H ιστορία δυο μπισκότων
H ιστορία δυο μπισκότων
μαμά Έφη
Με απασχόλησε πολύ αυτό που ζήσαμε οι τρεις μας (η μαμά, ο μπαμπάς και ο Γιώργος δηλαδή) προχθες στην παιδική χαρά. Παιδική χαρά είπα; Δε νομίζω… πιο πολύ έμοιαζε με το ΟΑΚΑ λίγο πριν αρχίσει η συναυλία των Red Hot Chilli Peppers! Απλά με λιλιπούτειους fans!
Σας έχει τύχει να περιμένετε στην ουρά για να κάνετε τσουλήθρα το μικρό σας; Εμένα πρώτη φορά μου συνέβαινε και πιστέψτε με, κάθε απόγευμα αλωνίζω παιδικές χαρές… Την ώρα λοιπόν που είχα κάνει αλλαγή βάρδιας με τον πατέρα του παιδιού μου και μιλούσα με μια φίλη μαμά (με το ένα μάτι βέβαια στραμένο στην τσουλήθρα-πειρατικό καράβι όπου ο γιος μου σερνόταν σε ένα τούνελ και ο μπαμπάς προσπαθούσε απεγνωσμένα να ελέγξει κάπως την κατάσταση), ένας άλλος μπαμπάς, ιδιαίτερα αγχωμένος, κρατώντας από το χέρι ενα κοριτσάκι εξίσου νευρικό, στάθηκε δίπλα μας, ρωτώντας αν είδε κανείς «ενα ξανθό αγοράκι με κόκκινο σορτσάκι και μπλε μπλουζάκι, κάπου 2,5 χρονών«
Νομίζω οτι αυτός είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους ενός γονιού… Tον έβλεπα να χτενίζει με το βλέμμα του την τσουλήθρα και ήταν σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει. Και τότε μάλλον κάποιος θεός του Ολύμπου (ή κάτι άλλο, οτιδήποτε!) μου έδωσε μια σφαλιάρα, τράβηξα την προσοχή μου από εκείνον και στράφηκα στο κοριτσάκι, προφανώς την αδερφούλα,που έτρεμε ολόκληρη.
«Αφήστε τη μικρή εδώ μαζί μας και πηγαίνετε να ψάξετε με την ησυχία σας«
Μας κοίταξε για δυο δευτερόλεπτα και άφησε το κοριτσάκι μαζί μας.Τέτοια αγωνία που είχε το βλέμμα της… τόσο «καθαρό» πόνο… Η φίλη μου έσπασε τον πάγο: «;Eλα να δεις εδώ στο καρότσι την μπέμπα, πόσο μικρούλα είναι..» Έσκυψε δειλά πάνω από το καρότσι.
«Πως σε λένε;«
«Αλεξάνδρα» μου λέει.
Της χάιδεψα τα μαλλιά και κόλλησε πάνω μου.
«Είναι και η μαμά εδώ;«
«Ναι» μου λέει (ήταν φανερό πως ήταν σε σοκ και η μανούλα της δεν ήταν μαζί αλλά εκείνη ήθελε να πιστεύει πως ήταν)
Ποια είναι η στιγμή που σταματάμε να νιώθουμε παιδιά; Ποια είναι η στιγμή που σταματάμε να κοιτάμε με βλέμμα παιδικό; Δεν ξέρω γιατί, όλα αυτά σκεφτόμουν όμως, όση ώρα έλειπε ο μπαμπάς της. Ένιωθα την αγωνία της και δεν ήξερα πως να της φερθώ. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα βασίζεται σε ένα φοβερό και τρομερό νήπιο που ξεκαρδίζεται, τρέχει, κάνει ταρζανιές και φυσικά ουρλιάζει όταν δεν γίνεται το δικό του… Αντέδρασα αυτοματοποιημένα μάλλον, λέγοντας της αυτό που λέω και στον μικρό για να του αποσπάσω την προσοχή από κάτι άλλο…
«Θες ένα μπισκοτάκι;«
Το βλέμμα της έλαμψε και με λαχτάρα έγνεψε θετικά. Μασουλούσε ήρεμα και κατάλαβα πως είχε ησυχάσει λίγο. Μέσα μου ευχαριστούσα τον Γιώργο που φώναζε «τότο, τότο!» και μου θύμισε να βάλω ενα πακετάκι πτι-μπερ στην τσάντα.
«Θες άλλο ένα;«
Πάλι καταφατική απάντηση…
«Καλά είμαστε«, σκέφτηκα.
