Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Ήτανε Αύγουστος του 2014 όταν πια το τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό. Θυμάμαι που ο άντρας μου ήταν εκείνη την ημέρα στο γραφείο και εγώ στο εμπορικό κέντρο όταν έκανα το τεστ στις δημόσιες τουαλέτες. Η χαρά μου μεγάλη. Κατευθείαν εσπευσα να του τηλεφωνήσω για να του πω τα καλά νέα. Ο γιος μας θα γίνει μεγάλος αδελφός, σκεφτήκαμε.

Οι μέρες περνούσαν και η εγκυμοσύνη μου προχωρούσε φυσιολογικά. Το είχαμε ανακοινώσει και στους συγγενείς μας και στους φίλους μας. Η δουλειά μου όμως ήταν πολύ απαιτητικη. Πολύ στρες, αγχος και σωματική κούραση. Ήμουν στην 14 εβδομάδα όταν ένα μεσημέρι πήγα στην τουαλέτα και είχα μηδαμινό αίμα. Δεν έδωσα πολύ σημασία, με το σκεπτικό ότι θα περάσει. Την επόμενη μέρα ολα ήταν φυσιολογικά, ούτε αίμα ούτε πόνους.

Στης 2 Οκτωβρίου, μια μέρα μετά την νορμάλ μου κατάσταση, μου ερχεται παρά πολύ αίμα. Είχα γίνει χαλια. Ευτυχώς ο άντρας μου ήταν σπιτι και κατευθείαν πήγαμε μαζί στα επείγοντα. Περιμέναμε πολύ ώρα μέχρι να με εξετασει ο γιατρός. Όταν τελικα ήρθε η σειρά μου μάθαμε μετά από υπεριχογραφημα ότι ειμαι σε ενεργή θέση αποβολής ΑΛΛΑ η γυναικολος δεν ήταν σίγουρη. Κάλεσε γιατρό, ο γιατρός ήρθε στην αίθουσα μετά απο 20 λεπτά. Εκείνα τα 20 λεπτά η ελπίδα μου έσβηνε σιγά σιγά. Σκεφτόμουν ότι σίγουρα θα έχει κάνει λάθος. Αν όμως όχι; πως πρέπει να νιώσω; Ο άντρας μου είχε πάθει σοκ και προσπαθούσε να με κάνει να σκέφτομαι θετικά. Δεν ήταν πολύ εύκολο εκείνη την στιγμή γιατί όντως κάτι δεν πήγαινε καλά. Το ένιωθα.

Όταν επιτελους ήρθε ο γιατρός με ξανά εξετάζει. Υπήρχε μια έντονη σιωπή στην αίθουσα. Ο άντρας μου καθόταν σχετικά μακριά μου αλλά είχε ορατότητα στην οθόνη του υπερηχογραφήματος. Ακούω τον γιατρό να ψιθυρίζει κάτι νούμερα. Τον ρωτάω «τι συμβαίνει γιατρέ; κάτι δεν πάει καλά έτσι;«. Με κοιτάει με ένα στεναχωρημενο αλλα ταυτόχρονα και ένα ψυχρό βλέμμα απαντωντας στην ερώτηση μου, «το έμβρυο είναι νεκρό στην κοιλιά σου. Είσαι σε ενεργή φάση αποβολής«. Εκείνη την στιγμή χάθηκε ο κόσμο μου όλος. Δεν εχω δύναμη να μιλήσω. Ξεσπαω σε κλάματα. Ο άντρας μου τρεχει κοντά μου. Μου πιάνει το χέρι κλαίγοντας και αυτός. Ο γιατρός προσπαθεί να μου δώσει κουράγιο. Θα έρθει κι άλλο παιδί την επόμενη φορά. Να χαίρεσαι που έχεις ήδη ένα, να μου λέει. Δεν βοηθούσε η συμβουλή του γιατρού πουθενά εκείνη την στιγμή. Μας στειλανε μετά από λίγο σπίτι.

Στο δρόμο για το σπίτι, έπρεπε να τηλεφωνήσω τους γονείς μου που είχαν και τον γιο μου. Έπρεπε να βρω την δύναμη να τους ανακοινωσω τα δυσάρεστα νέα. Δεν ήθελα με τίποτα να το κάνει ο άντρας μου.

Καθώς ο πατέρας μου σηκώνει το τηλέφωνο δεν πρόλαβα να βγάλω λέξη. Με το που με ακούει να κλαίω κατάλαβε τι συνεβη και αρχισε να κλαίει και αυτός. Πενθούσαμε.

Ήταν δύσκολη αποβολή. Την επόμενη ημέρα απεβαλα μονη μου στο σπίτι με τον άντρα μου. Αναπόφευκτος πόνος και η θλίψη μεγάλη. 

Μετά από 4 μέρες πήγα στην γυναικολόγο μου για επανεξέταση. Το σωμα μου έκανε καλή δουλειά, είπε. Εγώ όμως ψυχολογικά δεν ένιωθα καλά. Έτσι με αρρωστογραψε για έναν μήνα. Το ξεπεράσαμε, ο χρόνος τα γιατρεύει ολα.

Εξακολουθώ να νιώθω περίεργα με την υγεια μου, θέλει περίπου 12 μήνες να συνέλθει ο οργανισμός μιας γυναίκας μετά από μια αποβολή μου έχουν πει οι γιατροί. Εμείς προσπαθούμε να χαρίσουμε ένα αδελφάκι στον γιο μας, παρόλα αυτά που περάσαμε πριν 3 μήνες. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!

Δεν θα το βάζουμε ποτέ κάτω. Θα είμαστε πάντα δυνατοί. Η ζωη είναι παράξενη μερικές φορές. Μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Εμείς είμαστε αυτοί όμως που μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη από αυτό που είναι.

Με την ιστορία μου αυτή, θέλω να δώσω κουράγιο στις γυναίκες που έχουν αποβάλει. Πάντα θα υπάρχει αυτή η ψυχούλα που χάθηκε μέσα στις καρδιές μας. Ποτε κανένας δεν θα μπορέσει να μας πέρασε την ιδέα ότι ενα άλλο μωρο θα μπορέσει να πάρει την θέση αυτής της ψυχουλας. Να το πενθησετε γιατί μόνο ετσι θα το ξεπεράσετε. Και να είσαστε πάντα αισιόδοξες. Μην το βάζετε ποτέ κάτω.
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com