Νιώθω πως εγώ φταίω για ότι έπαθε το παιδί μου…
Δεν ξέρω γιατί θέλω να τα πω. Νομίζω θα μου κάνει καλό, θα με ανακουφίσει. Πριν λίγους μήνες ενώ η μικρή μου κόρη ήταν διακοπές με τους γονείς μου, είχε ένα φρικτό ατύχημα. Έπεσε με το ποδήλατο και έκανε επισκληρίδιο αιμάτωμα. Την ώρα που έμπαινε στο νοσοκομείο έπεσε σε κώμα. Αν είχε αργήσει δέκα λεπτά θα την είχα χάσει από εγκεφαλική αιμορραγία. Το παιδί να χειρουργείται στην Λάρισα κι εγώ να ταξιδεύω από Αγρίνιο. Ο δρόμος φαινόταν ότι μάκραινε και ότι δεν φτάναμε. Όταν φτάσαμε το παιδί είχε ήδη μεταφερθεί στην εντατική της Θεσσαλονίκης και όταν τελικά καταφέραμε να φτάσουμε εκεί παρακαλούσα κλαίγοντας να την δω.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Ένα αδύναμο πλάσμα έξι χρονών, διασωληνωμένο. Δεν φαινόταν κορμί, πρόσωπο, τίποτα. Μόνο καλώδια. Δεκαεπτά μέρες, δύσκολες κρίσιμες και ατελείωτες. Ακόμη και τώρα που έχουν περάσει τόσοι μήνες δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έρχεται μπροστά μου συνέχεια η εικόνα του παιδιού μου στην εντατική.
Όταν βγήκαμε η νοσηλεία συνεχίστηκε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Η δεξιά πλευρά του παιδιού ακούνητη και φυσικά σε αναπηρικό καροτσάκι. Ακολουθεί η νοσηλεία σε κέντρο αποκατάστασης. Πόνος, απόγνωση και οικονομικό αδιέξοδο. Είχε σταματήσει να χαμογελά, είχε κουραστεί από τις τόσες θεραπείες και είχε βαρεθεί να είναι κλεισμένο τόσο καιρό σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Τρέλα….
Μόλις φορέσαμε νάρθηκα και στάθηκε λίγο όρθια, αποφασίζω να γίνουμε εξωτερικοί ασθενείς. Η ψυχολογία του παιδιού άλλαξε και είδα ξανά το χαμόγελο στα χείλη του και χρώμα στα μαγουλά του. Τώρα φοράμε κηδεμόνα και συνεχίζουμε τις θεραπείες αλλά πάμε σχολείο, διαβάζουμε, παίζουμε, γελάμε και κάνουμε παρέα με τους φίλους μας. Σε λίγο καιρό ελπίζουμε να βγει και ο κηδεμόνας, να βγει καθαρό το δεύτερο εγκεφαλογράφημα και όλα να τελειώσουν.
Ευχαριστώ το Θεό και τη Μεγαλόχαρη κάθε μέρα για την τιμή που μου κάνανε να μου την ξαναχαρίσουν και να την έχω δίπλα μου. Δυστυχώς όμως, και το λέω με δάκρυα στα μάτια, δεν μπορώ να σταματήσω να έχω τύψεις. Θεωρώ ότι εγώ φταίω για ότι έπαθε. Ότι έκανα κάτι πολύ κακό και τιμωρήθηκα μέσω αυτής της δοκιμασίας. Δεν θέλω να αναρωτιέμαι το γιατί, δεν θέλω να βλέπω πια εφιάλτες, δεν θέλω να πονάω άλλο. Θέλω απλά να ηρεμήσω.
Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Δεν νοιώθω καλά αλλά ευτυχώς είναι το παιδί μου καλά. Δεν έχω γράψει λεπτομέρειες γιατί αυτές πονάνε πιο πολύ από όλα. Ξέρω μόνα ότι ανακάλυψα πόση δύναμη και υπομονή έχω. Και αυτό που με παρηγορεί είναι ότι έχω μια κόρη αγωνίστρια, πολύ δυνατή με υπέροχη ψυχή. Θεέ μου σε ευχαριστώ και για τα δύο παιδιά που μου έχεις χαρίσει και εύχομαι σε όλους να έχουν μόνο υγεία.
