Το παιδί μου γεννήθηκε με κώφωση

Είμαι η Μαρία, από Χαλκίδα. Παντρεμένη με τον Αντρεα εδω και τέσσερα χρόνια, αλλά ειμαστε μαζί οχτω χρόνια.

Το 2011 γέννησα την πρώτη μου κόρη, την Άννα Μαρία, την γεννησα οχτω μηνων, δύσκολη γεννα, επικίνδυνη για την ζωή της, εξω όλοι έκλαιγαν, εγω έμαθα μετά απο ενα 24ωρο πόσο επικίνδυνα ηταν. Ο Αντρεας ειχε καταρρεύσει. Το μωρο 18 μέρες εντατικη, εγω απλά ζουσα, δεν ένιωθα τίποτα άλλο παρα μονο πόνο. Ποναγε η ψυχή μου, λαχταρουσα να την παρω αγκαλια. Ολα πηγαν καλά, πήγαμε σπίτι μας.

Τριων μηνων ανεβασε υψηλό πυρετό, πηγαμε Παιδων, μετα απο τρία 24ωρα και διάφορα συμπτώματα, το πόρισμα ηταν νοσος kawasaki, αυτοανοσο νόσημα, ανευρισμα στην καρδια θα παθαινε εαν δεν την πηγαιναμε απο την πρώτη μερα στο νοσοκομείο. 25 μέρες Παιδων, πάλι πονος, παλι άδεια.

Με τα χρόνια περασαν ολα, τωρα ειναι εξι χρονών. Ειναι υγιεστατη και πανέμορφη.

Πριν δυο χρόνια γεννησα την δευτερη μου κορη, την Νεκταρία, την ψυχη μου, την δύναμη μου. Είναι το πιο χαρούμενο παιδί που εχω δει.

Εξι μηνων καταλαβαμε οτι ισως το παιδί δεν ακούει. Πηγαιναμε απο ωρλ σε ωρλ, εδω στη Χαλκίδα, αλλά δεν έπαιρνα μια απαντηση. 9 μηνων πηγαίνουμε στην Αθήνα για περαιτέρω εξετάσεις, τα αποτελέσματα ΚΩΦΩΣΗ. Το ηξερα, το ενιωθα. Δεν αντέδρασα όταν το ακουσα. Μόλις βγηκαμε από το νοσοκομείο, ουρλιαξα σαν λυκος, ενιωθα να τρελαινομαι, εκλαψα πολυ. Ο Αντρεας κατέρρευσε, οι γονείς μας κατέρρευσαν. Έκλαιγα ολη μερα.

Την επομενη στάθηκα στα πόδια μου και εψαχνα να βρω τη λύση, να βρω γιατρό. Ο Αντρεας ανυπαρκτος, δίπλα μου, αλλά σιωπηλός. Πενθουσε, ετσι είπε η ψυχολόγος.

Βρήκα γιατρό, ολη μερα μιλούσα στα τηλέφωνα. Βάλαμε ακουστικά βαρηκοΐας. Μηδεν αποτελέσματα. Πονος, πονος, πόνος. Πότε θα μας άκουσει, και πολλά γιατί. Τα έβαλα με μενα. Ολη μέρα ήμουν δυνατή και το βραδυ έλιωνα απο τον πόνο. Προσευχομουν, παρακαλούσα για βοήθεια στην Παναγία.

Η λυση ήταν το κοχλιακο εμφυτευμα. Διαδικασία εξετάσεων, τρυπηματα, ναρκωσεις κι ενα πολύωρο χειρουργειο λόγω επιπλοκών. Τωρα η Νεκταρία ακούει, άρχισε να μιλάει, τα συναισθήματα υπεροχα, ολα της φαίνονται ωραια και ενθουσιαζεται με καθε νεο ηχο.

Μας διδάσκει πολλά αυτό το παιδί, το ακουστικό και η φροντίδα του, απλά μπήκε στη ρουτίνα μας. Όλα πάνε καλά. Ανήκει στα αμεα με 80% αναπηρία. Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωη της, θα κάνουμε τα παντα για αυτην, θα κάνουμε τα πάντα και για τις δυο πριγκίπισσες μας. Καθε μερα μας κανουν να γελάμε. Ομως η ψυχή μου πονάει πολυ. Ο χρόνος γιατρεύει τα παντα λενε, λες να γίνει το ίδιο και σε μενα;

Αυτή ήταν η συντομη μου ιστορία. Είμαι καθηγήτρια γερμανικων, μενω στη Χαλκίδα και αντεχω ακόμα. Παίρνω αγάπη από τα μωρά μου και τον άντρα μου.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com