Μετά απο μια μπόρα βγαίνει πάντα ήλιος! (το θαύμα του Άγιου Παϊσιου)

Στις 16 Σεπτεμβριου 2014 ηρθε στον κοσμο το τριτο μου παιδί ο γιος μου. Υστερα απο δυο υπεροχα κοριτσια ηρθε ο πριγκιπας μου! Ολα κυλουσανε τελεια γεννησα με καισαρικη και ηρθε επιτελους η μερα που πηγαμε σπιτι μας. Ζουσαμε υπεροχες οικογενειακες στιγμες ωσπου στις 16 Οκτωβρίου, δηλαδη την ημερα που εκλεινε ο μικρος μολις ενα μηνα, ξεκινησε ενας γολγοθας…

Το πρωι ενω ο μικρος κοιμοτανε στην κουνια του με ξυπναει ο αντρας μου και μου λεει οτι ο μικρος βογγιζει, του λεω τίποτα δεν θα ειναι, θα βλεπει καποιο ονειρο. Περναει η ωρα και δεν ξυπναει στο τρίωρο οπως παντα για να φαει… Kαταλαβαινω οτι κατι δεν παει καλα. Βαζω θερμομετρο 38! Φευγουμε για το νοσοκομειο -να σας πω οτι μενουμε σε επαρχια. Μόλις το βλεπουνε, το πρωτο πραγμα που ακουσαμε ηταν «Eισαγωγη!»

Eιπε η γιατρος «Eχω μπροστα μου ενα βρεφος που βογγιζει, μπορει να ειναι απο ουρολοιμωξη μεχρι σηψαιμια!«

Χασαμε τη γη κατω απο τα ποδια μας, γονατισα, εκλαιγα και πηρα τηλ. την παιδιατρο μας, προσπαθησε να με καθησυχάσει αλλα ματαια… Παμε στο δωματιο, ευτυχως μονοι μας, ξεκινανε εξονυχιστικες εξετασεις, μεχρι και υγρο απο τη σπονδυλική στήλη για τυχον μηνιγγίτιδα, τον ειχαν τρυπήσει δεν ξερω κι εγω ποσες φορες τα μικρα χερακια του για να του παρουν αιμα. Προς το παρον ολα βγαιναν φυσιολογιακα αλλα δεν σταματαγε να βογγιζει… Κανουμε μια ακτινογραφία θώρακα γιατι η γιατρός ειδε μια δυσκολια στην αναπνοή και έδειξε πνευμονια. Προς το παρον αυτο, περιμεναμε και αλλες εξετάσεις.

Του βαζανε συνεχεια μασκες, ηταν παντου καλωδιομενος. Εγω και ο αντρας μου ένα ράκος, δεν ξεραμε τι να περιμενουμε, κρεμομασταν απο τα χείλη τους. Εγω ημουν και λεχωνα, δεν σταματουσα λεπτο να κλαιω. Να τονίσω οτι από τις 12 το μεσημερι μεχρι και 11 το βραδυ του εκαναν συνεχομενα εξετάσεις.

Με πολλη δυσκολια περασε το βραδυ μας και ξημέρωσε η αλλη μερα. Ο μικρος ειχε συνεχως το οξυγονο με head box, ηταν τοσο μικρουλης που δεν φαινόταν μεσα στα καλωδια. Η επομενη μερα φαινοταν λιγο καλυτερη και λεω φαινοταν γιατι δυστυχως μας ξεγελασε ολους. Αρχισε να βελτιώνεται μεχρι που αφαίρεσαν το head box και ανεπνεε μονος του. Μεχρι το βραδυ ηταν η χαρα μας ομως. Τα μεσανυχτα άρχισε παλι να βογγιζει -πρέπει να σημειώσω οτι οι γιατροι δεν εφευγαν απο το δωματιο μας τον παρακολουθουσαν συνεχόμενα. Αντε παλι κλαματα, απελπισία, να μην μπορεις να μαζεψεις τα κομματια σου, γιατι δεν ξερεις που θα καταλήξει ολο αυτο, οι γιατροι να μην σου λενε ουτε ετσι ουτε αλλιως. Ο επιμελητής προσπαθησε πλεον για δευτερη φορα να μας δεχτουνε στη Θεσσαλονικη, την προηγουμενη μερα δεν μας δεχτηκαν γιατι ηταν η κατασταση αντιμετωπισιμη και στο δικο μας νοσοκομειο λεγανε.

