Τον έβλεπα που βυθιζόταν και δεν ήξερα τι να κάνω…

Τον έβλεπα που βυθιζόταν και εγώ παρέμενα απαθής.

Σκέφτηκα ότι θα τον έχανα και όμως δεν αντέδρασα.

Τα μάτια του ήταν ακόμη ανοιχτά κάτω από το νερό και απο το στόμα του εβγαιναν μικρες μπουρμπουλήθρες.

Με κοίταξε, τον κοίταξα και όμως δεν αντέδρασα.

Έπρεπε.

Θα τον είχα χάσει.

Το καλοκαίρι ο 2.5 χρονών γιος μου καθόταν στο εσωτερικό σκαλοπάτι της πισίνας και έπαιζε με τα παιχνίδια του.

Πάντα φορούσε μπρατσακια σε νερό είτε ήταν στην θάλασσα είτε στην πισίνα.

Λατρεύει το νερό και πάντα καθόταν με τις ώρες.

Εκανε διαδρομές στην πισίνα και ακόμη και στα βαθιά κολυμπούσε άνετα.

Μάλιστα κάθε φορά που η πισίνα έκλεινε λόγω ωραρίου έκλαιγε σπαρακτικά.

Εκείνο το μεσημέρι όμως δεν τα ήθελε. Του είχαν κάνει έγκαυμα στην μασχάλη.

Του τα έβγαλα.

Ο άντρας μου ποτέ δεν συμφωνούσε να είναι μέσα στο νερό το παιδί χωρίς μπρατσακια.

Εγώ από την άλλη σκεφτόμουν αν θέλει ας προσπαθήσει χωρίς αυτα.

ΤΕΡΆΣΤΙΟ ΛΆΘΟΣ!

Ήταν μια τεράστια πισίνα που το βάθος της έφτανε και τα 3 μέτρα.

Στο ρηχό σημείο της υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο σκαλι στο οποίο αρκετά παιδιά καθόντουσαν να ξεκουραστούν.

Ήμουν δίπλα του την στιγμή εκείνη και σχεδόν τον κρατούσα αγκαλιά από την στιγμή που του έβγαλα τα μπρατσακια.

Μέσα μου είχα ανασφάλεια για αυτό το βήμα αλλά δεν το έδειξα.

Σκεφτόμουν συνέχεια μη τυχόν και πάθει κάτι τώρα που δεν φοράει προστατευτικά.

Μπήκε μέσα ο άντρας μου.

Μας χώριζε σχεδόν μισό μέτρο και με το παιδί δίπλα μου.

Σχεδόν τον κρατούσα αγκαλιά όπως προανέφερα.

Ο μικρός όρθιος σε αυτό το σκαλοπάτι.

Δεν ξέρω αν πέρασε δευτερόλεπτο από την στιγμή που κοίταξα τα πραγματα.

Βούλιαξε.

Όταν γύρισα το κεφάλι μου δεν τον είδα.

Οχι ρε γαμωτο.

Τον είδα. Τα μάτια του, ανοιχτά.

Δεν γίνεται, δεν μπορεί, λάθος βλέπω.

Νόμιζα ότι τα μάτια μου με απαιτούσαν.

Όχι.. το παιδί βούλιαζε και δεν πρεπει να ήταν πάνω από 1 μέτρο το βάθος.

Δεν μπόρεσα να κουνηθώ.

Τον έβγαλε ο άντρας μου.

Άρχισε να βήχει και να κλαίει.

Πνιγόταν και εγώ που ημουν δίπλα του δεν ήξερα τι να κανω.

Τον βγάλαμε έξω και έκλαιγα και εγώ μαζί του με λυγμούς.

Τα δευτερόλεπτα που πέρασαν μου φάνηκαν ωρες.

Έπρεπε να είχα δρασει.

Θα τον έχανα…

Αυτη την στιγμή είμαι ευγνώμων που αναπνέει.