Αγκαλιά
Κατανοώ όλες εκείνες τις μαμάδες που επιλέγουν να περνούν αρκετό χρόνο χωρίς τα παιδιά τους. Η αλήθεια είναι ότι έρχονται στιγμές που πραγματικά θα ήθελα κι εγώ να αρπάξω ένα ταξί και να πεταχτώ σε κοντινό μπαράκι να κατεβάσω 3 σφηνάκια με κάποια επίσης απεγνωσμένη/κουρασμένη/μπουχτισμένη μαμαδο-φίλη, όμως τελικά δεν το κάνω ή αν το κάνω (εντάξει, σίγουρα όχι μπουχτισμένη αλλά μετά από προγραμματισμό τουλάχιστον μίας εβδομάδας) το μυαλό μου είναι πάντα εκεί. Στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου. Δεν είναι ότι ανησυχώ μην πάθουν κάτι, δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η φάση «με τις φίλες μου» ή «μόνο με τον Μάνο μου», αλλά να… ξέρω ότι τους λείπω. Και βασικά μου λείπουν κι εμένα. Είμαστε μια ομάδα τόσο στενά και όμορφα δεμένη που τι να πω… Όταν τα πιόνια απομακρύνονται μεταξύ τους σαν κάτι να μην κυλάει καλά.
Με λίγα λόγια… Δεν είμαι από τις μαμάδες που θα σου πουν «Α! Δικαιούσαι λίγο χρόνο με τον άντρα σου οι δυο σας! Να πάτε ταξίδι 10 μέρες στο Τιμπουκτού και ας μείνει το μωρό με τη γιαγιά». Αν θέλεις να το κάνεις, να το κάνεις, εμένα λόγος δεν μου πέφτει. Αλλά αν κατά βάθος δεν θες ή ζορίζεσαι, πίστεψέ με, θα σε καταλάβω… Μπορεί για τις κουλ σε θέματα ταξιδιών/εξόδων μαμάδες να φαίνομαι λίγο no life, αλλά εγώ έτσι νιώθω. Είμαστε ομάδα. Σε όλα, όχι στα μισά!
Με ψιλοβαριά καρδιά έφυγα πριν λίγες μέρες με τον Μάνο μου για Βερολίνο. Χωρίς παιδιά! Ήταν το δώρο μου για τα 30α μου γενέθλια. Πώς με έπεισαν δεν ξέρω. Φανταστείτε ότι μέχρι το βράδυ πριν φύγουμε, σκεφτόμασταν να ακυρώσουμε το ταξίδι. Γιατί βλέπετε, άρχισε στο μεταξύ και ο Μάνος να το ξανασκέφτεται. Τελικά πήγαμε και περάσαμε πολύ όμορφα. Όντως τα παιδιά παραείναι μικρά για ένα ταξίδι σε μια πόλη όπως το Βερολίνο και σίγουρα θα επιστρέψουμε μετά από κάποια χρόνια μαζί τους. ΑΛΛΑ… κορίτσια και αγόρια, τα είδα όλα. Μου έλειψαν. Οι μορφές τους πετούσαν συνέχεια μπροστά από τα μάτια μου. Η παχουλή πατούσα του Αρχέλαου. Τα απαλά χέρια της Αθηνάς. Το τσουλούφι της. Τα ματάκια του. Η Αθηνά με ρωτούσε στο τηλέφωνο «Τελειώσατε μαμά; Θα έρθετε;» και η καρδιά μου έκανε κρακ, κρακ, κρικ. Θαρρώ ότι άφησα ένα κομμάτι της εκεί στα απομεινάρια του τείχους του Βερολίνου. Και ο Αρχέλαος «Μαμά, μαμά». Τι και αν περνούσαν καλά, τι και αν η γιαγιά και ο παππούς τους πήγαν ΠΑΝΤΟΥ. Ήξερα ότι τους λείπαμε.
Και μετά χτύπησα το θυροτηλέφωνο και με το που μπήκα στην είσοδο άκουσα από ψηλά τις φωνές τους και τα γέλια τους. Και άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και δυο πλασματάκια ξεχύθηκαν στην αγκαλιά μου. Και με γέμισαν φιλιά. Και σκαρφάλωσαν πάνω μου όπως τα γατάκια στην γάτα. Και γελάσαμε πολύ. Και τους μύρισα τις βρωμοπατούσες τους. Και τους γαργάλησα τις μασχαλίτσες. Και δώστου ξανά ομαδική αγκαλιά. Και φιλιά. Και «Μαμά μου» και «Μαμούλα μου«. Και μετά ανοίξαμε τα δώρα. Και μετά ξανά αγκαλιά. Και αγκαλιά και αγκαλιά και αγκαλιά.
Τα πιόνια ενώθηκαν ξανά.
ΑΓΚΑΛΙΑ!
