Θηλασμός έτσι απλά.

Πριν μείνω έγκυος μες το μυαλό μου είχα πως τα μωρά τρώνε από το μπιμπερό. Και πως θηλάζουν για 40 μέρες το πολύ και μετά δεν προσφέρει κάτι ο θηλασμός. Ω ναι ήμουν βαθιά νυχτωμένη.

Ζω στην Κύπρο και εδώ ο θηλασμός και η σχετική ενημέρωση είναι πολύ πίσω. Μένω έγκυος λοιπόν και μετά από το αρχικό σοκ και το αίσθημα «θα γίνω μαμά» των πρώτων ημερών που καταβάλλει όλες μας τις σκέψεις, άρχισα να μπαίνω σε διάφορα μπλογκ και φόρουμ για μαμάδες και νέους γονείς και να ενημερώνομαι για την ιδιότητα που επρόκετω να αποκτήσω σε λίγους μήνες. Κάπως έτσι ανακάλυψα και το eimaimama και εκ τότε δεν έχω ξεκολλήσει ανήκει στα bookmarks του υπολογιστή μου και το επισκέπτομαι καθημερινά!

Στην αναζήτηση μου αυτή λοιπόν αρχίζω να συναντώ το θέμα του θηλασμού ολοένα και πιο συχνά. Και αρχίζω να διαβάζω για τον αποκλειστικό θηλασμό μια φράση που συνάντησα πρώτη φορά στη ζωή μου! Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο ποτέ μου πιο πριν δεν άκουσα πως ένα μωρό μπορεί να θηλάζει αποκλειστικά και χωρίς καθόλου συμπλήρωμα. Καμιά κοπέλα από το περιβάλλον μου οικογενειακό και φιλικό δεν θήλασε το μωρό της πάνω από 40 μέρες και χωρίς συμπλήρωμα. Ήξερα πως ο θηλασμός έχει πολλά οφέλη στο νεογέννητο μωράκι αλλά νόμιζα πως μετά το θηλασμό επιβάλλεται να χώσεις και ένα μπουκάλι στο στόμα του μωρού για να «χορτάσει».

Αφού  λοιπόν διάβασα και ενημερώθηκα πάρα πολύ για τον αποκλειστικό θηλασμό… αποφάσισα πως εγώ ΔΕΝ θα θήλαζα αποκλειστικά. Εγώ το τέρας προγραμματισμού; Που θέλω όλα να γίνονται οργανωμένα και στην ώρα τους θα καθόμουν για 18 και 20 ώρες τη μέρα με το βυζί έξω να περιμένω να χορτάσει ένα μωρό; Πώς να σας το πω; Δεν πείστηκα παρ’ όλα όσα διάβασα πως αυτό μπορεί να είναι εφικτό. Βλέπετε όταν μια ζωή μεγαλώνεις με το πρότυπο Α δεν μπορείς τόσο απλά να υιοθετήσεις το πρότυπο Β σε λίγους μόνο μήνες.

Περνάει λοιπόν ο καιρός σαν νεράκι και μπαίνω στο μήνα μου. Στην 36η εβδομάδα παρατηρούμε πολύ μειωμένο αμνιακό και γερασμένο πλακούντα και μπαίνω εσπευσμένα για καισαρική. Λόγω της προωρότητας έπρεπε να πάει στην εντατική το νινί μου για 24 ώρες για παρακολούθηση έτσι τον είδα μόνο 1 λεπτό μόλις γεννήθηκε και μετά μου τον πήρανε. Εγώ εκτός από το ότι νόμιζα πως θα γεννούσα φυσιολογικά, νόμιζα πως έστω και με καισαρική θα μου το έφερναν αμέσως για να πιεί το πρωτόγαλα!

Γέννησα βράδυ και το επόμενο πρωί ήμουν όρθια παρ’ όλο που πόναγα πολύ γιατί ήθελα να πάω να τον δω και να τον θηλάσω. Κούτσα κούτσα πήγα με τον άντρα μου και βρήκα τη μαία που ήταν μέσα στην εντατική να ταΐζει το μωράκι μου με μπουκάλι. Όταν ρώτησα γιατί μου είπαν πως τον ελέγχουν αν μπορεί το στομαχάκι του να συγκρατήσει τροφή. Α καλά λέω.. πάει ο θηλασμός το μωρό θα μάθει στο μπιμπερό.

Μέχρι να έρθει η ώρα να μου τον φέρουν στο δωμάτιο είχε πιεί ήδη 3 φορές με μπουκάλι. Γέννησα σε δημόσιο μαιευτήριο και έτσι θα  είχα και rooming in. Την ώρα που μου τον έφεραν όμως ήταν όοοολοι οι συγγενείς και οι φίλοι μας εκεί που είχαν έρθει να μας δουν (καλά δεν σκέφτηκαν να τον φέρουν μετά το επισκεπτήριο; Εκείνη την ώρα δεν το σκέφτηκα όμως επειδή ανυπομονούσα να κρατήσω το χρυσαφάκι μου αγκαλιά). Κάνω και εγώ νόημα στον άντρα μου που είχαμε συννενοηθεί από πριν και ζητά από όλους να βγουν έξω για να θηλάσω το γιο μας. Βγαίνουν όλοι πλην της πεθεράς μου και μιας ξαδέρφης του άντρα μου.

