Ούτε στιγμή δεν έχασα την πίστη μου στη μικρή μου μαχήτρια!

Η δική μου ευτυχία μύρισε γιασεμί.. Και όχι, όχι τη μέρα που γέννησα..

Κάποιες ίσως κουραστείτε από το κείμενο μου, αλλά ο λόγος που σας γράφω είναι για τις μανούλες που θα έρθουν αντιμέτωπες με κάτι αντίστοιχο.. Να πάρετε κουράγιο.. Και να έχετε πίστη, κυρίως στα μωρά σας..

Αρχές Ιουλίου το 16 παντρευτήκαμε με τον άντρα μου, 20 Αυγούστου βλέπω το θετικό τεστ.. Ολα κύλησαν ομαλά τις πρώτες 10 βδομαδες οπου ξυπνάω 3 το πρωί να πάω προς νερού μου και παθαίνω μια μεγάλη αιμορραγία.. Λόγω της μεγάλης ζημιάς έμεινα ένα μισή μήνα στο κρεβάτι, τον πρώτο καιρό με πάπια.. Μόλις σηκώθηκα αρρώστησα, και πάλι στο κρεβάτι. Μετά ξεκίνησαν συσπάσεις και μετά κολλάω και γρίπη.. Μόνιμα στο κρεβάτι!!

Αφού ξεπερνάω και τη γρίπη πάω στο καθιερωμένο ραντεβού με το γιατρό. 14 η μεγάλη 9 η μικρή!!

Έχεις αναβάσει πίεση, μου λέει.

Με στέλνει σε καρδιολόγο ο οποίος δεν μου βρίσκει πίεση και αρνείται να μου δώσει χάπια.. Και όποτε πήγαινα να με δει δεν έβρισκε κάτι. Έτσι συμπεραναμε ότι ήταν τυχαίο εύρημα..

Μετά από δυο βδομαδες πάλι στην επίσκεψη στο γυναικολόγο είχαμε τα ίδια!! 14 με 9.. Μου έκλεισε ραντεβού σε δικό του καρδιολόγο. Αφού έφυγα από το Ιατρειο με παίρνει τηλέφωνο.

Αύριο θα πας για ντοπλερ, μου λέει, κάτι δεν μου άρεσε στον πλακουντα..

Κανονικά είχα ραντεβού μετά από δυο βδομαδες για ντοπλερ. Κι εκεί μας ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι.. Βαριά τοξιναιμια, πίεση κυήσεως και το μωρό ένα μήνα πίσω σε ανάπτυξη..

Τι σημαίνει αυτό; ρωτάω

Η απάντηση ήταν ότι δεν μπορεί κανείς να μου πει με βεβαιότητα κάτι για την υγεία του μωρού παρά μόνο ότι κάθε μέρα που μένει στην κοιλιά είναι σημαντική. Τότε ήμουν στις 30 εβδομάδες.. μου έδωσε χάπια για την πίεση, διατροφή και…  κρεβάτι!! Γνώριμο πια!! Κάθε 2 μέρες έκανα εξετάσεις αίματος και ούρων και τρεις φορές τη μέρα μιλούσα με τον γυναικολόγο και τον ενημέρωνα για την πίεσή μου! Κάαααθε μέρα και Σάββατο και Κυριακή! Όχι ότι κράτησε πολύ αλλά αυτός ο άνθρωπος μας έσωσε και τις δυο.. Γενικά ενώ ήξερα τι σημαίνει η κατάσταση μου και την επικινδυνότητα, ο εγκεφαλος μου είχε κατεβάσει ρολά και δεν μου περνούσαν από το μυαλό τα χειρότερα..

Σαββατο πριν την Καθαρά Δευτέρα κάνω τις εξετάσεις μου και δεν ήταν καλές.. Και το μωρό ήταν ασυνήθιστα ήρεμο..

Θα πας την Δευτέρα νωρις το πρωί στο Ιασω να κανεις εξετάσεις και τοκοκαρδιογραφημα γιατί είναι αργία και όλα είναι κλειστά, μου λέει ο γιατρός μου.

Σηκωθήκαμε με τον άντρα μου έκανα το ντουζακι μου και ξεκινήσαμε.. 31 και 2 εκείνη τη μέρα. Οι γονείς μου επέμεναν να έρθουν μαζί αλλά δεν τους αφήσαμε.. Μα μόνο εξετάσεις θα κάνω και θα γυρίσουμε τους έλεγα!! Που να ήξερα!!

