Έγινα μαμά 6 χρόνια πριν γεννήσω!
Δεν περιμενα ποτε οτι θα εγραφα και τη δικη μου ιστορια! Δεν προκειται για παραμυθι. Ενας εφιαλτης ηταν το ταξιδι προς τη μητροτητα.
Ξεκινησαμε προσπαθεια για παιδι αμεσως μερα το γαμο μας! Τιποτα.. τεστ ωορρηξιας, προγραμματισμενες επαφες… Τζιφος… Αμετρητες εξετασεις, ολα καλα! Απο αγχος, ελεγαν ολες οι ειδικοτητες γιατρων…
Τον 5ο χρονο φτασαμε και στο βαρυ πυροβολικο της εξωσωματικης!
Πρωτη εξωσωματικη. Τρυπηματα, φαρμακα, αγωγες… Χοριακη μηδεν..
Δευτερη, ξανα τρυπηματα, ξανα αγωγες… Θετικο.. Η χαρα κρατησε 7 βδομαδες.. Παλινδρομη…
Τριτη εξωσωματικη, θετικο… Διδυμααα, απεριγραπτη χαρα! Θα γινομαστε επιτελους γονεις.. 9 βδομαδες μετα παλινδρομη..
Κι υστερα ηρθε η καταθλιψη… Συνεδριες κι αλλοι γιατροι.. Μαζεψα οπως οπως τα κομματια μου για μια τελευταια!
Θετικο.. δε γελασε κανεις!
Αιμορραγιες, εισαγωγες, μεταγγισεις αιματος, μια εγκυμοσυνη στο κοκκινο.
Κι εφταασε η μερα που θα τη συναντουσαμε.. 6 χρονια ημουν η μαμα της κι ας μη το εμαθε ποτε.. Δε με ενοιαζε η καισαρικη ή ο φυσικος τοκετος… Δε με ενοιαζε αν θα θηλασει 2-3 χρονια κι ολα αυτα τα πεζα για μας τις υπογονιμες γυναικες που διαβαζω στα φορουμ ή σε ομαδες στο facebook και οι μαμαδες καβγαδιζουν… Με ενοιαζε μονο να πιασω ενα γερο μωρο στα χερια μου.
Η καισαρικη μου και η αναμηψη μου εντυπωσιασε τους παντες… Σε 6 ωρες ημουν ορθια, σε 12 ειχα βγαλει ορους και καθετηρες. Με «σηκωσε» το μωρο μου…
Σημερα την κραταω αγκαλια και κραταω τον κοσμο!! Και καθε που την κοιτω παρακαλαω το Θεο να ακουσει τις λυπημενες προσευχες των αδειων γυναικειων αγκαλιων.. αυτων των μαμαδων που ειναι μαμαδες πριν γεννησουν!
Με εκτιμηση στον αγωνα τους…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πόσο σοφή τοποθέτηση!!!
Πόσο σε καταλαβαίνω...6 χρόνια "ανεξήγητης υπογονιμότητας"...οι εξετάσεις μας φυσιολογικές, αλλά το άγχος και το στρες της καθημερινότητας δε μας άφηνε να ηρεμήσουμε...στον 3ο χρόνο μια εξωμητρια κύηση μετά από φυσιολογική συλληψη με διελυσε ψυχολογικά! Μου πήρε αρκετό καιρό να συνέλθω...Φθινόπωρο του 2015 αποφασίζουμε να προχωρήσουμε σε σπερματεγχυση. Δυο αποτυχημένες προσπάθειες, πάλι άγχος και στεναχώριες...αφήνουμε να περάσει λίγος καιρός, να χαλαρώσουμε και να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στη σχέση μας και άνοιξη του 2016 κάνω την τρίτη και τελευταία σπερματεγχυση (αν και αυτή δεν είχε θετικό αποτέλεσμα, θα προχωρούσαμε σε εξωσωματική)...το ένστικτό μου δε με πρόδωσε και 15 μέρες μετά είχα στα χέρια μου θετικό τεστ εγκυμοσύνης! Μια πολύ καλή εγκυμοσύνη και ένας εύκολος φυσιολογικός τοκετός, ένας δύσκολος θηλασμός αλλά τελικά έχεις δίκιο : για όλες εμάς τις γυναίκες που δυσκολευτηκαμε να αποκτήσουμε ένα παιδί το μόνο που έχει σημασία είναι να είναι γερό και ευτυχισμένο! Να σου ζήσει!