Χωρίς να με ρωτήσουν ή κάτι, θεώρησαν σωστό να μείνουν να με «βοηθήσουν» με το θηλασμό. Νιώθοντας πολύ άβολα λοιπόν, βγάζω το στήθος έξω και παίρνω το μωρό αγκαλιά. Πριν καλά καλά το πάρω κοντά στο στήθος άρχισαν τα σχόλια «μην κρατάς έτσι το μωρό, μην σκύβεις, μηηηη του κλείνεις τη μύτη» και να μου ζουλάνε το στήθος και να τραβάνε τα αυτάκια του μωρού. Τα είχα δει όλα. Δεν φτάνει που οι ορμόνες μου βαρούσαν κόκκινο, δεν φτάνει που πόναγα από την εγχείρηση και με δυσκολία μπορούσα να σκύβω πάνω από το μωρό είχα και αυτές που κάθε άλλο παρά βοηθητικές ήταν .

Όπως καταλαβαίνετε η πρώτη εμπειρία θηλασμού κάθε άλλο παρά μαγική ήταν για μένα. Το θεώρησα πολύ δύσκολο. Το βράδυ που έφυγαν όλοι κάλεσα μια μαία να με βοηθήσει, να μου δείξει πώς να θηλάσω αλλά και αυτή δεν ήταν ιδιαίτερα βοηθητική. Μου πάτησε λίγο το στήθος να βγάλει γάλα και μου είπε «άντε βάλε το μωρό στο στήθος» και έφυγε (!). Απ’ όσα διάβασα λοιπόν αποφάσισα να ασχοληθώ μόνη μου.  Όλες τις υπόλοιπες μέρες στο μαιευτήριο θήλαζα 10 λεπτά από κάθε στήθος σε κάθε γεύμα και μετά μπιμπερό το οποίο φυσικά έπινε όλο (50 μλ). Κανείς δεν μου είπε πως τις πρώτες μέρες έχουμε μειωμένη παραγωγή και υπέθεσα πως παρόλο που έχω μεγάλο στήθος δεν είχα αρκετό γάλα. Σε συνδυασμό όλων αυτών όταν μας επισκεπτόταν μια φίλη ή συγγενής που ήταν μανούλα ρώταγα με αγωνία «εσύ θήλασες;». Η απάντηση όλων αρνητική. Μου έλεγαν από 3 μέρες μέχρι 40 το πολύ.  Η κάθε μια για άλλο λόγο. «Δεν είχα γάλα», «Δεν χόρταινε το παιδί», «Δεν ήθελα να είμαι κλεισμένη συνέχεια μέσα» και άλλα κουφά. Εκείνες τις μέρες όμως μου φαίνονταν πολύ φυσιολογικές οι δικαιολογίες αυτές και ήμουν ακόμα πιο πεπεισμένη πως εγώ δεν θα θήλαζα.

Για να μην σας ζαλίζω, την 3η μέρα που ήμουν ακόμα  στο μαιευτήριο το στήθος μου έγινε πέτρα. Είχα πανικοβληθεί. Πόναγα πάρα πολύ και σκεφτόμουν «από δω και στο εξής έτσι θα είμαι;». Στο καπάκι το μωρό μου έπιασε και ίκτερο και είχε γίνει σαν κινεζάκι! Ο καλός Θεός έστειλε μια μαία η οποία μου είπε πως για να μην πετρώνει το στήθος να κάνω ένα ζεστό ντους με μασάζ και μετά απεριόριστο θηλασμό. Να θηλάζω το μωρό όσο και όποτε θέλει και να το βάζω στον ήλιο αν ήθελα το μωράκι μου να ξεπερνούσε τον ίκτερο σύντομα! Αυτό έκανα λοιπόν. Πέταξα το συμπλήρωμα στα σκουπίδια και δεν αγόρασα άλλο.

Επιστρέψαμε σπίτι μας και θηλάζαμε 18 και 20 ώρες τη μέρα, επειδή ήταν μικρό μωράκι (μόλις 2,5 κιλά) κουραζόταν εύκολα. Κοιμόταν στα 5 λεπτά που θήλαζε και μετά από λίγο ξαναξυπνούσε και έκλαιγε. Το θήλαζα χωρίς να κοιτάω ρολόγια και ώρες. Ήμουν εξαντλημένη αλλά δεν σκεφτόμουν καν να αγοράσω συμπλήρωμα. Έβλεπα το μωρό μου στο στήθος και ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη. Ακόμη και άυπνη και κουρασμένη ένιωθα το σώμα μου να αφιερώνεται αποκλειστικά σε ένα τόσο δα πλασματάκι. Τι απίστευτη που είναι η φύση. Πως μπόρεσα να τη υποτιμήσω;

Η δικαίωση μου ήρθε ένα μήνα μετά όπου το μωρό είχε βάλει περισσότερο βάρος και από το προβλεπόμενο. Ο ίκτερος είχε  φύγει τελείως και το μωρό μου έμοιαζε πολύ ευτυχισμένο! Και έτσι χωρίς να το προγραμματίσω, χωρίς πολύ ψάξιμο έγινα μανούλα που θηλάζει αποκλειστικά. 4 μήνες μετά έχουμε τριπλασιάσει το βάρος μας και ας ξεκινήσαμε κάπως περίεργα.

Χθες βράδυ τον κάναμε μπάνιο με τον άντρα μου και θαυμάζαμε το σωματάκι του πόσο έχει μεγαλώσει. Και έτσι απλά μου λέει ο άντρας μου «Κοίτα, όλο αυτό το δημιούργησες εσύ με το σώμα σου! Δεν είναι φοβερό;»

Με το κείμενο μου αυτό θέλω να πω σε όλες τις μέλλουσες μανούλες να είναι χαλαρές! Ο θηλασμός δεν είναι εύκολος στην αρχή αλλά με υπομονή και επιμονή γίνεται μια από τις πιο μαγικές εμπειρίες της ζωής!!! Και να μην τα καταφέρετε όμως δεν έγινε και τίποτα!

μαμά Πωλίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com