Χειρουργείο στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης! Ο γιος μου και εγώ τα καταφέραμε!

Η ιστορία μου με τον μικρό μου μαχητή…  Ένας διαφορετικός μαχητής από τους άλλους, ένας μαχητής που πάλεψε για την ζωή όταν ακόμα ήταν μέσα στη κοιλίτσα μου! Αντιμέτωπος με έναν εφιάλτη, αλλά με την ελπίδα και τη δύναμη στη ψυχή του στο τέλος τα κατάφερε!

Είχα μια πολύ όμορφη εγκυμοσύνη από την πρώτη μέρα που το έμαθα, ούτε ζαλάδες, ούτε εμετούς, ούτε αποκολλήσεις, ούτε αιμορραγίες ΤΙΠΟΤΑ! Σαν να μην ήμουν έγκυος! Ευτυχισμένη πολύ και απολάμβανα την κάθε μέρα της εγκυμοσύνης μου, ένιωθα τόσο τυχερή.. που να ήξερα τι θα συνέβαινε και πως θα παρακαλούσα χίλιες φορές να τα είχα όλα αυτά.

Στις 8/5/2016 μέσα στον 6ο μήνα της κύησης παθαίνω ουρολοίμωξη και μου χορηγεί ο γιατρός αντιβίωση, την οποία πήρα μέχρι 17/5/2016 το πρωί. Το βράδυ της ίδιας μέρας, ξύπνησα με έναν πόνο στο στομάχι και σκέφτηκα ότι φταίει το σουβλάκι που είχα φάει. Ξημέρωσε η επόμενη μέρα με τον πόνο στο στομάχι να παραμένει και να κάνουν την εμφάνιση τους οι εμετοί. Μιλούσα όλη μέρα με το γυναικολόγο, μου είπε κάποια φάρμακα που μπορούσα να πάρω άλλα ότι κ να έπαιρνα δεν με βοηθούσε τίποτα. Πυρετό δεν είχα και πιστεύαμε ότι είναι γαστρεντερίτιδα που θα κάνει το κύκλο της. Συνέχιζαν τα ίδια λοιπόν… ώσπου στις εννέα το βράδυ κάνω τον τελευταίο και πολύ δυνατό εμετό και επιτόπου ο πόνος από το στομάχι φεύγει και πάει στη δεξιά πλευρά της κοιλιας. Κάλεσα τον γιατρό μου και με το που του το λέω, μου είπε να πάμε στο μαιευτήριο.

Μόλις φτάσαμε και μου έκαναν εισαγωγή ξεκίνησαν και τα δέκατα ενώ όλη μέρα δεν είχα. Ο πυρετός όλο και ανέβαινε, ο πόνος αφόρητος. Μετά από την εξέταση κάποιων γιατρών και την κλινική εικόνα που είχα, άρχισαν να πιστεύουν ότι δεν είναι γαστρεντερίτιδα αλλά σκωληκοειδίτιδα ή χολή. Προσωπικά συνέχιζα να πιστεύω ότι με πείραξε το σουβλάκι και ας έλεγαν οι γιατροί.

Την επόμενη μέρα 19/5/2016 η αξέχαστη μέρα… Από τις 8 το πρωί εξετάσεις αίματος, υπέρηχος, μαγνητική. Ο υπέρηχος δεν έδειξε τίποτα και έτσι έκανα μαγνητική η οποία και θα μου μείνει αξέχαστη. Είμαι κλειστοφοβική και το να έρθω αντιμέτωπη με αυτό ήταν πάρα πολύ δύσκολο, μου φάνηκε αιώνας εκεί μέσα, αυτοί οι δυνατοί θόρυβοι το έκαναν δυσκολότερο… φοβόμουν τόσο πολύ, σκεφτόμουν το μωρό μου και έπαιρνα κουράγιο.

Στην 13:00 έρχεται ο χειρούργος μαζί με τον γυναικολόγο στο δωμάτιο του μαιευτηρίου, ήμουν μόνη μου εκείνη την στιγμή και μου ανακοινώνουν ότι όλα δείχνουν οξεία σκωληκοειδίτιδα και ότι πρέπει άμεσα να μπούμε χειρουργείο... στις 17:00 μπαίνουμε.

