Νιώθω πως εγώ φταίω για ότι έπαθε το παιδί μου…
Δεν ξέρω γιατί θέλω να τα πω. Νομίζω θα μου κάνει καλό, θα με ανακουφίσει. Πριν λίγους μήνες ενώ η μικρή μου κόρη ήταν διακοπές με τους γονείς μου, είχε ένα φρικτό ατύχημα. Έπεσε με το ποδήλατο και έκανε επισκληρίδιο αιμάτωμα. Την ώρα που έμπαινε στο νοσοκομείο έπεσε σε κώμα. Αν είχε αργήσει δέκα λεπτά θα την είχα χάσει από εγκεφαλική αιμορραγία. Το παιδί να χειρουργείται στην Λάρισα κι εγώ να ταξιδεύω από Αγρίνιο. Ο δρόμος φαινόταν ότι μάκραινε και ότι δεν φτάναμε. Όταν φτάσαμε το παιδί είχε ήδη μεταφερθεί στην εντατική της Θεσσαλονίκης και όταν τελικά καταφέραμε να φτάσουμε εκεί παρακαλούσα κλαίγοντας να την δω.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Ένα αδύναμο πλάσμα έξι χρονών, διασωληνωμένο. Δεν φαινόταν κορμί, πρόσωπο, τίποτα. Μόνο καλώδια. Δεκαεπτά μέρες, δύσκολες κρίσιμες και ατελείωτες. Ακόμη και τώρα που έχουν περάσει τόσοι μήνες δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έρχεται μπροστά μου συνέχεια η εικόνα του παιδιού μου στην εντατική.
Όταν βγήκαμε η νοσηλεία συνεχίστηκε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Η δεξιά πλευρά του παιδιού ακούνητη και φυσικά σε αναπηρικό καροτσάκι. Ακολουθεί η νοσηλεία σε κέντρο αποκατάστασης. Πόνος, απόγνωση και οικονομικό αδιέξοδο. Είχε σταματήσει να χαμογελά, είχε κουραστεί από τις τόσες θεραπείες και είχε βαρεθεί να είναι κλεισμένο τόσο καιρό σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Τρέλα….
Μόλις φορέσαμε νάρθηκα και στάθηκε λίγο όρθια, αποφασίζω να γίνουμε εξωτερικοί ασθενείς. Η ψυχολογία του παιδιού άλλαξε και είδα ξανά το χαμόγελο στα χείλη του και χρώμα στα μαγουλά του. Τώρα φοράμε κηδεμόνα και συνεχίζουμε τις θεραπείες αλλά πάμε σχολείο, διαβάζουμε, παίζουμε, γελάμε και κάνουμε παρέα με τους φίλους μας. Σε λίγο καιρό ελπίζουμε να βγει και ο κηδεμόνας, να βγει καθαρό το δεύτερο εγκεφαλογράφημα και όλα να τελειώσουν.
Ευχαριστώ το Θεό και τη Μεγαλόχαρη κάθε μέρα για την τιμή που μου κάνανε να μου την ξαναχαρίσουν και να την έχω δίπλα μου. Δυστυχώς όμως, και το λέω με δάκρυα στα μάτια, δεν μπορώ να σταματήσω να έχω τύψεις. Θεωρώ ότι εγώ φταίω για ότι έπαθε. Ότι έκανα κάτι πολύ κακό και τιμωρήθηκα μέσω αυτής της δοκιμασίας. Δεν θέλω να αναρωτιέμαι το γιατί, δεν θέλω να βλέπω πια εφιάλτες, δεν θέλω να πονάω άλλο. Θέλω απλά να ηρεμήσω.
Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Δεν νοιώθω καλά αλλά ευτυχώς είναι το παιδί μου καλά. Δεν έχω γράψει λεπτομέρειες γιατί αυτές πονάνε πιο πολύ από όλα. Ξέρω μόνα ότι ανακάλυψα πόση δύναμη και υπομονή έχω. Και αυτό που με παρηγορεί είναι ότι έχω μια κόρη αγωνίστρια, πολύ δυνατή με υπέροχη ψυχή. Θεέ μου σε ευχαριστώ και για τα δύο παιδιά που μου έχεις χαρίσει και εύχομαι σε όλους να έχουν μόνο υγεία.
Έφτασα 44 χρονών για να καταλάβω ότι μόνο αυτό μετράει.
