Παιδί μου, μ’ ακούς;
Για αλλη μια φορα αγανακτισμενη απο το αστερακι μου…. Τα πεντε θα κλεισει σε λιγο καιρο και δεν ακουει τιποτα! Όταν λεμε τιποτα, εννοουμε τιποτα. Ολη την ημερα μαλωνουμε!! Δεν υπαρχει φορα που θα του πω «Αγαπη μου, κανε αυτο» και να συμβει. Καμια ομως! Το ναι δεν υπαρχει στο λεξιλογιο του. Για το οχι ομως, τι να λεμε…. Ερωτηση και οχι.
Δεν θα ξυπνησει χωρις γκρινια. Δεν ντυθει χωρις διαφωνια, δεν θα φαει χωρις αντιρρηση. Κανει μπανιο, γιατι αυτο το αφρολουτρο και οχι το αλλο, γιατι αυτο το παντελονι, οχι αυτο το κολατσιο, οχι αυτο το καναλι, οχι το ενα, οχι το αλλο.
Για πειθαρχια δεν το συζητω. Δοκιμασαμε ολους τους τροπους. Με συζητηση, με τιμωρια, με στερηση παιχνιδιου, τιποτα. Μπορει να πιανει για κανα δυο μερες και μετα τα ιδια. Να παμε μια επισκεψη δεν το συζητω. Ζημιες, φωνες, χτυπηματα… Ανεξελεγκτος. Δεν κανει τιποτα αν δεν φωναξω διακοσιες φορες και δεν τον παω σπρωχνοντας.
Απο στομα αλλο θεμα. Εχει τοσα επιχειρηματα, τετοιο υφος και λεγειν που ειναι περιττο να τα βαλεις μαζι του. Στο τελος κρυφογελαω απο τα απιστευτα που λεει για να δικαιολογηθει… Αφησα την δουλεια μου γιατι πραγματικα ενιωσα την αναγκη να ειμαι διπλα του, γιατι στεναχωριεμαι πολυ να τον βλεπω να κλαιει και να γκρινιαζει ολη την ημερα. Ταλαιπωρειται και ο ιδιος ετσι, τον κουραζει αυτο και η γκρινια φερνει γκρινια.
Στο σχολειο βεβαια δεν ειναι ετσι, η δασκαλα δεν πιστευει με τιποτα οτι φερεται ετσι. Στεναχωριεμαι πολυ, ψαχνω να βρω τι κανω λαθος γιατι σιγουρα κατι δεν κανω σωστα και λυπαμαι οχι γιατι ειναι ζωηρος και με ξετιναζει ολη την ημερα -εγω με μια αγκαλιτσα (απο τετοιες αλλο τιποτα και φιλια και σ’ αγαπω)τα ξεχναω ολα- αλλα γιατι ο ιδιος δεν μπορει να ηρεμησει ποτε και αυτο τον κουραζει.
Βρε μανουλες εσεις με παρομοιες συμπεριφορες, πως το εχετε αντιμετωπισει; Δωστε τα φωτα σας!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλησπέρα.Κι εγώ τα ίδια περνάω.. Εννιά χρόνια τώρα..Εχω μια πανέξυπνη ,πανέμορφη και υγιέστατη κόρη και δεν μπορώ να τη χαρώ..Και ουτε εκείνη εμενα.Ολη μερα δίνω εντολες:ξυπνα σηκω ντυσου,φαε, διαβασε, κοιμησου...ατελειωτες ωρες για να ετοιμαστουμε και να πάμε κάπου..ακόμα και καπου που της αρεσει και θελει όπως σε παρτυ ή σε παιδότοπο.χανουμε όλη μας την ενεργεια και τη διάθεσή μας στα διαδικαστικά της μερας.Και φυσικά όλα αυτά έχουν τις επιπτώσεις τους σε όλη την οικογενεια.Γκρίνια και μαλωματα με τον μπαμπα γιατί εγώ την κακοέμαθα και φερεται ετσι.. Πήγα σε διάφορους ειδικους (σύμβουλο οικογενειας,παιδοψυχολογο,ανπτυξιολογο..) προσπαθωντας να βρω τι φταιει,τι κάνω λάθος,γιατί ενω εχω αφιερωσει τόσο χρόνο και τόσο κόπο σ΄αυτο το παιδί να ειμαστε ετσι.Και δυστυχώς χωρίς τη συμπαράσταση του συζύγου.Εδω και 6 μηνες περιπου μια παιδοψυχιατρος διέγνωσε σύνδρομο ασπεργκερ και κάνουμε μαθηματα ειδικης αγωγης.Είμαστε καπως καλυτερα αλλά μετα από πολύ διάβασμα στο ιντερνετ σχετικα με το σύνδρομο αυτό,δεν ειμαι και τόσο σίγουρη αν όντως το έχουμε..