Δ-Ι-Α-Λ-Υ-Θ-Η-Κ-Α, αγκάλιασα την κοιλίτσα μου, τον γιο μου, έχασα τον κόσμο γύρω μου, μου κόπηκε η ανάσα, πάγωσε η ζωή μου… τους κοιτούσα με γουρλωμένα ματιά ξεσπώντας σε κλάματα. ΤΙ;; Τι μου λέτε; Το μωρό μου;; Πως θα γίνει χειρουργείο με το μωρό μου μέσα μου;

Δυστυχώς δε μπορούμε να το αποφύγουμε μου λένε, για να είναι καλά το μωρό πρέπει να είναι καλά και η μαμά. Τόσο κλάμα δεν είχα ρίξει ποτέ ξανά στη ζωή μου. Φοβήθηκα για την ζωή του παιδιού μου. Όλοι προσπαθούσαν να με στηρίξουν, η μητέρα μου και ο άντρας μου περισσότερο από όλους. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που ζούσα…

Όλα έτοιμα στις 17:00, μην ανησυχείς, 40 λεπτά το πολύ θα πάρει. Ούτε οι γιατροί δεν ήξεραν τι θα έβλεπαν.

Χειρουργείο 40 λεπτών έγινε χειρουργείο 4,5 ωρών. Είχε ξεκινήσει ήδη για περιτονίτιδα και τα πράγματα ήταν δύσκολα και πολύ επικίνδυνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό επειδή τα όργανα είχαν μετακινηθεί προς τα πάνω και πλάι λόγω της εγκυμοσύνης, η σκωληκοειδίτιδα βρισκόταν σε δύσκολο σημείο ‘χωμένη’ στο παχύ έντερο. Μου είπαν ότι σε τέτοια κατάσταση κανονικά έπρεπε να κόψουν μέρος από το παχύ έντερο, αλλά επειδή με ανέλαβαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΓΙΑΤΡΟΙ σκέφτηκαν την νεαρή μου ηλικία (24) και τα προβλήματα που θα είχα μετά και δεν έκοψαν τίποτα. Γιατί τόση καθυστέρηση; Γιατί την εβδομάδα που έπαιρνα την αντιβίωση εμφανίστηκε η σκωληκοειδίτιδα, μεγάλωνε και η αντιβίωση τη κρατούσε να μη σκάσει, συν ότι δεν είχα συμπτώματα και μόλις έλαβα το τελευταίο χάπι, μετά από κάποιες ώρες ξεκίνησαν. Με πρόλαβαν στο παρά ένα πριν σκάσει ολόκληρο. Πάνω μας ΧΕΡΙ ΘΕΟΥ…

Τα επόμενα δυο 24ωρα κρίσιμα ήμουν στην εντατική μονάδα, με έντονες και συχνές συσπάσεις που έκρυβαν μεγάλο κίνδυνο για πρόωρο τοκετό. Ήμουν στην 23η εβδομάδα κύησης. Πονούσα από το χειρουργείο πάρα πολύ, με σωληνάκια στη μύτη από τα οποία το ένα ερχόταν μέσα από τον οργανισμό μου και που δυστυχώς έπρεπε να υποστώ για 4 μέρες, συν το οξυγόνο, καλωδιωμένη κυριολεκτικά παντού, και τα δυο μου χέρια με πεταλούδες. Με τρυπούσαν και με ξανά τρυπούσαν, οι φλέβες μου διαλυμένες, έσπαγαν και δεν έβρισκαν που αλλού να τρυπήσουν και ξανά τρυπούσαν τις είδη ταλαιπωρημένες… τα χέρια μου κατάμαυρα και τα φάρμακα ατελείωτα. Πόσος πολύς πόνος… να πονάω από την τομή και να πονάω και στα χέρια.

Έμεινα 6 μέρες χωρίς νερό και τροφή, διψούσα… διψούσα τόσο πολύ που κοιμόμουν και έβλεπα μπουκάλια με νερό. Λόγω των φαρμάκων ζεσταινόμουν πάρα πολύ και αυτό διπλασίαζε την δίψα μου. Μέσα στην εντατική είχα κρίσεις πανικού, με όλα αυτά τα εξαρτήματα πάνω μου, το ότι δεν είχα ένα παράθυρο να δω έξω, σαν υπόγειο σκοτεινό ήταν εκεί μέσα, το ότι δεν μπορούσα να έχω δίπλα μου τους αγαπημένους μου ανθρώπους παρά μόνο για μισή ώρα, το ότι όπως είπα είμαι κλειστοφοβική… όλα όσα αντιμετώπισα έπαιξαν ρολο.

Τρεις μέρες στην εντατική και άλλες 7 μέρες πάνω στο δωμάτιο. Πόση υπομονή έκανα…. η ψυχή μου το ξέρει.

