Νέο μέλος στην οικογένεια και ζήλεια
Νέο μέλος στην οικογένεια και ζήλεια
της Ζωής Μανδράκου
Ο πελαργός χτυπάει την πόρτα σας για δεύτερη φορά και το κοντέρ του άγχους σας πιάνει κόκκινο: Πώς θα το πω στο πρωτότοκο παιδί μου; Μήπως ζηλέψει και αισθανθεί άσχημα;
Ας επιχειρήσουμε να δούμε μέσα από τις απορίες της εγκύου Κατερίνας πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την πιθανή εμφάνιση ζήλειας από το πρωτότοκο 2,5 ετών αγοράκι της, το Στέλιο.
Ο Στέλιος είναι μόνο 2,5 χρονών. Μπορώ να τον προετοιμάσω κατάλληλα για την άφιξη του αδερφού του; Ή μήπως με αυτόν τον τρόπο θα τροφοδοτήσω τη ζήλεια του πρόωρα;
Ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού, θα πρέπει με απλά λογάκια να το ενημερώσουμε για την άφιξη του νέου μέλους, ώστε να μειώσουμε το άγχος του απρόβλεπτου. Εξάλλου, ακούει από το περιβάλλον του ότι η μαμά είναι έγκυος και βλέπει την κοιλιά της να μεγαλώνει. Στη διάρκεια του τοκετού θα αναγκαστεί να αποχωριστεί τη μαμά του για αρκετές μέρες, ενδεχομένως και για πρώτη φορά στη ζωή του. Θα το βοηθήσει πολύ να γνωρίζει πως η μαμά θα πάει σε ένα μέρος, που λέγεται μαιευτήριο κι εκεί θα γεννήσει το αδερφάκι του. Θα χρειαστεί να μείνει κάποιες μέρες εκεί και δυστυχώς δε θα μπορεί να τη δει, γιατί δεν επιτρέπονται τα παιδάκια στο μαιευτήριο, θα μπορεί όμως να μιλάει μαζί της στο τηλέφωνο. Στη διάρκεια αυτών των ημερών θα μείνει με τον μπαμπά και σύντομα η μαμά θα γυρίσει σπίτι μαζί με το μωράκι. Στην αρχή, το αδερφάκι του θα είναι πολύ μικρό και δε θα μπορούν να παίζουν, μετά από λίγο καιρό όμως θα μπορούν να κάνουν μαζί, του κόσμου τα παιχνίδια!
Κι αν παρόλα αυτά ο Στέλιος αισθανθεί ζήλεια;
Το πιο πιθανό είναι, ακόμα κι αν ακολουθήσουμε την παραπάνω συμβουλή, το παιδί να εκδηλώσει ζήλεια. Στο σημείο που αντιληφθούμε κάτι τέτοιο, καλό θα ήταν να ονομάσουμε το συναίσθημα, μη φοβηθούμε να πούμε τη λέξη «ζήλεια» στο παιδί. Να του δώσουμε να καταλάβει πως αυτό που νιώθει είναι φυσιολογικό και πλήρως αποδεκτό, να το ενθαρρύνουμε να μοιράζεται με τους γονείς αυτό το συναίσθημα όποτε το νιώθει. Θα ήταν καλό να μην έχουμε κοροϊδευτική διάθεση και να μην είμαστε επικριτικοί ως προς αυτό.
Θα το βοηθούσε πολύ να μοιραστούμε μαζί του μια ανάλογη δική μας εμπειρία, τόσο από το οικογενειακό περιβάλλον όσο και από το ευρύτερο φιλικό ή εργασιακό. Π.χ. «Χθες ήθελα να συναντήσω τη φίλη μου τη Μαρία κι εκείνη μου είπε πως δεν μπορούσε, γιατί είχε κανονίσει με μια άλλη φίλη της. Αυτό με έκανε να ζηλέψω. Σήμερα όμως, της είπα ότι με πείραξε και κανονίσαμε να βρεθούμε αύριο».
Επίσης, θα ήταν πολύ βοηθητικό να εξηγήσουμε στο παιδί πως ο χρόνος της μαμάς από εδώ και στο εξής θα είναι μοιρασμένος, αλλά η αγάπη της για εκείνο δε θα αλλάξει και να του υπογραμμίσουμε τη θετική πλευρά του να έχει κάποιος αδέρφια.