Εχω ενα γιο 5μιση χρονων.Ειναι απο τα παιδια που οι φιλες μου ηθελαν να κανουν ενα τετοιο.Απο μωρο ετρωγε,κοιμοοοοοταν,ηρεμο παιδι,κοινωνικο,κυριως με τους μεγαλους,γενικα απο τα παιδια που και οι τριτοι τα κανουν κεφι.Κι ομως, εχουμε περασει κατα διαστηματα φασεις σαν και αυτη που περιγραφεις.Οχι σε τοσο μεγαλο βαθμο,αλλα πολυ κοντα.Ειναι η φαση,οπου οποιαδηποτε αλλαγη καταστασης(ξυπνα,ντυσου,γδυσου,πηγαινε,ελα) ειναι μια κουραση κ ενας καβγας.Θυμωνω πολυ ευκολα,οποτε δε μπορω να πω οτι τις αντιμετωπιζω με ηρεμια.Οοοοοση συζητηση ουτως η αλλως δεν εχει πιασει.Δεν εχω καταλαβει τι τις ενεργοποιει αυτες τις φασεις,παντως οπως βλεπεις πολλα,αν οχι ολα τα παιδια τις περνουν.Θα φυγει κ θα ξαναερθει.Τα κανουν μονο σε εμας,εννοειται οτι οι αλλοι σε κοιτανε σαν ουφο,οταν τους περιγραφεις πως συμπεριφερεται το αγγελουδι που γνωριζουν.Προσπαθησε ΟΟΟΟΣΟ μπορεις να μη σε παρασυρει στο παιχνιδι του.Το πρωι,το κολπο που εχω βρει ειναι να τον ξυπναω 10 λεπτα νωριτερα,να ξαπλωνω μαζι του κ να μου λεει 4 λεξεις που του ερχονται στο μυαλο.Με αυτες φτιαχνω μια μικρη ιστορια,προσπαθωντας να εχει κ αστεια στοιχεια.Ετσι εχω παρατηρησει κ τον ενεργοποιω για να σκεφτει κ μετα με παρακολουθει στα ματια να δει τι θα του πω.Λεμε 2πριν κ 1 μετα το πρωινο.Περυσι τα πρωινα ηταν μαρτυριο.Μπες επισης ιντερνετ,pinterest κτλ κ βρες πρωτοτυπες δραστηριοτητες να κανετε μαζι.Φτιαξτε ενα γλυκο,παρτε μεγεθυντικο φακο και εξερευνηστε ενα παρκο για θησαυρους,φτιαξτε φυτολογιο κτλ,αναλογα τα ενδιαφεροντα του.Βγαζοντας τον απο τη ρουτινα κ βλεποντας σε να στιβεις το μυαλο σου για να περασει καλα,νομιζω ειναι η πιο αποτελεσματικη πρακτικη.για να γελασεις κ να δεις οτι δεν εισαι μονη,αν καταλαβαινεις αγγλικα πατα στο youtube "Michael Mclntyre people with no kids dont know".εκλαιγα απ τα γελια οταν το χα δει...
εγω θα σου προτεινα να πας σε μια "συμβουλευτικη γονεων". Βοηθαει πολυ. τουλαχιστον εμενα! αλλα βασικη προυποθεση να συμφωνει και ο συζηγος και να εχετε απο κοινου την ιδια σταση!!!! αν εισαι αθηνα εχω να σου προτεινω....εγω εκει ξεμπλοκαρα!!!!
Ίσως η απάντηση μου σου φανεί λίγο άσχετη άλλα μπορεί όντως το παιδί να μην ακούει! κάπως έτσι ήμουν κι εγώ ένα χρόνο πριν με τον μεγαλο μου! Θυμάμαι έλεγα αυτό το παιδί μου ή κουφό είναι ή με έχει γραμμένη τελείως! και από μια εξέταση σε ΟΡΛ αποδείχθηκε οτι όντως λόγω υγρού που μάζευε το αυτί του είχε χάσει προσωρινά κατά 50% την ακοή του με αποτέλεσμα να μην ακουει καλα, να μην αναπνέει καλά(δεν οξυγονωνόταν σωστά) να μην κοιμάται καλά και να είναι ενα παιδι νευρικό και κατά συνέπεια απείθαρχο ,και να μην συμμαζεύεται καθολου!( αρρωστεναι μέσα στο χειμώνα και ελεγα ok ειναι μια ιωση αλλα αυτο επιδείνωνε την υγεια του, την ηρεμια του και την ηρεμία ολόκληρης της οικογένειας φυσικα! Τσέκαρε το λιγο γιατι πολλες φορες το λεμε για πλάκα οτι δεν μας ακούνε τα παιδιά μας αλλα να που μερικες φορές αυτο ισως και να εχει μια βαση!
τώρα κατάλαβα...έχω και εγώ ένα τέτοιο παιδί!!! 13 μηνών πλέον και κάθε μέρα όλο και κάποια καινούρια δικαιολογία, όπως λές και εσύ (βγάζει δόντια, κοιμήθηκε λοξά, την πείραξε κάτι, της έκατσε βαρύ το φαγητό κ.α.). είναι μέρες που μου έρχεται να φουντάρω. όταν είναι ξύπνια (πράγμα το πολύ μια ώρα το μεσημέρι όλη την ημέρα) δεν μπορω να κάνω ΤΙΠΟΤΑ. ακόμα και όταν ακούει παιδικά τραγούδια καθισμένη στο καρεκλάκι φαγητού με θέλει απο δίπλα. αν σηκωθώ να βάλω νερό...αυτό ήταν!! κάνει τα πάντα για να με φέρει πίσω. όταν πλένω πιάτα έρχεται και τραβάει το παντελόνι μου και αν δεν σταματήσω αμέσως προσπαθεί να χωρέσει ανάμεσα στα πόδια μου και το ντουλάπι. που φυσικά χτυπάει το κεφάλι της και φυσικά κλαίει.γενικά έχει θέμα με το να πάω να κάνω το οτιδήποτε στην κουζίνα. αλλά είναι αυτό..πόσο να αντέξεις μια μόνιμη γκρίνια. είναι και τα παιδάκια των φίλων μας συνεργάσιμα και ενδόμυχα συγκρίνω και νοιώθω πολύ πιεσμένη που είμαστε έτσι. υπάρχουν φορές που της φωνάζω και άλλες που την αγνοώ. αλλά δεν είναι λύση αφού με κοιτάει στα μάτια και εκλιπαρεί να την πάρω αγκαλιά. απο την άλλη αισθάνομαι αχάριστη γιατί έχω ένα υγιέστατο παιδί με πολλή ενέργεια που κάνει πολλά πράγματα περισσότερα για την ηλικία της και εγώ την μαλώνω που είναι ζωηρή. πάντως έχω παρατηρήσει ότι όταν είμαι λίγο περισσότερο ξεκούραστη το αντιμετωπίζω πιο ψύχραιμα. πράγμα σπάνιο αφού με τον ύπνο έχουμε μεγάλο θέμα. δεν έχουμε κοιμηθεί ούτε ένα βράδυ παραπάνω απο 4 ώρες συνεχόμενα. και αυτό το 4ωρο τώρα τελευταία. υπήρξε περίοδος εκέι κάπου στον 9-11 μήνα που ξυπνούσε ανα μισάωρο μπορεί και εισοσάλεπτο. πώς να αντέξει άνθρωπος με τέτοια κούραση??