Η μόνη μου δύναμη το μωρό μου, εκείνη η αθώα μου ψυχή που με κλωτσούσε και με γέμιζε δύναμη, που άκουγα την καρδούλα του τρεις φορές την ήμερα όταν έρχονταν οι μαίες με ένα μηχανηματάκι και εγώ κλείνοντας τα ματιά μου, απορροφούσα κάθε χτύπο του. Δεν πίστεψα ποτέ ότι θα γεννήσω πρόωρα, πίστεψα στο παιδί μου και είπα ότι έχω ένα δυνατό μωρό, μου το έδειξε από την πρώτη στιγμή που ήρθε στη κοιλίτσα μου, θα γεννηθεί στην ώρα του και θα είναι καλά. Το πίστευα με όλη μου τη ψυχή αυτό και το φώναζα, είχα θετικές σκέψεις και δεν άφηνα άλλο αρνητικό συναίσθημα να με καταβάλει.

Το μωρό μου… 4,5 ώρες στο χειρουργείο, πόσο θα φοβήθηκε; Εγώ ήμουν αναίσθητη και δεν κατάλαβα τίποτα, το μωρό μου όμως; Τα κατάλαβε όλα, τα άκουσε όλα, τα ένιωσε όλα, τρόμαξε, φοβήθηκε, φασαρία, φώτα και κάποιος να τον ζορίζει και δεν ήξερε γιατί… τι μου κάνουν, θα σκέφτηκε, γιατί με ενοχλούν, ποιον πείραξα; Εγώ που δεν σου προκάλεσα τίποτα, μαμά, γιατί μου το κανείς αυτό; Πόσες τύψεις νιώθω που του το προκάλεσα αυτό δεν φαντάζεστε, που δεν μπόρεσα να το προστατέψω και αναγκάστηκε να ζήσει όλο αυτό. Φοβήθηκε τόσο πολύ που από την ώρα που βγήκα από το χειρουργείο και μέχρι να σταματήσω να πονάω, για ένα μηνά σχεδόν είχε πάει ολόκληρος μόνο από την αριστερή πλευρά της κοιλίας μου, από τη δεξιά ήταν άδεια. Όταν σταμάτησα να πονάω και έβγαλα τα ράμματα δειλά δειλά πήγε από τη δεξιά πλευρά.

Τι ζήσαμε με το παιδί μου, δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω, νομίζω πως ήταν ένα κακό όνειρο, άλλα η τομή των 16 εκατοστών πάνω στη κοιλιά μου δεν με αφήνει τα ξεχάσω… μια μεγάλη τομή που κάποιες φορές την μισώ και κάποιες άλλες με κάνει να νιώθω περίφανη. Δώσαμε μια μεγάλη μάχη κ οι δυο, τα καταφέραμε γιατί πίστεψε ο ένας τον άλλον, εγώ πάλεψα για τον γιο μου και ο γιος μου για μένα. Μου έδειξε την θέληση του για την ζωή, το πείσμα του, τη πίστη του, τη δύναμη ψυχής του, μου έμαθε πως ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω ότι και να μας συμβεί!

Πέρασαν ήρεμα οι υπόλοιποι μήνες με παρακολούθηση φυσικά και κάποια αγωγή που έπρεπε να ακολουθήσω. Γέννησα στον 9ο μήνα λοιπόν στις 17/8/2016, στις 23:05 το βράδυ, 3310kg, φυσιολογικά! Ανυπομονούσα τόσο πολύ να γνωρίσω το μικρό μου.. όταν τον αντίκρισα για πρώτη φορά τα συναισθήματα πάρα πολλά… χαρά, ευγνωμοσύνη στο Θεό, ανακούφιση, συγκίνηση…. Ηρέμησε η ψυχούλα μου όταν τον κράτησα στα χέρια μου!

Σήμερα γίνεται ενός έτους! Η αδυναμία που του έχω; Μεγάλη, τεράστια, υπερβολική… αλλά δικαιολογημένη!!! Μαζί του παντού, κοντά μου παντού, δεν θα αφήσω ποτέ τίποτα και κανέναν να τον πειράξει.

Νιώθω ευλογημένη και τυχερή που είμαι εδώ μαζί με το μωρό μου και θα ευχαριστώ το Θεό μια ζωή!

Εύχομαι σε όλες/όλους σας να χαίρεστε τα παιδάκια σας και να έχουν ΥΓΕΙΑ, ευτυχία και πολλά χαμόγελα!

Μαμά Σοφία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com