Οι δασκάλες του γιου μου

Πιάνω το μολύβι (για να κυριολεκτώ, το πληκτρολόγιο) άκρως συναισθηματικά φορτισμένη και μολονότι το αντιλαμβάνομαι, δεν θέλω να απόσχω από το εγχείρημα. Ο Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο» έγραφε «Είσαι κατσίκα, κακόμοιρη ψυχή μου. Πεινάς, κι αντί να φας κρέας και ψωμί και να πιεις κρασί, παίρνεις μια κόλλα άσπρο χαρτί και γράφεις: κρέας, ψωμί, κρασί. Και τρως το χαρτί». Η ίδια πείνα να μοιρασθώ τις σκέψεις μου με διακατέχει τώρα και αν δεν το κάνω, νιώθω πως θα πλαντάξω.

Ήταν τέτοια εποχή, δύο χρόνια πριν, όταν ο γιος μου διάβηκε για πρώτη φορά το κατώφλι του 3^ου Νηπιαγωγείου Αιγίου. Την επιστολή υποδοχής που μας μοίρασαν την ημέρα του Αγιασμού οι νηπιαγωγοί Δήμητρα Λαμπροπούλου και Ιωάννα Κυριακοπούλου την έκλειναν με την έκφραση «Μην ανησυχείτε για τα παιδιά σας, θα τα αγκαλιάσουμε σαν δικά μας». Τελειώνοντας την ανάγνωση, σκέφτηκα «τουλάχιστον οι δασκάλες είναι μελίρρυτες». Πέρασαν από τότε περίπου πεντακόσιες ημέρες «σχολείου», πεντακόσιες ημέρες μάθησης, πεντακόσιες ημέρες αγάπης, πεντακόσιες ημέρες δημιουργίας, πεντακόσιες ημέρες ευαισθησίας, πεντακόσιες ημέρες αλληλεγγύης και τόσων ακόμα….. Οι σκέψεις τρέχουν κατακλυσμιαία στο μυαλό και δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Την ευφάνταστη πρώτη λίστα με τα σχολικά μας; Αν και σε αυτή περιλαμβανόταν υλικό για πολυάριθμες δραστηριότητες, η δαπάνη δεν υπερέβη τα δεκαπέντε ευρώ, ώστε αφενός μεν κανείς γονιός να μη βρεθεί σε δύσκολη θέση, αφετέρου δε τα ίδια τα παιδιά να μάθουν να εκτιμούν την ουσία και όχι την εικόνα ∙ «θα χρειαστούμε μία μολυβοθήκη, μην αγοράσετε, χρησιμοποιήστε ένα κουτί από μπισκότα ή κάτι ανάλογο», «για το μάθημα της ζωγραφικής θα χρειαστούμε μία ποδιά ζωγράφου, για αυτό φέρτε μαζί σας μία παλιά φανέλα του μπαμπά». Την περσινή σχολική εκδρομή; Εγώ δεν μπόρεσα να συνοδεύσω τον Λαμπράκο και όταν τον παρέλαβα στην επιστροφή, διαπίστωσα ότι είχαν χρησιμοποιηθεί και οι τρεις φανέλες που είχε στη σάκα του. Όταν τον ρώτησα «γιατί;», υποθέτοντας ότι σε κάποιο παιχνίδι είχε βραχεί, έλαβα την ανέλπιστη για κάθε μάνα απάντηση «Γιατί, μαμά, η κυρία Γιάννα με κοίταγε συνέχεια, αν έχω ιδρώσει και μου άλλαζε μπλούζα». Τη «λογοκρισία» του δεκατιανού μας, που μας μετέδωσε με εύληπτο τρόπο την αξία της σωστής διατροφής; «Μαμά, τι μου έβαλες για κολατσιό αύριο;;; Πρόσεξε, γιατί η κυρία Μιμίκα επιτρέπει μόνο υγιεινό φαγητό». Τις σχολικές εορτές που είναι πλέον σημείο αναφοράς για τα παιδαγωγικά δρώμενα της πόλης μας; Σχολικές εορτές υπερπαραγωγές, με αρτιότητα που θα ζήλευαν οργανωμένοι καλλιτεχνικοί θίασοι και χωρίς (και το τονίζω) αποκλεισμούς. Όλα ανεξαιρέτως τα παιδάκια συμμετείχαν και κάθε μία από τις μητέρες καμάρωσε το βλαστάρι της και το είδε να αναπτύσσει δεξιότητες που η ίδια ίσως να μην υποπτευόταν ότι το παιδί της είχε. Διάβασα κάποτε σε ένα ιστολόγιο ότι σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό αποκλείσθηκε νήπιο από την εορτή, γιατί «δεν τα κατάφερνε». Αναρωτήθηκα τότε «μα αν δεν λαμβάνει στο ιδιωτικό το παιδί τη μέγιστη συνδρομή, πού θα τη λάβει;». Σήμερα διαπιστώνω ότι η απορία μου ήταν επιεικώς βλακώδης. Το παιδί λαμβάνει τη μέγιστη συνδρομή εκεί που το αγαπούν και αυτό δεν γίνεται στο ιδιωτικό ή στο δημόσιο σχολείο, αλλά στο σχολείο που υπηρετούν άνθρωποι με μεράκι, καρδιά και ευαισθησία.

Θα μπορούσα να γεμίσω πάμπολλες σελίδες ακόμη. Σταματώ, όμως, γιατί σκοπός μου δεν είναι να πλέξω το εγκώμιο της κυρίας Λαμπροπούλου και της κυρίας Κυριακοπούλου. Οι ίδιες είναι εξαιρετικά σεμνές, εξάλλου, και δεν το επιζητούν. Δεν το έχουν ανάγκη, άλλωστε. Η τοπική μας κοινωνία είναι μικρή και η αξιοσύνη τους γνωστή. Απλά σήμερα το απόγευμα ήταν η εορτή λήξης του σχολικού έτους για το Νηπιαγωγείο μας. Επιφανειακά ήταν ένα ευχάριστο, ανέμελο, ψυχαγωγικό δίωρο με αναδρομές στο ελληνικό πεντάγραμμο και στον ελληνικό κινηματογράφο, εγώ έφυγα όμως με δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης στα μάτια, όχι μόνο, γιατί ένα από τα τρεις χιλιάδες παιδιά που έχουν περάσει «από τα χέρια τους» στα χρόνια της δημόσιας υπηρεσίας τους ήταν και το δικό μου, αλλά κυρίως γιατί παιδαγωγοί σαν κι αυτές, άνθρωποι σαν κι αυτές, επιτρέπουν να επιβιώνει η ελπίδα για καλύτερες ημέρες.

Ευχαριστώ…!

Η μαμά Κατερίνα

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com