Αυτο με την ξεκουραση το βιωνω και εγω,οντως οταν ειμαι πιο ξεκουραστη ολα αυτα τα διαχειριζομαι καλυτερα... κουραγιο λοιπον και υπομονη με τα μωρα μας ! :-)
FRIDA DIAVAZONTAS TO SXOLIO SOU NOMIZA OTI TO EIXA GRAPSEI EGW TETOIA OMOIOTITA..KAI MENA 13 MINWN EINAI KAI EIMASTE STIN AKRIVWS IDIA KATASTASI..EXEI MERES TIS PERISSOTERES DILADI POU EIMAI TELEIWS EKSANTLIMENI..
Καταρχην δεν εισαι η μομη μαμα που μεγαλωνεις ενα μικρο δυναστη -και για να μην παρεξηγηθω ο ορος χρησιμοποιειται ευρεως για την συγκεκριμενη ηλικια.Ενα κολπο που χρησιμοποιω στη μικρη μου κορη που ειναι και αυτη 5 χρονων ειναι το εξης τις δινω υποτιθεμενες επιλογες πχ θα φορεσεις τζην η φορεμα θα με βοηθησεις να μαζεψω τα παιχνιδια η τα ρουχα σου .Η μικρη διαλεγει και νομιζει πως αυτη ειναι που κανει κουμαντο.Οταν την πιανουν τα καβουρια της και μιλαει ασχημα βαζω τα χερια στα αυτια μου και της λεω πως δεν ειναι δυνατον να ακουω τετοια λογια απο το παιδι μου γιατι στεναχωριεμαι .Παντα διαχωριζω την πραξη απο την ιδια δε λεω εισαι ατακτη αλλα αυτο που εκανες ηταν ατακτο εσενα δε σε αλλαζω με τιποτα στον κοσμο τις αταξιες σου ομως δεν τις μπορω.Κυριως ομως διαλεγω τις μαχες που θα δωσω
Nina διαβάζω με πολύ προσοχή τα όσα γράφεις. σε έχω δεί και σε άλλα παρόμοια θέματα να δίνεις τις εμπειρίες σου. η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να μάθω λίγο περισσότερα - όχι φυσικά με πολλές πολλές λεπτομέρειες που θα σε κάνουν να αισθανθείς άβολα αν και υπάρχει και το θέμα της ανωνυμίας οπότε OK. μπορείς να δώσεις 2-3 παραδείγματα, δηλαδή τι ακριβώς έκανε η κόρη σου και σε έβγαζε εκτός εαυτού. ακόμη και στην ηλικία του ενός έτους??? αν μπορεις είμαι πολύ περίεργη να μάθω γιατί βγάζεις ένα "δεν αντέχω άλλο, έφτασα στα όριά μου και καταθέτω τα όπλα". είναι έτσι?? και πώς το αντιμετώπισες το καθένα?
Ήταν ένα απίστευτα γκρινιάρικο και απαιτητικό παιδί. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια. Αν έχεις δει κάπου παρόμοιο, θα καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω. Δεν μπορώ να σου πω ένα παράδειγμα, γιατί ήταν πολλά. Μια μόνιμη γκρίνια και απαίτηση. Δεν έχω καταθέσει ποτέ τα όπλα. Έχω ρωτήσει παντού τι να κάνω. Μερικά που δοκίμασα μας ταίριαξαν και τα κρατήσαμε, αλλά βασικά τώρα πήρα το πάνω χέρι και έγινα η μαμά που λέει τι θα γίνει και τα παιδιά ακολουθούν. Δεν μπορώ να στα απαριθμήσω ένα-ένα τα παραδείγματα, αλλά για να καταλάβεις ένα πολύ απλό που είχαμε από πάρα πολύ μικρή ηλικία ήταν που δεν ήθελε να βγει από το αυτοκίνητο όταν γυρνούσαμε από το σχολείο, τα ψώνια, από παντού. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να το κάνει αυτό κι όμως το έκανε συνέχεια. Φαντάσου δύο παιδιά, ένα να έχει κατέβει και να προσέχεις μην το πατήσει αυτοκίνητο και το άλλο μέσα να μην κατεβαίνει επειδή έτσι αποφάσισε. Αυτό μπορούσε να το κάνει για όση ώρα χρειαζόταν μέχρι να σου σπάσει τα νεύρα. Και όταν έβγαινε με τα χίλια ζόρια, όταν ήσουν ήδη εκτός εαυτού, συνέχιζε κάτι άλλο στο σπίτι. Ε, σε βγάζει εκτός ορίων όλο αυτό. Τώρα έχει αλλάξει εντελώς. Είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί και επιτέλους ηρεμήσαμε όλοι, γιατί όλο αυτό έφερνε μεγάλη αναστάτωση και ένταση σε όλους μας. Το μικρό δεν του κάνω τίποτα το ιδιαίτερο, απλώς όταν το πιάνει το γκρινιάρικο του δείχνω ότι το καταλαβαίνω που θύμωσε και του ξαναζητάω αυτό που θέλω να κάνει και συνήθως το κάνει. Είναι πιο εύκολο, αρκεί να του δώσεις αυτή τη σιγουριά ότι το κατανοείς που θύμωσε όταν το πιάνει το μη συνεργάσιμό του. Αφού στρώσαμε εμείς, θα στρώσουν όλα τα παιδιά στο τέλος. Μιλάμε πρώτη φορά στη ζωή μου διαβάζω κείμενα με περιεχόμενο τι ωραία που περνάμε με τα παιδιά και τι φανταστικά που είναι και καταλαβαίνω τι λένε.
