Η άλλη όψη του νομίσματος
Στο εξώφυλλο του New York Magazine που κυκλοφορεί (12 Ιουλίου 2010), ο κεντρικός τίτλος είναι -για μένα τουλάχιστον- σοκαριστικός: «I love my children. I hate my life.» (Μετάφραση: «Αγαπώ τα παιδιά μου. Μισώ τη ζωή μου.«)
Το κεντρικό άρθρο του τεύχους περιγράφει ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος: πώς ενώ περιμένεις τα παιδιά σου να κάνουν τη ζωή σου πιο ευτυχισμένη, εσύ -ως γονιός- καταλήγεις να την… μισείς. Δεν θα σας γράψω πολλά, γιατί αξίζει πραγματικά να το διαβάσετε. Θα μείνω μόνο σε μερικά σημεία του.
«Οι περισσότεροι άνθωποι νομίζουν πως το να έχουν παιδιά θα τους κάνει πιο χαρούμενους. Και όμως ένας μεγάλος αριθμός ερευνών δείχνει ότι οι γονείς δεν είναι πιο χαρούμενοι απ’ ότι ήταν πριν αποκτήσουν παιδιά, ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι λιγότερο (χαρούμενοι)«
«Πριν την αστικοποίηση, τα παιδιά θεωρούνταν οικονομικά «προσόντα» για τους γονείς τους. Αν είχες ένα αγρόκτημα, θα σε βοηθούσαν να το συντηρήσεις, αν είχες μια οικογενειακή επιχείρηση, τα παιδιά δούλευαν στο μαγαζί. Αλλά όλα αυτά άλλαξαν δραματικά με τις ηθικές και τεχνολογικές αλλαγές που επέφερε ο εκμοντερνισμός. Όσο κερδίζαμε σε ευημερία, η παιδική ηλικία έφτασε να θεωρείται μια προστατευόμενη, προνομιούχα περίοδος και μόλις τα πανεπιστημιακά πτυχία έγιναν απαραίτητα για να συνεχίσεις, τα παιδιά όχι μόνο έγιναν μεγάλο έξοδο, αλλά και αντικείμενα προς «πλάσιμο», διέγερση, καθοδήγηση, περιποίηση. Mε λίγα λόγια, τα παιδιά κατέληξαν να είναι από προσωπικό μας, αφεντικά μας.«
«Αυτό παρατηρείται περισσότερο στις οικογένειες μεσαίου και υψηλότερου εισοδήματος, οι οποίες έχουν περισσότερες πιθανότητες να δουν τα παιδιά τους ως projects προς τελειοποίηση«
Το άρθρο κάνει focus κυρίως στους γονείς «καριέρας» που έκαναν παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία, ελπίζοντας πως ήρθε η ώρα να ανταμειφθούν για τα τόσα χρόνια δουλειάς. Οι απαιτήσεις των παιδιών τους έρχονται τόσο δύσκολες που τελικά μόνο ως δώρο και ανταμοιβή δεν τους έρχεται η δημιουργία οικογένειας.
Σύγκριση γίνεται επίσης ανάμεσα στην Αμερική και τις Σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες είναι γνωστές για την αφοσίωση και την αγάπη τους προς τα παιδιά. Χαρακτηριστικά γράφει το άρθρο:
«Αν δεν φοβάσαι πια ότι θα αφιερώσεις υπερβολικά λίγο χρόνο στα παιδιά σου μετά τη γέννησή τους (γιατί έχεις ένα χρόνο πληρωμένη άδεια μητρότητας), αν δεν είσαι αγχωμένος για το να βρεις οικονομικό παιδικό σταθμό, όταν πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά (γιατί το κράτος δίνει επιχορήγηση), αν δεν αναρωτιέσαι πια πώς θα πληρώσεις το σχολείο και την ιατρική φροντίδα του παιδιού σου (γιατί είναι δωρεάν), τότε δεν υπάρχει συζήτηση ότι η ψυχική σου υγεία θα ευνοηθεί«
Όταν άρχισα να διαβάζω το άρθρο, δεν σας κρύβω πως αρχικά νευρίασα («Μα πώς γράφουν τέτοια πράγματα, ααααααα!!!»), μα πιο πολύ ΦΟΒΗΘΗΚΑ. Έχοντας μια κόρη μόλις τεσσάρων μηνών, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ αν θα φτάσω και εγώ κάποια στιγμή να μονολογήσω «Μισώ τη ζωή μου!«.
Επέστρεψα, όμως, σήμερα και το ΞΑΝΑδιάβασα, αυτή τη φορά πολύ πιο προσεκτικά και χωρίς φόβο επηρεασμού. Το άρθρο καταλήγει σε αυτό που πίστευα ούτως ή άλλως και πριν γίνω μαμά:
Μακροπρόθεσμα κανείς δεν μετανιώνει που έγινε γονιός. Αντίθετα, πολλοί μετανιώνουν που δεν έγιναν γονείς.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρνω να είμαι ψύχραιμη και κουλ, αν κάποια στιγμή η Αθηνά απαιτήσει να της αγοράσω την Φραουλίτσα, ενώ μόλις χθες της είχα αγοράσει την Barbie αστροναύτη και προχθές το επιτραπέζιο με τον Winnie ή αν επιμένει να σερφάρει στο Internet, ενώ έχει να διαβάσει για το διαγώνισμα της Ιστορίας. Δεν ξέρω, αν θα φτάσω να γίνω μια μαμά που θα την κυνηγάει να μαζέψει τα ρούχα της από το πάτωμα, ή να φάει τα φασολάκια που της έφτιαξα (να με δω να μαγειρεύω φασολάκια (μπιαχ!) και τι στον κόσμο…) Σίγουρα το να είσαι γονιός έχει τα πάνω και τα κάτω του και τα κάτω ίσως ώρες ώρες σε κάνουν να θέλεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, όμως…
… όμως το να είσαι γονιός είναι κομμάτι της ζωής. Γεννηθήκαμε ΚΑΙ με αυτό τον σκοπό. Και κάτι για το οποίο έχεις γεννηθεί να κάνεις, δεν μπορεί παρά να είναι όμορφο, απολαυστικό, πολύτιμο.
