Ευχαριστώ πολύ τη μαμά μου που ήταν εκεί!

Καλησπερα σε ολες τις μαμαδες.

Ονομαζομαι Μαρια και γεννησα φυσιολογικοτατα χωρις καμια φαρμακευτικη παρεμβολη

Ολα ξεκινησαν τον περασμενο Απριλιο οταν εμαθα απο το τεστ εγκυμοσυνης οτι εχω μεσα μου ενα φασολακι (με επιασε ενας πανικος αλλα δεν το λεμε) και αφου το συζητησαμε με τον τοτε συντροφο μου (και μετεπειτα συζηγο μου) επρεπε ολα να γινουν γρηγορα. Γαμος, μετακομιση κ.τ.λ. Ευτυχως ειχα μια αριστη εγκυμοσυνη με ΠΗΤ 22/12 μεχρι 26/12 το πολυ. Εμενα ομως κατι μου ελεγε οτι ο σπορος ηθελε να ερθει λιιιιγο πιο νωρις.

Εφτασα στον μηνα μου και καθε εβδομαδα πηγαινα στον γιατρο μου. Στις 17/12 ημουν εκει και συζητουσαμε την πιθανοτητα να με βαλει μεσα με τεχνητους πονους μιας και πλησιαζαν Χριστουγεννα και θα εφευγε (μου ειχε κοπει το αιμα μολις μου το ειπε) αλλα ηταν ανενδοτος..

«Μα γιατι να υποφερεις ετσι κοριτσι μου; Εαν σε βαλω με τεχνητους θα ειναι χειροτερα και θα ταλαιπωρηθεις αδικα«

Ε αυτο εφτανε για με ψησει.

«Για ξανα ελα Κυριακη να σε δω!«

(σαν να το ξερε)

Το ιδιο απογευμα χαλαρωτατη εγω πηγα με τον αντρα μου και εναν φιλο να δουμε εναν ποδοσφαιρικο αγωνα και συζητουσαμε γενικα για την γεννα και ευχομουν να γεννησω πριν φυγει ο γιατρος μου γιατι τον εμπιστευομουν απολυτα. Αλλα καλα λενε ομως «Προσεχε τι ευχεσαι!!» χαχαχχα

Ξημερωματα Παρασκευης στις 4 περιπου αρχισαν κατι πονακια. Καθε 30 λεπτα περιπου, τιποτα το τραγικο… Καποια στιγμη σηκωθηκε και ο αντρας μου για να παει για δουλεια. Του λεω «Ποναω καθε μιση ωρα, νομιζω οτι ειμαστε κοντα«

«Θες να μεινω;» μου λεει

«Οχι εαν γινει κατι θα με πανε οι γονεις σου και ερχεσαι μετα. Θα παρω αργοτερα και τον γιατρο να δω τι γινεται«

Σηκωνομαι κατα τις 9, πινω το καφεδακι μου και παιρνω τον γιατρο μου, «προπαρασκευαστικοι» μου λεει.

«Μπορει να γεννησεις σημερα μπορει και σε μια βδομαδα, εαν πυκνωσουν παρε με ξανα«

ΟΟΚ! Πηρα την μαμα μου (κοντεψε να παθει εμφραγμα) αλλα δεν την αφησα να ερθει μιας και δουλευε.

«Εαν γινει κατι θα σε παρω» της ειπα και ξεκινησα τις βολτες περα δωθε στο σπιτι και αυτο βεβαια βοηθησε τρελα!

Κατα το απογευματακι εγιναν σχεδον καθε 5 λεπτα. Καθως μιλουσα στο τηλεφωνο με την μαμα μου μου λεει «Δεν βλεπεις την πιεση σου, γιατι εισαι και λιγο επιρρεπης;«

Μετριεμαι και ειχε χτυπησει κοκκινο χωρις να το καταλαβω.

«Τρεχα στο νοσοκομειο» μου λεει και πηγαμε τρεχοντας. Αφου με περασαν απο κοσκινο κανονικα, εκανα εισαγωγη και πηγα στο δωματιο μου. Εκει μετα απο λιγο με πηραν να με ετοιμασουν, ξερετε τωρα τι εννοω! Χα, ομως το κλυσματακι το γλυτωσα μιας και πηγαινα τουλαχιστων 5 φορες την μερα!!! Για να μην τα πολυλογω καποια στιγμη αρχισε η διαστολη και ολα πηγαιναν καλα. Ομως σε καποια δεδομενη στιγμη ενοιωσα εντονη δυσφορια και ταση για εμμετο και πεταχτηκα σαν τον bolt στη τουαλετα, ουτε ορους ουτε πονους καταλαβαινα και φυσικα ο αντρας μου σκιαχτηκε δεοντως!

Ε λοιπον δεν προλαβα να κατσω στο κρεβατι και κανει μια πλατς και σπανε να νερα και ηταν σαν να εσκασε μια νερομπομπα με ζεστο νερο. Την ωρα εκεινη ηταν μια τραυματιοφορεας για να με παει κατω μιας και ειχαμε παει 6,5 διαστολη.

Εκει βεβαια αρχισαν τα δυσκολα αλλα και παλι ομως ημουν χαλαρη. Με πηγαν κατω, με ετοιμασε ο γιατρος εφημεριας και ηρθε και η μαμα μου μεσα για να ειναι μαζι μου.Γιατι αμα ηταν μεσα ο αντρας μου θα το μαζευανε με το κουταλακι.

Καποια στιγμη, ομως, ηθελα να σφιχτω, τον ενιωθα που πιεζε προς τα κατω μα δεν ειχα ανοιξει τελειως και μου ελεγαν να μην σφιγγομαι. Εγω φυσαγα και ξεφυσαγα μεχρι που ηρθε ο γιατρος μου με εξετασε και μου ειπε «Εισαι ετοιμη!«

Μονο μια ποδια προλαβε να βαλει.

«Σπρωξε!» μου λεει.

Ε δεν ηταν δυσκολο, σε 3 σπρωξηματα γεννησα τον ποντικοφασολακο μου!

Ενα ποντικακι 2980 και 47 ποντους. Εκλαψε αμεσως σαν γατα και τον πηραν για να τον καθαρησουν και να φτιαξουν και εμενα. Με μονο 4 ραματα, μια χαρα ημουν. Μου τον εφεραν μετα να τον δω και τον πηγαν μετα επανω μεχρι να τελειωσουν με εμενα.

Δεν μου τον εφεραν αμεσως γιατι ειχε ελαφρυ νεογνικο τρομο και επρεπε να τον παρακολουθησουν για λιγες ωρες. Μετα απο τοτε ειμαστε αυτοκολλητακια.
Τωρα το ζουζουνακι μου ειναι σχεδον 4 μηνων και ανθηζει και ετοιμαζουμε σιγα σιγα την βαφτησουλα και τον δικο μας θρησκευτικο γαμο.

Ευχαριστω πολυ την μαμα μου που ηταν εκει και με κρατουσε ηρεμη και ουτε καν φωναξα (ακομα και ο γιατρος μου με παραδεχτηκε)

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com