Ενός έτους, που λες, δεν είχα καταλάβει τι παίζει. Γύρω στα 2 νομίζω άρχισε να με τρελαίνει. Μέχρι τότε, έως και χαριτωμένα τα έβλεπα όλα αυτά. Μετά που κατάλαβα ότι είναι μια μόνιμη κατάσταση και όχι κάτι παροδικό (βγάζει δόντια, κοιμήθηκε λοξά, την πείραξε κάτι, της έκατσε βαρύ το φαγητό κ.α.) τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό το πράγμα κουράζει πολύ. Στο μεταξύ η ίδια είχε περάσει 2 χρόνια που με είχε σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε και ήξερε καλά πως να με χειρίζεται. Μου πήρε κι εμένα άλλα 2 χρόνια με πολλές κουβέντες με άλλους (ειδικούς και μη) και πολλούς πειραματισμούς μέχρι να καταφέρω να το αντιμετωπίσω. Εγώ έφταιγα, γιατί δεν είχα καταλάβει ότι μόνη μου δημιούργησα ένα κακομαθημένο παιδί. Θέλει και μερικά όχι από τον πρώτο χρόνο της ζωής των παιδιών τελικά. Όχι, απαραίτητα σε όλα τα παιδιά....γιατί και στο δεύτερο με τον ίδιο τρόπο του φερόμουν, αλλά δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ καμία κατάσταση, ενώ η μεγάλη είχε πιάσει από νωρίς την αδυναμία μου να επιβάλλομαι και με ξέσκισε μέχρι να γίνω "κανονική" μαμά που έχει το πάνω χέρι. Το τα παιδιά όπως τα μάθεις ισχύει τελικά σε όλες τις περιπτώσεις.
Εμένα τα έκοψε όλα αυτά μαχαίρι όταν είπα ότι η γκρίνια απαγορεύεται στο σπίτι. Ήμουν πάρα πολύ φορτωμένη, δεν ήθελα να ζω άλλο έτσι και δεν άντεχα άλλο πια. Τώρα δε γκρινιάζει γιατί το πιάτο είναι μπλε και όχι ροζ, αλλά και να γκρινιάξει θα της πω αν ήθελες το ροζ να μου το έλεγες πριν βάλω φαγητό και μετά λέει μόνη της εντάξει θα φάω εδώ και αύριο θα στο θυμίσω. Sorry αλλά γκρίνιαζε όλη τη μέρα για ένα μάτσο βλακείες, επειδή είχε μάθει πως μπορούσε να γκρινιάζει για να είμαι συνέχεια να τρέχω από πίσω της ρωτώντας τι δε σου αρέσει, τι θέλεις, τι να κάνουμε διαφορετικά. Κόπηκαν αυτά μαχαίρι. Πρέπει 1) να λυπάσαι τον εαυτό σου περισσότερο από ό,τι λυπάσαι το γιό σου (αυτός δεν έχει τίποτα, έτσι το κάνει από κακιά συνήθεια), 2) να σκέφτεσαι ότι το παιδί είναι πολύ πιο προσαρμόσιμο από αυτό που σου δείχνει (έχει μηχανισμούς να δέχεται αυτό που του λες χωρίς να γυρνάει τον κόσμο ανάποδα και χωρίς να απαντάει από συνήθεια σε όλα "όχι", αλλά για να τους ενεργοποιήσει πρέπει να καταλάβει ότι δε συγκινείσαι από καμία αντίδρασή του και ότι κι εσύ το πιστεύεις ότι μπορεί μόνος του να το αντιμετωπίσει όλο αυτό και να τον αφήνεις να βρει μόνος του τον τρόπο να ηρεμεί). Εγώ το μόνο που είπα είναι απαγορεύεται η γκρίνια στο σπίτι, όποιος θέλει να κλάψει και να ουρλιάξει να κλειστεί σε ένα δωμάτιο, να πάει στην αποθήκη, να κάνει ό,τι θέλει για να εκτονωθεί και μετά να γυρίσει πίσω. Το έξω είναι πιο εύκολο γιατί το βουτάς επιτόπου και φεύγεις. Χωρίς προειδοποιήσεις. Το λες μία από το σπίτι και αν το ξεχάσει κάνεις λίγο τα στραβά μάτια στην αρχή να δεις αν θα το σταματήσει. Αν συνεχίσει τον παίρνεις και φεύγεις. Αν σου λέει δε θα το ξανακάνω, να λες να το θυμηθείς αυτό την επόμενη φορά που θα πας να το κάνεις και να το σταματήσεις πριν χρειαστεί να σε γυρίσω πίσω. Με τα όχι που σου λέει πρέπει για αρχή να είσαι αμετακίνητη στα πάντα ακόμη και σε αυτά που εύκολα μπορείς να κάνεις αυτό που θέλει....δε θα το κάνεις ούτε εκεί (π.χ. τι κρίμα που δε σου αρέσει αυτό το ρουχο, έπρεπε να είχες ξυπνίσει νωρίτερα να βγάλεις μόνο σου τα ρούχα που ήθελες να φορέσεις. Θυμήσου το αυτό για αύριο.) Δε θέλουν πολύ με το γάντι τέτοιες συμπεριφορές γιατί γίνονται πολύ καταχρηστικά αυτά τα παιδιά. Να καταλάβει πως μόνο αν σου μιλάει ήρεμα και συνεργάσιμα (να μην είναι όλο με το "όχι" στο στόμα) θα κάτσεις να τον ακούσεις. Ωραία τα είπε και η Φωτεινή. Αλλά να ξέρεις πως όσο κι αν σου πούμε εμείς, δάσκαλοι, ψυχολόγοι, παιδίατροι κλπ. δε θα αλλάξει τίποτα αν μόνη σου δεν πεις στον εαυτό σου αυτό θα αλλάξει και τέλος. Όσο έχεις αμφιβολίες για το αν θα το καταφέρεις, μην περιμένεις αλλαγή. Πρέπει να το πιστέψεις ότι το παιδί αυτό το τόσο αρνητικό, μπορεί να γίνει συνεργάσιμο και ξέρει μόνο του τον τρόπο για να γίνει αυτό.
