Έχω ξεχάσει στα 32 μου χρόνια πώς είναι να είσαι ευτυχισμένη!
Θα προσπαθήσω να σας πω με λίγα λόγια τη δική μου ιστορία…
Γνώρισα τον άντρα μου στα 20 μου, όλα καλά μέχρι τον αρραβώνα μας. Με πολύ καλα πεθερικά, όλα κυλούσαν τέλεια!
Ξεκινήσαμε και φτιάξαμε σπίτι πάνω από τους γονείς του. Τσακώθηκαν τα πεθερικά μου με τους γονείς μου και με εκβίασαν ότι αν έρθουν οι γονείς μου στο γάμο, δεν θα έρθουν αυτοί… Εγώ έγκυος 2 μηνών!
Τελικά παντρεύτηκα μόνη μόνη μου! Δεν το έζησα, δεν το χάρηκα, έκλαιγα συνέχεια!
Ούτε στη γέννα μου ειχα τη μαμά μου, γιατί δεν την ειδοποίησε κάνεις. όλα τα πέρασα χωρίς κανέναν δικό μου!
Το αποτέλεσμα; Έκανα τρια υπέροχα αγόρια, αλλά έφτασα σε ένα σημειο να έχω ακόμα προβλήματα με τους δικούς του. Ανακατεύονται σε όλα, ακόμα και στο αν θα πάμε βόλτα (δεν με ήθελαν από την αρχή)
Ο άντρας μου δεν έπαιρνε θέση πουθενά. Με προσβαλλαν μπροστά του και αυτός δεν μιλούσε ποτέ.
Και τι να κάνω; Έχω παγώσει μαζί του μετά από 12 χρόνια προβλήματα. Έχω ξεχάσει στα 32 μου χρόνια πώς είναι να είσαι ευτυχισμένη, να γελάς, να είσαι ερωτευμένη…
Πιστεύω ότι η ζωή μου τελειωσε, έτσι θα κυλάει και εγώ θα είμαι σαν να μην ζω εγώ αυτή την κατάσταση…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ο γάμος είναι πράξη ενηλίκων και όχι παιδιών. Εδώ δεν υπάρχουν ενήλικες. Και οι δυο παίρνουν εντολές. Δεν θα κάνει τίποτα η φίλη μας, έτσι θα συνεχίσει τη ζωή της. Οι άνθρωποι που είναι να κάνουν, κάνουν. Δεν κόβουν σχέση με τους γονεις τους γιατι το ζήτησαν τα πεθερικά, ουτε ανέχονται προσβολες γιατι δεν τους υπερασπίζεται ο άντρας τους. Το μόνο που έχω να της πω είναι ότι την κοιτάνε τα παιδιά της. Αυτο μονο. Τι θέλει να βλεπουν? Τι θα απαντήσουν αν τους ζητήσουν να περιγράψουν τη μάνα τους? Δεν ξέρω τα οικονομικά της ή τις δυνατοτητες να εργαστει για να πω μείνε ή φύγε. Απλά ότι δίνει παιδεία και πρότυπο ζωής.
Ησουν μικρη και δεν εβαλες τα ορια που επρεπε με αποτελεσμα να το εκμμεταλευτουν...οπως ομως λενε ενα το μαθημα ενα το ξεμαθημα!!!Οτι ηξεραν απο σενα οτι κρατας παθητικη σταση καιρος ειναι να αλλαξει αν θελεις να εισαι ευτυχισμενη με χαρουμενα παιδια.Μην περιμενεις απο τους αλλους να κανουν αυτα που θελεις, καντα μονη σου (βλ. που δεν τηλεφωνησαν στους γονεις σου στις γεννες σου μπορουσες να παρεις το τηλ κ να τους ενημερωσεις ενα λεπτο μονη σου και εγω γεννησα 2 παιδια και τους τηλ μονη μου.)Βαλε τα ορια σου και γινε πιο δυναμικη, αν χρειαστει φυγετε κ απο κει και αποκαταστησε τις σχεσεις με τους δικους σου.Μπορει να ναι δυσκολο αλλα σιγουρα πολυ πιο δυσκολη ειναι η τωρινη κατασταση,Επειδη μου ακουγεσαι σαν να μην εχεις πολυ αυτοπεποιθηση και ειναι και καπως λογικο με την κατασταση που ζεις απευθυνσου σε ενα ψυχολογο η σε καποιο κεντρο στηριξης γυναικων που νομιζω παρεχουν δωρεαν ψυχολογικη υποστηριξη αν υπαρχει οικονομικο θεμα, που να παρεις λιγο τα πανω σου και να διαχειριστεις την κατασταση πιο ευκολα.Καλη τυχη απο καρδιας..
ΖΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ. Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!
Το κακό ξεκίνησε από τη στιγμή που δεν ήθελαν να βρίσκονται οι δικοί σου κοντά σου!Κατάφεραν να σε απομακρύνουν από τους γονείς σου για να μην έχεις τη στήριξη κανενός!Ποτέ δεν είναι αργά ,όμως!!Ακόμη και τώρα ,αν πραγματικά το θέλεις,μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα!!Καθισε και μίλα με τον άντρα σου,πες του όλα αυτά που σε πνίγουν τόσα χρόνια και ζήτα του να είναι δίπλα σου,σύμμαχός σου,αλλιώς οι δρόμοι σας θα χωρίσουν!Δεν υπάρχουν,δυστυχώς,αλλες επιλογές!Ακόμη είσαι πολύ μικρή για να δεχτείς από τώρα πως τέλειωσε η ζωή σου!!Καντο για σένα,πρώτα απ'όλα,αλλά και για τα παιδιά σου!