Φτάνουμε στο μαιευτήριο μου παίρνουν αίμα και με βάζουν στον τοκοκαρδιογραφο.. Η μικρή κουνιόταν ασταμάτητα παρότι ήμουν νηστική.. Περνάει μισή ώρα, έρχεται μια κοπέλα για τοκοκαρδιογραφημα με την ωραία μεγάλη της κοιλιτσα, το κάνει, φεύγει.. εκεί εγώ!! Εκείνη την ώρα έβλεπα μια ανησυχία έξω στους διαδρόμους και άκουγα το όνομα του γιατρού μου και έλεγαν να καλέσουν τους παιδιατρους στα χειρουργεία.. Ερχεται μέσα μια νοσηλεύτρια.

«Έχετε κανονίσει χειρουργείο για αύριο;» με ρωτάει

Οχι της λέω.. Ερχεται μια άλλη , πάλι τα ίδια.

«Ποτε θα με βγάλετε από το μηχάνημα τη ρωτάω για να φύγω;«

«Κυρία μου δεν μπορούμε να σας αφήσουμε να φύγετε» μου λέει. «Οι εξετάσεις σας δεν είναι καλές. Θα σας κάνουμε εισαγωγή..«

Παθαίνω το πρώτο σοκ.. Εντάξει ψυχραιμία λέω μέσα μου. Θέλουν να με παρακολουθήσουν μάλλον κάποιες μέρες. Ο γιατρος μου, είχε κανονίσει χειρουργείο χωρις να μου το πει για την επόμενη μέρα αλλά δεν προλαβαίναμε.. Μετα έρχονται και μου φέρνουν ποδια χειρουργείου και μου λένε να πάω να αφήσω στον άντρα μου τα πράγματα μου και να γυρίσω να αλλάξω..

«Σήμερα θα γίνει;» ρωτάω

Ναι μου λένε.. Δεύτερο σοκ..

Δεν περνάνε 5 λεπτά, έρχεται μια κοπέλα να μου πάρει ιστορικό και ο τραυματιοφορέας να μου λέει να κάνω πιο γρήγορα.. «Μα τι… συγγνώμη, τώρα θα γίνει;» λέω στην κοπέλα. Ναι κυρία μου, η απάντηση..

Από εκεί και μετά ήμουν σε μια κατάσταση αφασίας.. σοκαρισμένη, τρομοκρατημένη.. Ούτε και ξέρω.

Ήρθε ο γιατρός μου.. Προσπαθούσε να το παίξει ψυχραιμος και να με ηρεμήσει αλλά έβλεπα τον πανικό στα μάτια του.. Με μεταφέρουν στο χειρουργείο, ούτε ξέρω ποσα άτομα ήταν μέσα.. Και δεξιά μου μια θερμοκοιτίδα πλήρως εξοπλισμένη.. Επισκληριδιος, καισαρική.. Δεν έχω νιώσει χειρότερα στη ζωή μου, μόνο τα λεπτά που είδα το μωράκι μου ήταν κάπως καλύτερα..

Η μικρή μου έκλαψε με το που βγήκε.. Την πήρε η νεογνολογος την καθάρισε και μου την έφερε κοντά μου για 3 δευτερόλεπτα.. «Την παίρνω να την ζεστάνουμε» μου λέει.. Ο γιατρός (ο οποιος είχε φέρει και βοηθο γιατί όλα έπρεπε να γίνουν πολύ γρήγορα) μου έκανε πλάκα για να χαλαρώσω, αλλά που εγώ!! Αφού με έραψαν ακούω που λέει ο γιατρός μου να με μεταφέρουν για 2 μέρες στη μονάδα..

«Τι είναι η μονάδα;» τον ρωτάω

«Θα μπεις στην εντατική για παρακολούθηση, μην ανησυχείς, προληπτικά» μου λέει.. Τρομοκρατήθηκα περισσότερο (αν γινόταν).

2 μέρες στην εντατική πέρασαν κοιτώντας ένα ρολόι κι ένα μόνιτορ, με την επισκληρίδειο σε ήπια δόση.. είχα πάθει ήδη κατάθλιψη, δεν σκεφτόμουν το μωρό, δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ένα κενό που χειροτέρεψε όταν μου έκοψαν το γάλα γιατί είχα πάρει πολλά φάρμακα στο χειρουργειο και γιατί έβλεπαν οτι ψυχολογικά δεν πάει καλά το πραγμα. Έκλαιγα πολύ αλλά με έβαλε στη θέση μου όταν μου είπε να ευχαριστώ το Θεό που βγήκαμε καλά και εγώ και το μωρό.

Το μωρό είχε πάθει και αναρρόφηση αμνιακού υγρού πιθανότατα λίγο πριν την βγάλουν. Όλα έγιναν στο παρά πέντε ευτυχως.. Όταν ανέβηκα στο δωμάτιο είχα τύψεις που δεν σκεφτόμουν το μωρό μου και έκλαιγα συνέχεια.

Μέχρι που την είδα..

