Νιώθω μόνιμα λίγη…
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που με βασανίζουν τον τελευταίο καιρό. Εδώ και ένα χρόνο είμαι μανούλα. Χωρίς να κατανοώ ακριβώς τον λόγο μετά τη γέννηση του παιδιού μου (χρονικά το τοποθετώ) έχω αρχίσει να αισθάνομαι όπως αισθανόμουν όταν ζούσα με τους γονείς μου.
Για να εξηγήσω τι εννοώ, μεγάλωσα με δυο γονείς που πάντα έκαναν ότι θεωρούσαν καλύτερο για εμένα και πάντα είχαν αυτό σαν οδηγό. Έκαναν πραγματικά ότι πίστευαν καλύτερο και το ξέρω. Δεν γνώριζαν όμως ότι η ψυχολογία του παιδιού τους και το είναι τους σχηματίζεται και έπρεπε να δώσουν μεγάλη προσοχή σε αυτό. Δεν το έκαναν. Δεν είναι κακοί. Απλά έως εκεί μπορούσαν η’ ήθελαν; Δεν ξέρω.
Μεγάλωσα νιώθοντας μόνιμα λίγη. Αρχικά για εκείνους, στην πορεία για τους φίλους, αργότερα για τους συντρόφους. Πάντοτε έπρεπε να αποδείξω πόσο καλή, συνεργάσιμη, αποδοτική, επιμελής κλπ είμαι.
Μεγάλωσα μην πιστεύοντας στον εαυτό μου. Θεωρώντας πως δεν είμαι και τίποτα το εξαιρετικό, γιατί να είμαι άλλωστε; Ότι κάνω εγώ κάνουν όλοι. Τελειώνουν το σχολείο, σπουδάζουν, ψάχνουν δουλειά βρίσκουν δουλειά, επιβιώνουν. Τα ίδια δεν έκαναν εκείνοι;
Μεγάλωσα και έμαθα να είμαι μη δημιουργική. Ότι δημιουργικό με τράβαγε και όποιες γνώσεις ήθελα να πάρω ήταν περιττές. Δεν είχε σημασία τι ήθελα εγώ, αν εκείνοι το έβρισκαν περιττό.
Μεγάλωσα…. Και τώρα ειμαι εγω μαμά. Και μεγαλώνω ένα πλάσμα που είναι όλος μου ο κόσμος. Που είναι εξαιρετικό. Ξέρω πως θα κάνω λάθη, αλλά θα είμαι εδώ για να τον ακούσω και να τα διορθώσω. Θέλω τόσο πολύ να το κάνω. Με καίει μέσα μου η επιθυμία να είμαι αυτό που δεν είχα για το παιδί μου.
Πώς θα λυτρωθώ από όλο αυτό που αισθάνομαι; Πώς θα νιώσω αρκετή και αξία; Υπάρχει κάποιος άλλος που η γέννηση του μωρού του του ξύπνησε πράγματα που τα είχε βαθιά μέσα του ή είμαι η μόνη;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καταλαβαίνω απόλυτα πώς νιώθεις... Έχουμε πολλά κοινά! Είχα μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία σε μια αγαπημένη οικογένεια και μια σχετικά ήσυχη εφηβεία. Όμως μια ζωή αισθανόμουν αυτό που λες: λίγη. Ανεπαρκής σαν κόρη, σαν μαθήτρια (τι κι αν ήμουν αριστούχος), σαν φίλη, σαν σύντροφος... Ένιωθα πως έπρεπε να κάνω πάντα "το σωστό" και να μη στεναχωρήσω κανένα, γιατί μόνο έτσι "άξιζα" την αγάπη και την αποδοχή... Στα 32 μου, μετά από μια αποβολή και μια κρίση στο γάμο μου, ζήτησα βοήθεια από ειδικό, με την οποία κάναμε Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (NLP). Μετά από αρκετές συνεδρίες κατάλαβα πάρα πολλά κι έβγαλα πράγματα που κρατούσα μέσα μου καθαρά από ενοχή. Ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει για τον εαυτό μου και σου το συνιστώ ανεπιφύλακτα! Αν δε βρίσκεις ειδικό στον τόπο που μένεις, υπάρχουν κι ειδικοί που κάνουν συνεδρίες και μέσω skype. Αυτό που σε απασχολεί έχει τη λύση του, αλλά έχει δρόμο. Σου εύχομαι τα καλύτερα!
Γλυκια μου τι μου θυμισες!!εγω στην εγκυμοσύνη τσακωνομουν διαρκως με τη μαμα μου..και ερχομαι αντιμέτωπη με το εσωτερικο παιδι μεχρι σήμερα!θα κανεις λαθη.μερικες φορες τα ιδια!ομως θα τα πας καλυτερα απο εκείνους γιατι εισαι συνειδητοποιημένη.ειμαστε πολλοι που νιωθουμε λιγοι δεν εισαι μονη...