Νομίζω πως το άρθρο πέτυχε διάνα, όταν αναφέρθηκε στους σύγχρονους τρόπους ζωής: με το συμπάθειο, αλλά τα έχουμε κάνει χάλια (άλλη έκφραση θα ήταν πιο ταιριαστή). Νομίζω πως αν παντρεύαμε με κάποιον τρόπο το παρελθόν με το παρόν, τότε όλα θα ήταν πιο εύκολα. Αλλά πώς γίνεται αυτό;
Ελάτε να σκεφτούμε τρόπους να το κάνουμε μαζί… Ζούμε σε μια εποχή που πολλά γκρεμίζονται και πολλά θα χτιστούν. Γιατί να μην τα χτίσουμε όμορφα αυτή τη φορά;
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ. Θα χαιρόμουν να διαβάσω και τη δική σας άποψη!
Ολίβια
Υ.Γ. Ο Μάνος λέει πολλές φορές πόσο θα ήθελε να μην έστελνε την Αθηνά στο σχολείο ή έστω να είναι τελείως χαλαρός για το πώς τα πάει στο σχολείο. Εγώ πάλι λέω πολλές φορές πόσο θα ήθελα να ζω στην εξοχή και να καλλιεργώ… κολοκύθια. Τα σκυλάκια μας μυρίζουν και κάνουν σλουρπ τα μπουτάκια της Αθηνάς και αυτή γελάει. Βάζουμε τα παιδιά μας στο τριπάκι να μορφώνονται μέχρι τα 30, να ζουν στους απαιτητικούς ρυθμούς των πόλεων (ακόμα και αν δεν ζουν σε μεγάλη πόλη), να προφυλάσσονται από χίλια δυο (και από τα ζωάκια πολλές φορές). Στους ίδιους ρυθμούς μεγαλώσαμε και εμείς.
Πώς να μην είναι αγχωτικό, λοιπόν, το να είσαι γονιός;
Υ.Γ.2 Επηρεασμένη από το άρθρο, ρώτησα τη μαμά μου αν μετάνιωσε έστω και για ένα λεπτό που έγινε μαμά. Αν ένιωσε ποτέ ότι την εμποδίζαμε να κάνει κάτι που ήθελε. Το βλέμμα της ήταν αρκετό.
τα παιδια δεν ειναι η αιτια που μια μαμα μπορει να γινει δυστυχισμενη... υπαρχουν πολλοι αλλοι λογοι. το γεγονος οτι η μαμα εχιε ως επικεντρο ενδιαφεροντος τα παιδια μπορει να κανει το συντροφο της απομακρο ή εριστικο απεναντι της... εχω δυο μωρα 3 και 1 ετους... πολυ ζωηρα που με απασχολουν ολοκληρη τη μερα και τη νυχτα μου... δε δουλευω αλλα και να δουλευα παλι θα ηταν δυσκολα "βοηθεια" εχω απο την πεθερα μου αλλα μονο τις ωρες που μπορει δηλαδη καμια ωρα το πρωι ή μετα τις 9 το βραδυ παλι για λιγη ωρα. κι οταν λεω βοηθεια εννοω οτι μου κραταει καποιο απ τα παιδια για να κανω δουλειες οχι φυσικα για να ξεκουραστω ή να κοιμηθω. βασικα και καθολου να μην ειχα βοηθεια δε με πειραζε, το θεμα ειναι ομως οτι δεν εχω κατανοηση απο πουθενα... η πεθερα μου ολη την ωρα με κριτηκαρει και με κατηγορει, γιατι δεν ειμαι τοσο καλη νοικοκυρα οσο αυτη, πως αυτη τα προλαβαινε ολα κι εγω δε μπορω κλπ τετοια ωραια. ο συζυγος ου απο την αλλη ειναι ολο παραπονα, με το που γυριζει απο τη δουλεια γκρινιαζει ποτε για το φαγητο ποτε γιατι δεν εχω προλαβει να κανω καποιες δουλειες του σπιτιου, εκτος τις φωνες για οτι του ερχεταιοταν εχει νευρα και τις φορες που μου "χτυπαει" ποιος φερνει τα λεφτα στο σπιτι........ ωρες ωρες πραγματικα νοιωθω δυστυχισμενη... οταν εκανα παιδια αποφασισα πως για μενα προτεραιοτητα εχουν τα παιδια, μου ειναι αδυνατον να αφησω το μωρο να κλαιει για να σιδερωσω ΄η να στρωσω σεμεδακια, μου ειναι αδυνατον να παραμελω τα παιδια για να μην μρ κακολογησει η γειτονισσα... εχω φτασει σε σημειο αν τα παιδια ειναι ησυχα και καθησω να φαω κατι ή το βραδυ αν πεσω για υπνο και δεν εχω συμμαζεψει το σπιτι να νοιωθω τυψεις επειδη κανω κατι για μενα και δεν κθαριζω ή συμαζευω... συγνωμη αν σας κουρασα κι αν χαλαω το ποστ της ολιβια.. ηθελα καπου να τα πω.. και κυριως να επισημανω οτι τα παιδια δεν μας κανουν δυστυχισμενους.. ο συντροφος μας και οι ανθρωποι που μας περιβαλλουν ομως μπορουν να μας κανουν, ειδικα σ αυτη τη φαση οταν δηλαδη τα παιδια μας εινια πολυ μικρα και χρειαζονται την προσοχη μας 24 ωρες τη μερα...
Κοριτσάκι μου, συγνώμη που το λέω έτσι, αλλά μήπως να βρεις μια δουλειά και να την κάνεις με ελαφρά... Δεν υπάρχει χειρότερο είδος συντρόφου απ' αυτον που κοπανάει το θέμα "εγω φέρνω τα λεφτά" ή καλύτερη εναλλακτική, να ρίξεις ένα καλό καυγα για τα δικαιώματα σου μεσα στο σπίτι για να βάλεις μερικά θέματα στη θέση τους;;; Και να σου πω κάτι, ούτε οι γύρω μας φταίνε για τη δυστυχία μας.. Ο εαυτός μας φταίει και η επιλογές μας. Ξέρω από πρώτο χέρι ότι είναι δυσκολές τέτοιες αποφάσεις αλλά είναι και λυτρωτικές. Και μετά η ζωή ειναί τόσο ωραία...
