Μόλις την άγγιξα ένιωσα πως ποτέ ξανά δεν θα είμαι μόνη μου!

H ιστορία της Μαρίτας

Από κοριτσάκι πάντα με φανταζόμουν να είμαι μαμά (βιολογική), δηλαδή να έχω γεννήσει ένα παιδάκι.

Φυσικά, δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήμουν σαν μαμά με την ουσιαστική έννοια… και τώρα είμαι ευγνώμων που το ζω.
Ακόμα και στο Πανεπιστήμιο, παρά τις τρέλες και τις διάφορες επιλογές, μέσα μου αναζητούσα αυτόν με τον οποίο θα μπορούσαμε να γίνουμε Γονείς, χωρίς καμία συναισθηματική έκπτωση! Τον βρήκα τελικώς-κι αυτός εμένα-και μακάρι έτσι να συνεχίσουμε!

Η εγκυμοσύνη μου ήρθε εύκολα, μετά από λίγο καιρό προσπαθειών, και παρότι ο σύντροφός μου έλειπε συνεχώς κι εγώ είχα άστατο κύκλο λόγω Συνδρόμου Πολυκυστικών Ωοθηκών.

Γι’ αυτό το λόγο και διαγνώσθηκε όταν πια ήμουν ήδη 9 εβδομάδων! Όλα κύλησαν ομαλότατα, χωρίς καθόλου αρνητικά συμπτώματα, ή τουλάχιστον εγώ δεν τα θεώρησα κάτι τρομερό -δύσπνοιες, αφόρητη ζέστη, ανησυχος ύπνος από τις κλωτσιές του παιδιού μου!

Είμαι υπέρ της ενημέρωσης και όχι της υστερίας! Θεωρώ πως όλες οι γυναίκες που πρόκειται να γεννήσουν, οφείλουν στο παιδί τους να ενημερωθούν από ποικίλες πηγές και να είναι συνειδητοποιημένες.

Παρότι ήμουν ευχαριστημένη από τον γιατρό μου, αποφάσισα να γεννήσω σε δημόσιο νοσοκομείο-χωρίς να δώσω φακελάκι σε κανέναν.

Ήθελα το παιδί μου να διαλέξει την στιγμή που θα γεννιόταν, γι’ αυτό και δεν έκανα πρόκληση (φυσικά όλα έβαιναν ομαλά ευτυχώς).

Θεωρούσα αυτονόητο πως δεν θα έκανα επισκληρίδειο. Χιλιάδες γενιές γυναικών πριν από εμάς γέννησαν φυσιολογικά. Ήθελα να πονέσω για την γέννηση του παιδιού μου, όπως ορίζει η φύση μας.

Το χρονικό :

H εγκυμοσύνη μου ήταν μια πολύ γλυκειά και κυρίως αστεία περίοδος! Παρότι μικροκαμωμένη, η κοιλιά μου ήταν τόσο τεράστια, που στον 6ο μήνα με ρωτούσαν αν είμαι στις μέρες μου. Στο τέλος με τα 17 επιπλέον κιλά, ήμουν ένα αερόστατο έτοιμο προς απογείωση!

Αποφασισμένη να γεννήσω φυσικά, μπήκα στην 40η εβδομάδα με σκοπό να περιμένω έως την 41η, μήπως και η κόρη μου αποφάσιζε να γεννηθεί επιτέλους!

Πριν την γέννα, αναρωτιόμουν : «άραγε θα το καταλάβω ότι γεννάω;«

Οι πραγματικές συσπάσεις άρχισαν βράδυ Δευτέρας (40 εβδομάδων+2 ημερών) και εντάθηκαν μετά από λίγες ώρες. Θυμάμαι ότι κοιμόμουν και ξυπνούσα από τον πόνο στην αρχή ανά 25 λεπτά και η χαζή σκεφτόμουν «ποπο, τώρα πρέπει να με πιάσουν οι πόνοι; Να κοιμηθώ λιγάκι ακόμα!«

Εκείνη την στιγμή δεν είχα καταλάβει ότι ήταν θέμα λίγων ωρών!

Μετά τις 3 τα χαράματα, έπαψα να κοιμάμαι γιατί πονούσα! Κυλιόμουν στο κρεβάτι μου και σημείωνα σε ένα χαρτάκι τις συσπάσεις. Ήμουν αποφασισμένη να περάσω τους πόνους στο σπίτι μου με τον άντρα μου.

Τελικά δέχθηκα να πάμε στο νοσοκομείο στις 8μιση το πρωί. Μπήκα στα επείγοντα σφαδάζοντας αθόρυβα.

Η διαστολή μου ήταν 9 εκατοστά!

Στις 9/11/2011, 10:55 γεννήθηκε η κόρη μου, όμορφη και χαδιάρα. Και μόλις την άγγιξα ένιωσα πως ποτέ ξανά δεν θα είμαι μόνη μου!

Όλη η εσωτερική μου μοναξιά κατατροπώθηκε από ένα παιδάκι 2.780 γραμμαρίων.

Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες που το επιθυμούν, να αξιωθούν με την απόκτηση του παιδιού τους.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com