Έφτασα 44 χρονών για να καταλάβω ότι μόνο αυτό μετράει.
Σας ευχαριστώ που με αφήσατε και τα είπα.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Χαίρομαι πολύ που παλέψατε τόσο και τα καταφέρατε! Εύχομαι κάθε ευτυχία από δω και πέρα! Λοιπόν, εχω παρατηρήσει πως μαζίμε κάθε δυστυχία και συμφορά που μας συμβαίνει στη ζωή, έρχονται πακέτο και οι λογισμοί. Οι μαύρες σκέψεις που έχουν σκοπό να μας αποπροσανατολίσουν, να μας μπερδέψουν και να μας κανουν να χάσουμε τον δρόμο μας. Σε όλους μας συμβαίνει και ωφείλουμε να τους εντοπίζουμε και να τους διώχνουμε όσο είναι καιρός, προτού μας παγιδεύσουν. Δεν εχει σημασία τι είδους είναι ο λογισμός σου, ούτε γιατί σου έρχεται, μην προσπαθείς να τον εκλογικεύσεις. Απλά ξεφορτώσου τον. Διώξτον. Μολις σου ερχεται, σκέψου κάτι άλλο, άσχετο. Μην τον αφήνεις να σε νικήσει. Σου μιλάω ως ομοιοπαθούσα που πέρασα μήνες κοιτόντας το κενό και προσπαθόντας να καταλάβω γιατί αρρώστησε το παιδί μου. Κοίτα να χαρείς τα παιδάκια σου και την οικογένειά σου. Και οι λογισμοί μακρυά!
Αγαπητή μου περαστικά στο παιδί σου. Η ψυχολογική σου κατάσταση είναι απολύτως δικαιολογημένη μετά από την πίεση που έζησες. Βρίσκω λογικό να αισθάνεσαι υπεύθυνη (μητέρα είσαι και πάντα υπεύθυνη για το παιδί σου θα αισθάνεσαι) αλλά πιστεύω ότι το παρακάνεις και βασανίζεις τον εαυτό σου χωρίς λόγο. Καλό είναι να επισκεφτείς έναν ειδικό για να σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις. Μην βασανίζεσαι άδικα.
Κοπέλα μου, αυτό που περάσατε δεν είναι λίγο κι εύχομαι να τελειώσει σύντομα και να μην σας ξαναπαιδέψει. Καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθεις. Για ένα μεγάλο διάστημα αφού φύγαμε από το νοσοκομείο, φοβόμουν πως θα με πάρουν τηλέφωνο να μου πουν πως το παιδί τελικά έχει κάτι πολύ σοβαρότερο από αυτό που είπαν και πως θα πρέπει να ξανανοσηλευτούμε. Μια τέτοια τραυματική εμπειρία για όλη την οικογένεια αφήνει τα σημάδια της για πολύ καιρό. Είναι όμως άδικο να κατηγορείς τον εαυτό σου έτσι. Είμαι σίγουρη πως άγια δεν είσαι, όμως περιστατικά σαν αυτό που σας έτυχε, και χειρότερα δηλαδή. συμβαίνουν καθημερινά. Σε όλο τον κόσμο. Όλοι αναρωτιόμαστε "γιατί σε εμάς;" αλλά κανένας δεν σκέφτεται ότι απλά συμβαίνουν. Δεν είμαστε κάποια συγκεκριμένη επιλογή της μοίρας ή του Θεού. Δεν ξέρω που βρήκες την δύναμη να ανταπεξέλθεις σε όλο αυτό και να συνεχίσεις, αλλά αυτό μετράει πλέον. Να είσαι δυνατή δίπλα στο παιδάκι σου. Κι έπειτα σκέψου...τις ίδιες σκέψεις μπορεί να κάνει το παιδάκι σου. "Αν δεν είχα κάνει ποδήλατο, αν δεν είχα πάει στον παππού"...κλπ. Τι θα της έλεγες; Ότι εκείνη φταίει για ότι έγινε; Δεν είναι αλήθεια, ότι απλά έτυχε; Δεν θες το παιδάκι σου να βρει το κέφι του και την ζωντάνια του και να μην σκέφτεται πως κάτι άσχημο πληρώνει; Να κάνεις το ίδιο κι εσύ λοιπόν, γιατί η κορούλα σου καταλαβαίνει όσα νιώθεις κι αυτό σίγουρα την στεναχωρεί. Μην αφήσετε αυτήν την ατυχία να σας στερήσει πολλές στιγμές χαράς στο μέλλον. Όλα να πάνε καλά, να είναι σύντομα περαστικά και να μην σε πονάνε τόσο πολύ στο μέλλον.
