Πολέμησα με το ίδιο μου το σώμα, μα είμαι πολύ τυχερή που έχω πια μια αγκαλιά γεμάτη!

Δεν ξέρω γιατί έχω την ανάγκη να διηγηθώ και τη δική μου ιστορία, ίσως γιατί ακούω όλο και συχνότερα γύρω μου για γυναίκες που περνάνε πολλα μέχρι να φτάσουν να πάρουν αγκαλιά το παιδι τους…..

Η δική μου ιστορία ξεκινάει πριν από 10 χρονια περίπου. Ήμασταν αρραβωνιασμενοι και είπαμε να ξεκινήσουμε για ένα παιδάκι και οποτε και όταν έρθει… τους πρώτους 4 μήνες δεν ερχόταν το πολυπόθητο θετικό τεστ και ειχα αρχίσει να ψιλοαγχωνομαι… ο άντρας μου από την άλλη πάντα πιο ψύχραιμος και ήρεμος από μένα με καθησυχάζε λέγοντας ότι δεν υπάρχει λόγος να αγχωνομαστε. Τον 5ο μήνα και χωρίς καθόλου να το περιμένω γιατί ήταν ένας μήνας που δεν προσπάθησα πολύ έλεγα (λόγω ουρολοιμωξης) είδα το πρώτο θετικό τεστ!

Η χαρά μου απερίγραπτη, είχα επιτέλους μείνει εγκυος και πετούσα στα σύννεφα…

Μια βδομάδα μετα και πριν ακόμα προλάβω να πάω για τον πρώτο υπερυχο ξυπνάω- Κυριακή πρωί ήταν η γιορτή της μητερας θυμαμαι- με απίστευτους πόνους περιόδου… αυτόματη αποβολή. Ο γιατρός μου ήταν αισιόδοξος με καθησυχάσε ότι είναι κάτι που συμβαίνει συχνά «οπότε μην το αφήνεις να σε πάρει από κάτω μου είπε και προσπάθησε ξανα αυτό το μηνα«.

Σε ένα μήνα είχα 2o θετικό τεστ, ήμουν αγχωμένη αρκετά άλλα πήγα στο γιατρό, μου είπε ότι όλα είναι καλά ελα ξανα σε 15 μέρες για να σε δω…. 8η βδομάδα και 3 μέρες πριν το ραντεβού είχα πάλι αιμα.. παλινδρομh αυτή τη φορά. Απογοήτευση, πόνος, θυμός αλλά και ένα απίστευτο πείσμα ότι δε θα με πάρει από κάτω. Θα τα καταφέρω έλεγα…

Μετά την αποξεση μου έδωσαν ένα σωρό εξετάσεις που έπρεπε να κάνω.

Θρομβοφιλια, μου είπαν, και μάλιστα αρκετά σοβαρή… χωρίς αντιπηκτικες για μένα δεν μπορεί να υπάρξει εγκυμοσυνη.

Τρεις μήνες μετά μου έδωσαν το οκ να προσπαθήσω ξανα.

Στο μήνα πάλι θετικό τεστ… ο γιατρός μου έδωσε σαν αντιπηκτικη αγωγή κάθε μέρα σαλοσπιρ και ενέσεις μέρα παραμερα….

Ανεμβρυικος σάκος αυτή τη φορά. Η εγκυμοσύνη προχωρουσε αλλά πολύ αργά λόγω λανθασμενης αντιπηκτικης αγωγής.

Μετά και από την τρίτη μου αποβολή -η οποία λόγω της αποξεσης που είχε γίνει 3 μήνες πριν – έγινε με χάπι ενδοκολπικα και στο σπίτι, είχα αρχίσει να πιστεύω οτι δεν θα τα καταφέρω.

Για μήνες ολόκληρους έτρεχα σε κέντρα ιατρικά κάναμε ότι εξετάσεις υπήρχαν και εγώ και ο άντρας μου και 6 μήνες μετά αφού έχω μαζέψει ένα κάρο εξετάσεις, χτύπησα την πόρτα ενός αιματολογου.

Αρχικά μου είπε ότι πρέπει να αντiμετωπιστει η θρομβοφιλια.