Με χιλια ζορια και μετα απο πολλες προσπάθειες του επιμελητή και τον ευχαριστω παρα πολυ γι αυτο, μας δεχτηκαν στο Ιπποκρατειο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης στην εντατικη νεογνών. Σε αυτη τη εντατικη δέχονται παιδια μεχρι 30 ημερών και επειδή ο μικρος ηταν 33 δεν τον δεχοντουσαν. Μετα απο 3 μερες στο δικο μας νοσοκομείο μου ανακοινώνει ο γιατρος στις 11 το βράδυ οτι φευγουμε Θεσσαλονίκη. Ολες αυτες τις μερες δεν εφευγα καθολου απο κοντα του, κοιμομουν διπλα του, δεν αφηνα κανεναν να μείνει εκει, μονο εγω! Εκεινη ομως τη μερα εκλαιγα πιο πολυ απο ολες, ένιωθα οτι κατι δεν παει καλα, εκλαιγα ασταμάτητα και το ένστικτό μου δυστυχως δεν με διέψευσε. Με την ανακοίνωση οτι φεύγουμε Θεσσαλονίκη τα εχασα, ο γιατρος προσπάθησε να με καθησυχάσει οτι πάει για καλύτερα αλλα εμένα δεν με έπεισε.

Φιλησα τον πρίγκιπα μου, του ψιθυρισα να μείνει δυνατός και οτι τον χρειάζομαι. Μου απαγόρευσαν να είμαι μέσα στο ασθενοφόρο και ετσι πηγα με τον άντρα μου με το αυτοκίνητο.

Φτασαμε λιγο μετα το ασθενοφόρο ανεβήκαμε στον 5ο όροφο, παθαμε σοκ, ολα αυστηροτατα, τελειως διαφορετικα απο οτι ειχαμε συνηθίσει, ολα ψυχρα και κρυα… Μας ειπανε να περιμενουμε. Μετα απο κανένα δεκάλεπτο μας φωνάζουνε μέσα. Γινότανε πανικος απο παιδια και θερμοκοιτιδες. Λιγα λογια, μεγαλος πονος.

– Ελατε να δειτε το παδι, το διασωληνωσαμε, το εχουμε στην απομόνωση για να μην κολλήσουν τα αλλα μωρα. Εχει ενα σοβαρό μικροβιο. Η κατασταση ειναι σοβαρη, να ειστε προετοιμασμενοι για ολα!!!!

Τι ειπε; Εγω το εφερα για καλύτερα… Γιατι δεν μου ειπε κανεις ποσο σοβαρα ηταν το παιδι μου; Γιατι να το ζω αυτό; Σοκ, πολλα ερωτηματικα χωρις καμια απάντηση, ψυχικος θανατος!

Οταν τον ειδα δεν μπορω να σας περιγραψω τον πονο, ενιωσα οτι μου ξεριζωνανε τα σωθηκα.

Επισκεπτηριο 10 λεπτα, 12:00-14:00. Εγω που τον ειχα συνεχεια διπλα μου, του μιλουσα, τον φροντιζα, τον μεγαλωνα 9 μηνες, ερχεστε να μου πειτε να τον βλεπω 10 λεπτα τη μερα; Ημουν μια ζωντανη νεκρη, ο αντρας μου βραχος διπλα μου, επνιγε βουβα τον πονο του για να μου δίνει κουραγιο.

Μαζεύουμε τα κομματια μας και φεύγουμε σπίτι. Τα κοριτσια τα ειχε η μαμα μου, το δευτερο στήριγμα μου. Τι να κανω σπιτι, ολα τα πραγματα του εκει και άδεια, επεφτα και χτυπιομουνα στο κλαμα… Με παιρνει ο αντρας μου αγκαλιά και ξαπλωνουμε να κοιμηθουμε με το τηλεφωνο αγκαλια μηπως και μας πουνε τα δυσάρεστα. Η αναμονη μας σκοτωνε!

Την επομενη μερα δεν πηγαμε να τον δουμε, δεν άντεχα, ητανε αντίδραση… Πηραμε τηλεφωνο να μάθουμε, ηταν σταθερη η κατασταση. Ημασταν συνεχεια με τα τηλεφωνα στο χερι για να μαθαίνουμε τι γίνεται. Την μεθεπόμενη μερα πηγαμε, ηθελα να το δω, μολις φτάνουμε και λέμε το επίθετο έρχεται η γιατρος και λεει «Τωρα θα σας επαιρνα τηλέφωνο»

Μενω κοκαλο, λεω «Τι επαθε; πεθανε;» Γιατι μας ειπανε να ευχεστε να μην σας παρουμε τηλέφωνο.

