Παρεμβατικές/Επικριτικές γιαγιάδες. Πώς τις χειριζόμαστε, βρε παιδιά;
Δεν ξέρω αν έχετε παρόμοια εμπειρία, αλλά πράγματι θα ήθελα να μου προτείνετε τρόπους να αντιμετωπίσω τη δική μου.
Η μητέρα μου, αλλά και η πεθερά μου, είναι τρομερά επικριτικοί και παρεμβατικοί άνθρωποι. Η μόνη διαφορά τους, είναι ότι η πεθερά είναι πιο ήρεμη, η μητέρα μου πιο… «Γιανγκούλας»
Έχουμε μιλήσει και στις δύο.
Στην πεθερά με το ήρεμο. Δε χαμπάριασε Χριστό. Πχ. το θέμα της τελευταία, η έννοια της πριν φάει, χ@σει και κοιμηθεί, είναι πότε θα αλλάξουμε κρεβάτι στο παιδί. Αυτό την καίει κάπου 2 χρόνια τώρα. Κάθε φορά μας πρήζει με δαύτο. Της εξηγήσαμε, ξανά μανά, τπτ εκείνη. ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
Επίσης ελέγχει κάθε φορά το πιάτο που φτιάχνω στο παιδί, αν έχει κόκκαλα, σκ@τούλες, μυγάκια και τον ιο Έμπολα χωμένο μεσ’ το κρέας του, γιατί εγώ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΛΑ. Τίποτα δεν κάνω καλά. Της φταίει η κουρτίνα μου, το φαγητό μου, η γάτα μου, το χρώμα του τοίχου μου, ο αέρας που αναπνέω.
Η δε μητέρα σκοτώνεται μαζί μου, κάθε φορά που τιμωρώ το γιο μου για κάτι. Και σπέρνει τον όλεθρο, τον πανικό και τις γκαρίλες, μπροστά στο παιδί (3.5 ετών), το οποίο μετά μαζεύεται κάπου και κλαίει. Της έχω εξηγήσει 1000 φορές να μην παρεμβαίνει, να μην εκφέρει άποψη τη στιγμή που «μαλώνω» το παιδί και κυρίως….να μη φωνάζει σ’ εμένα μπροστά στο παιδί. Γράάαααψιμο κι εκείνη.
Ο άντρας μου, καθώς και ο πατέρας μου έχουν βρει τη λύση: Αδιαφορία και γράψιμο προτείνουν.
Έλα όμως που εγώ δεν είμαι τύπος που απ’ το ένα μπαίνουν κι απ’ το άλλο βγαίνουν…Έλα που εγώ αδυνατώ να δεχτώ ότι κοντεύω 40, ότι έκανα οικογένεια δική μου και κουμάντο κάνουν 2 γιαγιάδες…
Με την πεθερά, το καλό είναι ότι μένει μακριά. Με τη μάνα μου όμως τί κάνω; Όσα της έχω πει κι εγώ κι ο πατέρας μου, στο βρόντο πάνε. Δεν καταλαβαίνει τιποτα. Ήταν πάντα αυταρχική και την ανέχτηκα για χρόνια, τώρα όμως μου είναι αδύνατο να το κάνω. Κοντεύω να σκάσω. Δε θέλω να πηγαίνει το μικρό παιδική χαρά, δε θέλω να ανεβαίνει σπίτι κ να κάθεται μαζί μας, δε θέλω να ακούω άλλες διαταγές κ διορθώσεις από το στόμα της, θέλω να τη βλέπω μια φορά την εβδομάδα και τέλος. Την αγαπάω, αλλά δεν την αντέχω άλλο.
Είναι το δικό μου παιδί, η δική μου οικογένεια, η δική μου ζωή και τη ζω όπως θέλω, αλλά το τίμημα είναι τεράστιο. Επειδή διάλεξα να αντιδρώ στην παράνοιά τους, με την πεθερά είμαστε στα μαχαίρια κ με τη μάνα μου κάθε μέρα σκοτωνόμαστε.
Κάθε μέρα δίνω αγώνα να μάθω 3 πράγματα στο παιδί μου και σε μισό λεπτό μου τα γκρεμίζουν.
