Νιώθω πως τα μωρά μου δεν με προτιμούν!
Έχω δίδυμα 14μηνων και είναι πολύ ήσυχα με τις συνηθισμένες ανησυχίες που έχουν όλα τα μωρά σε αυτήν την ηλικία. Εκείνο που με απασχολεί έντονα είναι ότι ενώ μου εκδηλωναν την αγάπη τους κ το ενδιαφέρον καθώς είμαι μια μαμά που μόνιμα εκτός από την φροντίδα, έχουν πολύ παιχνίδι από έμενα, έχω παρατηρήσει ότι τις τελευταίες ημέρες τα παιδιά να πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά στον μπαμπά τους για αγκαλιά και τα δύο ταυτόχρονα.
Αν πάω να πάρω εγώ το ένα με σπρώχνει και δεν κάθεται καθόλου -ενώ παλαιότερα ήταν προσκολλημενο σε μένα- και τώρα νιώθω σαν να μην με θέλει μέσα στην μέρα. Όμως για φαγητό, ύπνο και την νύχτα που είναι ανησυχα, έρχονται σε μένα καθώς έχω την αποκλειστική φροντίδα σε αυτά.
Συνήθως αυτό ήταν φαινόμενο που ήταν έντονο ως προς τον μπαμπά αλλά το δούλεψαμε. Ο σύζυγος έλειπε 2 εβδομάδες εκτός Ελλάδος, έπειτα που ήρθε λόγω διαφωνίων ως ζευγάρι εφευγε, με αποτέλεσμα ο χρόνος που περνούσε με τα παιδιά ήταν πολύ λίγος και αυτό είχε ως αντίκτυπο να εμένα μόνη μου αρκετές ώρες με τα μωρά… Αυτή είναι μονη διαφορά από τότε που μου συμβαίνουν αυτά. Θεωρώ ότι λόγο του ότι τα αλλάζω και αυτά δεν θέλουν, τους παίρνω παιχνίδια από τα χέρια που μπορεί να τα χτυπάνε στο τζάμι και γενικά είμαι πιο προσεκτική, τα μωρά δεν με επιλέγουν καθώς ο μπαμπάς τους δεν αναλαμβάνει τέτοιους ρόλους και συνεπώς με κάνει να φαινομαι πιο αυστηρή μαζί τους.
Μπορεί να ειμαι υπερβολική σε αυτά που πιστεύω αλλά αγχώνομαι γιατί ενώ τα κάνω ολα νιώθω οτι τα χάνω μέρα με την μέρα.
Είναι μεγάλη υπόθεση να μεγαλώνουν δύο ταυτόχρονα και καθώς έχω αναλάβει μεγάλο κομμάτι πάνω μου με τα παιδιά, μπορεί να έχω κουραστεί και να έχω χάσει την ψυχραιμία μου και απλά αυτά να το αντιλαμβάνονται. Δεν ξερω πως να τα αντιμετωπισω…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Νομίζω πως όλες οι μαμάδες περνάμε τέτοιες φάσεις ανασφάλειας ως προς τα παιδιά μας. Κι ο δικός μου πέρασε φάση προσκόλλησης με τη γιαγιά του σε σημείο να γυρνάω από τη δουλειά κ να με αγνοεί επιδεικτικά κι όταν ήμασταν όλοι μαζί έδειχνε σαφή προτίμηση στη γιαγιά του. Όλη αυτή η συμπεριφορά των παιδιών δηλώνει την προσπάθειά τους να αναπτύξουν άμυνες προκειμένου να μπορούν να λειτουργήσουν κ χωρίς τη μαμά. Μην αγχώνεσαι, η μαμά είναι μια κ αναντικατάστατη. Κατά ένα μαγικό τρόπο τα παιδιά το γνωρίζουν αυτό από πολύ μικρή ηλικία κ "μας παίζουν". Όσον αφορά στην περίπτωσή μου θα σου πω πως αυτό κράτησε λίγο κ πως τώρα παρακαλάω κ αναζητώ απεγνωσμένα μια φάση προσκόλλησης σε κάποιον πλην εμού... Φιλάκια στα διδυμάκια σου!