ΠΩΠΩ ΜΕ ΚΑΛΥΨΕΣ ΠΛΗΡΩΣ.........ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΘΑ ΣΟΥ ΕΔΙΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ
Τα παιδια πολλαπλασιαζουν ότι υπάρχει σε μια οικογένεια. Δεν λύνουν προβλήματα ούτε και δημιουργούν...
>θεούλη μου σ'ευχαριστώ που με αξιώνεις να είμαι μανούλα βοήθησε με μόνο να είμαι τόσο καλή όσο και η μανούλα μου! Η πολύ τυχερή είμαι ή πολύ αφελής γιατί τέσσερα χρόνια τώρα που είμαι μανούλα δεν βαρυγκώμησα ποτέ!
ΥΓ ποιος είπε ότι όταν ζεις στην εξοχή η ζωή είναι εύκολη? οι άνθρωποι άλλαξαν γι' αυτό άλλαξε ο τρόπος ζωής . Η εξοχή είναι εκεί πού ήταν πάντα όποιος μπορεί να ζήσει (όπως παλιά..) δεν τον εμποδίζει κανείς. Ακούγετε ειρωνικό να μακαρίζουμε τους ανθρώπους που ζουν κοντά στη φύση και να απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από αυτή!
ΥΓ2 όχι δεν ζω σε χωριό, σε πόλη ζω και μου αρέσει κιόλας!
>Η φροντίδα του παιδιού σου είναι ανεκτίμητη. Είσαι μόνη και λείπει κάτι από το παζλ της ζωής σου. Μετά γνωρίζεις τον καλό σου σύζυγο, τσακ, μπαίνει ένα κομματάκι στο παζλ. Μετά κάνεις το πρώτο σου παιδί!! Καταλαβαίνεις ότι τώρα ολοκληρώνεσαι σαν γυναίκα. Το παζλ συμπληρώνεται. Το παιδί είναι μέσα στη ζωή σου. Στο τέλος της ημέρας που το βάζεις για ύπνο νιώθεις την απέραντη ικανοποίηση, ότι κάνεις σωστά τη "δουλειά" σου ως μητέρα, και είσαι τρισευτυχισμένη! Έτσι το βλέπω εγώ!
Όσο για το Αθήνι σου, στείλτο στο "αγρότης μόνος ψάχνει". Θα κάνει την καλύτερη ζωή κοντά στη φύση!! χαχααααααααααα
Φιλάκια πολλά!!
Κατερίνα (από www.hometest.gr)
>Συνήθως όταν σχολιάζω εδώ, φοβάμαι ότι σου κανιβαλίζω τα υπέροχα ποστ με τα χαζά αστεία μου Ολίβια. Όμως αυτή τη φορά θα μιλήσω σοβαρά. Δημοσίευσες το πανω άρθρο την ημέρα των γενεθλίων μου. Έκλεισα τα 34, είμαι single (μάλλον χωρίς να το θέλω) και ήδη βλέπω τα χρονικά περιθώρια να αποκτήσω οικογένεια, αν κάποια στιγμή το θελήσω, να μειώνονται αισθητά. Πάντα ένιωθα την ανάγκη να έχω σύντροφο, αισθανόμουν και λειτουργούσα καλύτερα με αυτό τον τρόπο, πιο ισορροπημένα. Το θέμα του παιδιού όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο για μένα. Μέχρι σήμερα, ειλικρινά ποτέ δεν πέρασα το baby fever. Δεν λαχτάρησα να έχω ένα παιδί δικό μου, δεν μου το ενέπνευσε και κανείς από όσους ήμουν ίσως. Σκέφτομαι λοιπόν ότι πιθανότατα να μην είμαι φτιαγμένη για μητέρα, αφού δεν νιώθω τον έρωτα της τεκνοποίησης. Από την άλλη φοβάμαι λίγο, μήπως είναι απλώς το άγχος και η ανησυχία μου που συγκαλύπτουν την επιθυμία μου να γίνω γονιός και αν το ανακαλύψω αυτό όταν θα είναι πραγματικά αργά... Τι να πω.... Εύχομαι πάντως, με ή χωρίς παιδιά, να μην καταλήξω να μισώ τη ζωή μου... Και να την κάνω χρήσιμη και όμορφη, και για μένα και για τους ανθρώπους γύρω μου. Καλό σου βράδυ και φιλιά στο Αθηνούτσι!
>Η ζωή μου άλλαξε εντελώς από τότε που έμεινα έγκυος. Όλη μέρα στη δουλειά στενοχωριέμαι που χάνω τις στιγμές με τον πεντάχρονο γιο μου. Μετά τις 19:00, που γυρίζω σπίτι έχει περάσει ήδη πολλές ώρες με τον πατέρα του κ δεν υπάρχει καθόλου βοήθεια από γιαγιάδες-παππούδες. Νιώθω ότι όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση με το όνειρο που είχα πριν παντρευτώ και ότι έχω καταντήσει ''κουβαλητής του σπιτιού'' - φυσικά αυτό αξίζει για το παιδί μου - προκειμένου να μην του λείψουν τα βασικά. Όμως έχω μόνο 2,5 ώρες κάθε μέρα να περάσω μαζί του, δεν έχω χρόνο ούτε στο γυναικολόγο να πάω - όχι να πάω για δικά μου ψώνια να χαλαρώσω, όλες οι δουλειές (μαγείρεμα-σιδέρωμα-καθαριότητα) γίνονται μετά τις 22:30 κάθε μέρα και το Σ/Κ τις ώρες που δεν είμαστε βόλτα ή δεν κάνουμε άλλη δραστηριότητα μαζί. Ο ποιοτικός χρόνος με το παιδί μου δεν είναι και τόσο ποιοτικός γιατί έχει κάνει τα πάντα με τον μπαμπά του όταν εγώ επιστρέφω. Ο δε μπαμπάς του είναι ήδη εξαντλημένος, ειδικά μετά τις 21:30 που έχω τελειώσει με τα παραμύθια και έχω βάλει για ύπνο τον μικρό. Υποθέτω ότι είμαι αυτό που λένε ''μαμά του Σαββατοκύριακου''. Ανεπαρκής τις καθημερινές και φουλαριστή τα Σ/Κ. Πού να σκεφτώ να κάνω και δεύτερο όταν δεν υπάρχει χρόνος ούτε για το πρώτο ούτε για τον άντρα μου. Έχω άντρα στο σπίτι; Μπερδεύτηκα, βρε παιδιά. Νόμιζα ότι μίλαγα για τον μπαμπά του γιου μου. Δεν ξέρω εάν αυτό είναι ευτυχία. Είναι μάλλον μοναξιά, τύψεις, πόνος και αίσθημα αδικίας και για λογαριασμό μου και απέναντι στο παιδί μου. