Αναστάσιος βαφτίστηκε και το Μαρκουίζος είναι το επίθετό του. Όταν έφτασε η στιγμή να τρέξει στους αγώνες, ένα ψευδώνυμο ήταν απαραίτητο. Τον ρωτώ αν θα μου εκμυστηρευτεί από πού προέκυψε το Ιαβέρης, χωρίς να περιμένω καταφατική απάντηση. Αντ’ αυτού με εκπλήσσει. «Φυσικά και θα σου πω. Από τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκό. Ο Ιαβέρης ήταν ο επιθεωρητής. Έχει μεγάλες φαβορίτες σαν κι εμένα. Όταν έφτασε η στιγμή να βγάλω αγωνιστική άδεια, χρειαζόμουν ένα ψευδώνυμο, καθώς υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και απαγορευόταν να τρέξω. Έβαλα, λοιπόν, πρόχειρα, το παρατσούκλι μου και ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Είναι το μοναδικό ψευδώνυμο που έχει μπροστά την προσφώνηση “κύριος”». Για δευτερόλεπτα ένιωσα σαν να απέσπασα το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου.

Στα 70 του έτη, ο Ιαβέρης παραμένει ανάμεσα στους ελάχιστους, αν όχι ο μοναδικός, που μπορεί να μας διδάξει οδηγική συμπεριφορά. Και σε αυτό δεν συντελεί μόνο η πορεία του στην άσφαλτο, αλλά η πορεία του και εκτός αυτής. Ωστόσο, το 2018 ήταν μια χρονιά καθοριστική. Έφτασε η στιγμή για εκείνον, να σταθεί πατέρας και δότης στον γιο του Κωνσταντίνο.

Ο Κωνσταντίνος είναι νεφροπαθής και υπόκειται σε αιμοκαθάρσεις. Η απόφαση του Ιαβέρη να του δώσει το ένα νεφρό δεν ήταν μία απόφαση που συζητήθηκε πολύ. Ήταν το αυτονόητο.

Ο Ιαβέρης μπορεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60 να παράτησε τη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών για να ασχοληθεί με τους αγώνες αυτοκινήτου, όμως δεν εγκατέλειψε ποτέ την «μάχη» που δίνει καθημερινά: Αυτή τη σωστού πατέρα.

Ο Άρης, ο Κωνσταντίνος και ο Δημήτρης, οι τρεις γιοι του, παρακολούθησαν πολλά μαθήματα δίπλα στον πατέρα τους. Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός κέρδισε γρήγορα και τον Κωνσταντίνο.

Όσο μου μιλά, ο Κωνσταντίνος ξεφυλλίζει το άλμπουμ με όλες τις στιγμές που έχει ζήσει (και πρωταγωνιστήσει) στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. «Δυο γενιές, μια ιστορία», «το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά», «το αίμα νερό δεν γίνεται», είναι μόνο μερικοί από τους τίτλους των πάμπολλων αφιερωμάτων, που συντάχθηκαν στον Τύπο για πατέρα και γιο.

Θυμάται την πρώτη του σπουδαία εμπειρία: «Ήταν το 1999, ήμουν 23 ετών και έτρεξα στο ράλι του Μόντε Κάρλο στη Γαλλία. Ήταν μία από τις καλύτερες εμπειρίες και σε αυτό συνέβαλε το γεγονός πως έτρεξα με τον Κωστή Στεφανή, που ήταν και συνοδηγός του πατέρα μου».

Ο ίδιος προσθέτει: «Ο αθλητισμός πρέπει να σχετίζεται με την ικανοποίηση που σου δίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή και όχι με την υστεροφημία σου» λέει ο Κωνσταντίνος και νιώθω πως δεν έχω ακούσει κάτι πιο σοφό, που να σχετίζεται με τον πρωταθλητισμό. Ο Κωνσταντίνος, που θα μπει στο χειρουργείο με την ελπίδα πως θα πάψει πλέον να ζει ως νεφροπαθής τελευταίου σταδίου, δικαιούται να γνωρίζει πολλά περισσότερα όμως.

Μιλά για τον πατέρα του διαρκώς. Ο θαυμασμός του Κωνσταντίνου για τον πατέρα του δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση στη σπουδαία απόφαση του πατέρα να δώσει το νεφρό του στο γιο. «Κατά τη γνώμη μου, ο πατέρας μου ήταν ο ταχύτερος Έλληνας οδηγός, που κοίταξε στα μάτια τούς παγκόσμιους πρωταθλητές της εποχής του και είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Περισσότερο είμαι περήφανος που είναι πατέρας μου αυτός ο τόσο καλός άνθρωπος» εξομολογείται ο Κωνσταντίνος.

Είναι αλήθεια πως μόλις συναναστραφείς πατέρα και γιο αντιλαμβάνεσαι αμέσως δύο πράγματα: Τη φροντίδα που διακρίνει τον Ιαβέρη για τον γιο του και τον σεβασμό που τρέφει ο μικρός για τον μεγάλο. Σημάδι πως ο πατέρας διακριτικά αρνούνταν να κάνουμε τη συνέντευξη σε εξωτερικό χώρο, για να μην κρυώσει ο Κωνσταντίνος -κάτι απόλυτα λογικό από τη στιγμή που έμεναν λίγες μόνο μέρες για το χειρουργείο.