Το ομορφότερο ταξίδι της ζωής μου!

Ειμαι μια μικρη μανούλα 21 ετών.

Με τον αντρα μου γνωριστήκαμε τον Φλεβαρη του 2012. Μια σχεση διαφορετική που απο την πρωτη στιγμή ηταν ξεχωριστή.

Ήρθαν πολυ γρηγορα ομως και τα προβλήματα… Ρίξη μεταξύ των δυο οικογενειών, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να διαλέξω ανάμεσα στην οικογενεια μου και τον σύντροφο!

Διάλεξα λοιπον το δεύτερο. Το Φλεβάρη του 2013 παντρευτηκαμε.

Οι δικοί μου μου έλειπαν πολυ αλλα ακομα και σημερα πιστευω οτι έπραξα σωστά…

Τον Οκτώβριο του 2013 έρχεται η πρωτη εγκυμοσυνη…. Ταξίδι που τελείωσε γρηγορα… Το Δεκέμβριο του 2013 απέβαλα….

14 Φλεβάρη μετα απο επίσκεψη στον γιατρο διαπιστώνουμε οτι ειμαι στην 6η εβδομαδα μιας καινούργια εγκυμοσύνης (Π.Η.Τ. 8/10)…. Αυτην την φορα ήμαστε ομως πολυ συγκρατημένοι. Περιμενουμε την αυχενική. Ειχα μια πολυ καλη εγκυμοσυνη χωρις ζαλάδες, καουρες και εμετούς. Τον Μάιο μαθαίνουμε πως εχουμε κοριτσακι και σιγα σιγα αρχίζουμε τις ετοιμασίες, τα ψώνια, το δωματιο….

Το καλοκαιρι περνάει ολο βόλτες και θαλασσα. Ειμαι πολυ περηφανη για αυτο που ζω. Παρατηρώ μερα με την μερα τις αλλαγές στο σώμα μου και ευχαριστω το θεό που για αυτο το θαύμα. Αρχίζω μαθηματα ανωδινου τοκετου. Διαβάζω τα πάντα για τον θηλασμο. Νομίζω οτι ειμαι έτοιμη!

Οι μηνες περνάνε τοοοοοσο αργά φέτος …..

Μπαίνουμε λοιπον στον Οκτώβριο. Οι επισκέψεις σχεδόν καθημερινές στον γιατρο. Στις 7/10 το βραδυ που τον επισκέπτομαι μου λεει πως εχω δρόμο μπροστά μου… Σαν καθε εγκυμονούσα ανυπομονουσα να γεννησω… Γυριζω λοιπον στο σπιτι μου απογοητευμένη. Κάθομαι στον καναπέ και αρχίζω να μιλάω στο μωρο μου. Οτι έφτασε η ωρα να βγει, να έρθει σπιτι μας που την περιμένουμε ολοι με πολλη λαχτάρα. Πέφτουμε λοιπον για ύπνο. Κατα τις 5το πρωι νιωθω κατι αστατα πονάκια… Δεν τους δίνω καμια απολύτως σημασία….

Κατα τις 9 λοιπον σηκώνομαι, τρώω το πρωινο μου και παρατηρώ οτι τα πονάκια ειναι καθε δεκα λεπτα. Το λέω στον αντρα μου με καθε επιφύλαξη. Και αρχίζω το περπάτημα, κανω τρεις φορές το τετράγωνο. Φοβάμαι μην παω στον γιατρο και με γυρίσει πισω….. Καθώς γυρίζω στο σπιτι παρατηρώ οτι τα πονάκια ειναι 5λεπτα… Μπαίνω για μπανιο, παιρνουμε τηλέφωνο τον γιατρο, παιρνουμε βαλιτσες και ξεκινάμε …..

12:00 Φτάνουμε στην κλινική με 3λεπτα πονάκια! Και ακομα εγω νομίζω οτι τελικα δεν θα γεννησω… Με κοιτάζουν οι μαίες, διαστολή 4! Αρχίζουν να με ετοιμάζουν, μπαίνει ο άντρας μου μεσα και με δάκρυα στα ματια μου λεει πως έφτασε η ωρα να γνωρίσουμε το κοριτσακι μας! Εγω χαλαρή, αρχίζω τα τηλέφωνα για να ενημερώσω τους δικούς μας….. Η μαμα μου με τον αδερφό μου σε δεκα λεπτα είχαν φτάσει…

13:00 πανε στην αίθουσα τοκετου η διαστολή μου ειχε φτάσει στο 7. Ο άντρας μου έκατσε εξω με τους άλλους δεν άντεχε να ειναι μεσα. Ακομα στεναχωριέμαι γι’ αυτο, εγω τον ηθελα εκεί μαζι μου… Με αυτο και με εκείνα η ωρα πήγε 14:00, η διαστολή μου στο 10 και εγω να μην πονάω τόσο οσο μου περιέγραφαν, ηταν πολυ υποφερτοι… Σιγα σιγα αρχιζουμε το σπρώξιμο, με ολη μου την δύναμη, με ολη μου την αυτοσυγκέντρωση, με ολη μου την ψυχή:

Στις 14:30 ήρθε το παιδάκι μου και με το που άκουσα το κλάμα να παρακαλάω τις μαίες να πουν στον αντρα μου να μπει μεσα… Μου φέρνουν το μωρο πανω μου με το που το βγήκε…. μου την έβαλαν αμέσως στο στήθος …. Μπήκε μεσα και ο άντρας μου με ενα βλέμμα γεμάτο ευτυχια! Την πήραν για να την ετοιμάσουν…

Ανεβήκαμε στο δωματιο εκανα ενα γρήγορο μπανιο (τα καλα του φ.τ.) για να υποδεχτώ την κορη μου… Μόλις μου την έφεραν την κοίταζα σαν να ηταν οτι ποιο όμορφο εχω δει…. Απο την πρωτη στιγμή ήξερα πως να την πιάσω πως να την κανω μπανιο λες και το εκανα χρονια….

Το πρώτο μας βραδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου έμεινα ξύπνια να την κοιτάζω… Ολα μας τα βραδια στην κλινική κοιμόμασταν αγκαλιά….

Οι μερες πέρασαν και επιτέλους ήρθαμε σπιτι μας… Τωρα την κοιτάζω ποσο διαφορετική ειναι καθε μερα… Μου φαίνεται παράξενο ποσο γρηγορα μεγάλωσε… Κάθομαι πανω απο την κουνια της την νύχτα και την καμαρώνω…

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ… Χωρις ταλαιπωρία, χωρις πόνο, μονο με δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης και ερωτα ……

Ειμαι περηφανη για την οικογενεια μου…. Μου λείπει πολυ ο μπαμπας μου αλλα ειμαι σίγουρη οτι δεν θα αργήσει πολυ η ημερα συμφιλίωσης…..

Ειμαι μια μικρη μαμα που διάλεξα να χάσω καποια πραγματα για να κερδίσω καποια αλλα!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com