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω. Εύχομαι να συνεχίσω να δουλεύω για το παιδί μου, ώστε να μη λείψει κάτι που χρειάζεται και θα χρειαστεί αλλά κάποια στιγμή θέλω και εγώ να το μεγαλώσω, να ζήσω μαζί του ποσοτικό χρόνο, να μιλάμε μαζί ώρες ατελείωτες, να μπορώ να το πάω στο κολυμβητήριο που δεν προλαβαίνω τις ώρες, να είμαι ΕΚΕΙ. Δίπλα του και ας μην με χρειάζεται. Τον χρειάζομαι ΕΓΩ. Όταν σκεφτόμουν να κάνω παιδιά, είχα κατά νου να κάνω πράγματα για αυτά. Αυτό με γεμίζει. Όταν βρίσκομαι επί χρόνια να κάνω αυτά τα πράγματα με το σταγονόμετρο, δεν νιώθω πληρότητα. Το αντίθετο: κάθε μέρα νιώθω και πιο αδειανή. Και το παιδί το καταλαβαίνει. Τα παιδιά όλα τα διαισθάνονται και όταν δεν υπάρχει ισορροπία μέσα μου δεν μπορώ να χτίσω το όνειρό μου με ημίμετρα. Κορίτσια, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είστε ευτυχισμένες. Όσο για μένα, οι Άγγλοι λένε ''Be carefull what you wish for'', έτσι με σύνεση θα ευχηθώ να είναι υγιή ο άντρας και το παιδί μου - άντε, και γω - και να με συγχωρήσει το παιδί μου για την ελλειπτική παρουσία μου και που δεν έχει αδελφάκι. Εάν μετά από χρόνια συνειδητοποιήσω ότι δίνοντας το είναι μου δημιούργησα έναν σωστό άνθρωπο στην κοινωνία, τότε θα είμαι όσο ευτυχισμένη γίνεται.
>αχ θελω να γρααααψω τοοοοσα πολλα , αλλα ειμαι στην δουλεια και δεν μπορω .
Κοριτσια την μητροτητα την εχουμε εμφητη , ενω οι αντρες μας την αποκτανε δωστε τους την ευκαιρια να την αποκτησουν πιο γρηγορα.
Αφηστε τα παιδια με τους μπαμπαδες και πηγαιντε μεχρι τα μαγαζια μπορουνε όλοι μπορουνε απλα το παιζουν τρελίτσα.
Αργησα αλλα το καταλαβα και ξερετε ε?
το παιδι πρεπει να εχει προτυπο τον μπαμπα του αυτο ελεγα στον αντρουλη μου και λιωωωωωωμα χαχαχα
Η ζωη μου ειναι ΚΑΙ το παιδι μου γιατι να την μισω ??? Την λατρευω και πάντα θα την λατρευω .
Φιλια
Μπραβο για το Μπλογκ !!
>Δεν ξέρω αν ζω σε κάποιον κόσμο διαφορετικό αλλά τόσο στο εργασιακό μου περιβάλλον όσο και στο φιλικό τα διαζύγια πάνε και έρχονται, οικογένειες διαλύονται και οι μπαμπάδες γίνονται του Σαββατοκύριακου. Και θα πω για ακόμη μία φορά ότι ναι το να είσαι μαμά είναι πάρα πολύ σημαντικό αλλά δεν είναι και ο μοναδικός ρόλος που έχουμε. Αν κάποια γυναίκα δεν τύχει να γίνει μητέρα, δεν λέω, χάνει κάτι αλλά χαμένη δεν είναι!!Προσωπικά είμαι εξίσου ευτυχισμένη πριν και μετά την γέννηση του μικρού μου απλά βρίσκω την ευτυχία σε διαφορετικά πράγματα. τόσο απλά.
>Πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ζευγαριών και ιδιαίτερα οι γυναίκες, από ένα σημείο και έπειτα όσο wild και συναρπαστική ζωή να κάνουν, θέλουν να αποκτήσουν ένα παιδί. Είναι στο DNA μας πως να το κάνουμε. Όταν δεν συμβαίνει αυτό βλέπουμε πόσο άγχος και απογοήτευση προκαλεί. Κάνουν εξωσωματικές και ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κρατήσουν ένα μωρό στην αγκαλιά τους. Σταματάς να απολαμβάνεις την ελευθερία σου και θέλεις διακαώς ένα παιδί.
Θεωρώ λοιπόν ότι και να μην έχεις παιδί δε σημαίνει ότι είσαι ευτυχισμένος. Εκτός και αν από την αρχή είσαι συνειδητοποιημένος ότι δε θες να κάνεις παιδιά στη ζωή σου και ότι σε γεμίζουν άλλα πράματα. Ίσως κάποιοι άνθρωποι είναι όντως ευτυχισμένοι χωρίς παιδιά, αλλά οι περισσότεροι πιστεύω ότι νιώθουν μισοί αν δεν αποκτήσουν ποτέ. Εξάλλου η ζωή είναι ωραία όταν έχεις να νοιάζεσαι για ανθρώπους και να αφιερώνεσαι σε αυτούς, πόσο μάλλον όταν είναι το ίδιο σου το παιδί που η αγάπη απλά ξεχειλίζει no matter what.
>ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΩΣ ΓΟΝΕΙΣ,ΝΑ ΣΤΕΡΟΥΜΑΣΤΕ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΑΣ,ΝΑ ΑΓΧΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΛΠ ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΜΙΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ...ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ...
