Μαμά μου, πού είσαι; Δεν καταλαβαίνω!

Ηταν καλοκαίρι, όταν είχε ήδη ξεσπάσει η «θύελλα» όπως την εχω ονομάσει. Θύελλα που στο πέρασμά της ξερίζωσε πολλά!

Ενα καλοκαίρι με ένα βρεφάκι στην αγκαλιά και ένα σωρό δυσκολίες να αντιμετωπίσω…

Θυμαμαι έντονα εκείνο το πρωινό του Οκτωβρη, όταν εγινε η πρωτη εισαγωγή μου στο Νοσοκομείο… 5 ολοκληρες νύχτες μακριά απο το βρεφάκι μου, απότομος αποθηλασμός κι ένα σωρο εξετασεις, γιατροί, οροί, ερωτηματικά! Στην ερώτηση μου πότε θα επιστρεψω σπίτι μου, δεν επαιρνα ποτέ απαντηση παρά μόνο μια ξερή «Ξεχνα τωρα το μωράκι σου, πρεπει πρωτα να συνέλθεις» Μα τι μου λένε; Αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να περιμένουν να επικεντρωθώ σε κάτι άλλο περα απ’ το νεογέννητο μου…

Έπειτα απο διαγνωση «αυτοάνοσου νόσηματος» μου χορήγησαν δοσολογια κορτιζόνης (!) «Ο θηλασμός παει περίπατο μια για πάντα«, σκεφτηκα… Ενιωσα μια ατελείωτη θλίψη και χωρίς να ξερω καν τι με περιμενει ξεκινησα την αγωγή, παραλληλα πρόσεχα την διατροφή και την ποιότητα ζωης σχετικά με τρόπους εκγυμνασης.

Ενας χρόνος μετά με βρίσκει αντιμέτωπη παλι στα ίδια επίπεδα δυσκολιών, καθώς μειώσαμε την δοσολογία κορτιζόνης. 2η εισαγωγή, εξετάσεις, οροί και νύχτες ανείπωτου πόνου μακριά απ’ το παιδάκι μου…

Μετα απο λίγες ημέρες ειχε γινει μια προσπαθεια μιας σειράς θεραπειών με καποια ισχυρή φαρμακευτική αγωγή, σε ειδικό τμήμα του Νοσοκομείου, αλλα και παλι αδιέξοδος! Αναγκάστηκα για αλλη μια φορά να συνεχίσω τις υψηλες δόσεις κορτιζόνης…

Τρείς χρονιές με κορτιζόνη και τα «σημάδια παρενεργειών» δημιουργούσαν μόνιμη ενόχληση στην καθημερινοτητα μου: πόνος στα οστα, δυσκολίες στην αναπνοη, πρηξιμο στο πρόσωπο, απώλεια μυοσκελετικού όγκου.

Μονη μου σε όλα (αν αναφερθώ σε συντροφο, με μια λέξη σύντροφος-φάντασμα) Αν με ρωτήσετε πως τα κατάφερα, έπαιρνα δυναμη απο το παιδί μου και συνέχισα!

Ωσπου πήρα την απόφαση ότι θα τα καταφέρω, οτι θα τα ξεπεράσω όλα! Χωρισμός και αυτοάνοσο, τώρα πια είναι ενας κακός εφιάλτης!

Συγχώρεσε με παιδί μου για εκείνες τις νύχτες μακριά σου… για εκείνες τις μέρες που δεν υπήρχε απάντηση για την καθε στιγμή που με ζητούσες, για εκείνες τις φορές που δεν μπορουσα να σε περιποιηθώ!

Συγχώρεσε με παιδί μου! ‘Ετσι τα έφερε η ζωή…

Σ’ αγαπώ ως τον ουρανό… κι ακόμα παραπάνω !

μαμά ‘Ευη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!