Εγώ πάντως ήμουν ένα τέτοιο παιδί. Ατίθασο και γκρινιάρικο. Άτακτο και επιθετικό. Τώρα που μεγαλώνω το δικό μου παιδί, συμβαίνουν περιστατικά που μου θυμίζουν το παρελθόν μου. Ξαφνικά είναι σαν να έχει τραβηχτεί μια κουρτίνα που έκρυβε το πολύ μακρυνό παρελθόν και βλέπω τον εαυτό μου 5 ετών! Θέλω λοιπόν να πω το εξής: αυτό που μου έχει μείνει από αυτή την ηλικία είναι οι περιορισμοί, οι απαγορεύσεις και μαμά μου να με μαλώνει συνεχώς!! Θυμάμαι τα πάντα και γι'αυτό αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι δεν είχε άδικο να με μαλωνει και να προσπαθεί να μου βάλει όρια. Αλλά παρόλαυτά εμένα μου έχει μείνει πικρή γεύση. Αυτό πως παλεύεται? Δεν θα ήθελα το παιδί μου να θυμάται μια μάνα "στα δέντρα", αλλά μια μαμά στοργική που προσέφερε άπειρη αγάπη.
Είναι δίκοπο μαχαίρι και είναι εύκολο από το βάζω όρια να περάσεις στον αυταρχισμό. Εγώ το άγγιξα και αυτό το σημείο και τώρα προσπαθώ να το μαζέψω. Βασικά εγώ ήμουν για τα δέντρα. Ένιωθα ότι το έχανα το μυαλό μου και είχα πει πάρα πολλές φορές αυτό το παιδί θα με πεθάνει. Σκληρό, αλλά το ένιωθα. Κι επειδή εδώ δεν υπάρχει back up plan, τις φορές που έχω καταρρεύσει κανείς δεν υπάρχει από πίσω να στηρίξει γιατί όλοι τρέχουν με τις δουλειές τους ή δε θέλουν (ή δεν μπορούν σωματικά και ψυχικά...δεν ξέρω, αλλά δεν έχει σημασία) να ασχοληθούν πάρα πολύ με τα παιδιά είπα ότι δε θέλω να το ξαναπάθω αυτό. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να τιθασεύσεις ένα τέτοιο παιδί με αγάπη. Εγώ δεν κατάφερα να το κάνω με γλυκό τρόπο και η δικιά μου θα έχει σίγουρα να θυμάται άσχημες αναμνήσεις από εμένα, αλλά ξέρεις ήταν η καλύτερη επιλογή από όλες τις χειρότερες. Σίγουρα συμβαίνει αυτό που λες και γι΄αυτό τώρα που ηρέμησε και συνεργάζεται προσπαθώ να της δώσω περισσότερη αγάπη και ανοχή για να καλύψω όλα αυτά τα λάθη. Το ιδανικό είναι να τα αντιμετωπίζεις ολα με απίστευτη υπομονή και αγάπη και γι΄αυτό καλό είναι να βοηθούν και οι παππουδογιαγιάδες για τις στιγμές που τρελαίνεσαι ή να έχουμε μια έξτρα βοήθεια από έξω για να τα βγάζουμε πέρα. Εγώ τώρα που το βλέπω με καθαρότερο μυαλό, λέω ότι θα ήταν καλό να είχα πάρει από μικρά μια κοπέλα όχι μόνο για τις φορές που έλειπα από το σπίτι, αλλά και για τις φορές που ήθελα να ηρεμήσω. Τότε σκεφτόμουν τα έξοδα και ότι αυτό είναι δευτερεύον σε σχέση με άλλες υποχρεώσεις, αλλά τώρα το θεωρώ πολύ βασικό να επενδύεις και στη δική σου ξεκούραση και ηρεμία για να έχεις όλη την υπομονή που χρειάζεται ένα παιδί. Βέβαια είναι και στο παιδί, γιατί με το δεύτερο παρόλο που έχει πολλούς λόγους να μη θεωρείται πολύ συνεργάσιμο παιδί πάντα τα πήγαινα πάρα πολύ καλά μαζί του και είχαμε βρει πολύ νωρίς κώδικα επικοινωνίας που δε μας οδηγούσε στα άκρα. Με τη μεγάλη ήμασταν πάντα στην κόντρα γιατί από πολύ μικρή δοκίμαζε πάρα πολύ τα άκρα σε όλες της τις σχέσεις και έλεγε όχι καθαρά από αντίδραση και όχι γιατί υπήρχε λόγος. Τώρα νιώθω πολύ μεγάλη αισιοδοξία ότι από εδώ και μπρος θα τα πάμε πολύ καλά και οι δυο μας, γιατί όλο αυτό που έγινε ήταν σαν να την ξεμπλόκαρε. Έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι η συνεχής άρνηση και η γκρίνια κούραζε πολύ και την ίδια και τώρα τα πράγματα κυλάνε πολύ καλύτερα και τώρα για πρώτη φορά έχουμε ουσιαστική επικοινωνία. Πιστεύω ότι οι γονείς τα λάθη μας μπορούμε να τα καλύψουμε στο μέλλον με καλές αναμνήσεις. Δε θα τα σβήσουμε, αλλά έστω να τα απαλύνουμε λίγο.
Συμφωνω απολυτα μαζι σου Νινα!!!!