>Αυτό πρέπει να γίνει ο επίκεντρος του σχολίου Ολίβια. Εγώ το έζησα αυτό και από τη μία ΜΙΣΩ τον ευατό μου που δεν έμεινα στην προνομοιούχα χώρα η οποία θα μπορούσε να μου είχε δώσει και ιατροφαρμακευτική κάλυψη καλή δωρεάν, και σχολείο, τέλειο σχολείο, όχι παπάρια σαν τα δικά μας ο θεόσ να τα κάνει σχολεία, και σπίτι τσάμπα γιατί είναι single mother και πολλά πολλά άλλα, χωρίς να παραβλέπω και την κοινωνική αποδοχή την οποία δεν έχω στην Ελλάδα. Από την άλλη, πιστεύω πως έκανα στη σωστή επιλογή που γύρισα στην πατρίδα μου. Γιατί αν δεν κάνεις το παιδί σου να αγαπήσει την πατρίδα σου, τότε τί κανεις...; Όσο για τα άλλα, μην αγχώνεσαι. Δεν θα μισήσεις την ζωή σου αν ήδη έχεις λόγους για να ααγαπάς τον εαυτό σου. Και δεν πρόκειται, αν είσαι σωστή μάνα, να μισήσει και να μετανοιώσεις το παιδί σου ποτέ. Η LMD το είπε με το όνομά τους. Ένα χαμόγελο θα σου φτάνει. Μην είσαι ανυπόμονη, είναι μικρή ακόμα. Πρόσεξε να είσαι κοντά σε αυτούς τους μήνες που περναν τόσο πολύ γρήγορα και δεν γυρνούν, και θα σε ανταμοίψει όσο δεν φαντάζεσαι. Όσο για το όταν μεγαλώσει; Δούλεψα και ως καθηγήτρια στη ζωή μου, και από τότε, ένα χρόνο τώρα, έχω ΔΩΣΕΙ ΟΡΚΟ ΖΩΗΣ πως δεν θα καταντήσω το παιδί μου ετσι. Αν θες και ενιδαφέρεσαι για το θέμα, μπορούμε να τα πούμε διεξοδικά αλλού, γιατί δεν είναι του παρόντος, αλλά 'ενα μόνο θα πω. Εγω τραβάω τη γραμμή κατά της παράνοιας. Θέλω το παιδί μου να κοιτάξει ψηλά και να φαντασιωθεί και να μετρήσει τ'άστρα στη ζωή του, όχι νούμερα και γραμματάκια σε σχολικά βιβλία μέχρι να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι πια. Τον έφερα στον κόσμο για να ζήσει τον κόσμο και τη ζωή όχι για να γίνει ο νέος Παράκελσος. Αν γίνει έγινε, αλλά δεν θα τον κάνω δέσμιο. Δεν χρειάζονται τα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά γερμανικά, πιάνο, μπαλέτο, ταεκ βον ντο, γιαπωνέζικα, μπάσκετ, βόλευ, γκολφ, και κορεάτικη κουζίνα στα δέκα και στα δώδεκα. Παιχνίδι, χαρά και φαντασία μόνο χρειάζεται, τα υπόλοιπα... εαν και εφόσον, ας είναι δικές του οι επιλογές. Σκέψου το και έτσι. Περίμενε, πρόσεχε και θα σου φανερώσει η ίδια τι θέλει και τι της ταιριάζει όταν έρθει η ώρα. Και σταμάτα να αγχώνεσαι επιτέλους. Πάρε μια ανάσα. ΟΥΦ! :)
μάλλον έτσι πρέπει να σκέφτονται όλοι οι γονείς να αφήσουν λίγο χρόνο για τα παιδιά να ανασαίνουν ............τους έπνιξαν πια με το άγχος τους για '' επιτυχία ''
>Μια χαρά τα είπε ο Τολστόης ;->
Να μείνουμε επίσης και στο ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να έχει την τύχη/ατυχία να είναι φτιαγμένος να μην προσλαμβάνει τη χαρά της δημιουργίας από τα παιδιά αλλά από κάτι άλλο.
Τότε θα πρέπει να το συνειδητοποιεί και να μην νοιώθει μειονεκτικά για αυτό.
Σαφώς δεν είναι σωστό ΟΛΟΙ να κάνουμε παιδιά!
>ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΘΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΡΧΟΝΤΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΄ΡΧΕΤΕ ΝΑ ΤΡΕΛΛΑΘΩ, ΜΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ 8ΕΤΩΝ ΚΑΙ 11ΜΗΝΩΝ , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ Να ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΚΑ ΝΑ ΔΑΚΡΥΖΩ ΑΠΟ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΩ...!ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΙΣΙΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΠΛΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ..ΓΙΑΤΙ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΥΠΑΜΕ(ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ!)
>Eyxaristw pou to eipes, den thn koitaksa x8es, 8a paw na thn ksefyllisw shmera. -x-
>Mετά την ανάγνωση του άρθρου πίστηκα ακόμα περισσότερο γιατί η φύση έχει προβλέψει τουλάχιστον για τη γυναίκα μία συγκεκριμένη περίοδο της ζωής της για να φέρει απογόνους στη ζωή.
Επισης, όλα αυτά είναι πολύ όμορφα γραμμένα και δεν διαφωνώ κάπου αλλά αναρωτιέμαι πόσο μπορούμε να αποτυπωσουμε την ανθρώπινη φύση και να να την αναλύσουμε...χάνουμε σε πολλά σημεία χωρίς όμως να σημαίνει οτι τετοιες σκέψεις δεν πρεπει να γίνονται.
Τέλος αν πήρατε Καθημερινή χθες, θα πρότεινα να διαβάζατε στο ένθετο το ρεπορταζ με τίτλο "Οι Αθηναίοι πήραν τα βουνά", όπου θίγεται το ζήτημα μετακόμισης από τα αστικά κέντρα και μεγαλώνοντας παιδιά χωρίς καράτε, πιάνο κτλ.
>Πω πω…
Σκέφτηκα να γράψω κανένα κατεβατό αλλά μάλλον θα κουραστείτε οπότε θα μείνω σε αυτό που είχε γράψει ο Τολστόι :
«Δεν υπάρχει αληθινή ηδονή, εκτός από εκείνη που δίνει η δημιουργικότητα. Είτε φτιάχνει κανείς μολύβια, είτε μπότες, είτε ψωμί, είτε παιδιά. Χωρίς δημιουργία δεν υπάρχει αληθινή ευχαρίστηση»
Σύντομο και περιεκτικό!
