Δύο γέννες, δύο ξεχωριστές εμπειρίες!

Μετά από τόσο καιρό που διαβάζω τις ιστορίες σας ήρθε λοιπόν η ώρα να διηγηθώ και εγώ τις δικές μου ιστορίες τοκετού!

Η πρώτη εγκυμοσύνη ήρθε γρήγορα και μας ενθουσίασε. Θυμάμαι ακόμα πώς έτρεμα όταν την ανακοίνωσα στον άντρα μου! Λίγες εβδομάδες μετά κενό και θλίψη. Προσπαθήσαμε και συνήλθαμε γρήγορα. Άλλωστε όπως και οι δυο πιστεύουμε, ο Θεός πάντα πράττει για καλό. Συνεχίσαμε αμέσως τις προσπάθειες και παρόλο που η επόμενη άργησε λιγάκι να έρθει, όταν ήρθε μας βρήκε αρκετά συγκρατημένους τουλάχιστον για τον πρώτο καιρό.

Ήταν μια πολύ όμορφη εγκυμοσύνη που πολλές κοπέλες θα ζήλευαν. Εξαιρώντας τις πρώτες ζαλάδες και αναγούλες, ο καιρός κύλησε πολύ ομαλά. Χωρίς επιπλοκές, χωρίς αιμορραγίες, χωρίς κούραση (είχα την πολυτέλεια να έχω άδεια από τη δουλειά μου από τον 3ο μήνα της κύησης) και με πολύ πολύ ύπνο!

Τελική ημερομηνία τοκετού 23/09/2010. Ο μικρός μας μπόμπιρας όμως πολύ ψηλά! Το ‘ριξα στο περπάτημα μήπως και μας κάνει τη χάρη να πάρει την κατιούσα αλλά δεν! Ισχυρογνώμων από τότε! Ο γιατρός μου ψύχραιμος και ήρεμος, με εξέταζε καθημερινά. Φτάνω στην ημερομηνία μου αλλά αλλαγή καμία. Έμπαινα καθημερινά σε καρδιοτοκογράφο για να ελέγχουμε την κατάστασή του «το μωράκι σου περνάει πολύ καλά» μου έλεγε.

Αποφασίζουμε όντας πλέον στις 40+6 εβδομάδες να ξεκινήσουμε τον τοκετό με τεχνητούς πόνους. Είχα βαρύνει και είχα κουραστεί πάρα πολύ πια! Έτσι και έγινε 29/9 μεσημέρι, μπαίνω στο Αρεταίειο για πρόκληση, εντελώς αμέριμνη και αδαής για το τι σημαίνει τοκετός. Στις 6 το απόγευμα ξεκινάει η πρόκληση των πόνων οι οποίοι δεν άργησαν να έρθουν και ήταν α φ ό ρ η τ ο ι ! Ζητούσα απεγνωσμένα επισκληρίδιο καθώς η ανοχή μου στον πόνο είναι εξαιρετικά μικρή! Έπειτα από 1 ώρα (!) μου κάνουν την ένεση και εκεί που είπα πως θα ηρεμήσω επιτέλους, να σου και άλλοι πόνοι! Δεν είναι δυνατόν!

Μισή ώρα μετά την αναισθησία πονούσα τόσο πολύ που δεν έβλεπα μπροστά μου! Εκλιπαρούσα, όμως μου έλεγαν πως θα πρέπει να περάσει συγκεκριμένη ώρα για την επόμενη δόση. Πονούσα τοοοοοοόσο πολύ, τοοοοοοόσο πολύ που ο τοκετός μου εξελίχθηκε σε εφιάλτη! Δεν μπορεί να είναι έτσι, σκεφτόμουν, κανείς δε με είχε προετοιμάσει! Στην αίθουσα τοκετών του μαιευτηρίου ήμασταν αρκετές κοπέλες και ναι, ήμουν η μόνη που ακουγόμουν! Δεν είναι δυνατόν, μα οι άλλες δεν πονάνε καθόλου;

Όλο το βράδυ μου έκαναν 7 δόσεις επισκληριδίου! Θυμάμαι μέχρι και οι μαίες προσπαθούσαν να με βοηθήσουν «Έλα, θα δεις πως όταν κρατήσεις το μωράκι σου θα τα ξεχάσεις όλα!» μου έλεγαν. Δεν έβλεπα τίποτα, δεν άκουγα τίποτα, μόνο σφάδαζα στους πόνους και η διαστολή κολλημένη στο 2!