Με το καροτσάκι την τρίτη μέρα κατέβηκα στη ΜΕΝΝ και είδα το θαυματακι μου.. Το πιο μικροσκοπικό μωρό.. μόλις 1.050γρ και 37 εκατοστά με σωληνάκια παντού.. Είναι κρισιμες οι πρωτες μερες μας είπαν! Τότε άρχισε ο πραγματικός γολγοθάς..

Οι νεογνόλογοι μετρημένοι στα λόγια τους ώστε να είναι καλυμμένοι για οτιδήποτε συμβεί.. Κάθε μέρα στο μισάωρο επισκεπτήριο που επιτρεπόταν, μας έλεγαν και κάτι διαφορετικό. Το κύριο πρόβλημα ήταν με το έντερο της και την καρδιά της. Της καρδιάς αποκαταστάθηκε σιγά σιγά με ένα φάρμακο. Για το έντερο φοβόντουσαν για Νεκρωτικη Εντεροκολοιτιδα γιατί δεν λειτουργούσε αλλά ευτυχώς μετα από καιρό άρχισε να βελτιώνεται. Κάθε μέρα και ένα καινούριο πρόβλημα, για λοιμωξεις, για μεταγγισεις που έκανε, για πράγματα που ούτε ξέραμε ότι υπάρχουν.. Και στην πραγματικότητα δεν μας έλεγαν ούτε τους μισους από τους φοβους τους.. Δεν χρειάζεται να τα ξέρει όλα ο γονιος.. Και είχαν δίκιο, θα τρελαινόμασταν. Οσοι γονείς έχουν περάσει από εκεί καταλαβαίνουν..

Μετά από 12 μέρες ασιτίας ξεκίνησαν να της δίνουν γάλα.. 1ml μας είπαν.. Μα είναι δυνατόν; 1ml γάλα; Και κάθε δυο μέρες ανέβαζαν και 1 ml.. Ουτε στιγμή δεν έχασα την πίστη μου στη μικρή μου μαχήτρια..

Φτάσαμε σε τέτοιο σημείο ψυχραιμιας που προσπαθούσαμε να δώσουμε κουράγιο στους αλλους γονεις γιατί ήμασταν από τα πιο δύσκολα περιστατικά εκεινη την περίοδο.. Μασκοτ της μοναδας την έλεγαν οι μαιες λόγω του μεγεθους της..

1,5 μήνα πήρε για να πάει από την εντατική υψηλού κινδύνου στην εντατική μετρίου κινδύνου και άλλες δυο βδομάδες στη απλή παρακολούθηση. Επιτελους.. Κοντεύουμε είπαμε!! Εκείνη τη μέρα στη διαδρομή για το σπίτι με το αυτοκίνητο είχα τη μυρωδιά του γιασεμιού στη μύτη μου.. δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι νόμιζα.. Απλά τρισευτυχισμενη..

Εκεί έμεινε άλλες 2 βδομαδες όπου πριν φύγουμε μας είπαν ότι ένας υπέρηχος έδειξε πιθανές αιμορραγίες στον εγκέφαλο και θα την κρατούσαν λίγο ακόμα για μαγνητική. Κλάμα, φοβος, αλλά μέσα ήξερα ότι η μικρή θα είναι καλά. Ευτυχώς ήταν καθαρή. Την προτελευταία μέρα μας ξεφουρνισαν ότι το μωρό πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα για βουβονοκοίλες.. Με τα νεύρα κρόσια μετά από δυόμιση μήνες υπήρξε μια ένταση όπως φαντάζεστε αλλά πάνω από όλα ήταν το μωρό..

Την πήραμε σπίτι 2.200 γρ και 47 εκατοστά.. Τόσο μικροσκοπική.. Μετά από 10 μέρες μπήκαμε για το χειρουργείο. Όλα πήγαν καλά μέχρι που πριν φύγουμε μας είπαν ότι το μωρό πρέπει να μπει πάλι εντατική για μετάγγιση.. Ψύχραιμη πλέον μετά από τόσο αγώνα, την άφησα ξανά για δυο μέρες.. Το χειρότερο ήταν το συναίσθημα όταν ξαναβρέθηκα στη ΜΕΝΝ. Δεν περιγράφεται.. Πολύς πόνος και περισσότερο τώρα για τους άλλους γονείς που περνούσαν κάτι αντίστοιχο.. Λιγότερο ή περισσότερο.. Δεν έχει σημασία!

Τώρα κάνουμε τα follow up που κάνουν όλα τα πρόωρα και είμαστε μια χαρά!! Με μια κούκλα 8,5 μηνών και 5.5 κιλά!! Μικρή ακόμα αλλά αγωνίστρια όλη της τη ζωή..

Γονείς κουράγιο και θετική σκέψη πάνω από όλα..

Όλα τα χρωστάω στη μητέρα μου, που ήταν από την αρχή δίπλα μου, στον γιατρό μου, στον άντρα μου, στους γιατρούς και στις μαίες..

Εύα Δ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com