>Tο κείμενο του ΝΥΜ είναι αυτό που λέμε food for thought. Εξαιρετική η επιλογή σου να το μοιραστείς με μια ανάρτηση.
Είναι μεγάλο το θέμα. Θα το διαβάσω καλά και θα επανέλθω...
;)
>ολιβια ωραιο το αρθρο σου ..απο οτι θυμαμαι ειχεσ γραψει σε ενα αλλο αρθρο οτι απο τοτε που εγινεσ μητερα εχεισ αλλαξει και συνηθειεσ και σαν ανθρωποσ...οποτε δεν νομιζω πωσ θα μισισεις ποτε τη ζωη σου...
το αρθρο του ξενου περιοδικου νομιζω πωσ σχετιζεται με τον εγωισμο μας και πωσ δεν μπορουμε να τον βαλουμε στην ακρη ωστε να ασχοληθουμε με ενα αλλο ανθρωπο..γιατι παλιοτερα που οι γυναικεσ καναν 8 και 10 παιδια δεν ηταν γιατι δεν δουλευαν ,οπωσ λενε πολλοι.δουλευαν και πολυ περισσοτερο,στα χωραφια ..στα σπιτια..σκεψουν πωσ επλεναν τα παντα στο χερι μαγειρευαν σε φωτια ,εφιαχναν ακομη και το ψωμι το ψωμι τουσ..
και ομως οι περισσοτεροι ηταν ευτυχισμενοι γιατι υπηρχε ανιδιοτελεια και πνευμα θυσιασ...η γιαγια μου ελεγε πως οι γυναικεσ ειναι ευτυχισμενεσ οταν''χανουν'' τον εαυτο τους..εστι τον ''βρισκουν ''πραγματικα..και ηταν αγραμματη...το αισθανοταν απλα..
ολα εχουν να κανουν με τον εγωισμο μας και το πως εχουμε μαθει να ζουμε!! και τι απο την προσωπικη μας ευχριστιση μπορουμε να βαλουμε στην ακρη..κυριωσ οταν τα παιδια μεγαλωνουν και εχουν πλεον αποψη και προσωπικοτητα...τα μωρακια ειναι παντα αλλη ''φαση'' και ευτυχια γιατι ειναι απολυτα εξαρτημενα ,τα κανεις οτι θελεις κατα καποιο τροπο..μετα αρχιζουν τα δυσκολα..που εγω νομιζω πωσ εχουν και ενδιαφερον..
φιλια
AGATHA
>νομίζω ότι αυτοί που παιδεύονται με τα παιδιά περισσότερο είναι οι κακομαθημένοι άνθρωποι.. αυτοι που έχουν συνηθίσει να παίρνουν αντί να δίνουν, να είναι μεγάλα κακομαθημένα παιδιά που τα έχουν συνηθίσει όλα έτοιμα κ απλωμένα στη ζωή... από τις πιο παλιές γενιές δεν έχω ακούσει κανένα να παραπονιέται που έκανε παιδιά, πολλούς όμως να μετανιώνουν που δεν έκαναν ένα ή περισσότερα... ίσως όταν σταματήσεις να είσαι νέος, ακμαίος και να στηρίζεσαι στον εαυτό κ στις δυνάμεις σου, να μετανιώνεις που δεν έδωσες αγάπη, έστω μεταξύ κόπων και βασάνων, για να πάρεις λίγο ενδιαφέρον κ στοργή στα γεράματά σου... κ όχι φυσικά με σκοπό καλά γεράματα αλλά για την εύρρυθμη ροή και ανταλλαγή της αγάπης που νομίζω ότι είναι η ουσία της ζωής...
>Eξαιρετικό άρθρο και ευχαριστώ πολύ που μας έβαλες στο τριπάκι να το διαβάσουμε και να προβληματιστούμε. Σε παρακολουθώ από όταν ήσουν έγκυος και σε θαυμάζω για το πόσο χαλαρά και όμορφα αντιμετωπίζεις τη μητρότητα (το λέω σοβαρά και χωρίς καία ειρωνία, για μένα είσαι παράδειγμα). Εγώ.. Μαθαίνω από τα λάθη μου και προοδεύω. Έπιασα τη μητρότητα λάθος στην αρχή γιατί ΤΟΥΣ α΄φησα να με επηρεασουν. Τωρα πια νομίζω πως άφησα στην άκρη κάθε ίχνος θλίψης τύψης κτλ και αντιμετωπιζω τα πραγματα απλά όπως πρέπει να είναι. Με μεγάλωσαν με πολλή αγάπη αλλά ζητωντας συνεχεια 'ανταλλάγματα'. Έτσι δεν είσαι χαρούμενος ούτε εσύ ούτε τα παιδια σου...
>ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΑΙΔΙΑ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΝΟΗΜΑ. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΕΙΣ ΜΟΝΟ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ. ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΜΗΤΕΡΑ ΓΙΑΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΠΩΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΕΡΑΙΩΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ.ΣΗΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ 'LMD' ΤΗ ΘΑ ΠΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΦΑΣΟΛΑΚΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΡΕΣΟΥΝΕ ΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΣΕΙΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΑ ΘΕΛΩ ΑΛΛΙΩΣ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙΣ ΜΑΝΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΜΑΝΑ ΑΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΞΙΑ.
>εχουν υπαρξει φορες που σκεφτομαι αν θα επρεπε να γινω μαμα....μετα παλι σκεφτομαι οτι εχω ζησει αρκετα εντονα την ζωη μου και δεν χρειαζομαι πια τα ξενυχτια,τις κρεπαλες,τα μεθυσια.....ειμαι γκρινιαρα αλλα ξερω κατα βαθος οτι αυτο που ζω με το μωρο μου ειναι ανεπαναληπτο.....δεν πιεζω τον εαυτο μου να την αγαπα.συμβαινει ακουσια...οι αλλαγες στην ζωη μου εγιναν ολες μαζι...εμεινα με τον συντροφο μου,παντρευτηκα και αμεσως εμεινα εγκυος.παντοτε πιστευα οτι οι σχεσεις των ανθρωπων λειτουργουν ως συναλλαγη.ειμαι σιγουρη πια οτι απεναντι στο παιδι μου δρω ανιδιοτελως...και ευχομαι να συνεχισει ετσι.