Πέρασες μια φοβερά τραυματική εμπειρία. Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί συνέβησαν όλα αυτά στο παιδί σου. Δεν φταις όμως εσύ καλή μου, μην βασανίζεσαι. Ήταν απλά ένα ατύχημα. Αν όμως δεν μπορείς να το βγάλεις από το μυαλό σου και χειροτερεύει καλό θα ήταν να πας να μιλήσεις με ένα ψυχολόγο. Μην εξελιχθεί σε καμία εμμονή, ιδεοληψία κτλ.
καλη μου ευχομε η κορουλα σου να ειναι παντα καλα καταλαβενω τη εχεις περασει γιατι κι εγω περασα με τον γιο μου οταν ηταν 3 ετων ενα ατυχημα που μου στοιχησε και μου στοιχιζει ακομη εχασα τη ζωη μου ολη οταν μου καηκε απο λαδι ολα τα ενιωσα τυψεις φοβο αγωνια θλιψη θυμο ........ηταν η κακια στιγμη ξερεις απο πονο γιατι εισαι μανουλα και εμεις οι μανουλες ποναμε περασα και περνω εναν γολγοθα εδω και 15 χρονια δεν θα το ξεχασω ποτε ευχομε ολα τα παιδακια του κοσμου ο θεος να τα εχει καλα στην τελικη μονο αν εχεις υγεια αξιζει δεν φταις ηταν η κακια στιγμη κι εγω αργισα να το καταλαβω Μερικους η ζωη μας δοκιμαζει
Αρχικά όχι δεν έκανες κάτι πολύ κακό. Αν υπάρχει οποιοδήποτε υπερφυσικό ον που "τιμωρεί" ενα ΠΑΙΔΙ για μια βλακεία που έκανε ο γονιός του τότε αυτό το ον είναι ένας ανύπαρκτος σαδιστής μπάσταρδος. Οπότε όχι δεν φταίει κάτι που έκανες ή κατι που δεν έκανες. Βιώνεις μετατραυματικό στρες, το παθαίνουν σχεδόν όλοι όσοι περνάνε δύσκολες και τραυματικες καταστάσεις, σκέφτεσαι διαρκώς "τι θα γινόταν αν..." Αν δεν είχες στείλει το παιδι στους παπούδες αν δεν του ειχαν αγοράσει ποδήλατο αν φόραγε κράνος αν έβρεχε αν αν αν.... Δυστυχώς το παιδί σου είχε ένα ατύχημα. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ συμβαίνουν ατυχήματα. Κάθε μερα παιδιά χτυπάνε αρρωσταίνουν νοσηλευονται και μερικά πεθαίνουν. Είσαι τυχερή, το δικό σου παιδί έζησε και από ότι φαίνεται θα το ξεπεράσει. Το ατύχημα δεν είχε να κάνει με κάτι που έκανες ή με κάτι που δεν έκανες, δεν έχει σχέση με τις βλακείες της Μαρίνας από πάνω γιατι ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΚΕΙΕΣ. Δεν έχει σημασία το παρελθόν, σου το παιδί σου δεν έπαθε ατυχημα γιατι έκανες/ή δεν έκανες άμβλωση/αδικια/εφαγες κρεας/κουτσομπολεψες. Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς τις τύψεις μίλα με έναν ψυχολόγο πες του τους προβληματισμούς σου και θα σου πει ακριβώς αυτο ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ. Αλλά θα στο πει ειδικός και όχι μια άσχετη στο ιντερνετ (όπως εγώ). Θα σε βοηθήσει και να διαχειριστείς το στρες, γιατί με όλες αυτες τις θεραπείες και τις νοσηλείες ΣΙΓΟΥΡΑ έχεις στρες. ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Επαναλαμβανω ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Είσαι μια μητέρα που πέρασε μια δύσκολη και επίπονη ψυχολογικά και σωματικά κατάσταση. Θα το ξεπεράσεις ΘΑ-ΤΟ-ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ. Σε μερικά χρόνια θα λέτε οικογενειακές ιστορίες στην κόρη σου για "τοτε που είχες κηδεμόνα" και "τοτε που έκανες εξετάσεις". Θα το ξεπεράσετε, χωρίς μακροχρόνιες συνέπειες από ότι φαίνεται. Θα συνέλθεις αρκεί να ξεκινήσεις από αυτο. ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ!!!!!!!!!!!