'Ολα με μέτρο.Ακόμα και στις ομάδες ο κάθε παίχτης κάνει τη δική του ζωή.Τα παιδιά χρειάζονται όρια και ένα απο αυτά είναι οτι η μαμα και ο μπαμπάς θελουν το χρόνο τους.Τον ορίζουμε ,τον τηρούμε και τα παιδιά προσαρμόζονται και θεωρουν δεδομένο ό,τι τους θέσουμε εξ'αρχής.Φυσικά σε όλα αυτά παίζει ρόλο τι καταλαβαινει το καθε παιδι αναλογα με την ηλικιακή του ομάδα.Σε γενικές γραμμές ,είμαι κάθετη οτι οι γονεις χρειάζεται να βρίσκουν χρόνο για τον εαυτο τους.Ο τρόπος που το παρουσιάζεις στο παιδί είναι που εχει σημασία για το τι θα νιώσει και οχι οτι θα λείπεις από κοντά του! Με εκτίμηση Αμαλία
Την λατρέυω την αγκαλιά της κόρης μου και γενικά ειμαι ανθρωπος της αγκαλιάς, άπλα είναι μερικές φορές που θέλω να μεινω λιγο μόνη με τον εαυτό μου ή που και που να βλέπω καμιά φίλη χωρίς παιδι και άντρα... παιρνώ λίγο αέρα και μετά επανέρχομαι με γεμάτες μπαταρίες. Για λιγες μέρες, ενα Π-Σ-Κ έχω αφήσει την μικρή μου σε παππούδες, αν κι ενοιωσα φοβερες τύψεις και το μυαλό μου ηταν πολύ συχνά σε εκείνη, παρόλα αυτά με τον άντρα μου περάσαμε ωραια, νομίζω το χρειαζόμαστε που και που!
Μακάρι η κάθε μαμά να κάνει όπως το αισθάνεται! Μερικές δεν θέλουν να τα αποχωριστούν ούτε δεπτερόλεπτο, άλλες κανένα βραδάκι πού και πού, άλλες χαίρονται κι ένα μικρό σαβ/κο καμιά φορά χωρίς παιδιά κι άλλες ευχαριστιούνται και τα πιο μεγάλα ταξίδια μόνες! Δεν υπάρχουν κατηγορίες, η κάθε μαμά βάζει το δικό της όριο όπου το νιώθει! Σίγουρα εξαρτάται κι απ'τις ηλικίες των παιδιών, απ΄το αν δουλεέυι εκτός σπιτιού και πολλά άλλα. Εγώ χάρηκα και μία εκδρομή με μία διανυκτέρευση που έκανα πρόσφατα μόνο με τον άντρα μου, όπως χάρηκα πάρα πολύ κι ένα τετραήμερο στη Σκωτία με τον μικρό (ενός τότε). 'Αλλη φάση το ένα κι άλλη το άλλο! Δεν ξέρω πού ακριβώς είναι το όριό μου, πχ μια εβδομάδα αισθάνομαι ότι ούτε μπορώ ούτε πρέπει ακόμα. Αλλά είπαμε, δεν έχει σημασία, αυτά τα ορίζει η κάθε οικογένεια =)
Εγώ από την άλλη θα πω ότι τα παιδιά δεν είναι καθόλου μικρά για ταξίδια, ειδικά εντός Ευρώπης, με λίγες ώρες πτήσης. Και δη Βερολίνο, με πάρκα και ποδηλατόδρομους, πολύ child friendly πόλη. Βέβαια, οι γονείς πρέπει να είναι προετοιμασμένοι ότι το ταξίδι τους δεν θα θυμιζει σε τίποτα τα ταξίδια πριν τα παιδιά, με ποτάκια και νυχτερινές βόλτες. Αλλά πιστεύω ότι άνετα τα παίρνεις μαζί σου, αν δεν θέλεις να τα αφήσεις. Κάντο και θα με θυμηθείς!
Έχουμε ήδη ταξιδέψει με ένα μωρό σε Γερμανία και σε Αυστρία. Δεν είναι το Βερολίνο πόλη για να πας με 4χρονο και μωρό, γιατί ακόμα και τα μουσεία του και τα όλα του "θέλουν" αρκετά μεγαλύτερα παιδιά. Δηλαδή ανέφικτο δεν είναι, αλλά προσωπικά το θεωρώ λίγο χαμένο χρόνο. Υπάρχουν ένα σωρό άλλοι προορισμοί για οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά.
Αυτό ακριβώς θέλω να πω, ότι ξεχνάς τα μουσεία και όσα που θα έκανες αν ήσουν μόνη και αφουγκράζεσαι διαφορετικά την πόλη κάνοντας βόλτα με εκείνα τα ποδήλατα που έχουν και καμπινούλα για τα παιδιά πίσω... Κι εμείς συνοδέψαμε τον μπαμπά μας σε επαγγελματικό ταξίδι στο Τελ Αβίβ, ήταν περίπου 16 μηνών η μικρή. Ναι σίγουρα, δεν είδα ούτε το 1/3 από όσα έγραφε ο οδηγός, αλλά έκανα βόλτες με τον άντρα και το παιδί μου και κοιτούσαμε να γνωρίσουμε κόσμο, να ρωτήσουμε ντόπιους τι έχουν να μας προτείνουν-βλέποντάς μας με το παιδί αγκαλιά- να δοκιμάσουμε τοπικά φαγητά. Και για όσα δεν είδα, δεν χάθηκε ο κόσμος, θα πάρω καρτ ποστάλ, χεχεχεχε! Αγάπησα όμως ένα μέρος ακριβώς επειδή δεν είχα to-do list :-)
Λέω για το Τελ Αβίβ γιατί μου θύμησε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ το Βερολίνο. Νέοι παντού, πολύ αρτιστίκ περιβάλλον, θετικά vibes γενικά :-)
Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα έχω κι εγώ Ολίβια! Στο πρώτο ταξίδι που πήγαμε χωρίς τα παιδιά, στο εξωτερικό, πραγματικά, ήταν σαν να ήθελα να δώ όλα τα αξιοθέατα γρήγορα και να τελειώνουμε για να γυρίσω πίσω. Άσε που όλη την ώρα έψαχνα τί να τους αγοράσω και αν έβλεπα δραστηριότητες για παιδάκια έλεγα, "Ν αεδώ θα μπορούσαμε να τα φέρουμε, τί ωραία θα περνούσαν" και άλλα τέτοια. Βέβαια πέρασα όμορφα με τον άντρα μου και ήταν σα να είμαστε πάλι ξέγνοιαστοι, να κάνουμε τις βόλτες μας, να χαζεύουμε και να γυρνάμε έξω για ώρες, αλλά στην άκρη του μυαλού πάντα υπήρχε η λαχτάρα του να πάω πίσω στα παιδάκια μου!
