9 μήνες αγωνίας!

Η ιστορία της Άννας

Hello σε όλες τις μανούλες!!!!

Να σας πω και την δική μου ιστορία τοκετού;; Ελπίζω μόνο να μην σας βάλω στη διαδικασία να πάρετε ψυχοφάρμακα… Τι εννοώ…;

Έχω δύο παιδάκια!! Και οι δύο εγκυμοσύνες μου ήταν πολύ καλές, τα ίδια ακριβώς συμπτώματα (υπνηλία τρομερή το πρώτο τρίμηνο και ελάχιστες καούρες), ακριβώς τα ίδια κιλά, η ίδια ΤΕΡΑΣΤΙΑ κοιλιά τους τελευταίους μήνες και ΕΥΤΥΧΩΣ πολύ εύκολος και γρήγορος τοκετός και τις δύο φορές!

Η μόνη διαφορά; Τα συναισθήματα!!!!

Ενώ στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ήμουν πολύ ήρεμη, αισιόδοξη και σίγουρη (κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι όλα θα πάνε καλά), στην δεύτερη ήμουν μέσα στην ανασφάλεια και την αγωνία!!!!

ΑΓΧΟΣ  ότι κάτι θα πάει στραβά!!

ίσως να ήταν τα ορμονικά μου, ‘ίσως το ότι είχα ήδη ένα παιδί και ήξερα πόσο σημαντικό ήταν, ίσως είχα επηρεαστεί από 2 πολύ κοντινούς μου ανθρώπους που είχαν σοβαρά θέματα με τις ΔΕΥΤΕΡΕΣ εγκυμοσύνες (η μία παλίνδρομη , η άλλη με γενετικό πρόβλημα και το παιδί δεν γεννήθηκε ποτέ!!!!)…  ίσως να ήταν και όλα αυτά μαζί !!!!

Το δεύτερο παιδάκι μου ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη!!! Δεν το περίμενα !!!! Στο πρώτο προσπαθούσα ένα χρόνο σχεδόν, ενώ το δεύτερο μου ήρθε έτσι απλά και αβίαστα!!! Η σύλληψη δεν έγινε καν σε γόνιμες μέρες!!!

Το πρώτο μου παιδί ήταν μόλις 10 μηνών, λίγο πριν περπατήσει και εγώ ήμουν συνέχεια στο τρέξιμο να τον κυνηγάω, να τον σηκώνω, να σκύβω να τον κάνω «Στράτα στρατούλα» κτλ.

Ξέροντας πόσο σοβαρό και επικίνδυνο είναι το πρώτο 3μηνο της εγκυμοσύνης, ο εκνευρισμός, το άγχος και οι «τύψεις» μπήκαν έτσι απλά στη ζωή μου!!

Έπρεπε να ξεκουράζομαι, αλλά πως; Πως να αρνηθώ σε αυτά τα δύο χεράκια που σηκώνονταν και μου ζητάγαν αγκαλιά; Βοήθεια είχα ΜΟΝΟ για τις ώρες που έλειπα στη δουλειά! Έχοντας ένα σύζυγο ελεύθερο επαγγελματία που δουλεύει 16ωρα 7 μέρες την εβδομάδα και κάποια ταξίδια εκτός πόλης, η βοήθεια που είχα στο σπίτι με τον μικρό ήταν ελάχιστη. Σούπερ μάρκετ μόνη μου να κουβαλάω τις τσάντες και ένα παιδί στην αγκαλιά! Φαγητό, μπάνιο , βόλτες τον μικρό στο πάρκο σχεδόν πάντα μόνη μου!!! Άνοιξε, κλείσε το καρότσι, κουβάλα το στο αυτοκίνητο, βγάλτο από το αυτοκίνητο… Τόσες μικρές καθημερινές λεπτομέρειες που σε εκείνη τη φάση με κούραζαν αφάνταστα! Ακόμα και στον γιατρό για τα προγραμματισμένα υπέρηχα μόνη μου με τον γιο μου αγκαλιά!!!

Περνούσαν οι μέρες και έλεγα δεν μπορεί, τώρα θα περπατήσει, σήμερα, αύριο, μεθαύριο!!!! Τελικά ο γιος μου περπάτησε 14 μηνών!

Περνούσαν οι μήνες και εγώ όπως πάντα στο τρέξιμο! Να ζορίζω τον εαυτό μου και να τον κουράζω όσο δεν παίρνει άλλο! Άγχος & φόβο για το μωρό μες την κοιλιά και ΤΥΨΕΙΣ γιατί ΝΟΜΙΖΑ ότι το παραμελούσα και δεν το πρόσεχα!!!!  Η κοιλιά μου, η οποία φαινόταν κανονικά από τον 2ο μήνα, είχε γίνει πλέον το «καρεκλάκι» του μεγάλου μου γιου!!!

