Η θέληση, η επιμονή, η πίστη και το θαύμα του Αγίου Ραφαήλ!

Με λενε μαμά Μ. Ειμαι 33 ετων

Πιστευω πως και μόνο που θα διαβασετε την ιστορία μου, ισως να βοηθησω κάποιες που ενω περνανε δυσκολες καταστασεις δεν μπορούν ακομη να αποφασισουν.. Οπως εγω..

Παντα παντα ειχα απο μικρο παιδι θεμα με την υγεία και διακυμανσεις και φαρμακα… Εκει που ημουν καλυτερα, εκει χειρότερευα…

Παντρευομαι, κανω το 1ο μας παιδάκι, παρότι δεν γνωριζαμε τι θα επακολουθουσε. Η υγεία μου χειροτερευε ολοένα, τοσο που το Πασχα του 2013 βρεθήκα διάσωληνωμενη στην εντατική με εμφραγμα μυοκαρδιου… Και ανακαλύψαν το λεγομενο αυτοανοσο Churg Strauss, ειναι αγγειιτιδα που προσβαλλει ολα τα αγγεια εξίσου κΑΙ της καρδιάς με συμπτωματα εμφραγματος, καταβολη, πονο στα κόκαλα, γρήγορη κοπωση… Ναι μεν ειχα γινει καλα, αλλα ημουν συνεχεια με εξετάσεις, φαρμακα, ελέγχους..

Πιστευαν οι γιατροι οτι το ειχαν σε υφεση και ημουν ρυθμισμενη, ομως το αυτοανοσο με τα ιδια συμπτωματα εμφραγματος με ξαναχτυπησε ακριβως στο χρονο παλι, Πασχα του 2014. Αλλάξαμε θεραπειες, οχι τοσο σε χαπακια, αλλα να προβω σε χημειοθεραπειες για το υγρο στην καρδια, οι οποίες ηταν 6 δοσεις ανα μια το μηνα… Εξακολουθουσε να υπαρχει και εννοειται οτι πήγαινε σε τεταρτη μοίρα η επιθυμία μου για δευτερο παιδάκι…

Οι χημειοθεραπειες ηταν δυσκολες αλλα ειχα τον αντρα μου τους δικους μου και το πρωτο μας παιδάκι… Δεν επαυα ομως να νοσταλγω ακομη ενα μωρακι, ηδη ειχαν περάσει 4 χρονια…

Σταματησαν τα συμπτωματα, σταματησαν οι θεραπειες, μπήκα σε στανταρ φαρμακευτικη αγωγή και οσο για την θεληση και την επιθυμία μου, δεν το εβαλα κατω! Προσπάθειες στις γιορτές, προσπάθειες…

Μετα απο 5 χρονια και 1μηνα καταφερα και ειδα ροζ παραθυρακι!!! Πεταγα!!!! Αλλα μονο «εγω..»

Οι δικοι μου και οι γιατροι να ανησυχουν οτι δεν θα τα καταφέρω αλλα δεν μπήκα καν στην σκέψη οτι δεν θα εδινα πνοη σε αυτη τη ζωη…. Μηνα στο μηνα επρεπε να κοψω φαρμακα οπου και εμεινα χωρις αγωγή, γιατι δεν ωφελουσαν την κυηση και οι γιατροι ηταν σε ετοιμοτητα μη και χτυπησει το αυτοανοσο.. Ολα καλα μεχρι να μπω και στον 6ο μου μηνα για τις καθιερωμενες μας εξετάσεις. Ο γιατρος με ηθελε κοντα του μη και ξυπνήσει το αυτοανοσο οπως και εγινε….

Ηθελε να με βαλει εισαγωγή για μια εξέταση του μωρου… Και μολις φτανει 24 Σεπτεμβρη ξύπνησε η αγγειιτιδα και μου προκάλεσε τυμπανισμο εντερου, δλδ κολιτιδα. Ειχα οριακα αμνιακα υγρα και ηταν θεμα χρόνου να γεννουσα… Οι πονοι αφορητοι, αβασταχτοι, φωναζα «Σωστε το παιδι, σωστε το παιδι!» Το παιδι που τοσο ηθελα κ πάλεψα να το αποκτησω…

Απο τις φορες που με πήγαν στην τουαλέτα, εκει στην τελευταία βγηκε και το μωρο στα ιδια μου τα χέρια στη λεκάνη και γεννησα μονη μαζι με την φιλη μου… Φωνες.. κακο… τσιριζα…

«Το παιδι, παρτε το παιδι….»

Γεννηθηκε ψηλο μωρακι και 770γραμμαρια… ειχα αιμορραγια… Ολοι ετρεχαν πανικοβλητοι, το μωρο στη ΜΕΝΝ οπου και εκατσε 3.5 μηνες… Εμενα με νάρκωσαν γιατι ειχα αιμορραγια… Και οταν ξύπνησα προσπαθουσα να συνταυτιστω οτι το μωρο παλεύε για τη ζωουλα του και να συνταυτιστω με τα οσα ελεγαν οτι το μωρο αυτο ειναι «ΜΑΧΗΤΗΣ»…

Και ετσι και το εταξα στον Αγιο Ράφαηλ οπου μερα με τη μερα που του μιλαγα μου τον εδιναν αγκαλια ολοένα ειχε και καλύτερες βελτιωσεις… Σημερα ειναι ενα μωρο 10.5μηνων σαν ολα τα αλλα μωρακια… Βεβαια ειχαμε και διαφορες διακυμανσεις λογω προωροτητας που ηταν επομενο… Αλλα πιστευα σε αυτο το πλασματακι που παλεύε και οπου ειχε εναν πολυ καλο προστάτη… Και πανω απο ολα ειχε δυναμη για να ειναι εδω που ειναι σημερα στην αγκαλιά μου…

Η Θεληση, Η Πιστη και Η Επιμονη με βοηθησαν να αποκτησω αυτο που λαχταρουσα… Ενα δευτο μωρακι…

Με εκτίμηση

Μ.
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com