Πώς γίνεται να σου συμπαραστέκονται οι ξένοι και η οικογένειά σου να σε κράζει μέρα νύχτα;

Ονομάζομαι Έλενα και έχω ένα υπέροχο κοριτσάκι το οποίο είναι 5 μηνών.

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε πριν από 9 χρόνια όταν έκανα ένα ταξίδι στην Αθήνα. Ηταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Παρ’ ολα αυτά η σχέση μας πέρασε πολλές δοκιμασίες και αυτό εξαιτίας της μητέρας μου. Δεν ξέρω πως επέτρεψα σε αυτή την κυρία, η οποία θέλει να λέγεται «μητέρα», να επηρεάσει την σχέση μου.

Απο τότε που θυμαμαι τον εαυτό μου το σπίτι είχε συνέχεια καυγάδες και τσακωμούς. Κυριως με εμένα. Ακομα και σήμερα που δεν μιλάμε απορώ τι έχει φταίξει στη σχέση μητέρας-κόρης. Πως γινεται να ταπεινώνεις το ίδιο σου το παιδί και να του λες βαριές κουβέντες και να το διώχνεις από το σπίτι; Τώρα θα αναρωτηθείτε… ο πατέρας μου που ήταν; Σωστά σκέφτεστε, γιατί και εγώ είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του. Και όλα αυτά γιατί ήταν αμέτοχος σε όλα, το μόνο που ήξερε να λέει είναι «φοβάμαι να σας αφήσω μόνες σας στο σπίτι, θα σφαχτείτε» αντί να μας βάλει στη θέση μας και τις δυο να σταματήσει όλο αυτό ήταν αμέτοχος.

Η σχέση με την μητέρα μου καλυτέρεψε ένα μικρό διάστημα, όταν πήγα να σπουδάσω στην Κρήτη παιδαγωγικό. Βλεπετε δεν ήμασταν στο ίδιο σπίτι και είχα την ηρεμία μου. Οταν επέστρεψα στο πατρικό μου ξανά άρχισαν όλα και μέσα σε αυτό προστέθηκε και η ατάκα «έχω ξοδέψει τόσα χρήματα πάνω σου, μας κατέστρεψες οικονομικά και παρόλα αυτά μου βγάζεις και στόμα»

Οι καυγάδες μας τώρα που το σκέφτομαι ξεκινούσαν για ασήμαντους λόγους. Αλλα τις περισσότερες φορές ήταν όταν έπρεπε να καθαρίσω το σπίτι. Καθαριζα, ξεσκονιζα, σκουπιζα, σφουγγαριζα, τα πάντα έκανα και παρόλα αυτά η αχαριστία της όρια δεν είχε. Παντα με αποκαλούσε βρωμιαρα και ότι είμαι ανίκανη να κρατήσω ένα σπίτι. Παρολους τους χαρακτηρισμούς αυτούς, εγώ συνέχιζα να καθαρίζω το σπίτι των 200 τ.μ. Από τα 13 μου με έβαζε να ανοίγω φύλλο για να φτιάξω πιτα. Παρολα αυτά ως και σήμερα με θεωρεί ανίκανη για όλα ότι δεν ξέρω να μαγειρεύω και να κανω γλυκά. Οι μόνοι που με ενθαρρύνουν και μου λένε μπράβο σου είναι τα πεθερικά μου και ο άντρας μου.

Διαβαζω ιστορίες μερικών μαμάδων που μιλούν άσχημα για την πεθερά τους και σκέφτομαι την δική μου πεθερά που είναι καλύτερη και αξια από την ίδια μου την μητέρα. Και όμως κορίτσια, την σχέση που έχω με την πεθερά μου δεν περιγράφεται. Ακομα και στον τοκετό προτίμησα να την έχω μαζί μου. Δεν ήξερε και δεν της είπε ούτε ο άντρας μου την άσχημη σχέση που έχω με την μητέρα μου. Το έμαθε από εμένα ένα μήνα μετά τον τοκετό όταν ήρθε για επίσκεψη και της άνοιξε ο άντρας μου, μπήκε στο δωμάτιο της κόρης μου και με είδε να κλαίω. Απο τότε που της τα διηγήθηκα όλα, την μητέρα μου δεν της μιλάει και της τα έψαλε ένα χεράκι μια μέρα όταν το έφερε η κουβέντα. Ειχα μείνει με το στόμα ανοιχτό! Να σε παινευει η ίδια σου η πεθερά που στην ουσία είναι μια ξένη και η μητέρα σου παρόλα αυτά να σε κατηγορεί και μπροστά της λέγοντας της «Την κόρη μου δεν την ξέρεις καλά!«