Με τα πολλά, έπειτα από 11 αφόρητες ώρες και πάμπολλες ατυχείς εξωθήσεις στις 30/9/10 γεννήθηκε με φ.τ. το αντράκι μας με βάρος 3310.

«Δεν τα ξέχασες όλα τώρα;» μου είπε η γλυκύτατη μαία που μου έφερε τον μικρό στην αγκαλιά μου, «οοοοοχι!» της απάντησα κλαίγοντας, όχι από συγκίνηση που είδα το γιόκα μου αλλά από ανακούφιση που τελείωσε το μαρτύριό μου! Και να σκεφτεί κανείς πως δεν ήθελα με τίποτα να κάνω καισαρική γιατί φοβάμαι τον πόνο!

Η αλήθεια πέρασε καιρός ώσπου να συνέλθω ψυχολογικά από αυτό που πέρασα, όμως πολύ γρήγορα (στο 6μηνο) έμεινα πάλι έγκυος και με ενθουσιασμό περίμενα να έρθει η μέρα που θα έφερνα στον κόσμο την κορούλα μου! Η εγκυμοσύνη μου πάλι ζηλευτή και ήσυχη, εκτός από την παρουσία ζαχάρου που πήρα είδηση σχετικά αργά και την ανελέητη και αιματηρή δίαιτα για να αποφύγω την ινσουλίνη. Τελική ημερομηνία 19/01/12 (15 μήνες μετά την πρώτη γέννα).

Μπήκα στην αίθουσα ωδινών για πρόκληση στις 16/01 βράδυ, στο ιδιωτικό μαιευτήριο Λητώ, έτοιμη πια και έχοντας γνώση, λόγω της πρότερης εμπειρίας μου, για το τι θα επακολουθήσει! Ήμουν ωστόσο πολύ ήρεμη γιατί τώρα θα είχα και τον αντρούλη μου δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια του τοκετού! Ξεκινάει η πρόκληση και μετά από λίγο αρχίζουν δειλά δειλά τα πρώτα πονάκια. Όταν αυτά άρχισαν να γίνονται αρκετά ενοχλητικά ζήτησα επισκληρίδιο και έτσι και έγινε. Οι υπόλοιπες ώρες κύλησαν ΤΕΛΕΙΑ! Η αναισθησία, προς μεγάλη μου έκπληξη,  είχε κάνει τη δουλειά της και έτσι απολάμβανα την παρουσία μου εκεί, την παρουσία του άντρα μου δίπλα μου και το γεγονός πως σε λίγο θα γεννούσα!

Στις 9 το πρωί της επόμενης μέρας η διαστολή μου ακόμη στο 2 «δε βλέπω να γεννάς πριν τις 5 το απόγευμα» λέει ο γιατρός. Οκ, λέω και εγώ, δε βαριέσαι, καλά περνάμε, τηλεορασίτσα, ύπνος πού και πού, χιουμοράκι με τις μαίες και τις νοσηλεύτριες.

Ξαφνικά μέσα σε μιάμιση περίπου ώρα, φωνάζω τη μαία και της αναφέρω πως έχω αρχίσει να πιέζομαι, χαλαρή εκείνη μου ρίχνει μια ματιά και αμέσως αρχίζει να φωνάζει: «Καλέ εσύ γεννάς!!!» Ω ναι, η διαστολή μου σε τόση λίγη ώρα ήταν τέλεια και ήδη είχε φανεί πολύ το κεφαλάκι της μπεμπούλας. Με μεταφέρουν αμέσως στην αίθουσα τοκετού όπου μετά από 3 γλυκιές και ξεκούραστες εξωθήσεις ακούω το κλαματάκι της! !7/1/2012 στις 11 το πρωί γεννήθηκε η μικρή μας πριγκίπισσα χωρίς να νιώσω τον παραμικρό πόνο!

Οι γέννες μου τόσο ίδιες μα τόσο διαφορετικές μεταξύ τους μου άφησαν τελικά τη γλυκύτερη γεύση που θα μπορούσα να έχω!

Μανούλες που περάσατε άσχημα στην πρώτη σας εγκυμοσύνη ή γέννα, μη φοβάστε να κάνετε και άλλα παιδάκια! Κάθε τοκετός μπορεί είναι διαφορετικός από τον προηγούμενο! Γεμίστε αισιοδοξία και προχωρήστε! Η ζωή με δύο πιτσιρίκια στο σπίτι είναι τέλεια!

Σας φιλώ

Μαμά Μαριθέα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com