Ολίβιά μου χαίρομαι πολύ για σένα.. εγώ πολλές φορές αναρρωτιέμαι για το αντίστροφο σε σχέση με τον εαυτό μου.. αν τύχει να βγώ μια στις τόσες και αν .. με τον άντρα μου.. ή βρώ λίγο χρόνο για μένα.. (ντρέπομαι και που το λεώ) δεν αναζητάω τόσο πολύ την επιστροφή μου. δεν ειναι πως δεν αγαπάω τα παιδιά μου και πως δεν ειναι ο,τι ποιο σημαντικό εχω στη ζωή μου σε καμια περίπτωση όμως εκείνη την ώρα θελω να ειμαι ''εγώ"..είτε με μόνη μου είτε με τον αντρα μου. Απο την άλλη εκείνος ειναι που δεν μπορεί χωρίς αυτά και πάντα δεν αφήνει στιγμή να μην μιλήσει ή να μην ψαξει ευκαιρία να επικοινωνήσει μαζί τους με αποτέλεσμα να με κάνει να νιώθω "βαρετή". και δεν χαίρεται τη στιγμη μαζί μου.. Ξερω πως αυτά που σκέφτομαι στην πραγματικότητα δεν υσχίουν..μα έτσι νιώθω.. χαίρομαι πάντως και τις δύο περιπτώσεις μανάδων.. που εχουν βρει τη χρυσή τομή..
Ο σπόρος μου έφτασε κοντά τεσσάρων και μέχρι σήμερα δεν τον έχω αφήσει ούτε ένα βράδυ.....ευχαριστιέμαι αυτό το δέσιμο και το ¨κόλλημα" γιατί πολύ σύντομα θα μου λέει "μάνα θέλω να κάνω αυτό και αυτό και αυτό" και φυσικά θα τα κάνει μόνος του όπως πρέπει............ΑΛΛΑ μέχρι τότε αν μπορώ να είμαστε συνεχώς αγκαλιά δεν με χαλάει καθόλου και ας έχει και καύσωνα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Και εγω μια απο τα ιδια. 3 παιδια τα οποια μεγαλωνω ολομοναχη,χωρις γιαγιαδες θειες φιλους και εναν μπαμπα που ολη μερα ειναι στη δουλεια.τρελη κουραση αλλα δε το αλλαζω με τιποτα.τα παιδακια μου ειναι 5 3 και 1
Εγώ θα μιλήσω από την άλλη πλευρά: όταν ήμαστε μικρά εγώ και ο αδερφός μου, οι γονείς μου μας άφηναν σε γιαγιάδες και παππούδες ή καμιά φορά φώναζαν μια νεαρή κοπελίτσα που έμενε στο ισόγειο και μας κρατούσε εκείνη για να πάνε ένα σινεμά, μια βόλτα, μια επίσκεψη (σε περιβάλλον ακατάλληλο για παιδιά)κτλ. Όταν μεγαλώσαμε λίγο μας άφηναν στη γιαγιά και τον παππού για λίγες μέρες ώστε να πάνε ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό οι δυο τους. Ποτέ δεν ένιωσα εγκατάλειψη, ποτέ δεν ένιωσα άσχημα μακριά τους. Μου έλειπαν φυσικά και περίμενα με χαρά να τους δω και πάλι (και να πάρω τα δώρα χι, χι, χι), αλλά καταλάβαινα απόλυτα ότι η μαμά κι ο μπαμπάς έχουν και τη δική τους ζωή ως ζευγάρι, έχουν την ανάγκη να κάνουν κάποια πράγματα μόνοι τους. Και πιστεύω ακράδαντα ότι το γεγονός ότι μας άφηναν και μόνους μας, μας βοήθησε να αυτονομηθούμε και να ανεξαρτητοποιηθούμε. Στις μέρες μας βλέπω παιδιά που δεν κάνουν χωρίς τη μάνα τους και τον πατέρα τους ούτε για λίγες ώρες και προσωπικά δεν το βρίσκω υγιές αυτό. Εννοείται ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και διαχειρίζεται την οικογένειά του όπως θέλει, απλά νομίζω ότι το κλειδί είναι η ισορροπία. Ούτε μπορείς να είσαι αυτοκόλλητος με τα παιδιά μέχρι να ενηλικιωθούν, ούτε φυσικά να σου τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες γιατί απλά θέλεις να κάνεις τη ζωή σου. Όλα με μέτρο.
όταν κάνεις και συ παιδιά θα καταλάβεις ότι ο λώρος του παιδιού από τη μάνα δεν κόβετε ποτέ... ποτέ όμως.... μέχρι τα βαθιά γεράματα θα το βλέπεις να κοιμάται και θα λες ότι θα πείς και την πρώτη φορά που θα το αντικρίσεις.... <> ούτε εγώ μπορώ να αποχωριστώ τον πρίγκηπα μου παντού πάμε μαζί... διακοπές βόλτες καφέ.... τα πάντα μαζί...