Kατ' αρχήν περαστικά στην κορούλα σου! ο Θεός καλή μου δεν τιμωρεί. Πολλές φορές όμως στις δυσκολίες μας ή στην κούραση μας, έρχονται στην επιφάνεια παλιές πληγές αγιάτρευτες. Μήπως π.χ. έχεις πληγώσει κάποιον , μήπως αδίκησες, μήπως έχεις κάνει καποια έκτρωση; Έχω την εντύπωση ότι το καλύτερο είναι να στεκόμαστε με ειλικρίνεια απέναντι στον ευατό μας και δείχνουμε τις πληγές μας στον Θεό, μέσω ενός καλού πνευματικού. Μην ξεχνας τελος, ότι δεν σε σκοτλωνει σε κανει πιο δυνατή. Είμαστε στα χέρια του Θεου, εμεις κανουμε το καλύτερο μας αλλά δεν έχουμε τον έλεγχο. Αλλα ακόμα και το καλύτερο μας να μην κάναμε κάποτε για κάποιο λόγο, η μετάνοια έχει την δύναμη να διορθώνει τα πράγματα.
Δηλαδή μας λες οτι ο Θεός έριξε ένα παιδάκι 6 χρονών από το ποδήλατο για να τιμωρήσει τη μητέρα επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν κάτι έκανε, αν έκανε...Κι οτι αντί η γυναίκα να πάει σε ένα ψυχολόγο να ξεπεράσει το μετατραυματικό στρες, πρέπει να πάει σε παπά για να της δημιουργήσει extra τύψεις...ΕΛΕΟΣ!
Νομίζω ότι απλά λέεει πως η κοπέλα της ιστορίας πέρασε πολλά και νιώθει ανίσχυρη και πως σε μια τέτοια ψυχολογική κατάσταση κατηγορεί τον εαυτό της άδικα. Δεν είμαι θρήσκος άνθρωπος, αλλα κι εγώ πιστεύω πως το να λες "μας τιμωρεί ο Θεός" είναι η ύψιστη βλακεία, γιατί είναι σαν να λες ότι ένας γονιός θα επέλεγε να βασανίσει έτσι το παιδί του για κάποιο άλλο λάθος....
