Από την μαμά στην κόρη…

Όσο περνούν τα χρόνια πιάνω τον εαυτό μου να μοιάζει όλο και περισσότερο στη μαμά μου, τόσο στα χαρακτηριστικά της που κάποτε -ως μικρότερη- μου την έσπαγαν, όσο και σ’ αυτά που αγαπώ.

Σας είχα ξαναγράψει παλιά ότι καθώς ένα πρωί έντυνα την Αθηνά και ο Μάνος μού είπε «Πάλι ασορτί ντυθήκατε;«, συνειδητοποίησα ότι ο λόγος που φοράω 9 1/2 στις 10 φορές φούστες και φορέματα, είναι γιατί και η μαμά μου το ίδιο πάντα έκανε. Για χρόνια ήταν μέσα μου άλυτο μυστήριο γιατί δεν φορούσα τα παντελόνια μου, αφού μια χαρά μου πήγαιναν και επέλεγα σχεδόν πάντα ένα φόρεμα… Τώρα ξέρω. Γιατί και η μαμά μου φορέματα φορούσε. Αυτό έμαθα, αυτό κάνω.

Τη μαμά μου δεν την έβλεπα πολλές ώρες τη μέρα, δούλευε πάντα πολύ. Όμως όσες ώρες και λεπτά περνούσαμε οι δυο μας ή τα Σαββατοκύριακα που ήμασταν αυτοκόλλητες ήταν αρκετά για να ρουφήξω σαν σφουγγάρι την προσωπική της σοφία. Άλλωστε και τις ώρες που δεν την έβλεπα, με τη γιαγιά μου την Τασούλα τις περνούσα. Μαμά της μαμάς μου, ίδια πάνω κάτω χαρακτηριστικά κληρονομούσα και από τη γιαγιά. Η μαμά μου από τη γιαγιά μου δεν πλάστηκε;

Νομίζω πως όλες οι γυναίκες μοιάζουμε μεγαλώνοντας στις μαμάδες μας. Ξέρω ότι πολλές δεν θέλετε να το δείτε ή να το παραδεχτείτε και εγώ έτσι γκρίνιαζα όποτε μου το επισήμανε ο Μάνος. «Η μαμά μου και εγώ;; Καμία σχέση!!» Και όμως, στις καθαρές μέρες του μυαλού μου, βλέπω ξεκάθαρα το πόσο έμοιασα στην υπέροχη αυτή γυναίκα, τη μανούλα μου! Έχουμε φυσικά και διαφορές. ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ διαφορές! Αυτή οργανωτική, εγώ χαοτική, αυτή πιο σκεπτική, εγώ πιο χύμα στο κύμα. Όμως σε μικρές κινήσεις, σε μικρές εκφράσεις, σε μικρές αντιδράσεις, σε μικρές φοβίες, σε μικρά κόμπλεξ, είμαστε καρμπόν.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;

Μα γιατί είμαστε μαμάδες. Και οι μισές από εμάς ή και περισσότερες έχουμε τουλάχιστον από μία κόρη. Θέλει συνεχή προσωπική δουλειά για να ξεδιαλέξουμε το τι θα κληροδοτήσουμε και τι θα κρατήσουμε για εμάς. Είμαστε γυναίκες που μεγαλώνουμε γυναίκες. 

Η μαμά μου έχει δύο παιδιά, τον αδερφό μου Απόστολο και εμένα. Ανάμεσα στους δυο μας, μεσολάβησαν πολλές αποβολές και η γέννηση ενός 8μηνιτικου κοριτσιού που οι γονείς μου δεν αντίκρυσαν ποτέ, γιατί όπως τους ενημέρωσαν απεβίωσε λίγο μετά τη γέννα.

Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου μού έλεγε καμιά φορά την ιστορία, πόσο πολύ με περίμενε και με απλές κουβέντες μου εξηγούσε τα όσα πέρασε, χωρίς σοκαριστικές, ακατάλληλες για την ηλικία μου λεπτομέρειες. Μου έλεγε τότε ότι είχα γεννηθεί και μετά για λίγο έφυγα και ξαναγεννήθηκα, προφανώς προσπαθώντας να μου δώσει την πληροφορία της αδερφούλας μου που έζησε στον πλανήτη για λίγα μόλις λεπτά, χωρίς να με τρομάξει ή να με στεναχωρήσει. Είχε φαντάζομαι ανάγκη να μου δείξει το μέγεθος της λατρείας της και ταυτόχρονα να μιλήσει και για το κοριτσάκι που ούτε λεπτό δεν ξέχασε.

Τα άκουγα και εγώ σαν παραμύθι και πολύ χαιρόμουν που είχα γεννηθεί δυο φορές. Φανταστείτε ότι μικρή στο Δημοτικό, όταν η δασκάλα μας μιλούσε για την ανάσταση του Χριστού, της είχα πει ότι και εγώ είχα αναστηθεί και με κοιτούσε η γυναίκα με περίεργο ύφος.