Πώς τις αντιμετωπίζετε βρε παιδιά;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
θα σου πω να τους βαλετε σαφη ορια αλλιως θα βλεπουν τα παιδια ανα τριμηνο..επισης η τιμωριες σε αυτην την ηλικια ειναι οντως κακοποιητικες...καντε μια αναζητηση σε αυτο το θεμα... (τιμωριες και φυσικες συνεπειες) δεν πρεπει να μαλωνουμε τα παιδια σε αυτην την ηλικια! αλλα να μπαινουμε στην θεση τους και να διαχειριζομαστε την ματαιωση τους...υπαρχει μια ομαδα στο fb που λεγεται ενσυναισθηση και εχει πολλα αρχεια που εξηγουν ποσο κακο κανουμε στα παιδια μας οταν τα μαλωνουμε ή τα τιμωρουμε... και πως μπορουμε να τα αντιμετωπισουμε ωστε να μην κανουν κατι που δεν πρεπει..αν σας ενδιαφερει φυσικα να το κοιταξετε.... καλημερα!
Εμένα που μου κάνει κουμάντο η κουνιάδα μου. Γιατί το παιδί δεν έχει πιπίλα, γιατί του έκοψες τα νύχια, γιατί έτσι, γιατί αλλιώς. Δεν συμφωνούσε ούτε με το όνομα του παιδιού. Φωνές, κακό. Τα ξέρει όλα και καλύτερα τι θέλει το "παιδί της".
Συνήθως δεν απαντάω σε κείμενα, αλλά έχω μια φράση που χρησιμοποιώ σ' αυτές τις περιπτώσεις (όχι μόνο σε γιαγιάδες) και τους κόβω τον αέρα: -Εσύ μεγάλωσες τα παιδιά σου; -Ναι (συνήθως ακολουθεί και μια διάλεξη περι εμπειρίας, αλλά κάνω πως δεν ακούω) -Και βλέπεις πώς είναι τώρα; (και βρίσκω να παραθέσω ότι πιο τρανταχτό ελάττωμα έχει ο καθένας - κακομαθημένος, ανοικοκύρευτος, κακόφαγος/πολυφαγάς, γκρινιάρης, μίζερος, τσιγκούνης, άβουλος/καταπιεστικός, κτλ, ακόμα και για εμένα) --- Γι' αυτό, επειδή δεν βλέπω πουθενά την τόσο "καλή" δουλειά που έκανες στα δικά σου, μην ξανα-ανακατευτείς σε ότι κάνω εγώ στα δικά μου. Μετά συνήθως αναγκάζονται να ψάχνουν για δικαιολογίες και να απολογούνται για τα δικά τους παιδιά, οπότε ξεχνάνε το δικό μου. Επίσης αν οι γιαγιάδες έχουν κλειδιά, μάλλον θα πρέπει να αλλάξεις κλειδαριές ή να ανακοινώσεις ότι κανείς δεν θα έρχεται σπίτι σας χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα - και να σε υποστηρίξει σ' αυτό και ο άνδρας σου. Φιλιά και υπομονή.
Να αγιασει το στομα σου.Δεν διαπραγματευεσαι ουτε συζητας.Παιρνεις τα κλειδια δεν ερχονται σπιτι σου παρα μονο αν παρουν τηλ και σε οποιον επιμενει του εξηγεις πως εσυ κανεις κουμαντο και αν δε συμμορφωνονται τους αποκλειεις και δεν τους μιλας καν για λιγο διαδτημα και μετα ολα στρωνουν ως δια μαγειας.Το ξερω πως ακουγονται σκληρα αλλα εγω ετσι βρηκα το φως μου μετα απο 7 χρονια καυγαδων και συζητησεων.