Γενικά είμαι πολύ ήρεμο άτομο κι αισιόδοξο άτομο. Στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου όμως ήμουν πολύ στρεσαρισμένη & αρνητική με όλα!!! Όλα με άγχωναν και μου φαίνονταν δύσκολα!

Πριν από  κάθε προγραμματισμένο υπέρηχο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την αγωνία. Παρακαλούσα να είναι το μωράκι μου καλά!  Πολλές φορές σηκωνόμουν με κλάματα μες τη νύχτα. Μία φορά μάλιστα, σηκώθηκα με κλάματα γιατί θυμήθηκα «στον ύπνο μου» ότι δεν είχα ακούσει το παιδί όλη τη μέρα!! Σηκώθηκα λοιπόν και ακούμπησα τα ακουστικά του Ipod στην κοιλιά, για να ακούσει το μωρό κλασική μουσική. Καμία αντίδραση!!!!!! Ζούλαγα την κοιλιά μου για να το ξυπνήσω…. τίποτα!!! Οι παλμοί μου θα χαν φτάσει τους 200 σίγουρα. Ευτυχώς ξύπνησε ο άντρας μου και προσπάθησε να με ηρεμήσει! Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ!! Μετά από 2-3 ώρες και αφού είχα ηρεμήσει πια, νοιώθω το μωρό μου να κινείται!!!!

Μπήκα επιτέλους στον 8ο μήνα!!! Ήταν άνοιξη… Πήγαινα για το προγραμματισμένο υπέρηχο με καλή διάθεση. Αν και είχα μια περίεργη διαίσθηση, έδιωχνα κάθε αρνητική σκέψη από το μυαλό μου!!!! Ευτυχώς όλα καλά με το μωρό απλά… το μωρό δεν έχει πάρει θέση!!!!!!!!!!!!

«Να είσαι προετοιμασμένη για το ενδεχόμενο καισαρικής» μου λέει ο γιατρός!!!! Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ» μου σηκώθηκε η τρίχα… σαν τις γάτες που όταν αγριεύουν μετατρέπονται σε σκατζόχοιρο!!!! Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ΤΑΜΠΟΥ με την καισαρική, απλά για άλλη μια φορά τα έβλεπα όλα αρνητικά!!!

Κι εκεί που το παίρνω απόφαση και σκέφτομαι ότι πάνω από όλα προέχει να βγει γερό το παιδί μου κι όλα τα άλλα είναι βλακείες, πάω στο ΙΚΑ μία μέρα να γράψω τις βιταμίνες που έπαιρνα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης καθώς επίσης να πάρω και το χαρτί για την άδεια τοκετού.  Εκεί ο γυναικολόγος του ΙΚΑ με αποτρέλανε τελείως!!! Βλέπει τις εξετάσεις και συζητάμε λίγο την κατάσταση.

«Το πρώτο πως το γέννησες;» με ρωτάει

«Φυσιολογικά» του απαντάω «και πάρα πολύ εύκολα»  του συμπληρώνω,τρομάρα μου κι εγώ!

«Ε τότε μπορείς να γεννήσεις φυσιολογικά και ας μην έχει γυρίσει το παιδί. Δεύτερο παιδί είναι, μη σε αγχώνουν χωρίς λόγο!!!!!«

Μόλις βγήκα από το ΙΚΑ πήρα την γυναικολόγο μου τηλέφωνο κατά αγχωμένη πάλι. Η αλήθεια είναι ότι η γυναικολόγος μου, δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το ότι είναι γυναίκα, αλλά ενθαρρύνει πολύ τον φυσιολογικό τοκετό. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα με έβαζε για καισαρική χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος ακόμα κι αν εγώ επέμενα γι’ αυτό. Αν όμως υπάρχουν γιατροί, οι οποίοι ξεγεννάνε φυσιολογικά  ισχυακά μωρά, ήθελα να ΑΠΟΚΛΕΙΣΩ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι η γυναικολόγος μου ήταν ΜΙΑ από αυτούς. Αν το παιδί μου δεν έπαιρνε θέση, δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητες να γεννήσω φυσιολογικά. Δε ξέρω γιατί, αλλά δε μου ακουγόταν σωστό όλο αυτό! Ευτυχώς η γυναικολόγος μου με καθησύχασε και μου είπε ότι έχει δει παιδιά να αλλάζουν θέση και πέντε λεπτά πριν τον τοκετό. Να είμαι ήρεμη, να μην ακούω κανέναν και το μωρό θα μας δείξει το «δρόμο» !!!

