‘Αγχος αποχωρισμού την ώρα του ύπνου!

Έχω ένα κοριτσάκι που σε λίγες μέρες θα κλείσει τα δυο. Απο μωρο που ήταν δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τον ύπνο της. Της κάναμε το μπανακι της, της δίναμε το γάλα της, την βάζαμε στην κούνια της και απλά κοιμόταν, πότε εγώ, ποτε ο άντρας μου.

Τους τελευταίους 8 μήνες ήθελε να την βάζω μόνο εγώ για ύπνο. Όποτε προσπαθούσε ο άντρας μου εκλαιγε γινόταν χαμός. Μολις πήγαινα εγώ, ηρεμουσε και κοιμόταν. Χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερο, απλά της χαιδευα τα μαλλιά, της έδινα ενα φιλακι, καληνύχτα και αυτό ήταν. Λέω εντάξει, θέλει την μαμά της, τι πιο φυσιολογικό!

Την τελευταία εβδομάδα όμως θέλει να την έχω αγκαλιά για να κοιμηθεί. Την βάζω στην κούνια της με κλάματα (ευτυχώς έχουμε βγάλει το κάγκελο και έχουμε βάλει ενα μικρό προστατευτικό), κάθομαι στο πάτωμα και την χαϊδεύω μέχρι να την πάρει ο ύπνος! Αυτό βέβαια μπορεί να πάρει και μιάμιση ώρα. Εκεί που λέω κοιμήθηκε πάω να φύγω και ξανά κλάματα. Οπότε πάλι στο πάτωμα εγώ. Αφού κοιμηθεί όμως έτσι και ξυπνήσει την νύχτα αντε πάλι στα πατώματα εγώ.. Βέβαια κοιμάται πιο γρήγορα. Δεν λέω είναι πολύ όμορφο να κάθεσαι να χαιδευεις το παιδάκι σου και να το κοιτάς να κοιμάται ήρεμα αλλά όταν αργεί να κοιμηθεί αρχίζει και με πονάει η μέση μου έτσι όπως κάθομαι σκυμμενη απο πάνω της και υποφερω απο τον πόνο. Όπως καταλαβαίνετε είναι λίγο κουραστικό.

Μίλησα με την παιδίατρο και μου είπε ότι είναι άγχος αποχωρισμού και να κάνω υπομονή και θα περάσει. Αυτό μου το κάνει μόνο στον ύπνο. Δεν έχει πρόβλημα να την αφήσω στον μπαμπά γιαγιά κλπ και να πάω για ψώνια, αντιθέτως μου λεει και γειά!!! Το έχει περάσει κάποια μανούλα; Τι κάνατε εσείς για να το ξεπεράσει;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com