Τι να κάνω όμως στην περίπτωση που εκδηλώσει τη ζήλεια του με επιθετικότητα;
Αφού του έχουμε πει πως η ζήλεια δεν είναι κάτι «κακό», ώστε να μην του δημιουργηθούν ενοχές, θα πρέπει να διαχωρίσουμε το συναίσθημα της ζήλειας από την εκδήλωσή της. Δεν είναι «κακό» να ζηλεύεις, αλλά δεν επιτρέπεται να χτυπάς το μωρό. Αντίθετα, είμαστε ανεκτικοί στην φραστική εκδήλωση της ζήλειας ή στην εκδήλωσή της μέσω έμμεσης επιθετικότητας (π.χ. καταστροφή παιχνιδιών), καθώς με αυτόν τον τρόπο την εκτονώνει.
Πότε θα ξεπεράσει τη ζήλεια του;
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να είμαστε αρκετά υπομονετικοί, η ζήλεια είναι κατά πάσα πιθανότητα αναπόφευκτη και το σημαντικό σε αυτήν την περίπτωση είναι να μην αφήσει ενοχές και κατάλοιπα στην ψυχούλα του. Σταδιακά θα ξεπεραστεί και κατά μέσο όρο κάτι τέτοιο συμβαίνει μετά τα πέντε του χρόνια.
Η Ζωή Μανδράκου είναι ψυχολόγος. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα κείμενά της στο paidikoskosmos.wordpress.com
Σ'ευχαριστω πολυ Κυριακη μου!! κ εσυ να χαιρεσαι τα ζουζουνακια σου κ να τα καμαρωσεις οπως επιθυμεις! συμφωνω σε οτι μου ανεφερες!! νομιζωπως το καλυτερο ειναι αυτο... να ειμαστε διπλα τους σε καθε αλλαγη!!!! να 'σαι καλα κ εσυ κ η οικογενεια σου!
Γεια σας κ από μένα! Εχω δυο αγορακια.Ο μεγαλος 3 ετων κ ο μικρος 4 μηνων. Ισως να ειμαι απο τις "τυχερες" που δεν αντιμετωπιζουν τετοιου ιδους προβληματα οπως επιθετικοτητα στο μωρο ή ανυπακοη... η αληθεια ειναι πως το μεγαλο μου το ενημερωναμε συχνα για το αδερφακι που θα αποκτησει κ το εβλεπε πολυ θετικα. μολις γυρισα σπιτι απο το μαιευτηριο και ο μπαμπας του κ εγω αλλα κ ολο μας το περιβαλλον του περασε την αφηξη του μωρου σαν κατι πολυ φυσιολογικο. δεν επεσε κανεις με "τα μουτρα" πανω στο μωρο αλλα ουτε κ στον ιδιο. υπαρχει μια ισορροπια. φυσικα υπαρχουν ζηλιτσεσ του τυπου¨εβηξε το μωρο, κανει κ εκεινος το ιδιο ή κανει μπανιο το μωρο πρεπει κ εκεινος να κανει μετα... πριν μια εβδομαδα τους εβαλα στο ιδιο δωματιο κ ο μεγαλος δεν κοιμαται αν δεν τον εχει παρεα του τον μπεμπη. ειναι πολυ προστατευτικος απεναντι του, τον φιλαει, μπαινει στην κουνια του κ του λεει καλημερα κλπ.. γενικως αν ηθελε να του επιτεθει θα το ειχε κανει. πολλοι ομως μου λενε πως πισω απο αυτην την ηρεμη συμπεριφορα κρυβεται πολυ ζηλια που δεν την εκδηλωνει κ πως μπορει να εχω προβλήματα μελλοντικα. επισης με εχουν "συμβουλεψει" να το κανω να ζηλεψει κ να επιτεθει στο μωρο για να εκδηλωθει. κατι που φυσικα δεν υπαρχει περιπτωση να κανω... υπαρχει περιπτωση να ισχυει κατι τετοιο απο πλευρας του και να ταλαιπωρειται ψυχικα το παιδακι μου και να μην εκδηλωνεται???
Αγαπητη χριστινα,να χαιρεσαι τα παιδακια σου καταρχην κ να περνατε την καθε μερα οσο καλυτερα γινεται. Για τα τελευταια που γραφεις,με ολο τον σεβασμο σε οποιον στα ειπε τα θεωρω επιεικως ανοησιες...να προκαλεσεις εσυ αισθηματα ζηλιας στο μεγαλο?γιατι?αν σε κανει να αισθανθεις καλυτερα ΣΙΓΟΥΡΑ θα ζηλεψει οταν ο μικρος πλησιασει στο ετος κ αρχιζει να καταλαμβανει το χωρο του.οταν θα πειραξει τα πραγματα του μεγαλου,οταν θα σε εχει απο πανω του στα πρωτα βηματα.θα δεις ενα αλλο παιδακι..εχω δυο.ενα 5χρ κ ενα 13μηνων.στην αρχη..ολα τελεια,ουτε νευρα,ουτε επιθετικοτητα,ουτε "παλιομωρο!"κλπ...ειναι φυσικο!απλα θελει υπομονη κ να ειμαστε διπλα στα μεγαλα που ζουν εντονα την αλλαγη.και παλι να τα χαιρεσαι τα αγορακια σου!!
