Κοριτσάκι ή αγοράκι; – Μη βγάζετε τη γλώσσα στο σύμπαν!

γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Ως έμβρυο (γιατί δεν πιστεύω ότι κάποιοι ξεχνάμε ότι περάσαμε απο αυτή την φάση ζωής) υπήρξα έμβρυο ενός λοκατζή (καριέρας) και μιας πολύ ωραίας γυναίκας, η οποία παντρεύτηκε τον μπαμπά, πρώτος μεγάλος και τελευταίος της έρωτας, αφού είχε αποφοιτήσει απο τις καλόγριες. Η μαμά έζησε ως εσωτερική μαθήτρια στην σχολή καλογραιών.

Ο μπαμπάς, καλή του ώρα, όπως και οι υπόλοιποι κολλητοί του λοκατζήδες, φυσικά είχε ΤΗΝ πεποίθηση ότι ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΝΟΣ ΛΟΚΑΤΖΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΛΟΚΑΤΖΗΣ!

Τέλειο!!!

Ο μπαμπάς είχε τρεις κολλητούς φίλους, τον διοικητή του και δυο συμμαθητές του, οι οποίοι ως γνησιότατοι λοκατζήδες αποκτήσανε ΟΛΟΙ  ένα παιδί και ήμασταν ΟΛΕΣ κορίτσια!!!!!!

Νομίζω ότι απο την πρώτη στιγμή που ο μπαμπάς έμαθε ότι η μαμά περίμενε μωρό, είχε αρχίσει με τους κολλητούς του, να πλέκουν με βελονάκι τα μωρουδιακά μου!! Καταλαβαίνετε ότι μου είχαν συναρμολογήσει ένα «μίνι αλεξίπτωτο», είχαν δημιουργήσει πατρόν με φορμάκια παραλλαγής, είναι βέβαιο ότι αντί για πάνα με φαντασιωνότανε ο μπαμπάς με σκελέα μαυροσκούφη… και μοιάζει σαν να βλέπω τώρα την μαμά του την Μάρω, να κάθεται στην μπερζέρα της και απευθυνόμενη στον γιο της, τον μπαμπά μου, να του λέει «Άντε κούκλε μου και σε λίγο θα έχουμε στο σπίτι τον Μάνθο» (Μάνθο λέγανε τον παππού μου και μπαμπά του μπαμπά μου)

Απο αφηγήσεις τον κολλητών του ξέρω ότι ήδη «παρηγορούσανε» διακριτικά τον φίλο του  τον Γιώργο, γιατί είχε παραλάβει απο το μαιευτήριο ένα ωραιότατο κοριτσάκι, την Τζούλυ, που μετά κάναμε και παρέα. Όσο για τον διοικητή του, εκείνος, ο οποίος έγινε στην πορεία νονός μου δίνοντάς μου την ευτυχία να έχω ίσως απο τους καλύτερους νονούς του κόσμου, επιχειρούσε να συνετίσει τα παλικάρια του, καθώς ο ίδιος είχε αποκτήσει κόρη, την Γιολάντα, με την οποία λατρευόμαστε μέχρι σήμερα.

Αν και τα «χτυπήματα » στον κύκλο των αλεξιπτωτιστών ήταν απανωτά, καθώς το ένα μωρό κοριτσάκι διαδεχότανε το άλλο, ο μπαμπάς το «είχε» πιο δεμένο ότι ΑΠΟΚΛΕΙΟΤΑΝΕ στην παρέα να έρθει ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΚΟΡΙΤΣΙ!!

Αυτό μέχρι που ο γυναικολόγος της μαμάς βγήκε απο το χειρουργείο ανακοινώνοντας «Κύριε Παλαιτσάκη, να σας ζήσει η κορούλα σας! Ίσως είναι το πιο όμορφο μωράκι της μέρας… ζυγίζει 2700! Σε λίγο θα την δείτε»

Απο μαρτυρίες πάντα, νομίζω ότι ο μπαμπάς μετά την ήττα του Παναθηναικού την μέρα που γεννήθηκα, το επόμενο σοκ αποτέλεσε η ανακοίνωση που ανατίναζε «το ζιπουνάκι» αλεξίπτωτο!!! Οι φίλοι του ξεκίνησαν την καζούρα, ο μπαμπάς βγήκε να τρέξει έναν γύρο το τετράγωνο του μαιευτηρίου Αλεξάνδρα… Mπήκε μετά, ανέβηκε, με είδε, προφανώς έκανε «τσίσα» απο την χαρά του… και ΑΚΑΡΙΑΙΑ του «γύρισε». Ήθελε να δει τον θάλαμο νεογνών, έτσι ώστε να ελέγξει ότι δίπλα μου δεν κοιμότανε κανένας «αλήτης». «Αλήτη» θεωρούσε όλα τα νεογέννητα αγοράκια εκείνης της νύχτας. Για πολύ κακή του τύχη  ΗΤΑΝ όλα αγόρια, εκτός απο μένα!! Ο μπαμπάς απαίτησε να μεταφερθώ στο δωμάτιο δίπλα στην μητέρα μου. O παππούς μου γελούσε πολύ, επιλέγοντας (απο την χαρά του, γιατί εκείνος λάτρευε τα κορίτσια) να κεράσει οοοοοοοοολο το νοσοκομείο, γιατί κρατούσε στα χέρια του εμένα!!