Η πεθερά μου από τότε δεν της μιλάει. Παντα όταν έρχεται στο σπίτι ή όταν πάμε με τον σύζυγο μου λέει τα καλύτερα ακόμα και στις φίλες της και χωρίς να είμαι μπροστά. Τις γιορτές τις περνάμε όλοι μαζί είτε στο σπίτι μας είτε στο σπίτι τους. Μαζι για ψώνια, μαζί μαγειρεύουμε, όλα, μέχρι και για νυφικό μαζί είχαμε πάει. Της μάνας μου ακόμα της κακοφαίνεται που το σόι του άντρα μου με αγαπάει και ποτέ δεν μου έχουν πει έναν κακό λόγο. Περναω περισσότερες ώρες μαζί τους παρά με τους γονείς μου. Με βοηθανε ακόμα και με την μικρή. Θυμαμαι όταν ήμουν έγκυος στην πριγκίπισσα μου ερχόταν και μου καθάριζε το σπίτι χωρίς να της πω τίποτα. Αισθανομουν τόσο άσχημα που όταν σηκωνομουν να την βοηθήσω μου έλεγε «Η θέση σου είναι στον καναπέ, πρέπει να ξεκουράζεσαι» Και με φιλούσε στο μέτωπο. Οση αγάπη έχω πάρει από την πεθερά μου, δεν την πήρα από την μητέρα μου.

Χαιρομαι που ο άντρας μου δεν το έβαλε ποτέ κάτω και ούτε επηρεάστηκε ποτέ από την μητέρα μου, η οποία ήταν η αιτία που πήγα να χωρίσω τον άντρα μου 2 φορές. Στον τελευταίο μας τσακωμό πριν 4 χρόνια θυμαμαι μου είχε πει «Ή εμένα ή την μάνα σου. Διαλεξε! Μας καταστρέφει, δεν το βλέπεις; Όταν σε έχω μια εβδομάδα σπίτι κι είμαστε μαζί, εισαι ήρεμη και χαρούμενη… Γυρίζεις στο σπίτι, την επόμενη εισαι μέσα στα νεύρα, δεν μπορώ να σε ελέγξω!» Και είχε απόλυτο δίκιο σε αυτό.

Συγνωμη με αυτό που θα πω αλλά δεν αξιζει πλέον να είναι στη ζωή μου, απλά μου κακοφαίνεται. Πως γινεται να σου συμπαραστέκονται ξένοι άνθρωποι και η ίδια σου η οικογένεια να σε κράζει νύχτα μέρα; Όταν έμεινα έγκυος, θυμαμαι έλεγα αν κανω κορίτσι, δεν θέλω να κανω τα λάθη που έκανε η μητέρα μου. Δεν θέλω να της μοιάσω. Και πάντα έλεγα στον άντρα μου «Καλύτερα να κάνουμε αγοράκι γιατί φοβάμαι μην επηρεαστω από την μητέρα μου και φερθώ στο κοριτσάκι μου όπως εκείνη» Τωρα που την έχω κοντά μου, στην αγκαλιά μου και την κοιτάζω, σκέφτομαι πως γινεται μια μητέρα να φέρετε τόσο άσχημα στο ίδιο της το παιδί;

Έχω βγάλει πλέον από τη ζωή μου την μητέρα μου και είμαι πολύ ήρεμη…

Α! Ξέχασα να σας πω πως πάντα μου έλεγε ότι άντρας δεν θα με κρατήσει με τον χαρακτήρα που έχω. Ακομα και στον άντρα μου έλεγε για το ποσο κακό χαρακτήρα έχω και εκείνος με αγκάλιαζε και της έλεγε «Μακάρι να είναι όλες σαν το Λενακι μου»

Παρόλο που με πονάει που τους έχω απομακρύνει από τη ζωή μου, εκείνοι το επέλεξαν…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!