μπορώ να τα αφήσω για κάποια που δεν γεννήθηκε ακόμη. Δεν θέλω να το κάνω».

Η Samira επικοινώνησε πρώτη φορά με τον Independent αφού διάβασε το θέμα μας The Lost Girls στις αρχές του έτους, το οποίο επισήμανε στατιστικά στοιχεία από την εθνική απογραφή του 2011, τα οποία υποδείκνυαν πως οι επιλεκτικές αμβλώσεις βάσει φύλου σε συγκεκριμένες εθνικές μειονότητες έδιναν το προβάδισμα στα αγόρια στην αναλογία των δύο φύλων ορισμένων οικογενειών.

Παρόλο που πολλές κοινοτικές οργανώσεις εξέφρασαν την αποδοχή τους στην έρευνα του Independent, τα ευρήματα αποκηρύχθηκαν από ορισμένες ομάδες αμβλώσεων. Η Βρετανική Συμβουλευτική Υπηρεσία Εγκυμοσύνης για παράδειγμα απέρριψε τα ευρήματα ως «ανοησίες» και εξέφρασε αμφιβολίες για το κατά πόσο κάποια γυναίκα που ζει στη Βρετανία θα οδηγούνταν σε μία άμβλωση καθαρά λόγω φύλου – κάτι που είναι παράνομο στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Παρ’ όλ’ αυτά, η οδυνηρή μαρτυρία της Samira παρέχει περαιτέρω αποδείξεις πως είναι σχετικά εύκολο να προγραμματιστεί μία άμβλωση – είτε ιδιωτικά είτε μέσω NHS – μετά τη λήψη των αποτελεσμάτων ενός υπερηχογραφήματος, στο οποίο προσδιορίζεται το φύλο του μωρού μετά από περίπου 14 εβδομάδες εγκυμοσύνης.

Μίλησε για την ανάγκη αλλαγών στους κανονισμούς των υπερηχογραφημάτων ώστε να καθυστερήσει υποχρεωτικά η ενημέρωση των γονιών σχετικά με το φύλο του παιδιού μέχρι μετά τις 24 εβδομάδες εγκυμοσύνης, όπου η άμβλωση είναι πρακτικά αδύνατη. «Πιστεύω πως θα έπρεπε να γίνει κάποια εκστρατεία, σίγουρα, για να απαγορεύσει τα υπερηχογραφήματα που αποκαλύπτουν το φύλο ή να καθυστερήσουν μέχρι να μην μπορεί να γίνει άμβλωση», είπε.

Η Samiera είπε πως η πρώτη διακοπή κύησης συνέβη ορισμένα χρόνια πριν σε ένα κρατικό νοσοκομείο αφού εκείνη και ο άντρας της πήγαν σε μία άλλη πόλη για ένα υπερηχογράφημα, στο οποίο αποκαλύφθηκε πως ήταν 14 εβδομάδων έγκυος και περίμενε κορίτσι.

Τότε, λέει, ακολούθησε τις απαιτήσεις του άντρα της που ήθελε να μάθει το φύλο του παιδιού επειδή είπε πως και η ίδια δεν ήταν σίγουρη πως ήθελε να κάνει άλλο μωρό. «Βασικά ήταν μία εγκυμοσύνη που δεν είχα και γω προγραμματίσει και για αυτόν το ίδιο επειδή ήταν κορίτσι. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα έκανα έκτρωση επειδή ήταν κορίτσι», είπε η Samira. «Τότε ένιωθα πίεση από εκείνον. Δεν θα έκανα την έκτρωση τότε, ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Γι’ αυτό και τελικά την έκανα, με πίεζε επειδή θα έκανα κορίτσι».

Όταν ο γιατρός τους ενημέρωσε πως το έμβρυο ήταν γένος θηλυκού, ο άντρας της ρώτησε πόσο σίγουρος ήταν και μετά σώπασε. Η γλώσσα του σώματός του αποκάλυπτε το πόσο δυσάρεστα ήταν για εκείνον τα νέα, λέει η Samira.

«Μας έδωσαν φωτογραφίες. Εκείνος απλά τις παράχωσε κάπου και όταν πήγαμε σπίτι είπε «σκίσε αυτές τις φωτογραφίες και μην τις κοιτάς γιατί θα το σκέφτεσαι»», είπε.

Έπειτα προγραμμάτισε να κάνει άμβλωση στην τοπική κλινική του NHS αλλά δεν αποκάλυψε τον πραγματικό λόγο. «Ναι, γιατί αν ήταν αγόρι θα συνέχιζα με την εγκυμοσύνη μου. Θα είχα συνεχίσει. Δεν θα έκανα άμβλωση», είπε.

Η δεύτερη άμβλωσή της ήταν πιο τραυματική από την πρώτη, εν μέρει επειδή ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό της πως ήθελε το παιδί, παρόλο που ένας υπέρηχος αποκάλυπτε ότι ήταν κορίτσι.

«Δεν θέλαμε να πάμε πάλι στην ίδια κλινική όπου κάναμε τον υπέρηχο των 14 εβδομάδων για να μάθουμε το φύλο γιατί δεν θέλαμε να νομίζουν ότι ήρθαμε και πάλι για να μάθουμε το φύλο. Πήγαμε κάπου αλλού», είπε η Samira.

Κατάφερε να κάνει υπέρηχο λίγο νωρίτερα επειδή τους είπε πως δεν γνώριζε πόσο καιρό ήταν έγκυος, αλλά πίστευε πως ήταν περισσότερο από 16 εβδομάδες. «Η γιατρός είπε πως ήμουν στις 15 εβδομάδες και ο άντρας μου τη ρώτησε το φύλο του μωρού. Είπε πως ήταν κορίτσι και ρώτησε εκείνος αν είναι σίγουρη και του το έδειξε και εκείνος απλά σιώπησε, αλλά εγώ ήμουν πραγματικά πολύ χαρούμενη», είπε.

