9 τρόποι με τους οποίους τα χρόνια με μωρό σχεδόν διέλυσαν τη σχέση μας

Αααα, τα χρόνια με μωρό… Τώρα που τα παιδιά μου είναι μεγαλύτερα, δεν μπορώ να πω πως μου λείπουν γιατί… δεν μου λείπουν! Φαντάζομαι πως μου λείπουν αυτές οι μωρουδοαγκαλιές και αυτή η ιδιαίτερη μυρωδιά του νεογέννητου και το γλυκό μπαμπάλισμα, αλλά αυτό είναι όλο… Στη θεωρία και στην αρχή, τα χρόνια με νεογέννητο μοιάζουν ειρηνικά, μέχρι να σκάσει μύτη η πραγματικότητα της γονεϊκότητας. Το στρες, η κούραση και το «Τι στο διάολο κάνω τώρα;» παίρνουν σειρά. Τώρα που το έχω αφήσει πίσω για τα καλά, μπορώ να δω όλους τους τρόπους που τα χρόνια με νεογέννητο στο σπίτι σχεδόν τελείωσαν τη σχέση μου. Λέξη κλειδί ευτυχώς το «σχεδόν».

Καθ’ολη τη διάρκεια της πρώτης μου εγκυμοσύνης και πριν η κόρη μου έρθει στον κόσμο, ο σύντροφός μου και εγώ δείχναμε την αιώνια αφοσίωση του ενός στον άλλο σαν δυο τρελά ερωτευμένα παιδιά… Κάναμε μαθήματα ανώδυνου τοκετού, διαβάζαμε βιβλία, βγαίναμε ραντεβού και ορκιζόμασταν ότι θα βάζουμε πάντα ο ένας τον άλλον μπροστά ότι αι αν γίνει. Ήμασταν αθώοι. Εντάξει, ήμασταν ερωτευμένοι και βάζαμε υπέροχους στόχους, αλλά ήμασταν αθώοι και αφελεις. Δεν είχαμε ιδέα πόση επιρροή θα είχε το νεογέννητό μας πάνω μας ή πόσο θα δοκιμαζόμασταν τα πρώτα χρόνια της ζωής της.

Δεν θα άλλαζα εκείνη την περίοδο, όσο δύσκολη και αν ήταν, για τον κόσμο όλο. Ομως ο σύντροφός μου και εγώ χρειάστηκε να βρούμ νέους τρόπους να επικοινωνούμε και να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Αυτά δεν είναι κάτι κακό και ας ήταν δύσκολα στην αρχή και είμαι για την ακρίβεια ευγνώμων που είμαστε εδώ που είμαστε, γιατί περάσαμε όλα αυτά. Και όμως, υπήρξαν καβγάδες που με έκαναν να πιστέψω πως δεν θα τα καταφέρναμε μέχρι τα πρώτα γενέθλια της κόρης μας.

Παρακάτω κάποιοι τρόποι με τους οποίους το να έχουμε μωρο σχεδόν τελείωσε τη σχέση μας πριν καλά καλά ξεκινήσει (είμαστε ακόμα μαζί 13 χρόνια μετά)

Είχαμε να κάνουμε με τεράστια κούραση

Με το που γύρισε ο άντρας μου στη δουλειά, αντιμετωπίσαμε ένα σωρό νέα θέματα. Όχι μόνο μαλώναμε όταν ήμασταν μαζί (από το να είμαστε τόσο κουρασμένοι), αλλά ενώ έμενα σπίτι με το μωρό, αυτός δούλευε μεγάλες βάρδιες. Μοιάζαμε να μην είχαμε ποτέ χρόνο οι δυο μας για να επικοινωνήσουμε. Όταν δεν περνάς χρόνο με τον άλλον, πώς είναι δυνατόν να επικοινωνήσεις;

Ζηλεύαμε ο ένας τη θέση του άλλου

Υπήρξε ένα σημείο που μισούσα τον σύντροφό μου για το ότι έλειπε τόσο πολύ («Πρέπει να περνάει τόσο ωραία!») και αυτός ένιωθε το ίδιο για εμένα που ήμουν σπίτι με το μωρό («Αυτή ξαπλώνει όλη μέρα, ενώ εγώ δουλεύω») Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε την οπτική του άλλου. Ότι και αν κάναμε, κάποιες μέρες έπρεπε να μαλώσουμε, πριν αποφασίσουμε ότι δεν είχε νόημα…