RANIA ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ!! ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΟΝ 4,5 ΧΡΟΝΩΝ ΓΙΟ ΜΟΥ! Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΩ! ΕΓΩ ΑΠΛΑ, ΤΟΝ ΣΕΒΟΜΑΙ.. ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΓΙΑ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΡΑ! ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΟΥ, ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΣΕΒΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΤΟ... ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΚΟΠΟ, ΘΕΛΕΙ ΤΡΟΠΟ! ;-)
Θα συμφωνήσω με την Ράνια και την Φωτεινή. Σε αυτό που διαφωνώ είναι ότι είναι κλασσική συμπεριφορά ....στα μικρότερα να το καταλάβω αλλά στο 5χρονο , δεν νομίζω. Τελοσπάντων , αυτό δεν έχει σημασία. Ο γιος μου είναι 3,5 ,γενικά είναι πολύ συνεργάσιμος. Βέβαια επιλέγει μόνος του τι θα φορέσει ,ανοίγει τα συρτάρια ,διαλέγει και ρωτάει αν ταιριάζουν.....χαχαχαα. Φυσικά , δεν έγινε αυτό έτσι ξαφνικά.....όταν ήταν 2+ χρονών , είχε κολλήσει με μια μπλούζα , δεν την έβγαζε με τίποτα...μέχρι που τον βάζαμε για μπάνιο με την μπλούζα ,την βρέχαμε για να την βγάλει.....όσο φώναζα , επέμενε ,έκλαιγε και ούρλιαζε. Αλλες φορές του λέγαμε ,ελα να την πλύνεις μόνος σου. Οταν έβγαλε την πάνα ήθελε μόνο συγκεκριμένα βρακάκια. Όπως λένε και τα κορίτσια πιο πάνω , όταν ήταν ήρεμος και με πολύ κουβέντα , κατάλαβε και σταμάτησε τις εμμονές με ρούχα κλπ. Αλλά πάντα τον ρωτάμε τι ρούχα , παπούτσια κλπ θέλει -παράδειγμα , έχει 2 ζευγάρια καινούρια παπούτσια , όμως κάποιες φορές θέλει να βάλει αυτά που φόραγε μέχρι τώρα κι ας έχουν ψιλοχαλάσει και το ξέρει.....εε...δεν κάθομαι να τσακωθώ το πρωί μαζί του , για τα παπούτσια......τα βάζει και τέλος. Γενικά σε όλα προσπαθώ με κουβέντα , πόση σοκολάτα θα φάει ,να μαζέψει τα παιχνίδια του.....κλπ ....όσο κι αν θέλω κάποιες στιγμές να ουρλιάξω , προσπαθώ να μην το κάνω γιατί δεν οδηγεί πουθενά....απλά εκνευριζόμαστε και οι 2 και έχουμε χαλάσει την μέρα μας.Μπορώ να γράψω άπειρα ...''κάνε αγάπη μου αυτό'' και να λέει ''όχι'' , αλλά τελικά νομίζω κι εγώ ότι πρέπει να είμαστε λίγο πιο ευέλικτες και να αφήνουμε μέχρι ένα σημείο να είναι ανεξάρτητα και να έχουν άποψη.
Ποσο δικιο εχουν και η rania αλλα και η Φωτεινη.....εχω γενικα ηρεμο παιδι για να μην ειμαι αχαριστη αλλα τωρα που πλησιαζει τα 3 σηκωσε παντιερα....δεν ακουει....αυτο που λες και συ πρεπει να αρχισω τις απειλες....αλλα οντως σε μερικα υπερβαλλουμε....και το ξεχωριζω πιο ευκολα οταν βλεπω τον αντρα μου να τσαντιζεται μαζι της,ή την αδερφη μου με τη κορη της....αμεσως εχω να πω "εεεε,μην ξεχνας οτι ειναι ενα παιδακι 3ετων,τι περιμενεις?" δε λεμε βεβαια να τα ριχνουμε ολα εκει,και να βριζουν,να χτυπανε και μεις να λεμε ελα μωρε ειναι 3ων....αλλα σε καποια μπορουμε να κανουμε πισω....και γω ωρες ωρες τα παιρνω,φωναζω,τη βαζω τιμωρια....χαλιωμαστε και οι 2 και τι καταλαβα?τιποτα!αν ημουν πιο ηρεμη,αν ειχα την υπομονη να σκεφτω εκεινη την ωρα οτι ειναι 3ων,και αν της μιλαγα,αυστηρα και σταθερα θα ειχαμε γλιτωσει απο πολλα. καλο κουραγιο....
Εγώ όλα τα θέματα τα έλυσα με τη συμβουλευτική γονέων... Αλλά αυτά που θα σου πούνε, πρέπει να τα τηρήσεις πιστά!!!! Καλό κουράγιο!