Τι γινεται οταν ο πρωτος 7 ετων ζηλευει τον δευτερο 2 ετων αλλα οχι την μπέμπα 5 μηνων κι εκφραζει τη ζηλια του και λεκτικα αλλα και με βια;
Καλησπέρα σε όλους.Η δική μου απόψη όσον αφορά τη ζήλεια ανάμεσα στα μικρά αδελφάκια,ίσως να είναι φυσιολογική για το πρωτότοκο παιδάκι το οποίο έχει μάθει όλο το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον να ασχολείται με αυτό και ξαφνικά με τον ερχομό του μωρού όλα αυτά να νομίζει-όχι να ισχύει-ότι χάθηκαν.Αυτό ίσως γίνεται γιατί το παιδάκι δεν έχει ανάπτυξει γνωστικές σκέψεις όπου θα μπορούσε να διαχωρίσει και να καταλάβει τι συμβαίνει και ότι η αγάπη και το ενδιαφέρον είναι ίδια για όλα τα αδελφάκια.Ο μπαμπάς και η μαμά να του δίνουν ενεργό ρόλο στην ¨άφιξη¨του δεύτερου μωρού.Για παράδειγμα στην ετοιμασία του δωματίου να βοηθάει να κάνει μικρές και διασκεδαστικές δουλίτσες μαζί με τη μαμά.Να μην νιώθει απομονωμένο αλλά να νιώθει ότι όλη η οικογένεια είναι ενωμένη και όλα τα μέλη της οικογένειας το περιμένουν με εγκάρδεια και ενθουσιασμό.
Κυρία Μανδράκου, Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σας, μακάρι να δούμε και άλλα ανάλογα στο μέλλον.
Ααααχ, αν όλα αυτά τα είχε υπόψη της η μαμά μου μπορεί να με είχε "ανακουφίσει" κι εμένα κάμποσο από τη ζήλεια που ένιωθα για την αδελφή μου με την οποία είχα 5 χρόνια διαφορά! Οι παλιοί υποτιμούσαν (ή μάλλον δεν ήξεραν, δε ρώταγαν;) τα θέματα ψυχολογίας και τα αντιμετώπιζαν με πολύ εμπειρικό τρόπο. Κάποιες φορές με αμφίβολα αποτελέσματα :-( Θέλω να πιστεύω ότι όταν κάνω κι εγώ δεύτερο παιδάκι, θα διαχειριστώ το όλο θέμα προσεκτικότερα (από τη μαμά μου)!
Κυρία Μανδράκου, πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον το άρθρο σας. Είμαι 5 μηνών έγκυος και έχω ένα κοριτσάκι 3 ετών και 6 μηνών και με βοήθησαν πολύ οι συμβουλές σας. Η αλήθεια είναι ότι ανησυχώ αρκετά λόγω της εμπειρίας που έχω με τα ανηψάκια μου. Ο μεγάλος δεν έχει ξεπεράσει ακόμα τη γέννηση της αδελφούλας του και συνεχώς ρωτάει και λέει πράγματα στη μητέρα του όπως «Γιατί έκανες μαμάκα και άλλο παιδάκι;». Είναι επιθετικός με τη μικρή, προσπαθεί να κάνει πράγματα που ξέρει ότι θα ενοχλήσουν τους γονείς του και μόνο τότε φαίνεται ικανοποιημένος. Έχω επηρεαστεί αρκετά και χάρηκα πολύ όταν είδα το άρθρο σας καθώς είναι πολύ σημαντικό να ξέρει ο γονιός πώς μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις.
@ Ίρις: Η επιθετικότητα είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της και σίγουρα χρειάζονται ιδιαίτεροι χειρισμοί! Ανεξάρτητα από τη ζήλεια, η επιθετικότητα του παιδιού είναι η έκφραση του θυμού του και όταν δεν εκφράζεται σε πρόσωπα είναι ένας τρόπος διοχέτευσης αυτού του θυμού. Ωστόσο, κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, οπότε δε θα ήθελα να σας μπερδέψω. Το ιδανικό θα ήταν να ρωτήσετε τη γνώμη κάποιου ειδικού, ο οποίος θα ξέρει λεπτομέρειες της κατάστασης!