Αχ αυτο το "μαμουλα μου" με κανει και λιωνω. Μια απο τα ιδια και εμεις. Παιδι της αγκαλιας και του φιλιου η κορη μας. Το απολαμβανω...... για οσο κρατησει!!!
Κάποια σχόλια με εκνεύρισαν τόσο πολύ... Ας κάνει η καθεμία μας αυτό που γουστάρει και ας μην κοκορεύεται εάν είναι καλύτερη μάνα επειδή θέλει να είναι με τα παιδιά της όλη την ώρα ή εάν είναι καλύτερη σύζυγος επειδή θέλει να περνάει προσωπικό χρόνο με τον σύντροφό της. Και για να περάσω στα δικά μου, εγώ επέλεγα να κάνω τα πάντα με τα παιδιά αφενός επειδή το ήθελα αφετέρου επειδή δεν είχα και βοήθεια από κάποιον (την λύση της baby sitter την φοβόμουνα). Τελικά διαπίστωσα ότι αυτό δεν έκανε καλό στα παιδιά ωωωω ναιιι στα παιδιά. Χρειάζονται και αυτά να νιώθουν την απουσία των γονιών, λειτουργούν διαφορετικά, ίσως πιο αυτόνομα, ίσως πιο ανεξάρτητα, κάπως διαφορετικά. Είναι όπως στα παιδικά πάρτυ που υπάρχουν κάποιες μαμάδες στο δωμάτιο με τα παιδιά τους να παίζουν και κάποιες άλλες που είναι στο σαλόνι και αφήνουν τα παιδιά να παίξουν με τα υπόλοιπα παιδιά... προσωπικά εγώ ένιωσα ότι κάπου τα "πνίγω" τα παιδιά με το να κάνουμε όλα μαζί και να με βλέπουν φάντη μπαστούνη παντού....
Πολύ λογικό αυτό που λες... Μακάρι να μπορούσαν όλες να αποστασιοποιηθούν τόσο και να σκεφτούν έτσι! Και μένα δεν μου αρέσει η εικόνα που περιέγραψες με τις κάποιες μαμάδες στο δωμάτιο του παιδικού πάρτυ, που πράγματι θα νομίζουν στον δικό τους μικρόκοσμο, ότι είναι και καλύτερες μαμάδες...
Ο γιος μου είναι 10 ετών και η κόρη μου 7. Και όχι, δεν τους έχουμε αφήσει ποτέ. Ναι, μου λείπει, θα ήθελα να πήγαινα κάπου μόνο με τον καλό μου και να αδειάσει λίγο το κεφάλι μας από τα ατελείωτα "γιατί μαμά", αλλά από την άλλη δεν μπορώ να φανταστώ πως εγώ θα πάω κάπου και θα περνάω καλά και τα παιδιά θα ξέρουν πως τα άφησα πίσω, έστω και αν περνάνε τέλεια με την γιαγιά και τον παππού. Άλλωστε τα χρόνια περνάνε σαν νερό. Πότε ήταν μωράκι ο γιος μου, πότε έφτασε 10 χρονών παλικαράκι, ούτε που το κατάλαβα. Σε άλλα 10 χρόνια (ή και νωρίτερα) δεν θα θέλει πια να έρχεται μαζί μας και θα πηγαίνει διακοπές με τους φίλους του.
"...δυο πλασματάκια ξεχύθηκαν στην αγκαλιά μου. Και με γέμισαν φιλιά. Και σκαρφάλωσαν πάνω μου όπως τα γατάκια στην γάτα. Και γελάσαμε πολύ. Και τους μύρισα τις βρωμοπατούσες τους. Και τους γαργάλησα τις μασχαλίτσες. Και δώστου ξανά ομαδική αγκαλιά. Και φιλιά. Και «Μαμά μου» και «Μαμούλα μου»..." Αχ, ευτυχία... Κι εμένα έτσι με υποδέχονται όταν έχω λείψει 12 ώρες στη δουλειά τα ζουζούνια μου... Όσο για τα υπόλοιπα... η κάθε οικογένεια ισορροπεί με τον τρόπο της, δεν υπάρχει χρυσός κανόνας! Να είστε καλά!
Δεν εχω διαβάσει κανένα από τα σχόλια, γιατί ξέρω πως θα 'εκνευριστώ'... Αυτό που γράφει η Ολίβια , με εκφράζει πλήρως και ευτυχώς βρήκα κάποια που αισθάνεται όπως εγώ! Σημειωτέων οτι δεν είμαι μαζί τους γιατί εργάζομαι, αλλά όταν είμαι μαζί τους , είμαι ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ!Από τότε που κάναμε τα μικρά , όπου πάμε εμείς τα παίρνουμε μαζί , παρόλο που έχουμε επιλογές να τα αφήσουμε σε γιαγιάδες. Δεν μπορώ να καταλάβω κάποιες μητέρες - που σαφώς είναι δικαίωμά τους- , τα παρκάρουν για να βγούνε , να μπούνε , κτλ..... και δεν αναφέρομαι σε μια φορά στο τόσο..μιλάμε για κάτι που γίνεται συχνά πυκνά..... Πρόσφατα τσακώθηκα με μια μαμά , η οποία υποστήριζε πως δεν έχω προσωπικότητα και ενδιαφέροντα, επειδή ΓΟΥΣΤΑΡΩ το σπίτι μου και την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ μου!. Αυτό , μπορώ να πώ οτι με πείραξε πάρα πολύ....αφενός επειδή η συγκεκριμένη δεν μπορεί να καταλάβει το πως νιώθω, και αφετέρου, γιατί είναι σαν εκείνες που ανέφερα παραπάνω. Εννοείται πως κ εγώ κ ο άντρας μου έχουμε ανάγκη να βγούμε λίγο μόνοι μας, κ όταν αρχίζουμε κ βαράμε κόκκινα, βγαίνουμε για ένα ποτό κ αυτό όταν τα μικρά είναι ήδη για ύπνο... Δεν νομίζω αυτή η επιλογή να είναι υπερβολική και χαίρομαι που τελικά δεν είμαι η μόνη με αυτά τα πιστεύω.....