>συμφωνώ μαζί σου Όλιβια!Απόλυτα λογικές σκέψεις ενός ανθρώπου που είναι γονιός!!!!
θέλουμε να δώσουμε πολλή αγάπη και ευτυχια σε αυτές τις ζωούλες που φέρνουμε στον κόσμο και στην προσπάθειά μας να κάνουμε τα πάντα βάζουμε την προσωπική μας ευτυχία ως
"ενέχυρο" με αποτέλεσμα να μην βλέπουμε την ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας!!! εκεί ελοχεύει ο κίνδυνος να τα χαλάσουμε όλα. πρέπει να τηρούμε τις αναλογίες!
φιλάκια στην ομορφή σου οικογένεια Ολίβια!
>δεν ξερω αν μετανιοσα που εκανα παιδια και μενω σε χωρα με προνομια αλλα το μονο που ξερω ειναι να μισο την ζωη μου.
>με προβλημάτισες ολιβια... ιδου το αποτέλεσμα
http://annoulasmom.blogspot.com/2010/07/blog-post_11.html
>A, to ebgale epitelous!!!! Akyron o apo panw tote, yay ta katafera! XD
>Ολίβια έχω προσπαθήσει να σου απαντήσω κανονικά 3 φορές και το blogger μοθ πετάει errors. Αν θες, στο στέλνω σε μεσσαγε στο facebook. Φιλια πολλά. Margie.
>"Αν δεν φοβάσαι πια ότι θα αφιερώσεις υπερβολικά λίγο χρόνο στα παιδιά σου μετά τη γέννησή τους (γιατί έχεις ένα χρόνο πληρωμένη άδεια μητρότητας), αν δεν είσαι αγχωμένος για το να βρεις οικονομικό παιδικό σταθμό, όταν πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά (γιατί το κράτος δίνει επιχορήγηση), αν δεν αναρωτιέσαι πια πώς θα πληρώσεις το σχολείο και την ιατρική φροντίδα του παιδιού σου (γιατί είναι δωρεάν), τότε δεν υπάρχει συζήτηση ότι η ψυχική σου υγεία θα ευνοηθεί"
Αυτό πρέπει να γίνει ο επίκεντρος του σχολίου Ολίβια. Εγώ το έζησα αυτό και από τη μία ΜΙΣΩ τον ευατό μου που δεν έμεινα στην προνομοιούχα χώρα η οποία θα μπορούσε να μου είχε δώσει και ιατροφαρμακευτική κάλυψη καλή δωρεάν, και σχολείο, τέλειο σχολείο, όχι παπάρια σαν τα δικά μας ο θεόσ να τα κάνει σχολεία, και σπίτι τσάμπα γιατί είναι single mother και πολλά πολλά άλλα, χωρίς να παραβλέπω και την κοινωνική αποδοχή την οποία δεν έχω στην Ελλάδα. Από την άλλη, πιστεύω πως έκανα στη σωστή επιλογή που γύρισα στην πατρίδα μου. Γιατί αν δεν κάνεις το παιδί σου να αγαπήσει την πατρίδα σου, τότε τί κανεις...; Όσο για τα άλλα, μην αγχώνεσαι. Δεν θα μισήσεις την ζωή σου αν ήδη έχεις λόγους για να ααγαπάς τον εαυτό σου. Και δεν πρόκειται, αν είσαι σωστή μάνα, να μισήσει και να μετανοιώσεις το παιδί σου ποτέ. Η LMD το είπε με το όνομά τους. Ένα χαμόγελο θα σου φτάνει. Μην είσαι ανυπόμονη, είναι μικρή ακόμα. Πρόσεξε να είσαι κοντά σε αυτούς τους μήνες που περναν τόσο πολύ γρήγορα και δεν γυρνούν, και θα σε ανταμοίψει όσο δεν φαντάζεσαι. Όσο για το όταν μεγαλώσει; Δούλεψα και ως καθηγήτρια στη ζωή μου, και από τότε, ένα χρόνο τώρα, έχω ΔΩΣΕΙ ΟΡΚΟ ΖΩΗΣ πως δεν θα καταντήσω το παιδί μου ετσι. Αν θες και ενιδαφέρεσαι για το θέμα, μπορούμε να τα πούμε διεξοδικά αλλού, γιατί δεν είναι του παρόντος, αλλά 'ενα μόνο θα πω. Εγω τραβάω τη γραμμή κατά της παράνοιας. Θέλω το παιδί μου να κοιτάξει ψηλά και να φαντασιωθεί και να μετρήσει τ'άστρα στη ζωή του, όχι νούμερα και γραμματάκια σε σχολικά βιβλία μέχρι να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι πια. Τον έφερα στον κόσμο για να ζήσει τον κόσμο και τη ζωή όχι για να γίνει ο νέος Παράκελσος. Αν γίνει έγινε, αλλά δεν θα τον κάνω δέσμιο. Δεν χρειάζονται τα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά γερμανικά, πιάνο, μπαλέτο, ταεκ βον ντο, γιαπωνέζικα, μπάσκετ, βόλευ, γκολφ, και κορεάτικη κουζίνα στα δέκα και στα δώδεκα. Παιχνίδι, χαρά και φαντασία μόνο χρειάζεται, τα υπόλοιπα... εαν και εφόσον, ας είναι δικές του οι επιλογές. Σκέψου το και έτσι. Περίμενε, πρόσεχε και θα σου φανερώσει η ίδια τι θέλει και τι της ταιριάζει όταν έρθει η ώρα. Και σταμάτα να αγχώνεσαι επιτέλους. Πάρε μια ανάσα. ΟΥΦ! :)
>@ Ανώνυμος, sorry που δεν απάντησα με τα άλλα, αλλά τα γράφαμε ταυτόχρονα.
Κοίτα, αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Σε άλλες χώρες δεν νομίζω να "κράζεται" και πολύ ένας άνθρωπος που δεν θέλει να κάνει παιδιά.
Για μένα ένας άνθρωπος που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ δεν θέλει να γίνει γονιός, αποφασίζει να μην κάνει παιδί, είναι πολύ πιο ωραίος τύπος από κάποιον που δεν ξέρει αν θέλει, αλλά κάνει επειδή πρέπει να κάνει ή επειδή τον πρήζουν... Θα το πιάσουμε κάποια άλλη φορά το θέμα!