Υπέφερα από επιλόχειο κατάθλιψη

Η επιλόχειος κατάθλιψη ήρθε σταδιακά, αλλά με το που πήρε κανονική θέση στην καθημερινότητά μου, ένιωθα να μην με συνδέει τίποτα και με κανέναν, ειδικά με το σύντροφό μου. Τις μέρες που προσπαθούσε να βοηθήσει με το μωρό και το σπίτι, δεν ήμουν σε θέση να νοιαστώ. Πνιγόμουν και χρειαζόμουν σωσίβιο, αλλά δεν αναγνώριζε το πόσο σοβαρό είχε γίνει όλο αυτό μέχρι που ήταν σχεδόν πολύ αργά. Όχι μόνο κόντεψε η επιλόχειος κατάθλιψη να τελειώσει τη σχέση μου, αλλά σχεδόν να τελειώσει και τη ζωή μου.

Είχαμε οικονομικές δυσκολίες

Δεν είχα μια «παραδοσιακή» δουλειά εκτός σπιτιού όταν το μωρό γεννήθηκε (ούτε τώρα έχω), οπότε με το θέμα των χρημάτων ήμασταν πάντα σφιχτά. Όταν ανακατεύεις δύο κουρασμένους γονείς, ένα παραπονιάρικο νεογέννητο, αδυναμία επικοινωνίας και οικονομικά θέματα, ο χωρισμός είναι σχεδόν αναπόφευκτος. Πολλές φορές φτάσαμε ένα βήμα πριν το τέλος, λόγω των τόσων συχνών καβγάδων για τα λεφτά. Χαίρομαι που τελικά καταφέραμε να βγούμε από αυτό το χάλι μαζί…

Δεν καταλαβαίναμε πώς να λύσουμε τις διαφορές μας

Όπως μπορείτε να φανταστείτε από τα παραπάνω, ο άντρας μου και εγώ δεν το είχαμε καθόλου με την επίλυση των προβλημάτων μας εκείνα τα χρόνια. Θα μπορούσα να το ρίξω στις ηλικίες μας ή την ωριμότητά μας, αλλά ειλικρινά έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγαλώσαμε. Προέρχεται από ένα σπίτι όπου έμαθε πως οι καβγάδες μένουν στην άκρη μέχρι να έχει περάσει αρκετός καιρός για να προσποιηθούμε ότι τίποτα δεν έγινε ποτέ, ενώ εγώ προέρχομαι από ένα νοικοκυριό με συνεχείς καβγάφες. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν πάντα μαλώνω ή φεύγω. Μας πήρε πολύ χρόνο μέχρι να μάθουμε πώς να διαφωνούμε με υγιή τρόπο και τότε με το μωρό μας μπροστά, κάθε καβγάς έδινε την εντύπωση ότι θα ήταν και ο τελευταίος μας ως ζευγάρι…

Είχαμε πάντα το μωρό ανάμεσά μας

Υπήρχε πάντα ένα μωρό ανάμεσά μας όλες τις ώρες της μέρας. Καμιά φορά καταφέρναμε να είμαστε μόνοι, αλλά την πλειοψηφία των πρώτων ημερών ήμασταν πάντα οι τρεις μας. Το να έχουμε λίγο χρόνο ως ζευγάρι είχε άσχημο αντίκτυπο στη σχέση μας και έγινε ακόμα χειρότερο λόγω της επιλόχειας κατάθλιψης. Το μωρό μας είνα 10 ετών σήμερα και ακόμα μοιάζει να είναι πάντα ανάμεσά μας.

Εξελιχθηκαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να μετατρέπεσαι σε γονιό και το να απομακρύνεσαι απο τον άλλον. Παλεύαμε να βρούμε ισορροπία και κατά τη διάρκεια αυτού είχαμε γίνει άνθρωποι που ο άλλος δεν αναγνώριζε. Ακόμα και τώρα υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν έχουμε αρκτά κοινά για να μείνουμε μαζί για μια ζωή ή αν έγιναν τελικά πάρα πολλά και άλλαξαν ακόμα περισσότερα…

Στο τέλος της μέρας, αν τα καταφέραμε κατά τη διάρκεια της περιόδου με μωρό, πιστεύω πως μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Εκτός αν είμαι κουρασμένη ή πεινασμένη. Τότε καλύτερα να προσέχει. Πλάκα κάνω. Ή και όχι.

πηγή: romper.com