Ο μπέμπης, ο λόξυγγας και η επισκληρίδιος που δεν έπιασε ποτέ!

Η ιστορία της Σου

Είμαι η Σου, τουλάχιστον έτσι με φωνάζουν όλοι οι φίλοι μου. Δεν ξέρω αν έχω διαβάσει όλες τις ιστορίες τοκετού, έχω διαβάσει όμως αρκετές ώστε να καταλάβω πόσο διαφορετική είναι για την καθεμία αυτή η μοναδική εμπειρία. Είπα να σας διηγηθώ και τη δική μου.

Παντρευτήκαμε με τον Αντουάν μετά από 7 χρόνια σχέσης και ενώ ήμασταν ακόμα σχετικά «μικροί», όπως μας τόνιζαν οι φίλοι μας  και ενώ όλα αυτά τα 7 χρόνια προσέχαμε πολύ, είπαμε μετά το γάμο μια φορά να προχωρήσουμε χωρίς προφύλαξη γιατί όπως λέγαμε «έλα μωρέ σιγά, άλλοι παλεύουν χρόνια, εμείς με τη μια;;;» ΚΑΙ ΟΜΩΣ με τη μια μείναμε έγκυος. H εγκυμοσύνη κύλησε ήρεμα, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Έφτασα 39+2 εβδομάδες, κανένα σημάδι, ούτε πονάκια, ούτε νερά, ούτε τιποτα!

Εν τω μεταξύ ήμουν από άνετη μέχρι και αναίσθητη με έλεγες, ούτε ευσυγκίνητη, ούτε μίλαγα στην κοιλιά μου, ούτε είχα καταλάβει τι γίνεται, απλά ήξερα ότι είμαι έγκυος και τίποτα άλλο! ‘Αντε με έναν πόνο‘ να μου λένε,

«Με κανέναν!!! Την επισκληρίδιο τι την έχουμε οεο;«, απαντούσα εγώ. Φανατική οπαδός της επισκληριδίου, τόσο που δεν καταλάβαινα την επιμονή γυναικών να μην τη χρησιμοποιήσουν! Ήμουν σίγουρη ότι δε θα πονέσω καθόλου, οπότε δε φοβόμουν και καθόλου!

Μπήκαμε για πρόκληση στις 39+4, 9 το βράδυ, στο δωμάτιο ωδινών λέγαμε χαζομάρες με τον άντρα μου και τη μαία μας. Μου έβαλε το υπόθετο το οποίο μόνο εύκολα δε μπήκε έχω να πω και γενικά οι εξετάσεις που μου έκαναν εκεί κάτω περισσότερο με ανασκαφές μου έμοιαζαν παρά με εξέταση.

Μετά από 3-4 ώρες ο τράχηλος δεν είχε μαλακώσει καθόλου, να κοιμηθώ δε γινόταν λόγος, η μέση μου με είχε πεθάνει και απλά περίμενα με μια κοιλιά τούρλα μπας και φιλοτιμηθεί μπέμπης και αρχίσει να ενεργοποιείται!

Τίποτα ο μπέμπης!

Κατά τις 3:30 μου έβαλαν ορό για να ξεκινήσουν οι πόνοι και κατά τις 4 έσπασαν τα νερά και άρχισαν τα όργανα. Άρχισα να πονάω, ο πόνος να αυξάνεται, δεν είχα όρεξη πλέον για χαζομαρούλες και ανέκδοτα, ο Αντουάν να προσπαθεί να μου μιλάει και να μου κάνει ερωτήσεις του στυλ «Από το 1 μέχρι το 20 πόσο πονάς;» Εννοείται τον έβρισα και δεν ξανάκανε δημοσιογραφικές ερωτήσεις!

Κάποια στιγμή δεν αντεχα, λέω ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΤΩΡΑ! Έρχεται η αναισθησιολόγος (που είχε και καλή φήμη υποτίθεται), μου την έκανε και εγώ περίμενα τη λύτρωση. Ήρθε η λύτρωση αλλά κράτησε μόνο κανα τέταρτο γιατί μετά οι πόνοι πάλι δυνατοί.

Θα σου κάνουμε κι άλλη δόση, μου λένε, αργότερα, περίμενα τη δόση εγώ, λέω δε γίνεται κάποια στιγμή θα σταματήσω.

Έβλεπα κοπέλες να πηγαίνουν στην αίθουσα τοκετού, ούτε πόναγαν ούτε φώναζαν, ήταν ηρεμότατες. Εγώ γιατί πόναγα ακόμα;;;

Μου έκαναν και 2η δόση, μου έκαναν και 3η δόση πολύ απλά δε με έπιασε. Ο μπέμπης ήταν ακόμα πολύ ψηλά, έπρεπε να αρχίσω να σπρώχνω.

