Τελικά… δεν πήγα στο ρεβεγιόν!

Ονομάζομαι Εύη και ζω στην Αθηνα. Θα ηθελα να μοιραστώ και εγω την εμπειρία της εγκυμοσύνης μου. Πάνε βεβαία σχεδόν 15 χρόνια, αλλά δεν ξεχνιεται ποτέ!! Ούτε η παραμικρή λεπτομέρεια!!

‘Ολα ξεκίνησαν την άνοιξη του 1999, 3 μήνες μόνο παντρεμένη. Παντρευτήκαμε στις 30/01/1999 και τέλος Απριλιου σκαρώσαμε την κόρη μας. Το πήρα είδηση στην 6η εβδομάδα μετά απο φοβερές υπνηλίες και πολυυυυυυυυ κλάμα λέμε!! Θετικό το τεστ… Χαμός στην οικογένεια καθότι το πρώτο εγγόνι και απο τις δύο οικογένειες!! Ο σύζυγος το έμαθε πολύ ξαφνικά… τον πήρα στη δουλειά τηλέφωνο και του το είπα και έμεινε άφωνος! Πανηγύρια!!

Π.Η.Τ. γύρω στις 20/1/2000. ‘Ολα κυλούσαν μια χαρά με ηρεμία, αν και είχα εναν »πόλεμο» στη δουλειά απο την 40άρα άτεκνη προϊσταμένη μου (δε θα επεκταθώ… πέρασα φρικτά στα χέρια της!! Δεν καταδικάζω τις άτεκνες γυναίκες!, απλα μερικές γίνονται πολυ κακιές όταν δεν έχουν βιώσει μια εγκυμοσύνη… Όταν δεν έχουν χαρεί τη μητρότητα!!)

Στους τρείς μήνες παθαίνω αποκόλληση πλακούντα (εμ… τόση κούραση στη δουλειά, τι θα μου έκανε; Κάτι καλό; Όχι φυσικά!)

Πήρα τηλέφωνο τον γυναικολόγο που με παρακολουθούσε τότε και ήταν σε δημοσιο νοσοκομείο και του ζήτησα να μου δώσει αναρρωτική. Μου είπε πως δε θα μου έδινε άδεια γιατί δε χρειαζόταν καιπως θα ήταν καλό να την φυλάξω για μετά τον 7ο μήνα αν τυχόν συνέβαινε κάτι άσχημο… ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΕΦΥΓΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ!! Κατέληξα στον γυναικολόγο της μαμάς μου… ΚΑΙ αναρρωτική μου έδωσε ΚΑΙ μου έδωσε και κάποιες εξετάσεις να κάνω που δεν μου είχε πει ο πρώτος γιατρός! Να σημειώσω πως ο πρώτος γιατρός ούτε για αυχενική διαφάνεια δε με έστειλε!

Αναρρωτική συνολικά 2 μήνες… Με τον σεισμό του Σεπτέβρη του ’99 στο ενδιάμεσο!! Πολύ άσχημη εμπειρία… Το μωρο δεν κλωτσούσε για δύο μερες…. είχε τρομάξει το πουλάκι μου, επειδή κατατρόμαξα και γω. Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκα μέσα στο αμάξι με τους τρομερούς μετασεισμούς να με κρατάνε ξύπνια… Να έχω συχνοουρία και να έχω πάει σε ΟΛΕΣ τις τουαλέτες της γειτονιάς!! χαχαχαχα… Στις ισόγειες τουαλέτες εννοείται!! Με βρήκε ο σεισμός στο πατρικό μου σπίτι στον 4ο όροφο! Μετά για λίγες μέρες κοιμηθήκαμε με τον άντρα μου στης γιαγιάς μου το σπίτι μαζί με άλλα 15+ άτομα, σε ένα μονο κρεβάτι! Οταν ειδα και αποείδα, πηγαμε στο σπίτι μας! Κι εκεί θα κουνούσε, δεν ωφελούσε να είμαι περιπλανώμενη στον 5ο μήνα!

