«Δεν είμαι η πρώτη μαμά»

γράφει η Toni Hammer για το babble

Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά αυτό το πράγμα που ονομάζεται μητρότητα είναι δύσκολο πράγμα. Πολύ δύσκολο. Χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί ο πόνος με βοηθά να σταματώ να σκέφτομαι το πόσο δύσκολο πράγμα είναι η μητρότητα.

Είναι εύκολο να σε πάρει από κάτω όλο αυτό. Εκρήξεις θυμού, ένας ύπνος άνω κάτω, σνακ, πειθαρχία, μάχες για να κάνει μπάνιο, τουβλάκια, μια κουζίνα που δεν ξέρει τι θα πει καθαριότητα, μια αιώνια μυρωδιά από τσίσα στην ατμόσφαιρα, όλα αυτά. Ορισμένα βράδια πέφτω στο κρεβάτι και σκέφτομαι σαν ανόητη «Συμφορά μου. Είμαι η μόνη που το αντιμετωπίζει. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι τραβάω».

Ψέματα.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά και δεν θα είμαι και η τελευταία.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που χώνεται κάτω απ’ την κουβέρτα στις 5 το ξημέρωμα και χαμηλώνει τον ήχο στην ενδοεπικοινωνία με το μωρό στην προσπάθειά της να ξεκλέψει άλλα δύο-τρία λεπτά με την ψευδαίσθηση πως τα παιδιά της δεν έχουν ξυπνήσει ακόμη.

Δεν είμαι πρώτη μαμά που βλέπει το σπίτι της να μετατρέπεται από ένα μέρος που λαμποκοπάει από καθαριότητα σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο πριν καλά καλά έχει καταφέρει να πιει την πρώτη της γουλιά καφέ.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που τα βάζει με τα παιδιά της επειδή μαλώνουν για το ποιο θα πάρει το μπλε ποτήρι, ώσπου κάποιο να καταλήξει με το κόκκινο.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που έχει να αντιμετωπίσει ένα παιδί που κλαίει απαρηγόρητο επειδή εκείνη έκανε το λάθος να αφήσει την κόρα στο ψωμί του.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που θα ξερίζωνε με μεγάλη της ευχαρίστηση το δεξί της χέρι αρκεί να της ξεκολλήσει εκείνο το παιδικό τραγούδι απ’ το κεφάλι.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που συνήθιζε να ονειρεύεται τον Τζόνι Ντεπ και τώρα ονειρεύεται τον Μπομπ Σφουγγαράκη.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που φώναξε τα παιδιά της και αισθάνθηκε απαίσια γι’ αυτό.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που έδωσε στα παιδιά της να φάνε τα λαχανικά της ημέρας κρυμμένα μέσα σε άλλο φαγητό.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που έμαθε να συγκρατεί τη γλώσσα της όταν θυμώνει αφού άκουσε το δίχρονό της να βρίζει στο σουπερμάρκετ.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που προσποιείται πως έχει στομαχικές διαταραχές για να έχει την ευκαιρία να κρυφτεί στο μπάνιο λιγάκι παραπάνω απ’ ό,τι συνήθως.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που ανυπομονεί να ξεκινήσει το σχολείο – ακόμη κι όταν το δίχρονό της είναι μόλις δύο ετών.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που έβαλε τα κλάματα από εξάντληση πίνοντας τον καφέ της.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που μόλις έβγαλε το νήπιό της απ’ το μπάνιο κι εκείνο πήγε και κατούρησε στο φρεσκοσφουγγαρισμένο πάτωμα της κουζίνας.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που τρώει τα αποφάγια των παιδιών της και τα θεωρεί φαγητό.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που αισθάνεται πως θα δημιουργήσει ψυχολογικά τραύματα στα παιδιά της και αναρωτιέται αν θα έπρεπε αντί να κρατά χρήματα για τις σπουδές τουσ να τα κρατά για να τα δώσει αργότερα σε ψυχολόγους.

Δεν είμαι η πρώτη μαμά που αισθάνεται συνεχώς πως δεν έχει ιδέα τι κάνει κι αν το κάνει σωστά.

Έχουν υπάρξει εκατομμύρια μαμάδες πριν από μένα που επέζησαν και μεγάλωσαν παιδιά τα οποία άλλαξαν τον κόσμο – ή τουλάχιστον έγιναν ενεργά μέλη της κοινωνίας μας. Με τον ίδιο τρόπο, θα υπάρξουν και εκατομμύρια μαμάδες μετά από μένα που θα νιώσουν πως είναι αδύνατο να φέρουν το βάρος που ονομάζεται μητρότητα. Όλες τα ίδια περνάμε. Αναγνωρίζω τον πόνο σου και συ αναγνωρίζεις τον δικό μου. Παρόλο που η δυστυχία αγαπάει την παρέα, υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς.

Ας έρθουμε όλες πιο κοντά και ας θυμηθούμε πως δεν είμαστε οι πρώτες μαμάδες που δυσκολεύονται. Ας κρατήσουμε όλες το κεφάλι μας ψηλά επειδή γνωρίζουμε πως κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

Ας κοιτάζουμε τον εαυτό μας κάθε πρωί στον καθρέφτη και ας υπενθυμίζουμε σε αυτόν πως παρά τα κλάματα και τους φόβους και τις ανησυχίες μας, είμαστε πράγματι πολύ καλές μαμάδες.