Η ζωή όμως που ξέρει να κάνει τις πιο απίστευτες ανατροπές απάλλαξε τον μπαμπά απ’ όλα τ’ άγχη που μπορεί να έχει ένας νέος άντρας 30 χρονών για το μεγάλωμα της κόρης του, καθώς πέντε μέρες μετά σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό.

Φυσικά εγώ απέκτησα έναν υπέροχο Νονό, τον διοικητή του, ο οποίος με βάφτισε όχι Μάνθο, αλλά Ιωάννα-Μαρία, έναν υπέροχο «μπαμπά» τον κολλητό του απο την σχολή Ευελπίδων τον Γιώργο τον Κωσταντόπουλο (ο μπαμπάς της Τζούλυ) και φυσικά «φόρεσα» την στολή εκστρατείας του μπαμπά για όλη μου την ζωή, αν και δεν γεννήθηκα άντρας (αυτό δεν είναι της στιγμής να το αναλύσουμε)

ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΘΗΡΙΟ ΛΟΙΠΟΝ όταν ακούω ακόμη και σαν αστείο «ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΚΑΤΟΥΡΑΕΙ ΟΡΘΙΟ»

Μπορεί να ζούμε στο 2014, αλλά με τρόμο, ναι με τρόμο, διαπιστώνω ότι ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι, των οποίων η ψήφος μετράει ισότιμα με όλων των υπολοίπων, οι οποίοι, άντρες ή γυναίκες, νοιώθουν  θλίψη ή χαρά απο την στιγμή που μαθαίνουν ότι το έμβρυο είναι κοριτσάκι ή αγοράκι. Χωρις ενοχή γι’ αυτό που θα γράψω, νομίζω ότι οι άνθρωποι εκείνοι που σιχτιριάζουνε ή θλίβονται γιατί το πρώτο ή το δεύτερο ή το τρίτο παιδάκι αντί να «κατουράει όρθιο – κατουράει καθιστό ή το αντίθετο» είναι ανάξιοι να γίνουν γονείς. Δεν με νοιάζει που μοιάζει σκληρό ή πολύ σκληρό αυτό που γράφω. Άλλωστε δεν πεθύμησα ποτέ ν’ αρέσουν αυτά που γράφω σε όλους. Αντί να ευχαριστήσουμε το σύμπαν για ένα δώρο που άλλοι υπέροχοι άνθρωποι επιχειρούν και δεν μπορούν , με θηριώδη ελαφρότητα και βλακεία έχω ακούσει να λένε «αχ ρε γαμώτο γιατί δεν είναι κορίτσι και το δεύτερο να παίζει με την μεγάλη» ή » αχ ρε γαμώτο, τελικά δεν είναι γιος» Για να μην συνεχίσω με το άλλο πιο βλακώδες που έχει να κάνει με το ποιο όνομα ποιανού θα πάρει το παιδί (αυτό θα είναι ξεχωριστό κείμενο)

Όταν σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο να ξέρεις ότι είναι σαν «να κοροιδεύεις το θείο δώρο του να γίνεσαι γονιός»

Η Αχαριστία ξέρετε στα δώρα της ζωής πολλές φορές δημιουργεί παρενέργειες μέχρι καταστροφές. Το να φέρνεις παιδί στον κόσμο είναι, για μένα τουλάχιστον, ειναι ενα συναίσθημα που θα ήθελα να έχω ζήσει όχι μία, αλλά είκοσι φορές στην ζωή μου! Όταν απέκτησα τον Αλέξη μου, τέτοια στιγμή ευτυχίας δεν θυμάμαι να εισέπραξα μέχρι σήμερα ποτέ. Φυσικά θα ήθελα οι συνθήκες να έχουν ευνοήσει στο να έχω και ένα δεύτερο παιδί. Δεν συνέβη. Αντί να λυπάμαι γι’ αυτό, ευχαριστώ την ζωή, γιατί πιθανόν ένα δεύτερο παιδάκι να ερχότανε με πρόβλημα… Και δεν ήρθε, γιατί ΔΕΝ έπρεπε να έρθει. Αυτό που κατάλαβα, απο (χαχαχαχαχαχαχα) έμβρυο μέχρι σήμερα, είναι ότι όταν κάνουμε εμείς σχέδια, ο Θεός, αλλά και ο Μάνος Αντώναρος, κρατάνε την κοιλιά τους απο τα γέλια!!

Τον Θεό δεν τον έχω δει, τον Μάνο τον έχω δει. Και αυτό που είναι καταπληκτικό είναι ότι ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ.

«Μην βγάζουμε, Νανάκα, την γλώσσα στην ζωή«, μου είπε κάποτε όταν συζητήσαμε το θέμα μήπως κάνανε και τρίτο παιδί με την αγαπημένη του Ολιβ.

Πόσο δίκιο έχει!

[divider]

Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο

nanapalaitsaki.blogspot.gr