το θέμα είναι όταν βγαίνεις για το ποτό σου βλέπεις τις φατσούλες τους και έχεις το νου σου στο σπίτι?? αυτό πες μας...
εννοείται....!!και δεν χαλαρώνω για να το απολάυσω, άρα είναι μια έξοδος 'άκυρη'...! χαχαχα
Γεια σου Ολίβια! Είμαι κι εγώ σαν κι εσένα! Και όλοι γύρω μου, μου κάνουν κριτική. Λένε ότι χάθηκα και δεν έχω ζωή και μου κάνουν παράπονα...και λένε ότι ΠΡΕΠΕΙ να βγαίνω μόνη μου ή και με τον άντρα μου. Αλλά...όσες φορές το προσπάθησα...δεν μου αρέσει, δεν περνάω καλά! Και να φανταστείς τους πρώτους 3 μήνες τις ζωής του μωρού μου περνούσα επιλόχεια κατάθλιψη και ένιωθα να πνίγομαι και ήθελα να ξεφεύγω μόνη μου. Τώρα όμως είναι 13 μηνών και...θέλω να είμαι συνέχεια μαζί του.. Και κουράστηκα να απαντώ σε κρητικές. Αυτό που τους λέω είναι πως 'δεν δίνω εξηγήσεις, δεν δικαιολογούμαι. έτσι είμαι'.
Εγω αγαπητη Ολιβια, αισθανομαι οπως εσυ και παρολο που η μικρη μου κλεινει σε λιγο τα τρια, την εχω αφησει μονο για δουλεια και μετα παντου μαζι. Τελος, σε εσας μανουλες που το θεωρειτε υπερβολικο να θυμαστε οτι ο καθενας αισθανεται και πραττει οπως αυτος νομιζει και κανεις δεν μπορει να πει αν αυτο ειναι σωστο ή λαθος ή υπερβολικο καθως δεν διαπραγματευομαστε κατι, μιλαμε για αισθηματα και συναισθηματα που βιωνουμε μεγαλωνοντας τα παιδια μας. Οπως ο ερωτας, αλλος πεφτει στα πατωματα και αλλος ειναι ποιο κουλ, ετσι και στα παιδια αλλος ειναι χαλαρος και μονος του και περναει μια χαρα και αλλος δεν το αντεχει και εχει "στερητικο συνδρομο" που λεω και εγω.
Μπορώ να προσυπογράψω το κείμενο!....Είμαστε και εμείς μία οικογένεια που τα κάνουμε όλα μαζί. Και περνάμε υπέροχα όλοι μαζί! Και ναι μπορεί σε κάποιους όλο αυτό να φαίνεται υπερβολή, και ναι καταλαβαίνω/έχω νιώσει και την ανάγκη να ξεφύγω λίγο, αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙ σε καταλαβαίνω απόλυτα! Σου εύχομαι πολλές πολλές τέτοιες ευτυχισμένες στιγμές!!!!
καταλαβαίνω οτι μπορει το μυαλο μιας μαμας να ειναι συνεχεια στα παιδια της οταν βρισκεται μακρια τους ΑΛΛΑ υπαρχουν πολλες στιγμες μεσα στην μερα που λες ουφ!δεν αντεχω αλλο εχω λαλησει,λιγο αερα παρακαλω!και πιανω και τον αντρα μου να νιωθει το ιδιο και εκει παρακαλας να υπηρχαν οι παππουδες να στα κραταγαν ενα σκ να εφευγες με τον αντρα σου να ξεφυγετε λιγακι.Εγω καλως ή κακως σε αυτη την ομαδα ανηκω,δεν ξερω μπορει να μην ειμαι και γεννημενη μαμα αλλα εχω αναγκη να ξεφευγω συχνα μεσα στην μερα. P.S έχω εναν γιο 4,5 χρονων και μια κορη 14 μηνων!
Συμφωνώ μ΄αυτές τις ελάχιστες που διαφώνησαν με το άρθρο. Είναι πολύ έξω από εμένα όλο αυτό που περιγράφει το άρθρο. Μου φαίνεται υπερβολικό, ειδικά το σημείο όπου έβλεπε εικόνες των παιδιών της στο Βερολίνο ή ότι ήθελε να ακυρώσει το ταξίδι.