«Δεν ήταν προγραμματισμένη ή κάτι τέτοιο αλλά ήμουν απλά χαρούμενη που ήταν κορίτσι και χαιρόμουν που μεγάλωνε μέσα μου, αλλά μετά το βλέμμα του όταν τον κοίταξα, δεν θα μπορούσα να του εξηγήσω τη χαρά μου. Έτσι λοιπόν το κράτησα για τον εαυτό μου».

Αυτή τη φορά, η Samira και ο άντρας της κανόνισαν η άμβλωση να γίνει σε μία ιδιωτική κλινική. Εκείνη πίστευε πως ο άντρας της θα ενέδιδε τελικά όταν θα συνειδητοποιούσε το πόσο δυστυχισμένη ένιωθε που θα έπρεπε να κάνει κάτι τέτοιο για δεύτερη φορά. «Τη μέρα της άμβλωσης μπήκα στην κλινική κλαίγοντας. Έκλαιγα και έκλαιγα και δεν μπορούσα να σταματήσω. Ήλπιζα απλά πως θα μου τηλεφωνούσε να μου πει πρέπει να φύγεις από κει», είπε η Samira.

«Η νοσοκόμα είδε πως ήμουν αναστατωμένη αλλά είπε «απλά πιες αυτά τα χάπια». Δεν τους ένοιαζαν πως έδειχνα αναστατωμένη. Έκλαιγα αλλά προσπαθούσα να είμαι προσεκτική γιατί δεν θα έκαναν την άμβλωση αλλιώς και ο άντρας μου θα κατηγορούσε εμένα», είπε.

«Ήθελα απλά να σταματήσουν. Ήθελα απλά να τρέξω μακριά από κει, αλλά το θέμα είναι, πού θα πήγαινα; Τι θα έκανα; Την τελευταία μέρα πριν από την άμβλωση του είπα ξεκάθαρα τι με έβαζε να κάνω και πως είχε άδικο… Ένιωθα πως δεν μπορούσα να πάρω μόνη μου την απόφαση να κρατήσω το μωρό γιατί αν το έκανα εκείνος θα κατέληγε να διακόψει την εγκυμοσύνη από μόνος του. Μάλλον θα με ξυλοκοπούσε τόσο ώστε να μην είμαι πια έγκυος. Το φοβόμουν αυτό».

«Το χειρότερο ήταν πως όταν μπήκα στο θάλαμο είχα κοιλίτσα και όταν βγήκα είχε φύγει. Έπιανα την κοιλιά μου και απλά ήθελα να ουρλιάξω αλλά δεν έβγαινε άχνα. Ένιωθα να φωνάζω χωρίς να βγαίνει άχνα. Ήθελα πίσω το μωρό μου».

Ρωτήσαμε τη Samira γιατί ο άντρας της ήταν τόσο αρνητικός στο να γεννήσει κόρες, αφού είχε ήδη γιους. Είπε πως ανησυχούσε για το πώς θα φρόντιζε τις κόρες του όταν εκείνες μεγάλωναν και άρχιζαν να δείχνουν ενδιαφέρον στα αγόρια.

«Βασικά ο λόγος του ήταν πως πίστευε ότι τα κορίτσια θα το έσκαγαν με κάποια αγόρια όταν μεγάλωναν. Είπε πως δεν θα μπορούσε να τις συντηρήσει όταν μεγάλωναν. Είπε πως δεν θα μπορούσε να τις προσέχει όταν θα έβγαιναν ραντεβού», είπε. «Σε κάποιο σημείο είπε πως αν ένα κορίτσι μείνει έγκυος, αυτό είναι λάθος. Τα αγόρια μπορούν να κάνουν τα πάντα. Το βασικό είναι πιστεύω πως ήταν φοβισμένος».

Η περίπτωση της Samira είναι ξεχωριστή φυσικά, αλλά αποτελεί παράδειγμα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες εθνικών μειονοτήτων που πριμοδοτούν τους γιους και υποβαθμίζουν τις κόρες σε παιδιά δεύτερης κατηγορίας.

Η περίπτωσή της είναι επίσης σημαντική μιας και δεν θα συμπεριλαμβανόταν στη στατιστική μας ανάλυση για δύο λόγους: πρώτον, γεννήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και το μεγαλύτερο παιδί της είναι αγόρι. (Ο Independent χρησιμοποίησε τα στοιχεία από την απογραφή του 2011 εξετάζοντας γυναίκες που γεννήθηκαν στο εξωτερικό και το πρώτο τους παιδί ήταν κορίτσι, ερευνώντας αν το επόμενο θα ήταν αγόρι ή κορίτσι).

Οι δύο αμβλώσεις της Samira δεν θα είχαν λοιπόν συμπεριληφθεί στα συνολικά 1400 με 4700 κορίτσια που «χάθηκαν» από την εθνική απογραφή του 2011. Οι δύο αυτές αμβλώσεις και εκείνες άλλων γυναικών δεύτερης και τρίτης γενιάς στην ίδια θέση δεν συμπεριλήφθηκαν σκόπιμα στην έρευνά μας.

Δείχνουν όμως πως το πρόβλημα μπορεί να έχει μεγαλύτερες διαστάσεις και, αν μη τι άλλο, μπορεί να έχουμε υποτιμήσει το εύρος του προβλήματος των χαμένων κοριτσιών της Βρετανίας.