Γιατι το εκανες αυτο στον εαυτο σου κοπελα μου;Δεν σε σεβεσαι;Και πως επετρεψες να απομακρυνθουν οι γονεις σου;Και ποιοι ειναι αυτοι που θα στο απαγορεψουν;με ποιο δικαιωμα;Οτι δικαιωματα εχουν αυτοι εχουν και οι δικοι σου γονεις!!!!!Η ξεκαθαριζεις και μπαινουν τα πραγματα στην θεση τους η χωριζεις κι αμε στην μανουλα σου ξακομοιρη!!!!!!
Αυτά παθαίνει όποιος νομίζει στα 20 ότι είναι ώριμος και έτοιμος, τόσο ώστε να κάνει τέτοιες επιλογές ζωής. Αν ήσουν ώριμη, συνειδητοποιημένη και ήξερες τι ήθελες από τη ζωή δεν θα παντρευόσουν έναν άντρα με τον οποίο έχεις χαώδεις διαφορές και ο οποίος δεν σε υποστηρίζει ούτε καν στα βασικά. Ούτε και θα έβαζες με τις επιλογές σου τρεις αθώους ανθρώπους (τα παιδιά σου) σε τόσο δυσμενή θέση. Διαβάζω παραπάνω απόψεις που σου λένε να τον αφήσεις και να χωρίσεις. Έτσι ελαφρά τη καρδία, δεν θα σου δώσω την ίδια συμβουλή γιατί έχεις 3 παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα να ζουν σε μια διαλυμένη οικογένεια. Πιστεύω ότι την λύση την ξέρεις ήδη: πρέπει εσύ κι ο σύζυγός σου να συνειδητοποιήσετε (έστω και τόσο καθυστερημένα) ότι είστε ενήλικοι, γονείς και θα πρέπει να πάρετε την ζωή στα χέρια σας και να σταματήσετε να εξαρτάστε από τους γονείς σας σαν να ήσασταν ακόμα 20 ετών. Όταν το κάνετε αυτό, όλα θα μπουν στη θέση τους.
Κι αν δεν το κανει ο αντρας της; Τοσα χρονια ειναι απων ψυχικα και δεν θελησε να τη στηριζει πουθενα. Το διαζυγιο δεν εχει να κανει με το ποσα παιδια εχει καποιος, εγω εχω ενα παιδι, δηλαδη αξιζει να χωρισω; Η οικογενεια ειναι ηδη διαλυμενη και το κακο ξεκινησε απο την αρχη που η κοπελα ΔΕΧΤΗΚΕ να μην ειναι οι γονεις της κοντα στις πιο σημαντικες της στιγμες! Αν ειναι δυνατον! Με αυτα τα γεγονοτα η θεματοθετρια "εδωσε την αδεια" να της κανουν τη ζωη κολαση και ο αντρας της που πιστευω οτι δεν την αγαπησε ποτε, βολευτηκε. Εγω δεν λεω απλως να χωρισει, λεω να το βαλει στα ποδια, χτες κιολας!
Συμφωνώ απολύτως. Και για να είμαστε ειλεικρινείς, καλύτερα 3 παιδιά με μια χωρισμένη αλλά ισορροπημένη και ήρεμη μητέρα, παρά 3 παιδία με μια στεναχωρημένη μητέρα σε μια διαλυμένη οικογένεια μόνο και μόνο για να μην ακουστεί η λέξη διαζύγιο. Έτσι κι αλλιώς ο πατέρας είναι απών, και οι -κατά τα άλλα- "οικογενειακές" καταστάσεις αρρωστημένες. Κοπέλα μου, πάρε επιτέλους τη ζωή στα χέρια σου, όσο ακατόρθωτο και αν σου φαίνεται. Θα τα καταφέρεις.
Κοριτσάκι μου, επειδή οι πεθερές είναι πάντα πεθερές και ποτέ μα ποτέ δε θα γίνουν δικοί σου άνθρωποι βάλε ένα χ. Ξέρω καλά ότι δεν είναι εύκολο, ιδίως όταν βλέπεις τον άντρα σου να μην παίρνει θέση... Αλλά στα 32 σου, προς Θεού...Ξέρεις πόσοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω σου που θα είναι πολύ πρόθυμοι να είναι κοντά σου, αν τους δώσεις εσύ την ευκαιρία; Άπειροι... Μην απογοητεύεσαι... Σιγά τον πολυέλαιο... Συμφωνώ απόλυτα με την Dakaria... Ό,τι δε λύνεται κόβεται... Για βάλε τους στη θέση τους μία φορά με τον χείριστο τρόπο και βλέπεις πώς θα πάει... Όσο για τον κανακάρη τους... έχεις κάθε δυνατότητα να του βάλεις τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι... κι αν δεν μπορέσεις άλλαξε παπούτσια... Δε μιλάω εκ του ασφαλούς... ξέρω πολύ καλά τι σου λέω...
Χωρισέ τον ή φύγε απο κει.....
Εγώ διακρίνω μια παθητική στάση από πλευράς σου. Συγνώμη, αλλά φταις σε μεγάλο βαθμό αφού δεν έβαλες όρια και άφησες να γίνουν όλα αυτά. Τώρα τι να σου πω. Αν μπορείς να μαζέψεις τα ασυμάζευτα, έχει καλώς. Και ξεκίνα από τον άντρα σου. Εσύ ξέρεις καλύτερα το πώς. Αλλιώς να ξέρεις υπάρχει και η άλλη λύση. Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται. Και κοίτα να έρθεις πάλι κοντά με την δική σου την οικογένεια. Καλή τύχη.