Χωρίς διάθεση κριτικής, το βρίσκω λιγο υπερβολικό ολο αυτο. Δεν θεωρω οτι ηρθε το τέλος του κόσμου να μείνει το παιδι λιγο χωρις εμενα. Και το λεω εγω αυτο, που λογω ιδιαίτερων συνθηκών ο γιος μου ταξιδεύει μαζι μου απο νεογέννητο σε ολο τον πλανήτη. Τον ειχα στην Αφρικη, τον εχω φερει στην Ασία, τον εχω μαζι μου σε χωρια κ έρημους...Ομως εμενα με εχει κουράσει αυτο, ειναι 5 χρονων κ απο τη μερα που γεννήθηκε θυμαμαι στο ενα χερι να κουβαλάω ενα μωρο σε αεροπλάνα κ πλοία στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη. Πλεον τον κουβαλάω στους ώμους. Ναι ειναι υπέροχο κ δεν το μετανιώνω αλλα θα ήθελα οσο τιποτα να τον αφησω καπου 6-7 μερες κ να κανω το ταξίδι μονη μου, να εχω λιγο χρονο για μενα. Οποτε εχομαι ελλαδα τον αφηνω στη μαμα μου κ βγαινω κ δε νοωθω καθολου τυψεις. Δε νομιζω οτι απο τις λιγες φορες που θα βγεις χωρις το παιδι σου θα παθει κανα τραύμα. Εαν το παιδι ξερει οτι η μαμα το αγαπάει κ ειναι σε ασφαλές περιβάλλον δε νομιζω οτι υπαρχει κανα θεμα να βγεις κ λιγο χωρις το παιδι. Εγω παντως εχω κουραστει απο τις μετακινήσεις παντου κ παντα με το γιο μου κ νιώθω ειλικρινα την ανάγκη για ενα διάλειμμα. Οκ, δε νομιζω να το κανω αυτο το διάλειμμα μεχρι την εφηβεία του, οποτε απλα κανω υπομονη κ περιμενω να μεγαλωςει να βγαινει με τους φίλους του. Εγω παντως ανυπομονω να γινει πιο ανεξάρτητος...
Τι τυχερή. Σε ζηλεύω (για τα ταξίδια)!!!!!
τι να σας πω βρε κοριτσια ωραιο ειναι να πηγαινεις και ταξιδια μονη με τον αντρουλη και να βγαινεις για ποτακι και ναι τα παιδια πρεπει να μαθουν να ζουν με τους παπουδες -θειους και λοιπους συγγενεις αλλα εγω δεν μπορω χωρις το παιδι μου! δεν αντεχω να χασω ενα χαμογελο ε να κολπακι απο τη μικρουλα μου !!!τωρα αυτα τα λιγα χρονια που θα εχει την αναγκη μου και δεν θα θελει να βγαινει μονη, να πηγαινει ταξιδια μονη και να κανει τα παντα μονη χωρις εμενα !θα χαιρομαι βεβαια τοτε αλλα θα εχω ρουφηξει οσα μπορω απ αυτη θα της εχω δειξει οσα περισσοτερα γινεται και συμφωνω με την ολιβια εδω και 8,5 μηνες δεν ειμαστε δυο αλλα τρεις.... μια ομαδα!!!!!
Θα το ξανακάνεις?
Δεν νομίζω! Ή τουλάχιστον όχι σύντομα! :D
Έτσι κι εγώ.. Αισθάνομαι ασφαλής, μόνο όταν η μικρή μου μένει με τον άντρα μου. Και μόνο υπό αυτές τις συνθήκες μπορώ να περάσω καλά εκεί που έχω πάει. Αν είναι να έρθει κι εκείνος μαζί μου (!), τότε καλύτερα να μην πάμε καθόλου, χεχε!! :) Τον Ιούνιο θα πάμε Ρώμη όλοι μαζί, λίγο πριν τα 4α γεννέθλια της κούκλας μου. Θα σου γράψω την εμπειρία του ταξιδιού με το 4χρονο! :) :) (να δω πως θα την παλέψει το Βατικανό και οι καρδινάλιοι με την ταλιμπανούλα μου :D )!
Αγαπητή Ιωάννα, να μας γράψεις μετά την εμπειρία σου και πρακτικές συμβουλές!Θα ήθελα να πάμε ταξίδι με την κορούλα μας -ιδανικά στη Δανία- όταν μεγαλώσει λίγο να περάσετε καλά!
Καλησπέρα, να κάνω την διαφορά!!!! Είμαι της άποψης ότι τα παιδιά πρέπει να περνάνε χρόνο χωρίς τους γονείς, δηλαδή με τους παππούδες, τις θείες, τα ξαδερφάκια κτλ. Καλό΄είναι να μαθαίνουν να λειτουργούν αυτόνομα και σε άλλες συνθήκες. Δυστυχώς η ζωή έχει ανατροπές και δεν θα είμαστε πάντα στο πλευρό τους. Μεγαλώνω 2 αγόρια σε ξένες πόλεις - γυναίκα στρατιωτικού- και δεν έχω βοήθεια. Προσπαθώ να ξεκλέβω χρόνο με τον άντρα μου, και νομίζω ότι τα παιδιά εκτιμούν την παρουσία μας αφού νιώσουν την απουσία. Το Βερολίνο ονειρεμένο?
ti omorfo arthro...
Εγω που πρεπει να μπω στο μαιευτηριο να γεννησω σε λιγο καειρο και δεν μπορω να τον αφησω; Τι κανουμε σε αυτην την περιπτωση;;
Τέτοια στεναχώρια είχα και εγω πριν πάω να γεννησω το δεύτερο. . . έριξα το κλάμα της ζωής μου όμως της είχα ετοιμάσει καλο προγραμμα οςο ηταν το δυνατόν να μην της αλλάξω την ρουτίνα και ενα βιβλιαράκι με φωτογραφίες μας οπου της εξηγούσα πως την αγαπώ και που πάω....και πως θα έρθω, καθε μερα άνοιγε και ενα φακελάκι με μικρο δωράκια και ετσι ήξερε πως οταν τα ανοίξει ολα θα γυρίσω σπιτι... ....υπολόγισε και το υπέροχο συναίσθημα που θα νιώσεις για το νεο πλασματάκι, εγω σχεδόν το μισούσα που θα με απομάκρυνε απο την κορη μου....βεβαια οταν τον είδα έπαθα τρέλα...οι άλλοι με έβλεπαν με τους όρους κτλ και με λυποντουσταν και εγω ήμουν στα σύννεφα απο την χαρα.....οταν επιστρέψεις θα ειναι λίγο δύσκολο ξαφνικά θα δεις το πρωτο σου παιδάκι τεράστιο....άντε με το καλο.....