Τελικά για να μη σας κουράζω, μπήκα στον μήνα μου και η μπέμπα μου επιτέλους πήρε θέση!!! Μετρούσα αντίστροφα και περίμενα να σπάσουν τα νερά όπως και στην πρώτη εγκυμοσύνη. Την πρώτη φορά γέννησα 39η εβδομάδα, μέσα σε περίπου 3 ώρες από την στιγμή που μου έσπασαν τα νερά! Περνούσαν οι εβδομάδες αλλά τίποτα. Έφτασα 39η εβδομάδα, είχα συμπτώματα αλλά τίποτα. Σχεδόν μπήκα 40η εβδομάδα όπου η γυναικολόγος μου λέει ότι θα πάμε με ραντεβού και με τεχνητούς πόνους. Ήταν Τρίτη. Αν μέχρι και την Πέμπτη δεν είχα γεννήσει, Πέμπτη πρωί 8 η ώρα θα ήμουν στο μαιευτήριο. Έτσι κι έγινε. Μην σας αναλύσω την ψυχολογική μου κατάσταση, γιατί στο τέλος θα πάρετε ψυχοφάρμακα!!!!! Ήμουν σε τρομερή υπερένταση!!!

Τελικά ήρθε η μεγάλη μέρα! Πήγα στο μαιευτήριο, με ετοίμασαν, με καλωδίωσαν, μου έβαλαν και τον ορό και περίμενα!!! Να σας βάλω για λίγο στο «ΕΥΘΥΜΟ» κλίμα;; Εγώ ξαπλωμένη να νιώθω του πρώτους πόνους (τι περίεργο την πρώτη φορά δεν πόναγα τόσο πολύ) και να ρωτάω τι γίνεται με την επισκληρίδιο. Ο άντρας μου πήγε να πάρει καφέ, η μαμά μου στην αίθουσα αναμονής να φωνάζει να μπει στην αίθουσα τοκετού γιατί αυτή είχε δικαίωμα να είναι μαζί μου κι όχι ο άντρας μου! Τι δουλειά είχε ο άντρας μου;; Αυτός έκανε τη δουλίτσα του μίση ωρίτσα και αυτό ήταν, η μαμά μου με μεγάλωνε 30 χρόνια!!!!! (ΝΑΙ ακριβώς αυτά ήταν τα λόγια της μανούλας μου στους νοσοκόμους!!!).

Άφου ένοιωσα δυο ΒΑΡΒΑΤΟΥΣ πόνους, ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη επισκληρίδιος!!! Αααχ αυτό ήταν ηρέμησα! Μα που είναι επιτέλους αυτός ο άντρας μου; Πόση ώρα κάνει αυτός ο καφές; Στέλνουμε να τον φωνάξουν. Η γιατρός μου να αναρωτιέται αν μπορεί να βρει μικρότερο παντελόνι γιατί αυτό ήταν τεράστιο που φόραγε.

«Έρχομαι σε 5» μου λέει

«ΟΚ» της λέω.

Δεν πρέπει να έκανε παραπάνω από 10 βήματα όταν ξαφνικά φώναξα «ΩΩΩΧ ΓΕΝΝΑΩ!!!! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΡΑΤΑΩΩΩΩΩΩ!!!!«

Γυρίζει η γυναικολόγος μου πίσω … «φάνηκε το κεφάλι, γρήγορα στην αίθουσα τοκετού«… εκείνη την ώρα να τος και ο αντρούλης μου τρέχει πίσω από το φορείο!! Δεν πρόλαβαν να μου στηρίξουν τα πόδια.

Ένιωσα μία έντονη πίεση.. το μωρό γλίστραγε από μέσα μου. Με μία κραυγή – τρόμαξα κι  εγώ που με άκουσα – και ένα σπρώξιμο το παιδί απλά έπεσε στα χέρια της γιατρού μου… έτσι απλά και γρήγορα!!!!

Μόλις πήρα την κόρη μου δάκρυσα από συγκίνηση!! Αν και ήταν μελανιασμένη από την πίεση, ήταν τόσο όμορφη!!!!

«Ιδια ο αδερφός της εεε;» λέω στον άντρα μου…

Ζητούσα συγνώμη από τους γιατρούς για την κραυγή που έβγαλα… δεν το ήθελα!!!

Κι έτσι απλά ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ από ΓΚΡΙ έγιναν ΡΟΖ!!!! Τίποτα δεν με ανησυχούσε πια, τίποτα δεν με φόβιζε!!! Τα μαύρα σύννεφα έφυγαν και η ψυχή μου γέννησε φως!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com