Πώς να σερβίρετε ένα πλατώ τυριών

Μικρά μυστικά γευσιγνωσίας

από το Αμαρυλλίς Κηφισιά

Το φαγητό είναι απόλαυση. Τελεία και παύλα!

Ως εκ τούτου, όσο και να λέμε ότι τρώμε για να ζούμε, φροντίζουμε ώστε κάθε μας γεύμα να αποτελεί μια μικρή γευστική εμπειρία που δεν θα ικανοποιεί μόνο την αίσθηση της γεύσης, αλλά και αυτές της όρασης, της όσφρησης και της αφής!

Στο κάθε μας γεύμα δηλαδή θα πρέπει να ενυπάρχει το άρωμα των πρώτων υλών και αυτό που προκύπτει από τον επιτυχή συνδυασμό τους, να συμμετέχει η εμφάνιση του πιάτου το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ως αρχιτεκτόνημα, αλλά και να εναλλάσσεται και η αίσθηση της υφής της κάθε τροφής, δηλαδή το τραγανό, το μαλακό, το τρυφερό ή το σκληρό ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε για γευστική απόλαυση.

Με αυτά τα δεδομένα, ας δούμε πώς μπορούμε να σερβίρουμε ένα πλατώ με τυριά που θα συνοδεύσει ένα μπουκάλι κρασί που θα πιούμε με φίλους ένα βραδάκι στη βεράντα ή μπροστά στο τζάκι. Καταρχάς, το πιάτο μας θα πρέπει να περιλαμβάνει αριθμητικά τουλάχιστον 5 τυριά ώστε να υπάρχει η ενδεδειγμένη ποικιλία και εναλλαγή γεύσεων. Δεύτερον, καλό είναι να προτιμήσουμε τουλάχιστον κάποια από αυτά να είναι ελληνικά τυριά, τα οποία είναι από τα καλύτερα στον κόσμο – και μάλιστα τυριά Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης.

Σερβίρουμε τα τυριά μας κομμένα σε μεγάλα κομμάτια επάνω σε μια ξύλινη τυριέρα ή ένα ξύλο κοπής. Φροντίζουμε ώστε να συνυπάρχουν μαλακά και σκληρά τυριά, ήπια και πιο πικάντικα, φρέσκα και πιο ώριμα – αλλά προσέχουμε να είναι καλά διαχωρισμένα και να μην εφάπτονται το ένα με το άλλο, αλλά να έχουν όσο πιο μεγάλη απόσταση γίνεται μεταξύ τους. Για να το πετύχουμε, μπορούμε να γεμίσουμε τα κενά με καρύδια, σταφύλια ή αποξηραμένα φρούτα ώστε να αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο το άρωμά τους.

Τα σκληρά τυριά ας τα βγάζουμε από το ψυγείο μια ώρα πριν από το σερβίρισμα για να φανεί περισσότερο η γεύση και το άρωμά τους – τα μαλακά όμως, όπως το ανθότυρο ή το κατίκι, τα βγάζουμε την τελευταία στιγμή για να μην αποκτήσουν την χαρακτηριστική στα τυριά ξινίλα.

Τέλος, η σειρά με την οποία τα τοποθετούμε στην πιατέλα μας έχει τη σημασία της. Τα βάζουμε κυκλικά, με φορά όπως οι δείκτες του ρολογιού, και ξεκινάμε από τα πιο ήπια για να καταλήξουμε σε αυτά με τον ισχυρότερο χαρακτήρα. Ένας μπούσουλας, ας πούμε, είναι χλωρό μαλακό τυρί (τέτοιο είναι η μυζήθρα), χλωρό κατσικίσιο, σκληρό τυρί (όπως είναι μια καλή βαρελίσια φέτα), ώριμο κατσικίσιο τυρί (για παράδειγμα ένα σεβρ μετσοβίτικο), μαλακό με έντονη γεύση (δοκιμάστε να βάλετε κοπανιστή Μυκόνου, ας πούμε) και τέλος ένα πικάντικο σκληρό τυρί (όπως η Πετρωτή από την Τήνο).