Το θαύμα της Παναγιάς!

Γνωριστήκαμε με τον άντρα μου το 2003, αρραβωνιαστήκαμε το 2005 και παντρευτήκαμε το 2008 με παραδοσιακό γάμο που πάντα ονειρευομασταν και οι δυο στο νησί του άντρα μου!!

Μετά το ταξίδι μέλιτος ξεκινήσαμε προσπάθειες για μωρό το οποίο δεν άργησε να έρθει.. Μένω εγκυος, η εγκυμοσύνη κυλά ευχάριστα αν εξαιρέσεις κάποιες αναγουλες.. Ο γυναικολόγος μου πάντα καθησυχαστικός.. Φτάνω 40εβδομαδων και μου κλείνει ραντεβού για πρόκληση τοκετού.. Φτάνω στο μαιευτήριο 12 το βράδυ, υποτίθεται να ξεκινήσει νωρίτερα η διαδικασία να γεννήσω μέχρι το μεσημέρι.. Φτάνουν και τα πεθερικά, η μητερα μου, η αδερφή μου κ κάτι συγγενείς… Ο άντρας μου μέσα μαζί μου…Όπως επίσης η μαία μου την οποία την αγαπω και ακομα κρατάμε φιλικές σχέσεις, γιατι χαρη σε αυτήν γέννησα τελικά φυσιολογικά.

Οταν έφτασε μεσημέρι και το μωρό δεν ειχε κατέβει και ο γιατρός δεν βοηθούσε και ιδιαίτερα, βγάζουν έξω τον αντρα μου και του λένε «Πάμε για καισαρικη..!»

Μέχρι να με ετοιμάσουν όμως, η μαία μου ζητάει σαν χαρη 10 λεπτά ακομα.. Με αφήνουν μαζί της και μέσα σε 10 λεπτά μου κατέβασε το μωρό και ξεκινήσαμε την διαδικασία γέννας… (όση  ώρα πέρασε, κανεις έξω, ουτε καν ο άντρας μου, είχαν κάποια ενημέρωση και είχαν τρελαθεί απο την αγωνία)

14:50 γεννάω τελικά την κορη μου 4 κιλακια… Μου την δίνουν αγκαλιά, την φιλάω, της μιλάω και ξαφνικά αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλα με μένα.. Φωνάζω «Πάρτε το παιδι γιατι θα μου πέσει..!» Κανεις δεν το έπαιρνε… Αισθάνθηκα ξαφνικά τάση λιποθυμίας.. Ξαναφωναζω ΤΟ ΠΑΙΔΙ!!!!! Έρχεται μια νοσοκόμα και την παίρνει και χάνω τις αισθήσεις μου… Συνέρχομαι και ακούω πανικό παντου, φωνάζουν όλοι.. Τρέχουν, γλυστρανε στα αίματα μου.. Κάποιος έρχεται και μου κανει μετάγγιση.. . Ξαναχανω αισθήσεις, ανοίγω τα ματια μου και βλέπω τον γιατρό μου να κάθεται με το γόνατο πανω στην κοιλιά μου και να φωνάζει «Βοήθεια, βοήθεια!» Μετά δεν θυμαμαι τιποτα… Μαλλον ξαναλιποθυμησα..

Τελικά ειχα πτώση μήτρας που λένε απο το ζόρι που τράβηξα στην γέννα και με κράτησαν τόσες ώρες με πόνους και μεγάλη αιμορραγία… Οι δικοί μου οταν ρώτησαν τι έγινε και γιατι αργούν τόσο πολυ στην καισαρικη, τους είπαν «Γέννησε τελικά φυσιολογικά, το παιδι ειναι καλα… Και για την Άννα κάνουμε ότι μπορούμε..» ( ασχολίαστη η διάγνωση της νοσοκόμας)

Μετά απο πολλές μεταγγισεις αίματος τελικά συνήλθα… Πολλα ράμματα εσωτερικά.. Η πρώτη μου κουβέντα μόλις βγήκα απο το χειρουργείο ήταν… Δεν ξανακάνω παιδι…

Το ψυχολογικό μου τραύμα ήταν πιο βαθύ… Φοβόμουν μην » ξαναπεσει» η μήτρα μου κτλ κτλ..

Μετά απο 2.5 χρονια αφού το σκεφτήκαμε καλα αποφασίσαμε να κάνουμε και δευτερο μωράκι… Μένω κατευθείαν εγκυος.. Παω στον (ίδιο) γιατρό… Ναι, ολα καλα λέει. Του λεω «Γιατρέ, πρέπει να προσέχω κάτι τώρα; Επειδή είχαμε θέμα με πτώση μήτρας;«

Μου λέει «Όχι… Ποια πτώση; Κάτσε να δω…«

Μπαίνει στο ιστορικο μου, κοιτάζει και λέει «Δεν εχω σημειώσει τιποτα.. Μήπως δεν θυμάσαι καλα;«

Σοκ εγω… Κοιτάζομαστε με τον αντρα μου, χωρίς να πούμε κουβέντα, ανανεώνουμε το ραντεβού μας σε 2 εβδομαδες να δει το σπορακι μας.. Πάμε σε 2 εβδομάδες και μας λέει κάτι δεν πάει καλα..