Αχ αυτή η αγκαγκά (έτσι λέει την αγκαλιά ο 19 μηνών γιος μου κι εμείς λιώωωωωωωωωνουμε!!!!!) !!!
Εγώ πάλι δεν είμαι του δικού σας κλαμπ κορίτσια! Μου αρέσει να βγαίνω μόνη μου με τον άντρα μου (αν και δεν το κάνω καθόλου συχνά) και θα απολαύσω τρελά ένα ταξιδάκι μόνο οι δυό μας! Το έχω πολύ ανάγκη να νοιώθω και κάτι άλλο πέρα από 'μαμά'...και απολαμβάνω τρελά την μοναξιά μου τις λίγες στιγμές που την έχω!!!
Πω τα φαντάζομαι!!!! Οτι ωρα και να γυρνούσατε θα ηταν ξυπνια!!! Δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ εκεινη τη φορα που γύρισε ο μπαμπάς μου απο ταξίδι παρα πολυ αργα.... Ειχα μπει ολόκληρη μεσα στη βαλίτσα να μυρίζω τη μυρωδιά απο τα ρούχα του!!!
Σε καταλαβαινω. Κι εγω λεω οτι δεν τα αφηνω γιατι δε μου τα κρατανε ευκολα και δε θελω να φορτωνομαι, αλλα η αληθεια ειναι οτι δεν μπορω. Τα εχω αφησει για εξοδο δυο φορες που μας καλεσαν καπου που επρεπε να παμε και ηταν χωρις παιδια και δυο φορες για ταξιδι που η μια μερα θα ηταν για δουλεια και κατσαμε και μιση παραπανω για ξεκουραση. Δεν μπορω βρε παιδι μου και το καταλαβα αυτο οταν πριν λιγο καιρο μου προτεινε γειτονισσα που τη βοηθαω που και που με το παιδι της να τα κρατησει βραδυ για να βγουμε. Αρχισα να αγχωνομαι οτι το μικρο θα κλαιει απαρηγορη. Παντως πιστευω πως αν η μαμα ειναι χαλαρη με τετοια θεματα, το βιωνουν πολυ καλυτερα και τα παιδια. Εγω ας πουμε τα εχω αφησει απειρες φορες για δουλεια και επειδη δεν το ειχα τυψεις το αποδεχτηκαν αρκετα καλα. Με την καλοπεραση εχω θεμα ακομη και δε θα ελεγα οτι μου φαινεται και πολυ φυσιολογικο να το εχω αυτο σε τοσο εντονο βαθμο
Δουλεια, σπιτι, παιδικη χαρα ή βολτα ή ψωνια και παλι σπιτι δουλεια και ξαναμανά : μου ζηταει να πω στο βεφιντή μου (διευθυντη μου) καθε βραδυ οτι αυριο δε θα παω γιατι πρεπει να μεινω μαζι της. Σάββατο βραδυ με ευχαριστησε που δεν πηγα στη δουλεια σήμερα, μου αγκαλιασε τα ποδια και μου ειπε πως με αγαπαει πολυ πολυ πολυ σημερα...και ειμασταν ολη μερα μαζι...2,5 χρονω εκεινη,ο μπαμπας να ταξιδευει συχνα και εγω να λειπω απο 8πμ μεχρι 6μμ καθε μερα: παντου μαζι λοιπον οταν μπορουμε!!
αααααχχχ,,,συγκινήθηκα ..αλήθεια !!! Κι εμείς είμαστε παντού οι 3 μας , βόλτες ,κούνιες, δεν έχουμε αφήσει τον γιο μας ούτε ένα βράδυ γιατί απλά .....δεν θέλουμε !!! Όταν ο μικρός ηταν 3 μηνων ξεκίνησα νέα δουλειά (για διάφορους λόγους) και όταν γύρισα το πρώτο βραδυ και κοιμόταν εκλαιγα με λυγμούς !!!!! Κι αργότερα όταν έλεγε όχι η μαμά , τον μπαμπα θέλω έκλαιγα γιατί το παιδί μου δεν με ''ήθελε''. Εδώ και ενάμισι χρόνο όμως είναι σπίτι ,και κερδίσαμε όλο τον χρόνο ........γέλια , αγκαλιές , βόλτες , οι πρώτες λέξεις...ΟΛΑ !!! Αύριο 7 Απριλίου είναι τα τρίτα του γενέθλια και είμαι πολύ συγκινημένη !!!!! Ζούμε μαζί του την κάθε στιγμή !!!!!!!!!!!
μανουλες, κι εγω μια απο τα ιδια. Βεβαια η αληθεια ειναι οτι δεχτηκα πολυ μεγαλη πιεση απο τα πεθερικα μου να τους αφηνω το κοριτσακι μου, μεχρι που με εκαναν να νιωθω οτι εγω εχω το προβλημα. Οταν ηταν 5 μηνων τους την αφησα 10 μερες, ειχαμε παει διακοπες με τον αντρα μου κ οταν γυρισα για να την παρω, ηταν λες και πηγε καποιος ξενος να τους την κλεψει. Οταν ειμαστε οι 3 μας νιωθω ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος στον κοσμο. Τωρα πλεον ειναι 2 χρονων, αρχισα να εργαζομαι κ μου λειπει τοσοοοοο!!! οταν σχολαω, θελω να βγαλω φτερα να πεταξω κ να ερθω κοντα της! να ακολουθειτε το ενστικτο σας κ μη φοβαστε κανεναν κ τιποτα!