Καλησπέρα δεν φαντάζεστε πόσο σας νιώθω!! Είχα τα ίδια με τη μητέρα μου. Και επειδή είμαι εκρηκτικός χαρακτήρας και πολύ δυναμική, όλο αυτό κατέληγε σε φιάσκο για το παιδί. Λοιπόν, όταν έφτασα τα όριά μου, από απελπισία έκανα το εξής: Μόλις πήγαινε να πει κάτι η μητέρα μου π.χ. όσο ετοίμαζα το φαγητό του παιδιού, τα παρατούσα (κυριολεκτικά) και έλεγα "κάντο εσύ που το κάνεις καλυτερα". Το έκανα σε κάθε τι που επενέβαινε. Παρατούσα το οτιδήποτε στη μέση , στην αρχή, σε όποιο στάδιο και να ήμουν και της το ανέθετα . Μια φορά μάλιστα άνοιξα τη πόρτα και έφυγα. Την άφησα με το παιδί να μαγειρέψει και να το ταϊσει. Μια άλλη φορά που δεν ήξερε πως αν ολοκληρώσει το φαγητό δεν είχε να φάει το παιδί και του είπα απλά ότι η γιαγιά δεν ήξερε να μαγειρέψει γιαυτό δεν έχει να φας, μου ζήτησε τοστ (ήταν περίπου 3 και του είπα "οκ, ας το κάνει η γιαγιά που ξέρει καλύτερα" Την επόμενη πήγα με τ΄απλυτα και της είπα να μου τα πλύνει γιατί εγώ δεν τα καταφέρνω. Μου γκρίνιαξε ότι τη κουράζω, αραίωσε τις επισκέψεις και πήρε τη θέση της. Η γιαγιά που παίζει με το εγγόνι και ως εκεί. Με ευχές να βρεις την άκρη σου Κατερίνα
Εγώ μένω μαζί με την μητέρα μου. Πάνω κάτω. Δεν της έδωσα ποτέ κλειδιά. Της κακοφάνηκε, συνεχεια μου έλεγε για τις φίλες της που είχαν κλειδιά. Σκορδοκαίλα απαντούσα εγώ. Έχω κλειδωθεί πολλές φορές απ'έξω. έχω διαρρήξει το ίδιο μου το σπίτι. Κλειδιά δεν έχω δώσει. Κλειδιά έχουν μόνο όσοι κατοικούν στο σπίτι μου. Κουμάντο στο δικό μου το σπίτι κάνω εγώ, μάνες πεθερές στα δικά τους. Τελεία και παύλα. Το ξεκόβεις από την αρχή για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Αλλά και εγώ ζητούσα βοήθεια στο ελάχιστο για να μην ακούω εγω που σου μαγειρευω, που σου μεγαλωνω τα παιδια κτλ κτλ. Γιατί ακούω και από τις φίλες της μάνας μου πόσο άχρηστες είναι οι νύφες και οι κόρες... Πλεον τα παιδια μου μεγάλωσαν και κάθονται μόνα τους έτσι δεν χρειάζεται να παρακαλέσω για μια βραδινή έξοδο. Τρώμε χριστούγεννα, πάσχα άντε και σε καμιά ονομαστική..αυτά.. Βάζεις όρια, οι μάνες/πεθερές είναι σαν τα μωρά και τα σκυλιά, θέλουν όρια. Είμαι 43 έχω 2 έφηβα παιδιά, 1 σκυλί και 1 άνδρα και έχω σώας τα φρένας.. ούτε καβγάδες με τον άνδρα μου, ούτε σκοτούρες έτσι είπε η μάνα σου ... περαστικά σας! :*
Έτσι κι αλλιώς οι γιαγιάδες και οι παππούδες δεν πρέπει να έχουν σε καμιά περίπτωση ρόλο κηδεμόνα. Απαγορεύεται δια ροπάλου, γιατί λόγω ιδιότητας δεν έχουν τα προσόντα να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί του παιδιού τους. Αυτό που κάνουν πολλοί, να αφήνουν τα παιδιά στις γιαγιάδες για πολλές ώρες προκειμένου να αποφύγουν το κόστος της νταντάς, είναι απολύτως κατανοητό και για πολλούς αναπόφευκτο. Αλλά είναι παντελώς ολέθριο!! Πόσο μάλλον όταν η γιαγιά είναι επίμονα παρεμβατική και αυταπόδεικτα ακατάλληλη. Όπως τα λες η μόνη λύση που βλέπω είναι ο απόλυτος αποκλεισμός. Καταλαβαίνω ότι δεν θέλεις να στενοχωρήσεις τη μητέρα σου γιατί την αγαπάς, αλλά η συμπεριφορά της βλάπτει το παιδί σου. Και αυτό θα πρέπει να είναι η 1η σου προτεραιότητα. Ίσως ο πλήρης αποκλεισμός της δώσει τροφή για σκέψη και καταλάβει ότι αν δεν συμμορφωθεί με τις ντιρεκτίβες σου δεν θα βλέπει το εγγόνι της. Είναι στο χέρι σου να της δώσεις να καταλάβει στην πράξη αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει με τον διάλογο: δεν ξέρει καλύτερα από εσένα τι χρειάζεται το δικό σου παιδί, παρόλο που εσύ είσαι το δικό της παιδί και δεν μπορεί να ασκεί πλέον πάνω σου την εξουσία που είχε όταν ήσουν ανήλικη και εξαρτώμενη από εκείνη. Επειδή προφανώς έχετε προσπαθήσει αυτό να της το πείτε και δεν το ακούει, πρέπει να σταματήσεις τα λόγια και να προβείς σε πράξεις. Πρόσεξε όμως. Αν το κάνεις θα πρέπει να το τηρήσεις. Δεν θα της ζητήσεις βοήθεια. Θα την αποκλείσεις εντελώς. Την πεθερά σου δεν την ανέφερα γιατί αφενός μένει μακριά και σύμφωνα με τα λεγόμενά σου είναι σε κάποιο κοντρόλ σε σχέση με την μητέρα σου, και αφετέρου αυτήν θα πρέπει να την αναλάβει ο σύζυγός σου. Ελπίζω να σε βοήθησα.