«Ελάτε παλι σε μια εβδομάδα…»

Μέσα μου ήξερα ότι το σπορακι μου δεν ζει πλέον, αλλα ειχα μια ελπίδα… Κάθε μέρα χοριακες και οι μονάδες να πέφτουν κατακόρυφα.. Ξαναπαμε και μας λέει παλινδρόμηση κύηση… Μέχρι τότε δεν ήξερα καν τι ειναι αυτό… Μου εξήγησε με λίγα λόγια.. Μου ζητάει εξωφρενικό πόσο και λέει «Ελα αύριο να σε καθαρίσουμε.. Και θα κάνουμε και εξετάσεις στο έμβρυο να δούμε τι έφταιξε…» Εκείνη την στιγμή όλος ο κόσμος γκρεμίστηκε… Έκλαιγα ώρες και ώρες ατέλειωτες… Και ενώ συζητήσαμε με τον αντρα μου να αλλάξουμε γιατρό γιατι μας χάλασε ότι δεν ειχε σημειωσει στο ιστορικό μου αυτό που έπαθα, δεν βρήκα δύναμη να παω και αλλού, σε άλλον γιατρό να πάρω δεύτερη γνώμη… Ακομα και τώρα το σκέφτομαι και αν έκανε λαθος; Και αν και αν….

Έγινε η αποξεση  παραμονή των γενεθλίων της κόρης μου… Και μέσα σε ολα έπρεπε σε όσους ήρθαν και χαιδευαν την κοιλιά μου, να εξηγώ ότι δεν υπάρχει πια το μωρό..!

Σε λίγες μέρες με παίρνει ο γιατρός στο σπίτι και μου λέει «Γεια σου Άννα! Βγήκαν οι εξετάσεις. Ήταν αγόρι και ειχε σύνδρομο 8!» Και μου το έκλεισε, έτσι στην ψύχρα… Εγω έμεινα με το ακουστικό να κλαίω… Και να μην μπορώ να αρθρωσω ουτε λέξη….

Και ποιος του είπε ότι ήθελα να μάθω αν ήταν αγόρι η κορίτσι; Ποιος;;;;  Και γενικά ήθελα λιγο πιο ανθρώπινη συμπεριφορά.. Άρχισα επιτόπου να ψάχνω για άλλον γιατρό.. Βρίσκω έναν υπέροχο άνθρωπο και γιατρό! Και μόνο η συζήτηση μαζί του με ηρεμει..

Μετά απο 3 μήνες μας δίνει το οκ να ξεκινήσουμε προσπάθειες… Μέτα απο ένα μήνα μένω εγκυος… Έκανα τάμα στην Παναγία να πανε ολα καλα… Στην αυχενικη διαφάνεια όμως, ενώ ολα βγήκαν καλα, οι εξετασεις αίματος βγήκαν κάπως με υψηλά ποσοστά για σύνδρομο… Επίσης είδαν και κάτι με μια αρτηρία της καρδιάς και κάτι σαν φύσημα…. Δεν άντεχα να το ξαναπερασω… Και στον τρίτο μήνα κιόλας… Κάνω ξανά τάμα στην Παναγία να πανε ολα καλα και θα βαφτίζαμε το παιδι στην Τήνο.. Μου προτείνουν να κάνω λήψη τροφοβλαστη η αργότερα αμνιοπαρακεντηση.. Οταν ρωτάω στο μαιευτήριο ποια ειναι η διάφορα μου λένε αλλιώς ειναι να το χάνεις το παιδι στον τρίτο μήνα και αλλιώς στον έκτο που θα πρέπει να κανεις κανονική γέννα… Ακομα και τώρα που σας το γράφω κλαίω… Έκλαιγα μερόνυχτα.. Και ένα πρωινό σηκώνομαι και παω σε άλλο μαιευτήριο χωρίς ναι ξέρει κανεις τιποτα.. Και ξανακάνω αυχενικη…

Ο γιατρός που μου την έκανε και αφού του εξήγησα τους λογους (να ‘ναι καλα) με ειχε 2,5 ώρες και με κοιτούσε… Συμπέρασμα; Ολα καλα.

«Δεν βλέπω τιποτα το ανησυχητικό και αν ερχόσουν σημερα να κανεις για πρώτη φορα την αυχενικη θα σου ελεγα ολα οκ…»

Κ ως Εκ θαύματος και οι αίματος βγήκαν τελειες… Μόνο τότε κάπως ηρέμησα και μπόρεσα να επιβίωσω μέχρι τον έκτο μήνα που επρεπε να κάνουμε εξετασεις σε παιδοκαρδιολογο… Και εκει ευτυχώς πήγαν ολα καλα και στις 40 εβδομάδες γέννησα τον γιοκα μου! Το θαύμα μου!!!!! Τον γέννησα στα γενέθλια της κόρης μου… Τελικά τίποτα δεν ειναι τυχαίο… Τον γέννησα με την πιο ωραια γέννα χαρη στον γιατρουλη μου…. Ενω οι 9 μήνες κύλησαν στο άγχος και αγωνία…

Και τώρα εχω 2 πανέμορφα και πανέξυπνα παιδια τα οποία τα λατρεύω κ ζω για αυτα! Εννοείται ο γιος μου βαφτίστηκε στην Τήνο… Και δεν με ενοιαζε που είμασταν μόνο 15 άτομα… Η Παναγία έκανε το θαύμα της και μόνο αυτό ειχε σημασία για μένα!!!!!

μαμά Άννα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com