Ξαναδιάβασε την πρώτη πρόταση που έγραψα. Ο Θεός ΔΕΝ τιμωρεί. ΄Όμως πολλές φορές ειδικά όταν είμαστε κουρασμένοι, θλιμένοι έρχονται στην επιφάνεια παλιές πληγές. Π.χ. έχω αδικήσει κάποιον. Δεν τόλμησα να του ζητήσω συγνώμη και το απωθώ. Μετά από καιρό κάποιος αδικεί το παιδί μου, τότε θυμάμαι αυτό που έκανα, μπαίνω στη θέση αυτού που αδίκησα και ξαναβγαίνουν από τό υποσυνείδητο παλιές πληγές και τύψεις .ΔΕΝ τιμώρησε ο Θεός το παιδί μου, ούτε ο Θεός θέλει να αδικούνται οι άνθρωποι. Το ένα γεγονός δεν είναι συνέπεια του άλλου, όμως το μυαλό του ανθρώπου τα συνδέει. Δυο πράγματα μπορώ να κάνω . 1. Να προσπαθήσω να ξαναθάψω την υπόθεση , Ή να ονομάσω τις τύψεις για συγκεκριμένο γεγονός με κάποια ψυχολογική ασθένεια και να τρέχω στους ψυχιατρους. Πάντως όσο και να βάθω τις τύψεις μου κάποια στιγμή θα βγουν στην επιφάνεια. Και αργά ή γρήγορα θα χρειάζομαι χαπάκια για να ζω. 2. Να αρπάξω την ευκαιρία και να ζητήσω συγνώμη και να αποκαταστήσω την αδικία στο βαθμό που μπορώ. Έτσι μόνο ηρεμεί η ψυχή του ανθρώπου. Δεν λέω ότι δεν χρειάζονται και οι ειδικοί.Δεν μπορεί πάντα μόνος του ο άνθρωπος να βρει τον ευατό του. Ή χρειάζεται βοήθεια για να δυναμώσει το κουρασμένο νευρικό του σύστημα. Ακόμα υπάρχουν φορές που ο άνθρωπος νομίζει ότι φταίει για κάτι που δεν έκανε ή ήταν πέρα από τις δυνατότητες του. Χρειάζεται να έχουμε εμπιστοσύνη και κάθε πράγμα να το εκμεταλευόμαστε για καλό. όπως είπε και μια μητέρα , να γίνονται οι δυσκολίες μαθήματα ζωής, υπομονής, δύναμής. Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία αυτην καταθέτω.
Ελεεινή απάντηση γεμάτη χριστιανική προπαγάνδα όπως όλες σας. Θα έπρεπε να ντρέπεστε να ανακρίνετε τη γυναίκα για το παρελθόν της εν είδει...ψυχανάλυσης για να προωθήσετε τη θρησκευτική σας ατζέντα. Αηδία και μόνον.
Δεν φταις καθόλου εσύ απλά συνέβη, όπως τόσα άσχημα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας! Το θετικό είναι ότι κάποια στιγμή το παιδί σας θα είναι όπως πριν! Φαντάζομαι δεν ξεπερνιέται εύκολα και ίσως χρειάζεται να δεις κάποιον ειδικό για να σε βοηθήσει. Εύχομαι λοιπόν σε ταχεία ανάρρωση, υπομονή και δύναμη!
Δε φταις βγαλτο από το μυαλό σου γιατί αλλιώς θα λυγίσεις και δε θα είσαι εκεί για να τη στηρίξει
Παιρνω το θάρρος να σου πω τη γνώμη νιυ γιατί αντιλαμβανομαι πως είσαι δύσκολα με όλο αυτό κ εχω την αίσθηση πως βασανιζεσαι ...η αντίληψη του ότι τιμωρουμαστε για κάτι κακό που μας συμβαίνει έχει κατά τη γνώμη μου τις ριζες της σε θρησκοληπτικες ιδεοληψίες που καμία σχέση δεν έχουν με το Θεό οπως τουλαχιστον ερμηνεύω προσωπικά την ύπαρξή του. Ο Θεός είναι Θεός αγάπης κ δεν τιμωρεί ούτε εκδικείται άσχετα αν η εκκλησία ή μάλλον κάποιοι κληρικοι πολλές φορές παρερμηνευουν ή εσκεμμένα κάνουν λόγο για ενα Θεό τιμωρο που για να "εξευμενισουμε" χρειάζονται ταματα "θυσιες" και...παραδάκι (αν καταλαβαινεις τοβ υπαινιγμο μου). Αν λοιπόν πιστεύεις ότι ο Θεός υπάρχει αυτό αποδεικνυεται από το ελεος του κ όχι από τις τιμωριες του. Οσο αφορά το γιατί επιτρέπει να συμβαίνουν κακά πράγματα κ ειδικά σε αθώα παιδιά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση αμιγως θεολογική - φιλοσοφική που δεν είναι η κατάλληλη ευκαιρία να γίνει κ μεταξύ μας μακάρι να μπορούσα να απαντήσω αλλά δε μπορώ παρά να κάνω εικασίες κ να εκφρασω προσωπικές απόψεις -προσεγγίσεις. Νομίζω ότι είναι καιρός να σταματήσεις να κατηγορείς τον εαυτό σου κ να χαρείς που τελικά το παιδί σου τα κατάφερε. Κοίτα μπροστά με αισιοδοξία κ αν δυσκολεύεσαι ακόμα ζητα κ μια βοήθεια απο καποιον ειδικό για θεραπεία ψυχικού τραύματος κ προσπαθησε να εστιάσεις σε τι μαθήματα ζωης κ δυναμης πηρες εσύ αλλά κ το παιδί σου μέσα από αυτή τη δοκιμασία
Δεν φταίει κανείς καλή μου...απλά ήταν η κακιά στιγμή! εύχομαι όλα να πάνε καλύτερα για την οικογενεια σου και να αποκατασταθεί πλήρως η υγεία της μικρούλας.... Καλή δύναμη και υπομονή...