Η γκρίνια φέρνει γκρίνια. Αυτό που βλέπω ότι κάνεις λάθος και που έκανα κ εγώ και πιστεύω και πολυς κόσμος είναι ότι πρέπει να μπάινουμε στα παπούτσια των παιδιών μας. Πρέπει να κατανοήσεις την παιδική ηλικία και τα θέλω της. Όπως εσύ σαν ενήλικας μπορείς να διαλέξεις τι ρούχο να βάλεις έτσι κ το παιδί σου θέλει να διαλέξει αυτό που θέλει. Ένα παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί πρέπει να φορέσει κάτι συγκεκριμενο, γιατί δεν μπορεί να χορτάσει τρώγοντας μόνο σοκολάτα, γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί στις 3.00 το πρωί κτλ. Η παιδική ηλικία είναι δύσκολη, πάντα κάποιος σου λέει τι να κάνεις και έχεις ανάγκη να σε βοηθήσουν να κάνεις πράγματα γι αυτό και τα παιδιά πολλές φορές είναι γκρινιάρικα κακότροπα και θυμωμένα. Αυτό που κάνω εγώ είναι να σέβομαι το παιδί μου σαν έναν ξεχωριστό άνθρωπο απο εμένα κ να κατανοώ τα νεύρα του όταν θα του πω ότι μπορεί να φάει μόνο ένα κομμάτι σοκολάτας κτλ. αυτό με κάνει να κατανοώ καλύτερα τα παιδιά μου και να είμαι περισσότερο υπομονετική. Η μικρή μου και εμένα είναι μυγιάγγικτη κ οξύθυμη αλλά απο την άλλη συνεργάσιμη και καλόβολη. Το πρωί που θα ξυπνήσει ξέρω ότι είναι έτοιμη για φωνές κ γκρίνια κ χρειάζεται το χρόνο της να συνέλθει. Με το που ανοίγει τα μάτια της αρχίζω, ξύπνησε η αγάπη μου, το καλό μου κοριτσάκι, μπράβο το μωρό μου κτλ, την βάζω στον καναπέ κ αρχίζουμε, της βάζω γάλα στο κόκκινο ποτήρι, αρχίζει τα κλάματα γτ θέλει το μπλε, δεν τρέχει και τπτ της το βάζω στο μπλε, πάμε να βάλουμε ρούχα, μπορεί να έχω βγάλει το κολάν με τα πόνυ, θέλει το κολάν με τη hello kitty, οκ βάζουμε hello kitty κτλ. Έχω αποφασίσει ότι με αυτές τις βλακειούλες δεν αξίζει να τσακωθώ κ να γκρινιαξω, αν γκρινιάξω θα γκρινιαξει και εκείνη, μετά θα τσατιστώ που δεν με ακούει και μετά θα σκεφτώ τώρα που έγινε ολόκληρη φασαρία πρέπει να περάσει το δικό μου γτ αλλιώς κακομαθαίνει. Στις περιπτώσεις που πχ θέλει κι αλλη σοκολάτα ενώ έχει φάει ήδη μια, τότε απλά της λέω ότι δεν γίνεται γτ θα πονέσει η κοιλίτσα και την αφήνω να βιώσει το θυμό και την αγανάκτησή της που είναι φυσικό να έχει γτ στην ηλικία της μια που προφανώς και δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί δεν μπορεί να φάει σοκολάτα μέχρι να χορτάσει αντί για φαγητό. Θα κλάψει, θα φωνάξει, θα σταματήσει κ σε λίγα λεπτά θα το έχει ξεχάσει κ θα παίζει. Αν της δώσω σημασία γτ με τρομοκρατούν οι φωνές της και δεν έχω την υπομονή να την ακούω ή θεωρώ την αντίδρασή της στην απαγόρευσή μου υπερβολική τότε δεν είναι φυσικό να συνεχίσει και εγώ σαν μητέρα θα μπω στον φαύλο κύκλο να σκεφτώ ότι θα πρέπει να της επιβληθώ και τότε θα θεωρήσω ότι το παιδί μου είναι άτακτο και δεν με ακούει. Με λιγα λόγια γίνε λιγο πιο ελαστική σε πράγματα που δεν έχουν σημασία. Αν θες να του βάλεις πράσινο παντελόνι και θέλει μπλε, βαλτου μπλε. Αν θέλει να φάει τα κολοκυθάκια και όχι τα καρότα, ας τον να τα φάει κ μην επιμένεις. Το ότι σκαρφίζεται ένα σωρό δικαιολογίες σημαίνει ότι είναι συνεχώς σε αμυντική φάση και προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του και ίσως νοιώθει κ ανασφάλεια. Μην γκρινιάζεις εσύ και θα σταματήσει κ εκείνος. Τις ανάσες δεν θα έπρεπε να της μαθαίνουμε μόνο για ανώδυνο τοκετό αλλά και για το μεγάλωμά τους ;-)
Συμφωνώ πολύ μαζί σου, στο κοριτσάκι μου το τρίχρονο αυτό ακριβώς εφαρμόζω να μην τσακωνόμαστε συνέχεια. Πάω με τα νερά της .
Γλυκιά μου μανούλα μην αγχώνεσαι γιατί είναι μία κλασική συμπεριφορά των περισσοτέρων παιδιών και ειδικά σε αυτή την ηλικία. Υπάρχει τρόπος να το σταματήσει και να σε ακούει αλλά θα πρέπει να αλλάξεις πρώτα εσύ την δική σου συμπεριφορά απέναντί του και αυτό σημαίνει για κάποιο διάστημα να οπλιστείς με υπομονή και κουράγιο και ύστερα να απαιτήσεις από το παιδί σου να αλλάξει την δική του συμπεριφορά. Καταρχήν είναι σε μία ηλικία που μπορεί να σε καταλάβει όταν του μιλάς και αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα για εσένα. Όταν θα τον βρεις χαλαρό λοιπόν σε κάποια φάση που θα παίζει με τα παιχνίδια του θα πας με πάρα πολύ καλό αλλά σοβαρό ύφος και θα του πεις ότι πλέον μεγάλωσε αρκετά και τώρα θα πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες του σπιτιού. Ο πρώτος λοιπόν κανόνας θα είναι ότι όταν θέλουμε να ζητήσει κάτι θα πρέπει να το ζητάει όμορφα και χωρίς κλάματα και γκρίνια. Αν γκρινιάζει όταν σου ζητάει κάτι θα του λες με πολύ ήρεμο τρόπο ότι πρέπει να το ζητήσει όμορφα και χωρίς γκρίνια για να μπορέσεις να καταλάβεις τι ακριβώς σου