ΕΔΩ ΤΟ ΖΗΛΙΑΡΙΚΟ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟ ΠΑΙΔΙ!!! ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΚΡΙΒΩΣ 13 ΜΗΝΕΣ Κ 13 ΜΕΡΕΣ! ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ Κ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΝΩ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ Κ ΑΚΟΥΓΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΕΓΙΝΑ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟ Κ ΣΤΡΙΜΜΕΝΟ! ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΤΗΣ ΜΙΛΑΓΑ. ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΕΧΩ ΜΑΜΑ ΜΕ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΤΩΝ ΑΝΙΨΙΩΝ ΤΗΣ) ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΦΕΥΓΩ! ΚΙ ΕΤΣΙ ΛΕΕΙ ΞΕΠΙΣΜΩΣΑ! ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΤΗ ΘΥΛΑΣΕΙ ΤΟ ΕΣΚΑΓΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ Κ ΕΤΡΕΧΕ ΝΑ ΜΕ ΜΑΖΕΨΕΙ (ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΡΑΒΗΓΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΣΟΥΛΟΥΦΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΟΨΑ) Κ ΤΕΛΟΣ ΕΝΩ ΕΒΛΕΠΑ ΠΙΠΙΛΑ Κ ΑΗΔΙΑΖΑ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΕΠΕΙΔΗ ΤΙΣ ΕΙΧΕ Η ΜΙΚΡΗ! ΜΕ ΠΟΛΥ ΥΠΟΜΟΝΗ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΗΡΕΜΗΣΕ Κ ΑΠΟ ΜΩΡΑ ΠΑΙΖΑΜΕ ΜΑΖΙ Κ ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ! ΤΩΡΑ ΠΙΑ Η ΖΗΛΕΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΥΣΙΚΑ! ΖΗΛΕΥΩ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΧΙΧΙΧΙΧΙΧΙΧΧΙ!!!!
Κυρία Μανδράκου, σας ευχαριστώ πολύ για το άρθρο σας. Είναι πολύ ρεαλιστικό και μοιάζει ιδιαίτερα εμπεριστατωμένο (τολμώ να το πω αυτό γιατί αυτόν τον καιρό θηλάζω και είμαι όλη την ημέρα στο internet!!!). Επειδή και εγώ μόλις έκανα το δεύτερο μου παιδί, τι γίνεται στην περίπτωση που το πρώτο παιδί είναι έτσι και αλλιώς αρκετά επιθετικό; Ο μεγάλος μου είναι ένας (γλυκός) τρομοκράτης και φοβάμαι αν τον αφήσω να εκδηλώσει και άλλο την επιθετικότητά του λόγω της ζήλειας, ότι δε θα έχει πια κανένα όριο! Θα εκτιμούσα τη συμβουλή σας! Ευχαριστώ
Stella, θα μπορούσατε να διαχωρίσετε στο μικρό τη ζήλεια από την επιθετικότητα: να είστε ανεκτική όταν αποτραβιέται από εσάς και να του υπενθυμίζετε πως τον καταλαβαίνετε, να είστε όμως πολύ ξεκάθαρη στο ότι δεν μπορεί να χτυπάει το μωρό. Γενικά, θέλει ψυχραιμία και υπομονή. Maria78 Θα μπορούσατε να του πείτε πως καταλαβαίνετε πώς αισθάνεται και να αντιμετωπίσετε τα συναισθήματά του ως φυσιολογικά και με ψυχραιμία. Τα παιδιά, ακόμα και σε μικρή ηλικία, μπορούν να καταλάβουν περισσότερα από όσα νομίζουμε.. Ζωή Μανδράκου
ti ginetai stin perptwsh poy to prwto paidaki einai sxedon 2 kai den katalavainei akoma ti einai zileia kai ti tou les..
Πολυ χρήσιμες οδηγίες. .. Στην περίπτωση μου τα παιδακια έχουν 1,5 χρονο διαφορα, το πρωτο είναι 21 μηνων και το μικρο 2,5 μηνων. Καθημερινά ζω έναν εφιάλτη, ο ΄΄μεγάλος'' γελώντας με την πρωτη ευκαιρία χτυπά το μωρό με δύναμη, ειδικά όταν θηλάζω. Ότι και αν λέω δεν ξέρω τι αντιλαμβάνεται και τι οχι (δεν μιλάει ακόμα, μόνο λίγες λέξεις). Πως αντιμετωπίζουμε τη ζήλεια σε αυτη την περίπτωση; Επίσης εμένα δεν με θέλει καθόλου, με διώχνει από κοντά του, και με στέλνει στο μωρό.