Δεν ήξερα ποια είμαι, τι έκανα και γιατί, ήξερα μόνο ότι πόναγα όσο ποτέ στη ζωή μου, έσπρωχνα όσο μπορούσα, κλαψούριζα ότι δε μπορούσα άλλο, δε φώναζα γιατί δε βοηθάει τελικά, χρειαζόμουν την ενέργεια,  ο άντρας μου να μου κρατάει το χέρι και το ένα πόδι, το άλλο πόδι η μάια και να σπρώχνουμε όλοι μαζί!!! Ήθελα απλά να τελειώσει, το μόνο παρήγορο που ήθελα να ακούω ήταν «Σε 10 λεπτά τελειώνουμε»!

Κατά τις 7:30 το πρωί έρχεται ο γιατρός μου, ο πολύ σοβαρός και προσεκτικός κατά τα άλλα γιατρός μου, με κοιτάει λίγο αλλά δε συμμετέχει στη διαδικασία και πολύ (ειλικρινά νιώθω ότι η μαία με ξεγέννησε) και κατά τις 9 παρά με πάνε στην αίθουσα τοκετού. Ο άντρας μου βράχος δίπλα μου όλη την ώρα, έβλεπε βοηθούσε τη μαία, μου μίλαγε, με φίλαγε ήταν ο μόνος σύνδεσμος με τον κόσμο.

Αρχίσαμε πάλι να σπρώχνουμε, ο γιατρός μου πλέον ανέλαβε, ένιωθα τα πάντα, την τομή που μου εκανε, τα πάντα! Και μετά από λίγο και ένα γερό σπρώξιμο, ένιωσα την ανακούφιση ότι τα κατάφερα, γέννησα και έπειτα τον είδα.και ξέχασα τα πάντα!

Είχε ανοίξει ορθάνοιχτα τα ματάκια του και κοίταγε τα φώτα, ήταν άσπρος, ακόμα δεν είχαν κόψει το λώρο και κοίταγε τα πάντα!!! Μετά από λίγο ακούω το κλάμα του και έκλαιγα κι εγώ, τώρα από χαρά, από ανακούφιση, από το ότι δεν ήξερα τι νιώθω, δεν ξέρω ακόμα, όλα ήταν τόσο πρωτόγνωρα και τόσο δυνατά! Μου τον φέρνουν πάνω μου και με κοίταγε, δεν έκλαιγε πια, κοιταζόμασταν απλά, του είπα «Εσύ είσαι που είχες λόξυγγα;;;» (είχε πολύ συχνά λόξυγγα όσο ήμουν έγκυος, σχεδόν κάθε μέρα και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση)!

Ο Αντουάν δίπλα μου τον κοίταγε σαστισμένος και με φίλαγε, αξέχαστες στιγμές.

Μου τον πήραν και έμεινα για τα ράμματα, τα οποία επίσης τα ένιωσα ένα ένα. Ο γιατρός μου μου έλεγε «Βρε Σου μην κουνιέσαι, έχεις κάνει επισκληρίδιο, δεν πονάς»

Εγώ να φωνάζω «δεν είμαι τρελή, πονάω».

Ακόμα όμως δεν έχω καταλάβει τι έγινε, δε με έπιασε η επισκληρίδιος, δεν την έκανε σωστά η αναισθησιολόγος. Δε μπορώ να ξέρω, μάλλον ήμουν άτυχη, γίνεται να μη σε πιάσει η επισκληρίδιος;

Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δε μετράει πια, ευτυχώς όλα πήγαν καλά, το μωρό υγιέστατο, 3350γρ, 52 εκ και κούκλος με σχιστά ματάκια!!!

Τώρα ο Μάνος μου είναι 15 μηνών και μόλις περπατήσαμεεεεεε!!! Η χαρά που έχω νιώσει από τότε που γεννήθηκε, στο πρώτο του γέλιο, στο πρώτο του «αγκου», στο πρώτο «μαμά» αξίζει να περάσεις 1000 φορές αυτούς τους πόνους, το κάθε δευτερόλεπτο τους!!! Είμαι ερωτευμένη με το γιο μου, το δηλώνω και θέλω να ευχαριστήσω τον άντρα μου που δε με άφησε στιγμή μόνη μου, γέννησε και αυτός μαζί μου!!! Είμαι πολύ τυχερή!

Εύχομαι υγεία σε όλες τις μανούλες και τα παιδάκια τους και επίσης εύκολες γέννες με ΚΑΝΕΝΑ πόνο 🙂 !!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com