Σας ευχαριστώ που με αφήσατε και τα είπα.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Χαίρομαι πολύ που παλέψατε τόσο και τα καταφέρατε! Εύχομαι κάθε ευτυχία από δω και πέρα! Λοιπόν, εχω παρατηρήσει πως μαζίμε κάθε δυστυχία και συμφορά που μας συμβαίνει στη ζωή, έρχονται πακέτο και οι λογισμοί. Οι μαύρες σκέψεις που έχουν σκοπό να μας αποπροσανατολίσουν, να μας μπερδέψουν και να μας κανουν να χάσουμε τον δρόμο μας. Σε όλους μας συμβαίνει και ωφείλουμε να τους εντοπίζουμε και να τους διώχνουμε όσο είναι καιρός, προτού μας παγιδεύσουν. Δεν εχει σημασία τι είδους είναι ο λογισμός σου, ούτε γιατί σου έρχεται, μην προσπαθείς να τον εκλογικεύσεις. Απλά ξεφορτώσου τον. Διώξτον. Μολις σου ερχεται, σκέψου κάτι άλλο, άσχετο. Μην τον αφήνεις να σε νικήσει. Σου μιλάω ως ομοιοπαθούσα που πέρασα μήνες κοιτόντας το κενό και προσπαθόντας να καταλάβω γιατί αρρώστησε το παιδί μου. Κοίτα να χαρείς τα παιδάκια σου και την οικογένειά σου. Και οι λογισμοί μακρυά!
Αγαπητή μου περαστικά στο παιδί σου. Η ψυχολογική σου κατάσταση είναι απολύτως δικαιολογημένη μετά από την πίεση που έζησες. Βρίσκω λογικό να αισθάνεσαι υπεύθυνη (μητέρα είσαι και πάντα υπεύθυνη για το παιδί σου θα αισθάνεσαι) αλλά πιστεύω ότι το παρακάνεις και βασανίζεις τον εαυτό σου χωρίς λόγο. Καλό είναι να επισκεφτείς έναν ειδικό για να σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις. Μην βασανίζεσαι άδικα.
Κοπέλα μου, αυτό που περάσατε δεν είναι λίγο κι εύχομαι να τελειώσει σύντομα και να μην σας ξαναπαιδέψει. Καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθεις. Για ένα μεγάλο διάστημα αφού φύγαμε από το νοσοκομείο, φοβόμουν πως θα με πάρουν τηλέφωνο να μου πουν πως το παιδί τελικά έχει κάτι πολύ σοβαρότερο από αυτό που είπαν και πως θα πρέπει να ξανανοσηλευτούμε. Μια τέτοια τραυματική εμπειρία για όλη την οικογένεια αφήνει τα σημάδια της για πολύ καιρό. Είναι όμως άδικο να κατηγορείς τον εαυτό σου έτσι. Είμαι σίγουρη πως άγια δεν είσαι, όμως περιστατικά σαν αυτό που σας έτυχε, και χειρότερα δηλαδή. συμβαίνουν καθημερινά. Σε όλο τον κόσμο. Όλοι αναρωτιόμαστε "γιατί σε εμάς;" αλλά κανένας δεν σκέφτεται ότι απλά συμβαίνουν. Δεν είμαστε κάποια συγκεκριμένη επιλογή της μοίρας ή του Θεού. Δεν ξέρω που βρήκες την δύναμη να ανταπεξέλθεις σε όλο αυτό και να συνεχίσεις, αλλά αυτό μετράει πλέον. Να είσαι δυνατή δίπλα στο παιδάκι σου. Κι έπειτα σκέψου...τις ίδιες σκέψεις μπορεί να κάνει το παιδάκι σου. "Αν δεν είχα κάνει ποδήλατο, αν δεν είχα πάει στον παππού"...κλπ. Τι θα της έλεγες; Ότι εκείνη φταίει για ότι έγινε; Δεν είναι αλήθεια, ότι απλά έτυχε; Δεν θες το παιδάκι σου να βρει το κέφι του και την ζωντάνια του και να μην σκέφτεται πως κάτι άσχημο πληρώνει; Να κάνεις το ίδιο κι εσύ λοιπόν, γιατί η κορούλα σου καταλαβαίνει όσα νιώθεις κι αυτό σίγουρα την στεναχωρεί. Μην αφήσετε αυτήν την ατυχία να σας στερήσει πολλές στιγμές χαράς στο μέλλον. Όλα να πάνε καλά, να είναι σύντομα περαστικά και να μην σε πονάνε τόσο πολύ στο μέλλον.