Αρχικά Περαστικά στο παιδάκι σου να το ξαναδείς όρθιο και σιδερένιο και να τα χαίρεσαι και τα δύο! Κατά δεύτερον να ξέρεις, μιας που η γιαγιά μου μεγάλωσε την θεία μου η οποία νοσησε βαρυτητα στην ηλικία των 13 ετών και έκτοτε περπατάει με πατεριτσες κυρίως από λάθη των γιατρών και τις ακατασχετες ποσοστητες κορτιζόνης που τις έδιναν χωρίς να χρειάζεται λόγω άγνοιας της περίπτωσης ,όλες οι μανούλες που μεγαλώνουν παιδάκια αξιζουν συγχαρητήρια ειδικά οι μανούλες που τα παιδάκια τους έχουν πρόβλημα υγείας. Δεν είναι εύκολο όταν ελάχιστοι θα σε καταλάβουν, ακόμα λιγότεροι θα σε βοηθήσουν και θα σου προσφέρουν μια χείρα βοηθείας ακόμα και αν αυτή είναι ένα πιάτο φαι η να πάρουν το άλλο σου παιδάκι από το σχολείο όσο εσύ τρέχεις σε θεραπείες. Ακόμα και ο σύντροφός σου μπορεί να έχει λυγίσει και να μην μπορεί να αντεπεξέλθει. Γνώμη μου επισκεφθείτε έναν ειδικό για να μιλήσετε για τα νέα βάρη που προέκυψαν στην καθημερινοτητα της ζωής σας και του παιδιού σας και σε καμία περίπτωση δεν φταίτε εσείς. Αν και δεν μας λέτε λεπτομέρειες του ατυχήματος αμφιβάλλω ότι το παιδί χτύπησε βάση της λογικής "αμαρτίες γονέων παιδευουσι τέκνα " η ότι το αφήσατε να παίξει εις γνωσιν σας με ένα ακαταλληλο ποδήλατο. Η κούραση και η απελπισία σας έχει φτάσει στα όρια της εξοικείωση και ίσως της κατάθλιψης, δεν είναι εύκολο να είσαι ο δυνατός ενώ το μόνο που θες είναι να κάτσεις να που να κλάψεις. Λογικό είναι και κάθε γονιός νοιώθει υπεύθυνος για το παιδί του, αλλά μην αναγαγεται την ευθύνη προς το παιδί σας ως ευθύνη του ατυχήματος . Εύχομαι να γίνει καλά το παιδάκι σας σύντομα και να τα θυμάστε αυτά σαν ένα κακό όνειρο
Ξέρεις ότι δεν φταις, ξέρω ότι δεν μπορώ να σου πω κάτι για να απαλύνω ή εξαλείψω τις τύψεις σου, είναι μάταιο. Έχεις όμως συνειδητοποιήσει ότι η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Όταν λοιπόν θα νιώθεις άσχημα, όταν θα γυρνάς και θα ανακυκλώνεις στο μυαλό σου όλα τα δύσκολα που πέρασες εσύ και το παιδί σου τότε θα λες ένα "δοξα σοι ο θεός που έχουμε την υγεία μας" και θα νιώθεις καλύτερα, και όσο πιο συχνά το λες τόσο πιο πολύ θα το πιστεύεις και αυτό θα λειτουργήσει ανακουφιστικά. Εύχομαι το ατύχημα της κόρης σου να ήταν η τελευταία σας δυσκολία.......