ζητάει, αν συνεχίσει να γκρινιάζει θα πρέπει να οπλιστείς με υπομονή για να αντέξεις την γκρίνια του γιατί εσύ απλώς θα πρέπει να μείνεις ήρεμη και απαθής εντελώς. Αν το συνεχίσεις αυτό για μία εβδομάδα το παιδί αμέσως θα ηρεμήσει γιατί πολύ απλά θα έχει ήδη καταλάβει ότι δεν περνάει πλέον αυτή η μορφή πίεσης στην μαμά και ότι αν γκρινιάζει η μαμά απλώς θα τον αγνοεί. Για το σχολείο είναι απλά τα πράγματα... θα του εξηγήσεις όμορφα και ωραία ότι όπως ο μπαμπάς έχει την υποχρέωση να πηγαίνει στην δουλειά για να φέρνει χρήματα, όπως η μαμά έχει την υποχρέωση να έχει έτοιμο φαγητό, καθαρό σπίτι, καθαρά ρούχα κλπ έτσι κι εκείνος έχει την υποχρέωση να πηγαίνει στο σχολείο χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις και γκρίνια. Όσο κάθετη και απόλυτη είσαι στο ύφος σου κάθε πρωί που τον ντύνεις και δεν εκνευρίζεσαι με τις αντιδράσεις του τόσο πιο εύκολα θα το καταλάβει και ο ίδιος και θα σταματήσει τις γκρίνιες. Τέλος ανέφερες το θέμα των επισκέψεων. Επειδή είχα κι εγώ αυτό το πρόβλημα με τον γιο μου έκανα το εξής και σε εμένα δούλεψε αμέσως. Θα βρεις ένα φιλικό ή συγγενικό σπίτι το οποίο το παιδί περνάει καλά εκεί και του αρέσει να πηγαίνει. Θα έχεις ήδη μιλήσει με τους ενήλικες του σπιτιού και θα τους έχεις εξηγήσει ότι θα τους κάνετε κάποιες επισκέψεις ως προς εκπαίδευση του μικρού σου. Αυτό σημαίνει ότι... με κάθετο αλλά ήρεμο τρόπο πριν φύγετε από το σπίτι εξηγείς στον γιο σου που θα πάτε και θα του πεις ότι θα πρέπει να παραμείνει ήρεμος και να σε ακούει διαφορετικά θα φύγετε αμέσως. Επειδή σίγουρα δεν θα το καταλάβει εκείνη την στιγμή και αποκλείεται να μείνει ήρεμος με την πρώτη αταξία που θα κάνει θα τον προειδοποιήσεις ότι αν το συνεχίσει θα τον πάρεις και θα φύγετε. Αν δεν σταματήσει τότε αμέσως θα πρέπει να σηκωθείς και να του πεις ότι τον προειδοποίησες και ότι τώρα όντως θα πρέπει να φύγετε γιατί ο ίδιος δεν κάθετε καλά. Αυτό θα πρέπει να το επαναλάβεις και σε επόμενες επισκέψεις στο ίδιο ή σε άλλα σπίτια και να δεις ότι μετά την τρίτη φορά ο γιος σου θα είναι το καλύτερο παιδί και εσύ θα είσαι πιο ήρεμη και πολύ πολύ περήφανη για το καμάρι σου!!!! Και όλα αυτά φυσικά επειδή πολύ απλά θα έχεις σταματήσει εσύ να φωνάζεις και να ουρλιάζεις και γιατί με πολύ απόλυτο αλλά ήρεμο τρόπο θα έχεις δώσει στο παιδί να καταλάβει ότι αυτά που λες... πολύ απλά... τα εννοείς!!! Καλό κουράγιο λοιπόν και υπομονή γιατί αν ακολουθήσεις όλα τα παραπάνω η επιτυχία είναι σίγουρη!!!
para poli swsta ola auta ta ekana ki egw gt den pigaine allo i zwi mou itan diskoli poli me thn simperifora tou den pigainame pouthena mexri pou katalava oti eprepe egw na allaxw an ithela na allaxei kai pleon otan fonazei tou lew oti den katalavainw kai oti prpei na zitaei me wraio tropo oti thelei kai na me rwtaei. Malista (asxeto) exoume kai thn exhs ataka: tou lew ama eisai super paidi tha eimai ki egw super mama! to ekana ki egw auto me tin episkepsi alla egw to dokimasa auto ston paidotopo kai twra einai apsogos! mporeis ki esu alla thelei poliiiiii ipomoni kai na sugkrateis ta veura sou einai diskolo alla meta molis arxiseis na vlepeis tis allages tha niwseis pragmatika perifani kai super mama!
Έχω ακριβως τα ίδια προβλήματα με σένα,με τη διάφορα οτι ο δικός μου γίνεται τριων σε δυο μηνες!Δεν ακούει,φτύνει,πετάει πραγματα,δεν τρώει(εκτός απο γάλα και κάνα δύο φαγητά),δεν συνεργαζεται και δεν φοβάται τίποτα!Α!αμα αποφασίσουμε να πάμε μια βόλτα έστω και στο σουπερ γίνεται χαμός....φεύγει μόνος του τρέχοντας και λες τώρα Μουτόν πήραν!!!και ενω έχω κανει τα παντα που μπορω και καλά και άσχημα(οτι αντί παιδαγωγικό έλεγα πως δεν θα κανω ,το εκανα),ο μικρός μου δεν πτοείται!!!!!!κσι εκτός ολων των αλλων είμαι έγκυος και αυτό δυσκολεύει τα πραγματα στο πως θα του φερθω!!!Εύχομαι μονο όλα αυτά να μας βγουν σε καλό και να μη μου πάθει τιποτα,γγιατί τρεμω έτσι όπως κανει ώρες ώρες!!!!Υπομονή,πολύ κουβέντα και πού θα πάει? (Αν τον έστελνες σε καμια δραστηριότητα όπως το τζούντο?έχω ακούσει οτι βοηθάει και πειθαρχεί...εγώ το σκέφτομαι...παιζει ρολο όμως και το οικονομικό γιατί δεν έχω ιδέα απότομες)Μανούλα,κουράγιο και ο Θεός μαζί τους!!!!
Σε σένα , θα βοηθούσε ο παιδικός -δεν ξέρω αν πηγαίνει- . ώστε και να εκτονώνεται και να μπει σε μια ομάδα με κανόνες , που εκεί δεν βρίσκεται η μαμά τους,Τώρα βεβαια είσαι και έγκυος και ξέρω ότι πολλές μαμάδες αποφεύγουν τον παιδικό για το μεγαλύτερο παιδί ,εξ αιτίας του φόβου των ιώσεων. Η έστω κάποια άλλη ομαδική δραστηριότητα.