-Οχι, ελατε μεσα θελω να σας μιλησω

Με κομμενη τη ανασα περιμενουμε τι θα ακουσουμε, δεν με κρατουσανε τα ποδια μου. Μας έβαλε να κάτσουμε και ακουμε «Η κατασταση επιδεινωθηκε, γεμισε υγρο στον πνευμονα, του εχουμε βαλει σωληνακι να τραβαει το υγρο, θα παρουμε και δειγμα απο το υγρο να το στειλουμε στο κεντο λοιμώξεων στην Αθηνα να δουμε ακριβως το μικρόβιο. Η κατασταση ειναι παρα πολυ ασχημη, γινονται και θαυματα!«

Τι αλλο να ακουσεις; Μολις μου ειπε οτι το παιδι μου μετραει ωρες, αν δεν βαλει ο θεος το χερι του!

«Θελουμε να του κανουμε αεροβαπτισμα» ειπαμε. Μπηκαμε με οσο κουραγιο μας ειχε μείνει και η νοσοκομα του εκανε το αεροβαπτισμα. Το ονομα του Δαβίδ! Το ειχαμε πει πριν γεννηθεί… Για αλλη μια φορα μαζευουμε και ξεκιναμε να φυγουμε με ενα αισθημα ότι ισως για τελευταια φορα βλεπαμε τον πριγκιπα μας ζωντανό. Μπαινουμε στο αμαξι και φευγοντας ηθελα να παω στο μοναστηρι του Αγιου Θεολογου στη Σουρωτη στον αγαπημενο μου προστάτη εδω και χρονια γεροντα (τωρα αγιος) Παΐσιο. Ηθελα παω στον ταφο του να προσευχηθω να βοηθήσει οπως παντα το κανει, οποτε τον χρειαζομαι, ειναι διπλα μου.

Μολις φτάνουμε, κλειστο το μοναστηρι. Πηραμε τηλεφωνο και μας ανοιξανε, πηγαμε, προσευχηθηκαμε, παρακαλεσαμε, τον ταξαμε, μας εδωσε λαδακι η μοναχη, θα κανανε και παράκληση οπως εκαναν και σε παρα πολλα μοναστηρια… Πρεπει να πω οτι οταν το μαθανε, προσευχηθηκαν πάρα πολλοι άνθρωποι και μου εφεραν οτι ειχαν απο λαδακια, φυλαχτα κ.α.

Φυγαμε και πηγαμε σπιτι. Εδω ξεκιναει το θαυμα του αγιουλη μας. Το απογευμα πηραμε τηλεφωνο να μαθουμε πως παει ο μικρος και ο γιατρος προς μεγάλη του έκπληξη μας λεει οτι η ακτινογραφια που βγαλανε το απογευμα ητανε καλυτερη απο το πρωι. Δεν δωσαμε και μεγαλη σημασια γιατι φοβηθηκαμε να χαρουμε. Να φανταστειτε οτι στο σπιτι ημασταν λες και ειχαμε κηδεια… Μαζευτηκανε ολοι οι συγγενεις, φιλοι, ρωτησαμε και στον παπα αν γινει το μοιραίο τι χρειάζεται να κάνουμε απο διαδικασίες. Μη σας φανεί παραλογο, αλλα ημασταν προετοιμασμενοι για το χειροτερο, επρεπε να ξερουμε. Δηλαδη ο αντρας μου με εναν συγγενη μας ρωτησαν, εγω ημουν φυτο.

Δεν θα σας κουρασω αλλο, θα σας πω οτι ο πριγκιπας μου καθε μερα που περνουσε γιναταν ολοενα και καλύτερα! Θελετε να μαθετε ακριβως τι ειχε; 3 διαφορετικα μικρόβια, σταφυλοκοκκο, σηψαιμια και ουρολοιμωξη! Ολα αυτα σε ενα τοσο δα πλασματακι. Ο αγιος εκανε το θαυμα του, οι γιατροι ακομα δεν πιστευουνε πως εζησε, ακομα απορούν οταν παμε… Δεν αφησε ουτε ιχνος πάνω του, εκτος απο μια πολυ μικρή τομη που ειχε το σωληνάκι στον πνευμονα.

Να εχουμε βαθιά πιστη, ο Θεος ειναι ενας και ειναι παντα διπλα σε ολους μας αρκει να πιστεψουμε. Θαυματα ζουμε καθημερινα, εγω τωρα δεν θα ειχα διπλα μου τον πρίγκιπα μου, αν δεν εκανε ο αγιος Παΐσιος το θαύμα του. Δεν ειμαι αχαριστη, οι γιατροι στο Ιπποκρατιο εξαιρετικοι ολοι τους, α’ εθνική, μεγάλοι επιστήμονες. Αν δεν μας δεχοντουσαν εκεινη τη μερα, μαλλον δεν θα ζουσε τωρα . Συγνώμη αν σας κούρασα αλλα δεν μπορουσα να παραλείψω τιποτα.

μαμά Κική

Υ.Σ: Α! Ξεχασα να σας πω: το ονομα αυτου Δαβιδ – Παΐσιος!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com