Στο επόμενο θετικό τεστ επρεπε να ξεκινησω αμεσως τις αντιπηκτικες ενέσεις σε συγκεκριμένη δοσολογία και να τις κάνω ανά 24ωρο. Μόλις φτάσω στη 10η βδομάδα επρεπε να γίνει λήψη τροφοβλαστης λόγω στίγματος που έχουμε και εγώ και ο άντρας μου (διαφορετικος τυπος στιγματος). Σε κάθε μου εγκυμοσυνη υπάρχει ένα ποσοστό 25% που το μωρό μπορεί να έχει και τα 2 στίγματα οποτε θα πρέπει να γίνει τερματισμός κύησης. Το άλλο 75% είναι να έχει το παιδι ή του άντρα μου το στίγμα ή το δικό μου ή κανένα. Και στις τρεις περιπτώσεις δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα, συνεχίζεται η εγκυμοσυνη κανονικά.

Ένα μήνα μετά ξαναμενω εγκυος…

Ο πρώτος που ενημερωσα ήταν ο αιματολογος, μετά τον γυναικολόγο.

Αυτή τη φορά όλα πήγαιναν καλά. Αφού φτάσαμε στις 10 εβδομάδες και ολα ήταν τέλεια πήγα για τη λήψη τροφοβλαστης. 3 μέρες ήμουν ξάπλα γιατί έπρεπε να προσέξω και στη βδομάδα με ενημερώνουν ότι το μωρό έχει μόνο το δικό μου στίγμα…

Ήταν ίσως η πρώτη φορά που συνηδητοποιησα ότι αυτό το μωρό ήρθε για να μείνει!

Όλα πήγαν καλά μέχρι τέλους και γέννησα στις 41 εβδομάδες έναν παίδαρο που δεν τον αλλάζω με τίποτα.

Από κει και πέρα προσπάθησα ξανα για παιδι τρια χρόνια περίπου μετα. Ειχα άλλη μια αποβολή. Ημουν στο εξωτερικό και μεχρι να μπορέσω να συνεννοηθω για την κατασταση μου και αυτα που χρειαζομουν το εχασα και αυτο.

Λιγους μήνες μετά ξαναμενω και όλα πήγαιναν τελεια μέχρι την στιγμή που έπρεπε να κάνω τη λήψη τροφοβλαστης στη 10η βδομάδα.

Αυτή τη φορά το μωρό είχε και τα 2 στίγματα και έπρεπε να γίνει διακοπή κύησης…

Μετά το γιο μου ήταν η 2η φορά που πήγαιναν όλα καλά… είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα τα καταφέρναμε και θα ειμασταν πλέον 4… θα χάριζα στον μικρό μου ένα αδερφάκι… Αντί αυτού μπήκα στο χειρουργείο για αποξεση με ένα μωρό που χτυπούσε η καρδιά του αυτή τη φορα. Εγώ ήμουν αυτή που την σταμάτησε. Από τότε δεν έχω πάψει ποτε να κατηγορώ τον εαυτό μου για το πόσο λίγη και μικρή στάθηκα… Δεν έπαψα ποτε να αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν είχε γεννηθεί.. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν ήταν μαζί μας…

Μετά από 5 αποβολές, μια διακοπή κύησης και μια τελειομηνη κύηση, έχω έναν υπέροχο γιο που είναι η ζωή μου όλη… Αν χρειαζόταν να τα ξαναζήσω από την αρχή θα το έκανα χωρίς 2η σκέψη. Δε σταματάω να ελπίζω ότι ίσως μια μέρα μπορέσω να κάνω και 2ο παιδάκι.

Ο μικρός μου ξέρει ότι υπάρχουν 5 μικρά αστεράκια και ένα αγγελάκι στον ουρανό που τον προσέχουν.

Υπήρξαν στιγμές που ο πόνος με νίκησε και η κατάθλιψη με εξουθενωσε. Προσπαθώ να διαχειριστώ,να καταλάβω και να αποδεχτώ τελικά αυτό που μας συνέβη…

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να πολεμάς με το ίδιο σου το σώμα και αν σκεφτείς εγώ είμαι από τις τυχερές γιατί η αγκαλιά μου είναι γεμάτη…

Ε. Μαμά του Χ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com