Ευτυχώς ανάρρωσα καλά απο την αποκόλληση. Ξαναγύρισα στη δουλειά και στην ξυνή προϊσταμένη… Τι να κάνω! Δε με άφηνε να φύγω να πάω στο γιατρό για την τακτική μου εξέταση… Ολόκληρη μάχη για να φύγω μια ώρα νωρίτερα!!!

Ηρθε και ο καιρός της Β’ επιπέδου… Εκεί βεβαιώθηκα για το ένστικτο μου!! Ηταν ΚΟΡΙΤΣΙ οπως το διαισθανόμουν!! Ένα κορίτσι με υπέροχο προφίλ… με πανέμορφα χείλη! Έτσι είναι και σήμερα!!

Υπέφερα απο εξάψεις… Ο καιρός είχε φτάσει πλέον Νοέμβριος κι εγώ ημουν έξω με λινο κοντομάνικο πουκάμισο ΧΩΡΙΣ ΖΑΚΕΤΑ!! Με κοιτούσαν σαν να ήμουν εξωγήινη… Όλοι ετοιμαζόντουσαν για το χειμώνα που ερχόταν κι εγω η τρελή ψώνιζα Χριστουγεννιάτικα σχεδον με τα εσώρουχα!! χαχαχαχα….

Στη δουλειά κουραζόμουν αρκετά… ώρες ώρες κοιμόμουν στην αποθήκη!! Υπέφερα απο τις υπνηλίες μου! Τσάκιζα καρμπονάρες σε γαβάθες και μετά πήγαινα στο γιατρό και δεν κοιτούσα τη ζυγαριά… Μόνο όταν δεν τον άκουγα να ουρλιάζει για τα κιλά που είχα βάλει, τοτε άνοιγα τα ματια μου να δω τα…. »κατορθώματά» μου! Καλά τα πήγα, 11 κιλά πήρα! Και δεν είχα εμετούς… κοινώς: όλα μέσα μου έμεναν!

Ηταν προγραμματισμένο να σταματήσω στις 27/11/99 (έκλεινα τον 7ο τότε…) απο τη δουλειά. Γύρω στις 22/11/1999 ξεκίνησαν κάτι »πετρώματα» στην κοιλιά μου… σαν να με πιέζει το παιδί προς τα κάτω… Δεν έδωσα τόση σημασία εκείνη τη μέρα. Την επόμενη στις 23/11/1999 πήρα το γιατρό τηλέφωνο και πήγα και με είδε… Μετρησε τις συσπάσεις… Ναι…είχαν ξεκινήσει οι Braxton Hicks… Και μου συνέστησε να σταματήσω ΧΤΕΣ!! Μου έδωσε κάτι χάπια και μου ειπε πως θα ειναι ευχής έργο να κρατήσουμε το παιδί έστω μια βδομάδα να έχω μπει στο μήνα μου.

Σταμάτησα τη δουλειά… μόνη στο σπίτι όλη μερα, τι να κάνω; Το έριξα στο περπάτημα μετά αγκομαχητών!! Φούσκωνα και ξεφούσκωνα σαν φυσερό!! Ψώνια… βόλτες… όλα με μετρο φυσικά!!

Αγοράσαμε δέντρο, το στολίσαμε και ετοιμαζομουν να πάω σε ρεβεγιόν για το Millenium! Είχα πάει στις 27/12/1999 με τη μαμάκα μου να αγοράσω κάτι »καλό» και ελαφρύ λόγω εξάψεων για το ρεβεγιόν (στην κρεμάστρα έμεινε!!!!)

28/12/1999 λέω στην πεθερά μου πως αισθάνομαι την κοιλιά μου να ακουμπάει στα μπούτια μου ανάμεσα, ενώ χτες δεν ήταν έτσι!!

