Δυο βραδιές στον Άγιο Σάββα…

Δε ξέρω πως να ξεκινήσω… Πως να περιγράψω τα συναισθήματα μου… τα δυνατά μου συναισθήματα που σε ένα έγγραφο δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθούν…

Όλα ξεκίνησαν το Πάσχα που μας πέρασε, όπου από το πουθενά εμφανίστηκε κάτι σκληρό στο στήθος μου. Λόγω μακροχρόνιου θηλασμού ψηλαφίζομαι πολύ συχνά κι έτσι αμέσως το έπιασα. Η σκληρία επέμενε και μετά από ένα μήνα, έτσι πήγα για υπέρηχο όπου με καθησύχασαν πως πρόκειται για ένα απλό ινοαδένωμα.

Παρ΄ όλα αυτά απευθύνθηκα για καλό και για κακό σε μαστολόγο του ιδιωτικού τομέα. Νόμιζα πως πήγαινα για μια εξέταση ρουτίνας και τότε απλά ο χρόνος σταμάτησε για μένα. Ο γιατρός με τρόμαξε αρκετά. Μου μίλησε για χειρουργείο και μαστογραφία που δεν τα είχα σκεφτεί καν… Φέυγοντας από ‘κει ήταν η μόνη φορά που έκλαψα από φόβο. Μετά ήταν σαν να ξύπνησα από λήθαργο…. Έπρεπε να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου κυρίως…. Κι έτσι έγινε!

Απευθύνθηκα σε ένα γιατρό ΑΝΘΡΩΠΟ στο νοσοκομείο που κάποτε φοβόμουν να ξεστομίσω το όνομά του…. Στον Άγιο Σάββα. Θυμάμαι, ακόμα το τουπέ που είχα όταν πήγα…. Τι νόμιζα άραγε; Όλοι πιστεύουμε ότι κάποια πράγματα είναι για τους υπόλοιπους κι όχι για μας…. Όμως, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ εκεί -με κεφαλαία γράμματα- μου έδειξαν το δρόμο!

Άκουσα και είδα εκεί μέσα καταστάσεις που με ξύπνησαν… Έμαθα να ακούω το γιατρό μου και να τον εμπιστεύομαι. Ανέκαθεν είμαι άνθρωπος που ψάχνομαι, δε μένω στη μία γνώμη, αμφισβητώ…. Αλλά όχι αυτόν… Όχι τους ΑΘΡΩΠΟΥΣ που εργάζονται στο ογκολογικό νοσοκομείο…. Η περιποίηση και η κατανόηση στα μάτια όλων… Ένα νοσοκομείο που αν και δημόσιο σε σέβονται….

Έφτασε η μέρα που έπρεπε να χειρουργηθώ… Όλα ήρεμα, χωρίς φόβο και με χαμόγελα. Μέσα εκεί τις δύο αυτές μέρες που κάθησα ήμουν σαν ταύρος σε υαλοπωλείο…. Δεν έκατσα καθόλου στο κρεβάτι….Μέτρησα άπειρες φορές τα τετραγωνικά μέτρα του διαδρόμου, αλλά όλοι εκεί υπομονετικοί και ευχάριστοι μαζί μου…

Τώρα πια έχω πάρει τα αποτελέσματα της ιστολογικής μου, η οποία είναι, Δόξα τω Θεω, καθαρή! Ακόμα κι απ το τηλέφωνο, με τόσο φόρτο εργασίας πάλι ευγενικά και όμορφα ο ΓΙΑΤΡΟΣ μου ανακοίνωσε τα ευχάριστα αποτελέσματα!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί η ψυχή μου πλημμυρίζει  με ευγνομωσύνη για τον γιατρό μου και το προσωπικό του Αγίου Σάββα. Γιατί πριν όλα αυτά δε μπορούσα να κοιτάξω στα μάτια ένα ασθενή με καρκίνο και η αλήθεια είναι ότι το απέφευγα και ντρέπομαι γι αυτο…. Γιατί η πρόληψη σώζει ζωές και ήθελα να το μοιραστώ με όσους περισσότερους γίνεται…. Γιατί κρύβουμε τόση δύναμη μέσα μας που ούτε και οι ίδιοι δεν το γνωρίζουμε….

Γιατι…. γιατί….. γιατί….. Υπάρχουν τόσα γιατί…. Κρατήστε έστω την πρόληψη και τη ζεστασιά στην ψυχή….

Ε.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com