Πόσα πράγματα δεν ξέρω…

Είμαι η μαμά Χ. και ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας.

Είμαι μαμά εδώ και ένα περίπου χρόνο και παρακολουθώ χωρίς ανάσα το ζουζούνι μου να μεγαλώνει. Μαθαίνω νομίζω εγώ από εκείνο περισσότερα από όσα θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι το εξής για το παιδάκι μου και ήθελα να το πω σε εσάς. Να μου πείτε αν θέλετε τη γνώμη σας και να μαζέψω κι άλλη τροφή για σκέψη.

1. Θέλω να μάθω στο ανθρωπάκι μου πως κανείς δεν είναι τέλειος και πως θα τον λατρεύουμε ότι και να γίνει. Μεγάλωσα με γονείς από τους οποίους η αποδοχή και η επιβεβαίωση ερχόταν μόνο όταν ήμουν «τέλεια» με βάση τα δικά τους θέλω. Αποτέλεσμα; Δεν νιώθω ακόμη και σήμερα στα 30 μου, ποτέ ικανοποιημένη με τον εαυτό μου.

2. Θέλω το παιδί μου να μάθει να συγχωρεί. Αν ξέρει και αναγνωρίζει πως κανένας δεν είναι τέλειος θα ξέρει πως όλοι, ακόμη και το ίδιο, δικαιούται να κάνουν λάθη χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι «καλό» παιδί, φίλος, σύντροφος, άνθρωπος μεγαλώνοντας.

Θέλω με όλη μου την ψυχή το πλασματάκι μου να μεγαλώσει με αγάπη, αποδοχή και να γίνει ένας χαρούμενος και φωτεινός άνθρωπος αργότερα.

Δεν με ενδιαφέρει αν θα μας κάνει «περήφανους» ικανοποιώντας τις δικιές μας προσδοκίες. Περήφανη θα είμαι και θα νιώθω πως έκανα σωστά αυτή την υπέροχη και τρομακτικη δουλειά της μαμάς, αν ξέρω πως το παιδί μου έχει κάνει τις δικιές του επιλογές με όποια ευθύνη αυτές φέρουν και το ίδιο είναι χαρούμενο με αυτές.

Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Και όσοι, σαν και εμένα, μεγαλώνουν θεωρώντας πως υπάρχουν και πιέζοντας τον εαυτό τους να είναι και αυτοί έτσι, αυταπατόνται και χάνουν.

Χάνουν στιγμές, την ουσία, ανθρώπους, φίλους…..

Θέλω το παιδί μου να μην χαθεί στο κυνήγι μιας ουτοπικής τελειότητας! Έχετε κι εσείς τέτοιες σκέψεις;

Ευχαριστώ που με ακούσατε μανούλες!!!!!

Χ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com