Νιώθω να απομακρυνόμαστε εξαιτίας της

Είπα να γράψω κι εγώ την δική μου ιστορία γιατί δεν έχω και που αλλού να τα πω. Είμαι 21 ετών, παντρεμένη και έχω ένα αγγελούδι 2 μηνών. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 4 χρόνια, μετά από 40 κύματα που περάσαμε στην αρχή για να καταφέρουμε να είμαστε μαζί. Ήταν κεραυνοβολος έρωτας και αγάπη. Μετά από 4 χρόνια λοιπόν ήρθε και το μωράκι μας.

Όταν έμεινα έγκυος, χάρηκα πάρα πολύ γιατί ήταν το μόνο πράγμα που έλειπε από την ζωή μου, μιας και ένιωθα ότι μόνο αυτό έμενε για να ολοκληρωθω. Ο Γ. πανικοβληθηκε όπως ήταν φυσικό αλλά δεν ήθελε να το ρίξουμε σε καμία περίπτωση. Οι δικοί του όταν το έμαθαν χάρηκαν, ο πατέρας του και η αδερφή του δηλαδή, η μάνα του με κοιτούσε όλο καχυποψία και του είπε ότι δεν είναι έτοιμος ακόμα και ότι είναι καλύτερα να το ρίξουμε. Ωστόσο εκείνος δεν την άκουσε. Εγώ όμως πληγώθηκα πολύ.

Περνούσε ο καιρός,μεγάλωνε το μωράκι μέσα μου κι εκείνη σαν να χαιροταν, μου φερόταν άψογα. Γέννησα και τότε άρχισαν όλα, από την πρώτη μέρα μετά την γέννα.

Πρώτα από όλα μου πετούσε σπόντες επειδή έλειπε η μητέρα μου στο εξωτερικό λόγω δουλειάς και δεν μπορούσε να είναι μαζί μου και μου είπε ότι αν ήταν καλή μαμά θα ερχόταν. Το προσπέρασα. Ύστερα δεν με άφηνε να κρατήσω το μωρο στην αγκαλιά μου καθόλου όσο ήμασταν στο νοσοκομείο, γιατί έλεγε πως επειδή εκανα καισαρική δεν θα μπορούσα να τον κρατήσω και πως φοβάται επειδή είμαι αμαθη, μην τον ρίξω κάτω! Εγώ στο μεταξύ σηκώθηκα από την πρώτη ώρα που βγήκα από το χειρουργείο και περπατούσα, οχι εντελώς καλά αλλά είχα δυνάμεις. Ούτε να πάω το μωρο για να το κάνουν μπάνιο δεν με άφησε. Με φώναζαν οι μαιες για να μου δείξουν πως να τον κάνω μπάνιο και πως να τον ταιζω και εκείνη μπήκε μπροστά και είπε ότι θα έρθει εκείνη γιατί εγώ δεν είμαι σε θέση. Θύμωσα πολύ αλλά πάλι δεν μίλησα.

Το κυριότερο όμως είναι ότι επειδή γέννησα με καισαρική δεν είχα γάλα και η θηλή μου ήταν μικρή και δεν την έπιανε το μωρο, με αποτελεσμα να μην μπορώ να θηλάζω κι εκείνη συνεχώς με αποθαρρυνε λέγοντας μου συνέχεια φράσεις του τύπου «άστο αφού δεν έχεις γαλα» και «δεν προσπαθείς αρκετά» και «αν το ήθελες αρκετά θα τον θηλαζες» και άλλα πολλά. Εγώ όμως προσπαθούσα συνέχεια αλλά το μωρο δυστυχώς κάθε φορά που το έβαζα στο στήθος μου έκλαιγε με λυγμούς και μόνο με το μπιμπερό έβρισκε ησυχία. Η πεθερά μου το κοιτούσε σαν να το λυποταν που δεν τον θηλαζα κι εμένα όλο απαξίωση σαν να μου έλεγε ότι δεν είναι καλή μαμά.

Το μωρο δεν με αναγνώριζε όταν το έπαιρνα αγκαλιά, όλο έκλαιγε ενώ στην δική της αγκαλιά ηρεμουσε γιατί είχε πάρει την μυρωδιά της. Ο άντρας μου το έβλεπε αυτό αλλά δεν μιλούσε κι εγώ ένιωθα καταπιεσμενη γιατί την είχα συνέχεια από πάνω μου μέχρι που ξέσπασα και της μίλησα μπροστά του.. Της είπα ότι δεν με αφήνει να κρατήσω το μωρο μου και πως δεν είναι δικό της παιδι αλλά δικό μου. Φυσικά εκείνη μπροστά στον γιο της με έβγαλε τρελή και ότι με πείραξε η επιλοχειος κατάθλιψη. Θύμωσα πάρα πολύ με τον άντρα μου γιατί την άκουγε να μου μιλάει άσχημα και για μένα και για την μαμά μου και δεν έβγαλε λέξη. Τον έδιωξα από το δωμάτιο και του είπα να μην ξαναρθει να μας δει μέχρι να βγούμε. Εκείνος παρόλα αυτά ήρθε κι εγώ δεν το συνέχισα.

Μετά όταν γυρίσαμε σπίτι οι παρεμβασεις συνεχίστηκαν και συνεχίζονται μέχρι και σημερα: έρχεται χωρίς προειδοποίηση στο σπίτι μας, όταν κρατάει το μωρο ενώ λείπω στην δουλειά δεν ακολουθεί τις οδηγίες που τις δίνω σχετικά με το ωράριο του και με το μπάνιο του, δεν αποστειρωνει τα μπιμπερο του μωρου στον αποστειρωτη αλλά τότε ρίχνει μόνο καυτο νερό λέγοντας πως αυτά είναι πολυτέλειες και πως παλιά τα έκαναν αλλιώς και το κυριοτερο: δεν με αφήνει να τον κάνω μπάνιο γιατί λέει δεν ξέρω εγώ και όταν λείπω δεν του δίνει τις σταγόνες που μας έδωσε ο παιδίατρος για τους κολικούς, γιατί λέει αυτά δεν του κάνουν καλό. Όλο αυτό με έχει κάνει να νιώθω άχρηστη και κενή μέσα μου. Ο άντρας μου δεν κάνει τίποτα παρόλο που τα βλέπει όλα αυτά, με αποτέλεσμα να απομακρύνομαι από εκείνον κάθε μέρα όλο και πιο πολύ και να μην νιώθω σχεδόν τίποτα για εκείνον. Εκείνος λέει ότι με αγαπάει, αλλά εγώ δεν την νιώθω αυτήν την αγάπη πια… δεν θέλω να χωρίσουμε γιατί έχουμε ένα παιδι τώρα,αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ τόσες προσβολές. Τι να κάνω;

Μαμά Ε.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com