Δεν μου άφησε κανένα ψυχολογικό τραύμα η μαμά μου, αν και θα μπορούσε να το είχε κάνει. Θα μπορούσε να είχε κολλήσει πάνω μου σαν βδέλλα, να με είχε κλείσει σε γυάλα και όμως δεν το έκανε. Θα μπορούσε να βάλει στην πλατούλα μου το φορτίο του χαμένου μωρού και πάλι δεν το έκανε. Με ένα παραμύθι εγώ ζούσα τόσα χρόνια. Και απλά όταν μεγάλωσα, το παραμύθι πήρε τις κανονικές του διαστάσεις (είχα προ πολλού καταλάβει, βέβαια, ότι δεν αναστήθηκα ποτέ, χεχε)

Τώρα που μεγάλωσα και έκανα παιδί, τη ρώτησα «Βρε μαμά, το σκέφτεσαι ακόμα εκείνο το παιδάκι;«

«Κάθε μέρα«, μου είπε.

Την αγάπησα ακόμα περισσότερο και την κατάλαβα περισσότερο από ποτέ. Έχοντας ζήσει την ευλογία του να γεννάς ένα παιδί και να το βλέπεις κάθε μέρα να ανθίζει, μπορώ πια να καταλάβω τον πόνο που πέρασαν οι γονείς μου.

Την ευχαριστώ, όμως, που δεν με άγχωσε ούτε λεπτό στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Ποτέ δεν μου είπε με υστερία να προσέχω, να ξαπλώσω, να, να, να…

Μην νομίζετε, όμως, ότι δεν είχα επηρεαστεί καθόλου. Είπαμε η μάνα είναι ο δρόμος της κόρης. 

Όταν έμεινα έγκυος και μέχρι να περάσει το πρώτο τρίμηνο, έτρεμα στην ιδέα ότι θα χάσω το παιδί. Το θεωρούσα σχεδόν… βέβαιο. Μα λογικό ήταν… Ήξερα την ιστορία της δημιουργίας μου, είχα πάρει μια μυρωδιά της ιστορίας της μαμάς μου.

Η μόνη μου επαφή με την εγκυμοσύνη ως θέμα ήταν η μαμά μου. Και προς στιγμήν νόμιζα ότι κάπως έτσι θα το ζούσα και εγώ…

Και αφού γέννησα και η Αθηνά μεγάλωσε, να σου και μια βιοχημική εγκυμοσύνη, η οποία έληξε πριν καν ξεκινήσει. Κλάμα, στεναχώρια εγώ! Γιατί; Για το «έχασα». Καλέ ποιο έχασα; Το ωάριο που ήταν λιγουλάκι τζούφιο, όπως συμβαίνει τουλάχιστον στο  20% των περιπτώσεων;

«Θέλεις απαραίτητα να ζήσεις ότι και η μαμά σου«, μου έλεγε ο Μάνος και δεν τον καταλάβαινα.

Τώρα πια καταλαβαίνω. Ήταν σαν να ήμουν ξανά μικρή και να έπαιζα με τις κούκλες μου. Έκανα μαζί τους ότι έβλεπα στο σπίτι μας, η μαμά να γυρνάει από τη δουλειά, μετά να τρώει μεσημεριανό με τον μπαμπά στην κουζίνα, μετά να πηγαίνει βολτα με το παιδάκι…

Για αυτό σας λέω, μανούλες…

Είναι αναπόφευκτο να μοιάσουμε στις μαμάδες μας και το ίδιο αναπόφευκτο είναι να μοιάσουν οι κόρες μας σε εμάς. Είναι αναπόφευκτο να επηρεαστούμε και να επηρεάσουμε.

Το θέμα είναι το ποια βιώματα θα επιλέξει η καθεμιά μας να μεταλαμπαδεύσει. Κάποια βγαίνουν αυθόρμητα… Θέλουμε να τους πούμε πώς είναι η γέννα, πώς είναι οι άντρες, πώς είναι οι φίλες, τι να προσέχουν… Να το αποφύγουμε δεν μπορούμε, μπορούμε όμως να το φιλτράρουμε, έτσι δεν είναι;

Ή τα κόμπλεξ μας…

Με μαλώνει ο Μάνος (τρίτη φορά που τον αναφέρω, τι θα έκανα χωρίς αυτόν;), όταν μου κάνει ένα κομπλιμέντο και εγώ του λέω «Σιγά!», επειδή με λίγα κιλά παραπάνω μόνο για κομπλιμέντα δεν αισθάνομαι:

«Καταλαβαίνεις ότι θα τα περάσεις στην Αθηνά αυτά, ε;«, μου λέει

Πόσο δίκιο έχει… Πόσο!

Η γέννηση της κόρης μου ήταν η ευκαιρία μου να αρχίσω τη ζωή μου από την αρχή, το έχω ξαναπεί. Θέλω δουλειά ακόμα, αλλά αξίζει να κοπιάσω και άλλο, για να είμαι όσο το δυνατόν σιγουρότερη ότι θα πάρει από μένα μόνο όσα πραγματικά χρειάζεται!

Ξέρω ότι η μαμά μου έκανε καλή δουλειά.

Το ίδιο θα προσπαθήσω να κάνω και εγώ!