καλως ηρθαμε ολες στο CLUB.απο οτι διαβαζω ειμαστε ολες ιδιες!!!!και εγω μια απο τα ιδια.οταν εμενα μενουν καποιο βραδυ τα 2 αγορια μου στις γιαγιαδες το σπιτι δεν μασ χωραει με τον αντρα μου!!!ειδικα με τον μεγαλο μου γιο απο μωρο που ηταν μεχρι τωρα τα 6 τα εχουμε κανει ολα μαζι.ηταν και ειναι ησυχος,μεχρι και για ποτο παμε μαζι!!!!ο μικρος ειναι πολυ σκανδαλιαρης και μονο παιδοτοπο η βολτες πηγαινουμε.παιρνατε χρονο με τα παιδια γιατι τα χρονια φευγουν και δεν μπορουμε να τα ξαναζησουμε ολα αυτα!!!τρελαινομαι να περναω χρονο με τα παιδια μου κι ασ με βγαζουν εκτοσ ευατου πολλες φορες!!!!και να δινεται πολλες αγκαλιες και να τους λετε συνεχεια ποσο τα αγαπατε!!!
αυτη η παλιοζωη που μας εκανε ετσι με εφερε στην θεση να αφησω ,οπως και πολλες αλλες μανουλες υποθετω , την μικρη μου 42 ημερων για να ξεκινησω δουλεια...μετα απο 7 μηνες ακομα ποναω οταν βγαινω απο το σπιτι και τρελαινομαι να επιστρεψω να την σφιξω στην αγκαλια μου...που και που ομως και το ζευγαρι χρειαζεται λιγες ιδιωτικες στιγμες !!!! μακαρι να περνατε παντα τοσο ομορφα !
Πρόσφατα λοιπόν με ρώτησε κοντινό μου πρόσωπο:κι όταν βγαίνετε έξω τι κάνετε;Απαντώ χωρίς να σκεφτώ:βόλτες, κούνιες, παρέα με άλλα παιδιά, μεφίλους, μπλά μπλά μπλα...Μένει με ανοιχτό στόμα και ξαναρωτά:Το βράδυ εννοώ, οι δυο σας...που αφήνετε το παιδί;Σειρά μου να μείνω με ανοιχτό το στόμα και άντε να εξηγείς πως μέχρι τώρα θήλαζες και άσε που δεν το χες και ανάγκη γιατι και σινεμά και θέατρο και βόλτες και απο τεξίδια μπόλικα ευτυχώς με τον αγαπημένο μου έχω κάνει , αλλα ποτέ παιδί δεν είχα και, να θέλω να το νιώσω και πόσο γρήγορα περνά ο καιρός και.... ε...οκ. δεν υπάρχει περίπτωση να συννενοηθούμε. Kατα τα άλλα, εσείς όλοι καλά; -και κάπως έτσι τελιώνει η κουβέντα. Εγώ έχω αρχίσει να έχω άλλο θέμα. Θέμα όμως έτσι;Του τύπου να ξυπνάω τον άντρα μου στις 3 π.μ.και να τον ρωτώ πως θα γίνει να αφήσω τον μικρό, ΑΝ μείνω έγκυος και ΟΤΑΝ πάω να γεννήσω... Φαντάζομαι πως για όλες εμάς που κάπως έτσι νιώθουμε πανω κάτω, απλά έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για όλα... καλά ταξίδια λοιπόν Ολίβια!
Που και που καλο ειναι κ λιγάκι ελειψη....σκέφτομαι οταν πιασω δουλεια κ θα μου λείπει το αντράκι μου με τι λαχτάρα θα θελω να γυρίσω σπιτι....πάλι καλα δουλευω 4 ωρο. Αλλά πιστεύω ότι θα μασ κάνει καλό. Πιο πολύ σε μενα....
Τι γλυκο κειμενο..... ελιωσα!!!! Καπως ετσι ειμαι κι εγω και πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω καποιες φορες την πιεση απο φιλους ή απο τις γιαγιαδες οτι πρεπει να αφηνω τη μικρη μου σωνει και ντε για να βγω με τον αντρα μου. Αφου ουτε εγω ουτε εκεινος εχουμε νιωσει την αναγκη να το κανουμε!!!!
Αχ...Αν σου πω οτι τωρα εγω συγκινηθηκα τι θα μου πεις???Ειδικα με αυτες τις βρωμοπατουσες,γιατι κ εμεις εχουμε τετοιες κ αγαπαμε να τις μυριζουμε κ να λεμε πουουουφφφ!!!Ετσι ειναι η οικογενεια,μαζι,αγκαλια κ παντου...Ναι καποιες φορες θα παμε κ καπου χωρις αυτα ομως το μυαλο μας ειναι παντα εκει,σε αυτα,με αγαπη,με λαχταρα με ολο μας το ειναι...Αλλιως...Πως αλλιως???
Bρε συ Ολίβια θα το ξαναπώ ...ώρες ώρες σαν να γράφω εγώ..τι να πω!Σήμερα αφήσαμε κόρη 2 ετών για......7 ώρες και.....άστο...OK περάσαμε πολύ όμορφα χωρις ανασφάλειες και τηλέφωνα συνέχεια αλλα...σαν το κοριτσάκι μας δεν! Αγκαλιά λοιπόν!!!Και μπράβο για το ταξιδάκι σας.....!!!
Μοιαζουμε..