Εμένα οι γιαγιάδες δεν έχουν τετοια θέματα συνήθως, αλλά όταν έχουν έχω μια φράση για τέτοιες περιπτώσεις: " Εσύ τα παιδιά σου τα μεγάλωσες και μπράβο σου, σειρά μου να μεγαλώσω εγώ το δικό μου".
Αυτό που λέει η Nopi1980. Και βασικά κάνουν όσα τους επιτρέπουμε εμείς να κάνουν. Δυο-τρεις φορές τόλμησε η μαμά μου να εκφέρει γνώμη για τα θέματα της δικής μου οικογένειας και αμέσως της έκοψα τον αέρα.Δεν ξανανακατεύτηκε και πριν μιλήσει το σκέφτεται καλά τι θα πει...
Όταν θέλουν να παρεμβαίνουν να μάθουν να βγάζουν το φίδι απο την τρύπα. Πχ η πεθερά με το κρεβάτι. Θέλετε να πάρουμε ενα για το παιδι; Να βρήκαμε, κανει τόσο, θα το πληρώσετε; (Εννοείται εχεις βρει οτι πιο σούπερ ουαου εχει βγει). Οσαο για την μάνα, οταν μαλώνεις το παιδι σου ή του μαθαίνεις κατι, δεν θα το κανεις μπροστά της, κοινώς θα της λες να αλλάζει δωμάτιο. Αν δεν της αρεσει μπορει να πηγαίνει βόλτα οσο μιλάς στο παιδι. Και τέλος, να βρίσκεις δικαιολογίες για να μην έρχονται...."θα βγούμε" " θα πέσουμε νωρίς για υπνο" " μετακομίσουμε στο Σουδαν για τον επόμενο μήνα" κλπ
Πολύ καλή σε βρίσκω. Τέλεια λύση το πλήρωσε το....
Χα χα αστεία κατάσταση με της γιαγιάδες. Όντος ρε κορίτσια όλες ίδιες είναι. Εγώ είμαι 27 χρόνων εχω έναν γιο 30μηνων κ επειδή είμαι μικρή λένε δεν ξέρω από παιδιά αλλά μόνο να μιλάνε ξέρουν από βοήθεια τίποτα. . Η πεθερά μου παρόλο που μένουμε μαζί δεν με πολύ πρήζει η μαμα μου από την άλλη που μένει κ σε διαφορετική πολύ από μένα τι από το τηλέφωνο τι από κοντά όταν έρχονται να μας δουν δεν σταματάει να με κρίνει για όλα γιατί (εγώ δεν ξέρω τίποτα είμαι μικρή κ αμυαλη είπαμε) Τι να κανείς όμως υπομονή κορίτσια κ αδιαφορία πέτυχενεί της περισότερες φορές )
Εδω εχουν αποψη οι αγνωστοι παππουδες στο παρκακι για την ανατροφη του παιδιου δεν θα εχουν οι μαναδες μας; και γω τις σηχτιριζω που και που αλλα τις αγαπω κιολας γιατι βλεπω καπου εκει στο βαθος την αγαπη τους για το κουκουβαγακι μου...ελληνιδες μαναδες ψυχραιμια!!!
Συμφωνώ απόλυτα!
