Πονάς μαμάκα;

γράφει ο Κωστής Γκορτζής

klafsigelos.wordpress.com

Χρόνια πριν.

Ο μπόμπιρας έκλεισε τα τρία και η κυρά και κυρία με την κοιλιά θέλει δυό μήνες για να φέρει στον κόσμο  το δεύτερο.

Ο μπόμπιρας, λόγω και της δουλειάς του μπαμπά που τον κρατάει μακριά πολλές φορές, κολλημένος στη μαμά που και αυτή μόνη στο κλεινόν άστυ (λέμε τώρα) αφού οι γονείς είναι στα μακρινά Βόρεια, κολλημένη στον γιό. Αυτοκόλλητοι.

(Σάλτο στον χρόνο. Βλέποντας τα παιδιά μας μεγάλα, τη συμπεριφορά τους, την κοινωνικότητά τους, τις αρχές τους και τις αξίες τους, δεν μετανιώνουμε στιγμή που η μάνα σμίλεψε την ψυχή τους μόνη της σχεδόν και με προσωπικές θυσίες)

Επάνοδος. Μη έχοντας κάποιον να αφήσει τον γιό, η μαμά τον έπαιρνε παντού μαζί της. Στον μικροβιολόγο για τις τακτικές εξετάσεις της, στον γυναικολόγο, παντού.

Έτσι, ο γιός στην αρχή και η κόρη στο κατόπι, τα παιδιά προκαλούσαν έκπληξη στους ειδικούς όταν ήταν να τους πάρουν αίμα ή να τα εμβολιάσουν, αφού και τα δύο όχι μόνο δεν διαμαρτύρονταν αλλά το…απολάμβαναν κιόλας επιμένοντας να βλέπουν τι γίνεται.

Η καλή κυρία μου, εκτός από την ομορφιά της (το τονίζω γιατί θα το διαβάσει κι αυτό το κείμενο), εκτός από καλή μάνα, έχει και το κακό συνήθειο να κατεβάζει πέτρες από τα νεφρά της. Και επειδή είναι και σαΐνι στους παραδοσιακούς χορούς, κάθε φορά που της δίνεται η ευκαιρία να ξεσαλώσει στο χοροπήδημα, την άλλη μέρα τρέχουμε να προλάβουμε από μικρές ενοχλήσεις μέχρι επώδυνους κωλικούς… Και οι γυναίκες ξέρουν ο πόνος της γέννας δεν είναι τίποτα μπροστά σε έναν βαρβάτο κωλικό (Κι εμείς οι άντρες ξέρουμε ότι μόνο η κλωτσιά στα αχαμνά φέρνει μεγαλύτερο πόνο…)

Με την κοιλιά προτεταμένη, λοιπόν, με τον πλακούντα να έχει μόλις επανασυγκολληθεί από μια ελαφρά ρήξη, να σου ένα ανοιξιάτικο βράδυ, στα καλά καθούμενα (έτσι νόμιζα αλλά μετά μου αποκάλυψε ότι «σήκωσε» όλα τα έπιπλα για γενική καθαριότητα), και ένας βαρβάτος κωλικός. Διπλωμένη στα δυό, και βογκώντας… σιωπηλά για να μην ανησυχήσει ο μικρός, προσπαθούσε να καθησυχάσει και μένα ότι θα περάσει σε λίγο. Δεν πέρναγε όμως. Σήκω πάμε στο ναυτικό Νοσοκομείο. Κι ο μικρός; Ε, μαζί μας αναγκαστικά.

Όρθιος εγώ, διπλωμένη αυτή, ανήσυχος ο μπόμπιρας, μπαίνουμε στο Φιεστάκι στα Βριλήσσια και βουρ για το Νοσοκομείο. Στον δρόμο οι πόνοι μεγάλωσαν. Σκυφτή στο κάθισμα κάθε τόσο κι ένα βογκητό, όλο και εντονότερο.

Ο γιός από το πίσω κάθισμα, με απλωμένα τα χεράκια του, της χάιδευε τα μαλλιά.

«Πονάς μαμάκα;»

«Πονάω γλυκιέ μου, αλλά μην ανησυχείς, θα μου περάσει»

«Πού πονάς μαμάκα;»

«Η κοιλίτσα μου πονάει αλλά σου είπα δεν είναι τίποτα, θα μου περάσει»

Και τότε θόλωσε ο δρόμος μπροστά μου όταν ο μπόμπιρας επέμεινε «Μαμάκα, να φιλήσω την κοιλίτσα σου να γίνεις καλά;»