29/12/1999 ξύπνησα στις 7 να πάω όπως πάντα στην τουαλέτα και είδα κάτι ρόζ βλενούλες!! Ο άντρας μου κοιμόταν… Πήγα και άνοιξα ένα οδηγό εγκυμοσύνης και διάβασα »ένδειξη έναρξης τοκετού» Τον ξύπνησα…. φύγαμε για το μαιευτήριο μαζί με τη μαμά μου και φτάσαμε στο ΗΡΑ στις 9μιση το πρωί. Ο γιατρός με εξέτασε… ειχα 2 εκ. διαστολή… καθόλου πόνους!!

Εφυγα να γυρίσω στο σπίτι αφού με βρήκε πολύ νωρίς ακόμα για να γεννήσω. Πήγα απο το φαρμακείο και έκανα μια ένεση για τους πνεύμονες του παιδιού και γύρισα σπίτι να ξεκουραστώ!! Πλέον μεσημέρι… έχουν ξεκινήσει πονάκια ανά 15 λεπτά όχι δυνατά… Γύρω στις 8 το βράδυ σταμάτησαν τελείως για 45′!!!

» οκ» ειπα ‘λήξη συναγερμού!!»

ΛΑΘΟΣ!!! Απο κεί και μετα ξεκίνησε το πανηγύρι!!

Ξημέρωνε η 30/12/1999 ημέρα Πέμπτη (ακριβώς 11 μηνες μετά το γάμο!!!) Ο άντρας μου κοιμόταν δίπλα μου… εγώ έβλεπα τηλεόραση και καλά…. και ξεφυσούσα… Λαμαζ απο μόνη μου!!! Και εκεί γύρω στις 03.30 δεν άντεξα πλέον και τον ξύπνησα… Φύγαμε σφαίρα για το μαιευτήριο με ενδιάμεση στάση να πάρουμε τη μαμά μου και την αδερφή μου!! Σε όοοοολη τη διαδρομή ο άντρας μου δεν έλεγε τιποτα άλλο πέρα απο »Ωχ Παναγιά μου, ώχ Παναγιά μου και Χριστέ μου!!» χαχαχα, τον δόλιο!!!

Σε 20′ ήμασταν εκεί… στις 04.00 με έβαλαν στο χειρουργείο μετά απο την σχετική περιποίηση…. Και ήρθε κ ο γιατρός μου! Μόλις τον είδα… ενώ του μιλούσα πάντα στον πληθυντικό, φώναξα ένα μεγαλόπρεπο »ΚΩΩΩΩΩΩΩΣΤΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!»….χαχαχα…. Με μετρησε με αυτη την τόσο κομψή μεθοδο και είχα 8 εκ. και καθόλου σπασμένα νερά!! Πού χρόνος για επισκληρίδιο εκεί! Ολα χύμα!!

Σπάει τα νερά μου, μου κοτσάρουν ορό και χάθηκα μετά!! Σαν να ήμουν μέσα σε μια θάλασσα με κύματα!!

Με πάνε στο κυρίως χειρουργείο και μετά απο κάμποσες ωθήσεις, κάμποσες φωνές, κάμποσες εισπνοές οξυγόνου και μια επισειοτομή…. ΝΑΤΗΝ!!! Μετά απο 37εβδ. και μία ώρα στο χειρουργεί… μια κουκλάρα 2,500κ!!! Ενα κουκλί!!

Μου την έδωσαν αγκαλιά μου… τι στιγμή αυτή!!! Με κοιτούσε καλά καλά με τα »κινέζικα» ματάκια της (ειναι λιγο εξωτικά τα μάτια της, αν και οι δύο είμαστε Ελληνες) και πήγα και την άγγιξα στη μυτούλα της και τρόμαξε!!

Ολα πήγαν κατ’ευχήν και για τις δυό μας και μετά απο 5 μέρες ήμασταν στο σπίτι μας και απο τότε… ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΕΣ!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com