Αχχχχ Παναγία μου κι εγώ μία από τα ίδια είμαι! Λύση καμία! Και ο άντρας μου μιλάει στη μάνα του, και ο πατέρας μου στη δική μου, αλλά αυτές... Χριστό! Και που'σαι... Μένω γύρω στα 350 χμ μακριά και από τις 2! Αλλά είτε διά τηλεφώνου, είτε όταν πηγαίνουμε στην πόλη που μένουν (και φύσικά μένουμε κανα δυο μέρες στα πατρικά μας εναλλάξ γιατί πού λεφτά για οτιδήποτε άλλο), εγώ γίνομαι τούρμπο και το παιδί αγνώριστο (γκρίνιες, δεν κοιμάται εύκολα, όλο αγκαλιές θέλει κλπ)!! Και μου'ρχεται και το δεύτερο στο δρόμο τώρα, να δω τι άλλο με περιμένει!!! Στην πεθερά μου αποφεύγω έτσι κι αλλιώς να το αφήνω γιατί είναι μεγάλη, αλλά και στη μάνα μου που είναι πιο μικρή και έχει κότσια, μπλέκεται και η γιαγιά μου στη μέση (με την οποία τσακώνεται ΚΑΙ η μάνα μου, επειδή κατακρίνει την ίδια - αλλά παραλληλισμός μέσα στο κεφάλι της ΚΑΝΕΝΑΣ) και γίνεται το έλα να δεις!!! Έχω καταλήξει ότι όσο πιο σπάνια τις βλέπω τόσο το καλύτερο! Πριν 2 χρόνια μέναμε τόσο μακριά που ήρθα στο πατρικό μου 2 φορές σε ένα χρόνο, και πρέπει να πω ότι θυμάμαι αυτή τη χρονιά σαν και τι!
Το ότι μένετε στην ίδια πολυκατοικία , γιατί συμβαίνει ? για να μας εξυπηρετεί καμία φορά? τότε είναι καλή? η για άλλους λόγους.. . Εξηγηςε μας.. Βγάζω λίγο χολή , αλλά καμία φορά έχουμε συνηθίσει και τα θελουμε όλα δικά μας.. Πχ .. Πάρε μου κι εμένα το τάδε από τη λαϊκή η από το σούπερ.. Αλλά όταν έρθει η ώρα να δεις το παιδί , έχω μούτρα...
Εγώ πάντως που εγραψα το κείμενο, δε μενω στην ιδια πολυκατοικία με τη μάνα μου. Μένω κανα μισάωρο μακριά. lol
Η λυση ειναι απλη.Κλειδωμενη πορτα και για τις δυο! Στο σπιτι σου,εσυ και ο αντρας σου βαζετε τους κανονες,σε οποιον δεν αρεσει ας μην ξαναρθει....Οπως κανουν και οι Γερμανιδες εδω που ειμαι Hausverbot(απαγορευση εισοδου στο σπιτι) ,για να εισαι ηρεμη εσυ και η οικογενεια σου....
Αχ και να ήξερες πόσο πολύ σε καταλαβαίνω!!!! Τα ίδια περνάω και εγώ!!!! Όχι τόσο με την πεθερά μου αλλά πιο πολύ με την μητέρα μου!!! Μένουμε στην ίδια πολυκατοικία και είναι συνέχεια μέσα στα πόδια μας!!!! Σκοτωνόμαστε και εμείς συνέχεια για τα θέματα του παιδιού και του σπιτιού μου και άλλα τέτοια!!!! Ξέρεις πια είναι η λύση?? Εκτός από την αδιαφορία που όταν μου λέει κάτι είναι σαν να μην μου το λέει (και εγώ δεν είμαι άνθρωπος που απο την μία μπαίνουν και απο την άλλη βγαίνουν αλλά αναγκαστικά έγινα έτσι)!!! Επίσης ένα καινούργιο τρόπο που εφαρμόζω τώρα είναι όταν έρχεται στο σπίτι ακάλεστη φυσικά πάντα εγώ είμαι ξινισμένη και κατεβάζω κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα!!!! Το βλέπει το καταλαβαίνει και φεύγει αναγκαστικά!!!!! Όντως είναι πάρα πολύ κουραστικό!!! Εμένα με ζαλίζει και για το σπίτι γιατί ειναι το ένα έτσι γιατί είναι το άλλο αλλιώς κτλπ!!!!!!