>@ LMD, όχι! Το φασολάκι δεν θα μας ρίξει ποτέ! (Αλήθεια μαγειρεύεις και φαγητά που σιχαίνεσαι η ίδια; Ας πούμε εγώ, όντως, δεν τρώω φασολάκια... Δεν πρέπει, όμως, να δίνω στο παιδί λαδερά;;;;;)
@ Aνώνυμος, ωραία ιδέα αυτό με το μέτρημα ως το 10! Βοηθάει πολύ σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας!
@ Ανώνυμος... Βρε ανώνυμε, λες να είμαι τόσο... ανώριμη ή τόσο στην κοσμάρα μου; Αν διάβαζες το άρθρο (που μάλλον δεν το διάβασες απ' ότι καταλαβαίνω), θα έβλεπες ότι αναφέρεται στις απλές, καθημερινές στιγμές των παιδιών με τους γονείς του που μπορούν να σου κάνουν τα νεύρα κρόσια. Σίγουρα ένας γονιός έχει πολύ σοβαρότερα θέματα να σκεφτεί και ΟΜΩΣ η καθημερινότητα τον κάνει να τα χάνει ακόμα και με την Φραουλίτσα....
>εγω θα το παω αλλου.
θα σας πω οτι εκνευριζομαι με το οτι την τεκνοποιηση η κοινωνια τη θεωρει απαραιτητο αξεσουαρ της επιτυχιας μιας γυναικας. αν μια γυναικα δεν κανει παιδια πρεπει να απολογειται μια ζωη γιατι δεν εκανε.ελεος δηλαδη.
ο,τιδηποτε σε ταμπελα μου προκαλει εμετο οχι θυμο.το θυμο τον ξεπερασα.
κι αυτο ειναι τεραστια ταμπελα στην πλατη της γυναικας αλλα και λιγοτερο του ανδρα.
υπαρχουν ανθρωποι που οταν μπορουσαν να κανουν παιδια,δεν ηθελαν παιδια,γουσταραν να ειναι για παρτη τους και μονο,τι να κανουμε τωρα.
γιατι αυτοι πρεπει να κουβαλανε ταμπελα?
>''Δεν ξέρω αν θα καταφέρνω να είμαι ψύχραιμη και κουλ, αν κάποια στιγμή η Αθηνά απαιτήσει να της αγοράσω την Φραουλίτσα, ενώ μόλις χθες της είχα αγοράσει την Barbie αστροναύτη και προχθές το επιτραπέζιο με τον Winnie ή αν επιμένει να σερφάρει στο Internet, ενώ έχει να διαβάσει για το διαγώνισμα της Ιστορίας. Δεν ξέρω, αν θα φτάσω να γίνω μια μαμά που θα την κυνηγάει να μαζέψει τα ρούχα της από το πάτωμα, ή να φάει τα φασολάκια που της έφτιαξα (να με δω να μαγειρεύω φασολάκια (μπιαχ!) και τι στον κόσμο...) Σίγουρα το να είσαι γονιός έχει τα πάνω και τα κάτω του και τα κάτω ίσως ώρες ώρες σε κάνουν να θέλεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, όμως...''
αχ βρε ολιβια ποσο ανωδυνη την περιγραφεις τη ζωη...αυτα που αναφερεις ειναι προβληματα??εκτος αν τα ειπες αστειευομενη...σε καθε αλλη περιπτωση δεν εχεις ιδεα τι θα πει προβλημα,sorrry to tell you.
και μακαρι να μη μαθεις ποτε βεβαια,στο ευχομαι.
>Δεν είναι λίγες οι φορές που πάω να ξεσπάσω και αμέσως μετά με ανακαλώ σε τάξη. Γιατί κάνω στο παιδί μου όσα ΔΕΝ ήθελα να μου κάνει η μάνα μου; Γιατί πρέπει να τον πιέζω με τα μαθήματα, όταν εγώ ο σκράπας (για τους άλλους) μια χαρά τα πήγα στη ζωή μου χωρίς πτυχίο; Πιστεύω πως θέλει το γνωστό μέτρημα μέχρι το δέκα για να καταλάβει ένας γονιός το γιατί δεν πρέπει να τσατίζεται αλλά αντίθετα να ευχαριστεί τον οποιοδήποτε Θεό που έγινε γονιός.
>Ξερεις κάτι...Ούτε εγω πίστευα ποτέ οτι θα κατέληγα να κυνηγώ ενα πιτσιρίκι με φασολάκια, γεμιστά και όλα τα σχετικά. Ποτέ. Άλλα μαγειρεύω 2 φαγητά την ημέρα που απεχθάνομαι και καταναλώνω πολλες φορές την σκέψη μου για το πώς θα τον κάνω να φάει, να κοιμηθεί, να μην τον πιάνουν tantrums όποτε βλεπω μια παλια συμμαθήτρια.
Δεν εχω τον χρόνο που θέλω για τον εαυτό μου, προτιμώ να πάρω κατι για αυτόν απο το να πάρω άλλο ένα μπλουζάκι για εμένα και σκέφτομαι απο που θα κόψω ωστε να μπορέσω να του δώσω οτι χρειάζεται ( οτι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χρειάζεται και όχι οτι νομίζω οτι χρειάζεται).
Όλα αυτα δεν τα φανταζόμουν ποτέ. Άλλα όταν μου ρίχνει ένα χαμόγελο, όταν μου λέει με περηφάνια μια καινούργια λέξη, όταν μου κάνει επίθεση φιλιών και όταν το βράδυ τον βλέπω να τον παιρνει ο ύπνος με ενα χαμόγελο στο πρόσωπο του, δεν εχω την παραμικρή αμφιβολία οτι ανακάλυψα την ευτυχία. Δεν ξέρω τι έκανα και είμαι τόσο τυχερη ωστε να το ζήσω αυτό, το μόνο που ξέρω είναι οτι έχω ανακαλύψει ένα μυστικό: Η ευτυχία είναι τα πρόσωπα των παιδιών και δεν θα με χαλάσει ποτέ κανένα φασολάκι ( οκ, μπορεί για λίγο μόνο ) !