Δυο μπισκοτάκια μας χάρισαν το χρόνο που χρειαζόταν μέχρι ο μπαμπάς να επιστρέψει με τον αδερφούλη της στην αγκαλιά του… και έτσι κατάφερα να δω και το χαμόγελο της Αλεξάνδρας.
Για τα πρακτικά: ο μικρός είχε βγει από την ανοιχτή πόρτα της παιδικής χαράς και είχε φτάσει στην άλλη άκρη της πλατείας… (αμέσως μετά δρόμος και αυτοκίνητα).
Όταν μιλάμε για φύλακες στις παιδικές χαρές, κάποιοι το θεωρούν υπερβολικό. Μήπως όμως είναι μια λύση;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πόσο εύκολο είναι να σου συμβεί κάτι τέτοιο όσο προσεκτικός και να είσαι. Έχω 2 περιστατικά ένα για κάθε μου παιδί..... 1) Είμαστε με τον μεγάλο μου γιο 3 χρονών τότε σε αλυσίδα ηλεκτρικών ειδών. Και όπως κοιτάμε στις διαδρόμους εκείνος σταματάει σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που είδε χωρίς να τον πάρουμε χαμπάρι.... Ειμασταν 3 ενήλικοι όταν το καταλάβαμε το κατάστημα έμοιαζε χαώδης οι διάδρομοι τεράστιοι ο χρόνος κολλάει και τα πόδια σου κομμένα. Τελικά περνάω από έναν διάδρομο όπου ήταν μια πωλήτρια όπου είχε πάει εκεί ο μικρός με κλάματα να της πει ότι χάθηκε και να φωνάξουν την μαμά από το μικρόφωνο (αυτό το λέω πάντα στα παιδιά). 2) Είμαστε στις κούνιες με τα παιδιά η μικρή ταλιμπαν σχεδόν 3 χρονών εγώ και ο μπαμπάς μαζί για πότε έφυγε από την μία τσουλήθρα για να πάει στην άλλη σε χρόνο μηδέν στα μάτια μας ήταν συνεχεία, την χάσαμε 1 λεπτό από τα μάτια μας και πάλι το ίδιο συναίσθημα.... Μεγάλη προσοχή στα παιδιά μας..... Δεν θέλει πολύ...... Όσο προσεκτικοί και να λέμε ότι είμαστε μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί το κακό.
απο τοτε που εγινα μαμα αυτος ειναι ο μεγαλυτερος φοβος μου.μεχρι να φτασω στο τελος της ιστοριας και να μαθω οτι το παιδακι βρεθηκε εχασα 10 χρονια απο την ζωη μου...... να μη συμβει ποτε σε κανενα γονιο...
αχ...και παλι αχ....εμας στην παιδικη χαρα ο δρομος ειναι ακριβως ενα μετρο απο την πορτα...που καποιοι την ξεχνουν ανοιχτη...για τον λογο αυτο αμολαω την μικρη να παιζει και καθομαι διπλα στην πορτα, στο παγκακι...και εκτελω χρεη πορτιερη...και μανας ταυτοχρονα!
...ο φύλακας στην παιδική χαρά μπορεί από κάποιους να θεωρηθεί....δύσκολο θέμα, ακριβό κλπκλπ....γιατί δεν ξεκινάμε από κάτι πιό απλό?? ένα μικρό φρακτάκι σε σχήμα Γ γύρω από κάθε σετ κούνιες, που θα σταματάει τα παιδάκια που τρέχουν πριν φανε την κούνια στο κεφάλι?? χεχ, γιατί κανένας δεν το σκέφτηκε ως σήμερα? ασχετο? ε!για παιδικες χαρες μιλαμε.
Ευτυχώς τέλος καλό - όλα καλά !!! Πω πω αυτό το "μήπως είδατε ένα αγοράκι με κόκκινη μπλούζα, κ.λπ....." ..... ΦΡΙΚΗ !!!! Το έχω ζήσει κι εγώ με τον γιο μου, νύχτα, κοντά σε θάλασσα σε τόπο διακοπών (άρα άγνωστο).... Τα δευτερόλεπτα φαίνονται αιώνες! Και όταν διακρίνεις τελικά τη γνωστή κόκκινη μπλούζα, τα δάκρυα ανακούφισης ανεβαίνουν από μόνα τους στα μάτια σου! Ωχ Θεούλη μου, να μην το ζήσει κανένας γονιός αυτό! υ.γ. Για την ιστορία ΚΑΙ τις δυο φορές που έχει χαθεί ο γιος μας, τον πρόσεχε ο μπαμπάς του, γιατί εγώ ήμουν με την κόρη μου, πιο μικρή και ήθελαν να κάνουν διαφορετικά πράγματα. Τυχαίο;;;;