Έχω γράψει και ξαναγράψει για την ομορφιά των στιγμών. Των στιγμών των μεγάλων και σημαντικών, όπως η μέρα της γέννησης του παιδιού σου, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο βήμα, η πρώτη λέξη, η πρώτη μέρα στο σχολείο, το πρώτο ποίημα κλπ. Η ανατροφή ενός παιδιού είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές που τυπώνονται στη μνήμη των γονιών και κληρονομούνται στα παιδιά μέσα από διηγήσεις , φωτογραφίες, βίντεο, λευκώματα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Υπάρχουν όμως και οι άλλες στιγμές οι μικρές και ασήμαντες, που περνούν και χάνονται από τη μνήμη μα μένουν στης καρδιάς τα πιο βαθιά συρτάρια. Αυτές οι στιγμές είναι για μένα οι πιο πολύτιμες.

Στην Ιωάννα αρέσει, τώρα τελευταία, να παίζουμε παιχνίδια ρόλων. Εγώ κάνω την μαμά πιγκουίνα (!) και αυτή το μωρό μου. Της αρέσει να κάνω την άρρωστη και να με γιατρεύει. Μου αφηγείται παραμύθια που βγάζει από το μυαλό της και αγαπάει να κάνουμε σπηλιά με το πάπλωμα. Θέλει να κρατάει τον φατό (φακό) -δε λέει το κ- και να σχηματίζουμε σχέδια στο τοίχο με τα χέρια μας. Με βοηθάει στη μαγειρική και σκουπίζουμε όλο το σπίτι εγώ με τη μεγάλη σκούπα και αυτή με το σκουπάκι! Με τον Γιώργο παίζουν άλλα παιχνίδια. Κάνει τα πόδια του σκάλα και ανεβαίνει στην αλλαξιέρα της. Τρίβουν τις μύτες τους και κάνουν τα σκιουράκια ή φτιάχνουν πύργους με τα παιχνίδια της και μετά τους γκρεμίζουν με δύναμη. Το καλύτερο της παιχνίδι όμως είναι όταν ξαπλώνουμε όλοι μαζί στο μεγάλο κρεβάτι. Εκεί λέμε αστεία ή ιστορίες από όταν ήμασταν εμείς παιδιά. Την κρύβουμε κάτω από τα μαξιλάρια, την αφήνουμε να βάλει τα κοσμήματά μου, την αφήνουμε να μας χτενίσει ή να με βάψει, την κρύβουμε κάτω από τα μαξιλάρια ή κλείνουμε τα φώτα και προσποιούμαστε ότι μέσα στο δωμάτιο είναι ένας δεινόσαυρος!! Είναι τόσα πολλά…

Τα περισσότερα από αυτά σε λιγότερο από ένα χρόνο δε θα τα θυμόμαστε. Όμως αυτό που θα έχει μένει από αυτές τις μικρές στιγμές είναι κάτι πολύ μεγάλο .Είναι η ζεστασιά στην καρδιά μας. Είναι το δέσιμο της οικογενείας μας. Είναι τόσοδουτσικες ενδείξεις αγάπης. Είναι τα ασήμαντα και ανείπωτα που σβήνονται από τη μνήμη μένουν όμως μέσα μας και μέσα στο παιδί μας για πάντα. Η Ιωάννα φαίνεται τόσο μα τόσο χαρούμενη και είναι τόσο γελαστή! Μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και τόσο μα τόσο γρήγορα που νομίζω ότι δεν προλαβαίνω να καταγράψω στη μνήμη μου τίποτα. Θέλω να θυμάμαι πόσο χαμογελαστό παιδί είναι!Μακάρι να παραμείνει για όλη της τη ζωή…

Μαμά Μαρία